Hallo allemaal, Ik ben nieuw hier, dus ik zal even het e.e.a. over mijzelf vertellen Ik ben 22 jaar en zwanger van mijn eerste kindje. Na een jaar medische molen is het gelukt om zwanger te worden en dat is voor mij en mijn vriend een droom die uitkomt. Hoevaak ik niet heb gedroomd, verlangt naar dit moment.... Ik ben inmiddels 14 weken zwanger en toen ik een positieve test in mijn handen had, had ik het niet meer. Ik ben nog nooit in mijn leven ZO blij geweest. Maar snel daarna werd ik misselijk, moe en ellendig. Ik kreeg last van bloedverlies, wat voor de nodige paniek heeft gezorgd. Gelukkig is alles goed gegaan en heb ik inmiddels een prachtige 12 weken echo gehad. Ook toen had ik echt een geluksmomentje, want het was super om die kleine uk te zien springen en zwaaien. Maar ik merk dat ik verder niet geniet van het zwanger zijn. Ik ben misselijk, ik heb ontzettend pijn in mijn maag waarvoor ik nu maagbeschermers slik.. Daarnaast heb ik veel hoofdpijn en regelmatig buikpijn. Ik ben moe, doodmoe. Ik werk als verpleegkundige op een hele drukke afdeling en nu al, met 14 weken, is dat ZWAAR. En dat allemaal overheerst het gevoel van blij zijn. Soms heb ik zo een momentje, dat ik even alleen maar kan grijnzen en naar mijn buik kan kijken en niet kan wachten tot die kleine uk hier bij ons is. Maar soms denk ik: waar ben ik aan begonnen? En als ik dat denk voel ik me zo ontzettend schuldig tegenover dat ukkie in mijn buik. Want ik wil dit kindje dolgraag! Alleen soms overheerst een verdrietig, moe, naar gevoel. Ik voel me ondankbaar en ik weet niet goed wat ik met deze gevoelens aan moet Mijn vriend snapt het allemaal maar weet niet hoe is mij voel, ook al doettie echt zn best. Daarom vroeg ik me af of hier meer meiden/vrouwen zijn die dit herkennen. Wordt het beter, blijft het zo? Is het raar dat je niet alleen maar heel blij bent, komt die roze wolk nog?? Liefs, Mariska
Herkenbaar hoor. Hier ook geen roze wolk, vanwege onze voorgeschiedenis. Wel onwijs blij dat ik eindelijk weer zwanger ben, maar we zijn ook heel sceptisch. Vervelende is dat ik ook veel klachten heb. Enorm misselijk, van s ochtends vroeg tot ik naar bed ga. En heb sinds zondag weer buikpijn. Vorige zwangerschap zijn we met 18 weken ons zoontje verloren door een infectie van de placenta, en toen had ik ook al heel vroeg last van m'n buik. Ik zit nu dus ook weer ziek thuis. Al met al kan de tijd mij niet snel genoeg gaan!
Voor mij is het heel herkenbaar hoor! Mijn eerste zwangerschap is echt verschrikkelijk geweest en bij deze zwangerschap begon het al niet veel beter. Toch ging het deze keer na 17 weken wat beter. We wisten toen dat we een meisje kregen en ik kon me gaan richten op de leuke dingen als het kamertje inrichten en kleertjes shoppen etc. Hier knapte ik echt enorm van op, het kwam allemaal een stuk dichterbij op deze manier. Natuurlijk had ik ook nog steeds mindere momenten hoor, maar dan liep ik het kamertje in en knapte ik weer op. Wel ben ik ook al tijdig 1 dag minder gaan werken ivm veel harde buiken en lage bloeddruk. Houd jezelf en je lichaam gewoon goed in de gaten en geef je grenzen aan! Succes en hopelijk komt het genieten bij jou ook echt nog wel!
Ha Madelein, wat ellendig, dat is helemaal naar. Heb je onderzoeken nu? Weten ze waardoor de infectie is gekomen vorige zwangerschap? Ik duim voor je dat het allemaal goed gaat!! Ik heb eigenlijk geen nare dingen meegemaakt, alleen veel onderzoeken/medicijnen/ziekenhuisbezoekjes op de weg naar zwanger worden toe.. Dus ik vind eigenlijk ook dat ik niet zo moet zeuren. Maar iedereen om je heen vindt ook maar dat je blij moet zijn, en ach het hoort erbij, je moet vertrouwen dat het goed gaat... Ik ben echt heel blij met het kindje, ik ben ontzettend opgelucht dat t allemaal goed gaat, maar van mij mag het december zijn en op mn schoot liggen. Ik had gewoon verwacht dat het fantastisch zou zijn... Misschien komt het nog als de misselijkheid weg is. Inderdaad de heeele dag. en ondertussen ook honger, maar geen idee wat te eten, herkenbaar? Het is een paar dagen weg geweest, wat was ik blij!! Maar helaas is het terug. Het is ook gewoon het gevoel de controle over je emoties, lichaam, gevoelens kwijt te zijn waar ik niet zo goed tegen kan. Ik heb graag controle over mijzelf en dat moet ik nu delen met een ukje
Heel herkenbaar jouw verhaal. Ik heb ook geen roze wolk, nog steeds niet. ik denk dat die er ook niet gaat komen, sommige vrouwen reageren gewoon niet goed op de hormonen en daar ben ik er eentje van denk ik. T/m de 16 weken constant overgeven, doodmoe zijn, hangerig en huilerig zijn, en nu BI.. nee, zwanger zijn is mijn hobby niet. Gelukkig komt er een heel mooi resultaat uit (als het goed is dan ) maar verder vind ik er maar verdomd weinig aan.
Heel herkenbaar dat gevoel. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen en onthoud dat hormonen ook hierbij een grote rol spelen. Je zult je gehele zwangerschap wel last gaan hebben van stemmingswisselingen. Dat hoort er helaas bij
Ik herken het ook hoor. Ik heb af en toe gedacht van hoe kunnen vrouwen nou zeggen dat zwanger zijn de mooiste tijd is die er is terwijl k me alleen maar moe en misselijk enz voel. Ik heb ook mn momenten dat ik geniet hoor zoals met de echo's idd of als ik even in de baby kamer sta en de kast open doe en die kleine pakjes bekijk die frum over een halfjaar aan heeft! Maar het is ook zwaar idd en het is nieuw en eng. Maar het gaat vast goed komen met ons! Met mij is het op mn werk zo zwaar dat ik met de bedrijfsarts ga praten want ik ervaar teveel stress en ook harde buiken na het werk en ik ben gewoon gesloopt daarna. Nouja helemaal niet goed zei de verloskundige ik moet echt meer rust nemen. Vrijdag hebben we de geslachtsecho en daar kijk ik erg naar uit om frummie weer te zien. Mn vriend steunt me verder ook in de moeilijke periodes maar qua emoties ben ik weer verschrikkelijk geworden. Nou heeft hij er niet zoveel moeite mee hij zegt dat toen we pas met elkaar hadden ik ook zo was. Maar na 3 jaar is het goed afgenomen en ben ik heel stabie qua emoties. Tja allemaal weg nu. Ik kan zoooo chago zijn en me irriteren aan mensen, of zown woede aanval krijgen dat ik bijna door het lint ga en ik nog net niet de boel kort en klein sla, of me helemaal kapot huilen alsof ik zowat dood ga. Het is VERSCHRIKKELIJK!!! Ik vind zwanger zijn dus helemaal niet zo leuk door al die klachten en emoties. Maar de kleine kan er ook niets aan doen en ik heb iets van het hoort erbij en het is niet dat ik altijd zo blijf. Maar elke dag heb ik wel een momentje dat ik naar me buik kijk erover heen wrijf en glimlach dat ik denk ja er zit toch maar mooi een klein kindje in me.
Ha Meiden, Wat rot voor jullie maar wat fijn om toch te horen dat ik niet de enige ben! Een vriendin/kennis van mij is ook zwanger en vindt het allemaal prachtig en fantastisch, dus als ik met haar praat kom ik niet echt veel verder... ze zegt ook ja ach hup, zet je er over heen. Maarja, emoties zet je niet uit ( Helaaaas). Het is gewoon zo een tegenvaller, ik heb best een rottijd achter de rug en ik zit eigenlijk al op mn roze wolk voor ik zwanger was.., het leek me zo fantastisch! Wie weet als ik Uk ga voelen dat het dan anders wordt en als de misselijkheid weg gaat. En ik weet ook wel dat het het allemaal waard is staks als hij/zij er is. Maar ik hoop dat ik t voor die tijd ook wat leuker ga vinden. Over een paar weken gaan we aan t kamertje beginnen dus dat zal ook wel schelen inderdaad, dan wordt het een beetje tastbaar. Ik heb wel al leuke kleertjes, we willen t geslacht niet weten dus al aardig aan t inkopen en dat helpt ook wel. Lief zijn jullie!!
Heel herkenbaar!!!! En mijn man begrijpt me en zegt altijd, zwanger zijn is niet jouw ding, maar het is maar een weg naar het doel toe en dat is bevallen en moeder worden/zijn. Ik ging me iets blijer voelen toen ik de baby ging voelen, maar het meer gelukkig was ik toen mijn zoontje er was! Daar was mijn roze wolk. Anders moet je de film what to expect when your expecting kijken, daar zit ook 1 vrouw in die niet straalt, maar als haar baby er eenmaal is, straalt ze van top tot teen!!! Is een aanrader... Ik barste in tranen uit toen ik die scène zag... Hormonen he Fijne dingen... Het is idg goed te weten dat je echt niet de enige bent!! Succes
Haha oke die film, dat ga ik proberen Hormonen, pfft. Ik ben normaal broodnuchter en kan nu echt om sesamstraat nog huilen als mn bui meezit :') xx
Herkenbaar hoor! En ik mag absoluut niet klagen.. Zeer voorspoedige zwangerschap, vrijwel zonder kwaaltjes. Ik vind zwanger zijn gewoon niet leuk.. De controle kwijt zijn over lichaam en geest. Wat zal ik blij zijn als ons meisje er is! Dan kan ik, en alles en iedereen om mij heen, gewoon weer lekker normaal gaan doen
Ja, dat gevoel ja! En dat valt zo tegen!! En iedereen om je heen is maar blij voor je en zegt hoe fijn t is en ooh je krijgt al een buik ( ik groei enorm) en ooh ja je ziet het al, zijn t er geen 2? bladiebla. Allemaal lief en leuk maar soms wil ik gewoon even klagen en dat vinden veel mensen dan weer niet de bedoeling... Ik ben niet gemaakt voor zwanger zijn denk, laat die baby maar lekker hier zijn, dan kan ik weer normaal eten, werken, gezellig doen tegen mn vent en savonds weer is wakker blijven :-D
Hier ook geen roze wolk hoor. Afgelopen week wilde ik zo graag dat de bevalling al hegon en ik er dus vanaf was. 1e termijn continu misselijk, 2e termijn maagzuur bij alles wat ik at of iets van druk zette op de buik, 3e termijn weer continu misselijk. Dit is zo'n domper, altijd maar me eigen ziek voelen. Ziek genoeg om niets te doen, maar te fit om evht te mogen klagen zeg maar. Als de vriend met de kleine in mn buik aan het spelen is, dan word ik wel heel blij. Ik ben behoorlijk nuchter tijdens de zwangerschap. Vrienden om me heen worden dan helemaal blij als ze me buik zien en laten de fantasie lekker los over babys. Maar ik word daar allleen maar shagrijnig van, aanstellerig gedoe. mij zul je ook niet horen zeggen dat je van een zwangerschap mag genieten. Met al die kwaaltjes valt er weinig te genieten, vind ik.
Ook hier heel herkenbaar. Ik heb tot 19 weken plat gelegen. Letterlijk plat. Zo beroerd was ik, zitten ging niet eens. Ik heb uit wanhoop in de woonkamer een soort 'altaartje' ingericht met babyspulletjes, echo's en kleertjes zodat ik voor me zag waar ik het voor deed. Met 17 weken op eigen verzoek geslachtsecho laten doen. Dat was een heel welkom lichtpuntje. De echo was leuk, gericht kunnen shoppen fijn. Het is bij mij 4 à 5 weken beter geweest. Ik kon de wereld aan. Misselijkheid eindelijk weg, energie voor tien.... en toen kwam de misselijkheid ongegeneerd terug. Gelukkig nooit meer zo heftig dat ik aan de bank gekluisterd was, maar tot op dit moment zijn de ochtenden een hel voor me. Vanaf een uurtje of 11 doe ik weer mee met de dag. Ik blijf verder ook enorm moe. Dus roze wolken zijn sowieso zwaar overrated. En mensen die vinden dat je moet genieten; ignore. Mensen die zeggen; het is geen ziekte! Ignore. Ze hebben geen idee. Zoek bevestiging bij mensen die je wel begrijpen en troost je met het idee dat het nog veel erger kan (ziekenhuisopname vanwege uitdroging bijvoorbeeld) en verder zou ik zeggen zoek afleiding. Hoort minder werken daarbij; doen! Doen, doen, doen. Rust nemen helpt echt. Die kleine groeit wel door, maar het is niet gek als toekomstige mama ook wat energie heeft... Bij mij hielp het ook dat ik d'r steeds beter ging voelen, dan ervaar je precies waar je het uiteindelijk voor doet. Ik wens je veel sterkte, berusting in de situatie en hopelijk toch binnenkort wat verlichting! En verder; schijt aan de rest
jeetje, ja zo ziek ben ik dan gelukkig niet. Ik heb het " geluk" niet te kunnen spugen zowat... Ik ben wel misselijk, misselijk en nog eens misselijk en zo moe en duf als een konijn. Ik had tabletjes tegen de misselijkheid maar gebruikt het niet meer, ik sliep toen alleen nog maar en was zo een beetje stoned. Leek me niet goed. Ik heb sinds een aantal dagen maagbeschermers en dat lijkt wel te helpen, ik heb in ieder geval niet meer 24/7 brandende pijn. Ja minder werken vind ik zo lastig... er hangt ook zo een sfeer op werk inderdaad " je bent niet ziek" en " ik heb tot week 36 doorgewerkt hoor " (Niet allemaal, sommige zijn heel lief). Ik heb nog 5 weken te gaan tot mijn vakantie, 3 weken geen werk, wat een zegen. Daarna ben ik 21 weken dus dan ga ik wel aangeven dat ik wat rustiger aan wil doen... Dat ik in ieder geval geen hele zware patiënten meer wil verzorgen en tillen etc. ik hoop dat die energie waar iedereen t over heeft ( die niet de hele zwangerschap ziek was dan) nog komt bij mij,.. En anders inderdaad toch meer voor mijzelf gaan kiezen, alleen vind ik dat echt heel lastig!
Zwanger zijn is niet altijd leuk en dat mag best gezegd worden ! Dat je niet blij bent met hoe de zwangerschap verloopt zegt ook niets over dat je niet blij bent met het zwanger zijn zelf, Zelf ben ik zwanger van de vierde en ik heb er stevig de balen in ! Hier ben ik dan per ongeluk zwanger geworden, toen we van de schrik bekomen waren en besloten dat dit kindje in ons gezin mocht komen begon de ellende, 50/60 keer spugen per dag, met 8 11 en 15 weken een week opgenomen in het ziekenhuis met uitdroging ketonen 4+ en kalium te kort, Ik kon letterlijk niets, het leek een zware hevige griep waarbij je niets meer kunt, been optillen was al te zwaar, ik lag hele dagen maar in bed,ouders en schoonouders die bij moesten springen want ik zou het met de drie Kinderen niet redden ! Mijn man heeft het 1 en ander op het werk moeten regelen, vanaf week 6 aan de zetpillen die niet helpen Vanaf week 16 krijg ik zofran, dit mag eigenlijk niet tijdens zwangerschap maar het gaat er een Stuk beter door ! Door het vele spugen heb ik maag irritatie en beschadigde slokdarm waardoor ik bloed spuug, hiervoor omeprazol gekregen. En dit gaat goed, Daarna met 20 weken weer opgenomen met galsteen gruis wat een pijn ! Nu een dieet mee gekrefen wat ik beter niet kan eten om niet weer een aanval te krijgen, na de bevalling moet se galblaas eruit, En dan heb ik nu nog beginnende bekken instabiliteit, ennn last but not least... Ik heb bij alle drie cholestase gehad, kans is 88% dat ik dat vanaf week 28 weer krijg, enorme jeuk niet meer slapen en enorm gek worden, en het is gevaarlijk voor de baby vanaf 37 weken, maar dat is nog maar afwachten misschien mag ik dat deze keer overslaan Anyway, ik ben er klaar mee ! Heb er genoeg van en kom er eerlijk voor uit dat ik deze zwangerschap helemaal niet leuk vind en bijna niet heb genoten , wat niet wegneemt dat ik dol gelukkig ben met dit mannetje bij mij in de buik ! Ik kijk alleen ook enorm uit naar oktober
Dat is inderdaad nog het moeilijkste! Mensen die vinden dat je je aanstelt en dat je niet mag klagen omdat je 'er zelf voor hebt gekozen' . Wees heel duidelijk naar je chef en collega's toe met wst je nog wel en niet wilt doen. Je eigen niets aantrekken van al die zeurende mensen. Zij ervaren niet wat jij nu voelt en kunnen er dus ook niets over zeggen. Wat de een kan verdragen, kan voor de ander al zeer belastend zijn.
Ik kan me goed voorstellen dat dit niet de leukste tijd van je leven is. Natuurlijk ben je blij, maar je voelt je gewoon beroerd en dat is niet leuk. Ik was ook zo blij dat het een jaar na de miskraam eindelijk gelukt was, maar toen ik vervolgens wekenlang alleen maar kotsmisselijk was, moest overgeven en me gewoon ziek en ellendig voelde + dat die eerste 12 weken gewoon megaspannend waren na een miskraam vond ik zwanger zijn niet zo'n pretje. Ik merk nu pas, nu m'n buik begint te groeien en we de eerste dingetjes gaan kopen dat me af en toe zo'n enorme geluksvlaag overvalt van 'wauw, we worden echt ouders'. Ik loop echt niet continue in een soort halleluja-stemming rond. En weetje, je zo rot voelen staat volledig LOS van het feit dat je blij bent met je kind. Die roze wolk moet je je niet laten opleggen omdat dat nou eenmaal sociaal wenselijk is ofzo. Je mag je gewoon vet shit voelen
Jep was een blaasontsteking die vanzelf weg is gegaan maar waarbij de veroorzakende bacterie via m'n bloedbaan naar de placenta is gegaan. Daar heeft ie weken gewoekerd en voortijdige weeen veroorzaakt. Nu idd bij elke buikpijn naar de gyn voor echo's en kweken. Dus gister zaten we daar weer. Prima hoor, als ze het naar serieus nemen deze keer. De vk zei de vorige keer steeds dat ik een hele gevoelige bm had en er niks aan de hand was. Die hadden me veel eerder naar het zh moeten sturen. En idd onzekerheid hou je helaas. Probeer bij de dag te leven, dat werkt hier goed. En idd genieten van de momenten die je wel veel geluk geven zoals een echo. Gister ons ukje zien hoelahoepen in m'n buik, daar word je vrolijk van! Misschien kan je tussendoor nog een aantal pretechos laten maken ter geruststelling?