Ik heb trouwens wel een keer mijn 2e gaatje opnieuw laten schieten, maar dat ging helemaal niet goed, want die trok aldoor naar het oude gaatje zeg maar, die groeide helemaal scheef.
Nee, niet 1 groot gat, maar hij loopt wel helemaal scheef, het nieuwe gaatje aan de voorkant, naar het oude gaatje aan de achterkant, daardoor altijd gedoe met de achterkantjes. Ik heb toen denk ik een half jaar gewacht.
Er valt mij echt geen verschil op! Terwijl je het nu nog speciaal erbij gezegd hebt. In het echte leven kijkt ook niemand op de millimeter naar haar oren lijkt me, die zoals gezegd waarschijnlijk van zichzelf ook niet helemaal symmetrisch zijn. Ik snap dat je dit doet omdat je het beste/mooiste voor je dochter wilt hoor, maar ik zie er ook een 'gevaar' in dat je een soort perfectionistische eisen zou kunnen overdragen naar je dochter. Je dochter is waarschijnlijk helemaal blij met haar mooie gaatjes en oorbellen, en blij dat het pijnlijke prikken achter de rug is (weet ik natuurlijk niet hoor, maar vul ik even in). Ik zou dan niet (indirect) willen zeggen van hé liefje, het is/je bent niet perfect zo, dus het moet overnieuw. Snap je wat ik bedoel? Weet niet helemaal hoe ik het moet uitdrukken, want natuurlijk zeg je het niet letterlijk tegen haar, maar zo zou het wel als boodschap kunnen overkomen. Je zou namelijk ook kunnen zeggen/denken dat je dochter uniek en prachtig is zoals ze is, ook met imperfectheden waarvan er waarschijnlijk nog vele zullen volgen in haar leven.