Vandaag mijn moeder verrast door plotseling voor de deur te staan op haar 50ste verjaardag. En dan is het moeilijk wetende dat ik haar over 2 weken wéér achter zal laten. Haar uitzwaaien niet wetend voor hoeveel maanden. Ze had ons gevraagd voor het feest dat zaterdag word gehouden. Wij hebben gezegd niet te kunnen. Heb echt 100 smoesje moeten gebruiken, voor elk smoesje had ze een oplossing. Toen we in de straat stonden tegen zoon gezegd dat hij voor het raam moest gaan staan zwaaien. Zag ze niet. Pas na 10 keer oma roepen had ze het door. En stond versteend van de schrik in de woonkamer! Zegt mijn zoon mama oma zwaait niet terug. Ik kijken toen kwamen de tranen. Ze dacht eerst dat het haar verbeelding was. Ze heeft de hele middag mijn hand vast gehouden. Ze liet hem pas los toen ik het vroeg. "Mam, wil je m'n hand even los laten? Dan kan er weer bloed doorheen stromen." Goh zijn wel echt even de moeilijke momenten. Wil er dan ook absoluut niet aan denken dat ik over 2 weken weer naar huis zal vliegen. Niet wetend hoelang het gaat duren voordat ik mijn familie weer zie.
Tranen in mijn ogen. Echt wat super lief dat je je moeder zo verrast hebt. Denk dat het nooit echt overgaat.
Vrijwel alle belangrijke momenten moeten missen. Niet zomaar even langs kunnen gaan als er iets vervelends is gebeurd. Bij het bezoeken een week (of twee weken) op elkaars lip zitten en daardoor onwijs geïrriteerd raken, thuis het gevoel hebben er niet alles uit te hebben gehaald wat erin zit. Dat zijn de eerste dingen die in me opkomen.
Ik ben dan wel niet geemigreerd, maar ik woon wel heel ver van mijn ouders af, met name mijn moeder, waardoor ik haar maar een paar keer per jaar zie. Ik woon in de buurt van Hengelo, mijn moeder in Middelburg, ruim 3,5 uur rijden als je geluk hebt . Bovenstaand herken ik inderdaad ook. Als wij gaan, blijven we 2 of 3 nachtjes slapen, en inderdaad echt het gevoel hebben dat je niet alles eruit hebt gehaald wat erin zit. Niet zomaar even koffie kunnen drinken is ook zo iets.
Wij wonen dan op anderhalf uur rijden van onze familie, wel geëmigreerd, maar toch... ook hier heel herkenbaar. Okay wij rijden het wel altijd in een dag heen en weer, maar dan nog mis je inderdaad veel. Nu helemaal na het plotselinge overlijden van mijn neefje begin deze maand, dan baal je zo ontzettend dat je niet gewoon op een minuut of vijf van ze af zit
Herkenbaar. Ergens ben ik na een week of 2 á 3 altijd blij dat ik weer naar huis ga. Maar aan de andere kant valt het afscheid altijd weer heel zwaar. Maar ben ik hier dan mis ik thuis, ben ik thuis dan mis ik mijn Nederlandse thuis. Is altijd het een of het ander. Mijn moeder heeft het er ook best moeilijk mee dat ze mij niet zwanger ziet wezen. Ja 2 weken. Maar ze ziet mij niet groeien, zoals de meeste moeders dat wel bij hun dochters zien. Mijn zoon vind het ook altijd maar raar dat opa en oma die hij normaal alleen op Skype of dor de telefoon hoort opeens voor hem staat. Heeft wel even geduurd voordat het kwartje viel waarom we opa en oma niet zo vaak zien. Dan snap je dat en opeens zijn ze er wel. Dat kan hij dus echt niet begrijpen. Ook vind hij dingen die bij ons gewoon zijn en hier niet maar raar dat dat er niet is. Andersom ook, raar dat hier Nederlandse dingen zijn. Duurt altijd even voordat hij de eerste cultuurschok begrijpt. Zo heeft mijn zoon nog nooit sneeuw gezien. En het hele sneeuw gebeuren is voor hem iets magisch. Hij vertelde dan ook aan meerdere mensen: bij mijn opa en oma in Nederland sneeuwt het!! Was toen maar 1 cm. Maar ach dromen moet je altijd houden. Vorig jaar, was het na jaar. Normale tempratuur voor Nederlandse begrippen. Ik heb 3 weken met 2 aanstellers rond gelopen die alleen maar over de kou konden zeuren. En 1000000 X de vraag mama komt er sneeuw? Want had hem net uitgelegd dat het wel heel erg koud moest wezen voordat er sneeuw komt. Nou hij vond het dis heel erg koudt. Mocht er wat gebeuren dat ik plotseling moet komen dan zal dat met een beetje pech een dag duren. Iets waar ik liever ook niet aan denk, plotseling naar huis moeten gaan. 1 keer gebeurd. Met mijn overgrootmoeder ging het niet meer goed. Was meer familie wat uit het buitenland moet komen. Allemaal dichterbij als mij. Maar ik stond er als eerste. Had de áller-LAASTE stoel in het vliegtuig. Kon eigenlijk al niet meer inchecken maar ze maakte een uitzondering als ik tempo zou maken. Bij de gate zeiden ze bent u er nu al? Was op tijd. Heb dan ook altijd genoeg contant in huis liggen om een ticket naar huis te kunnen boeken. Paspoort ligt altijd in hetzelfde laatje als het geld. Schoonouders hebben al meerdere keren gezegd dat mocht ik naar huis moeten en de ticket is te duur. Dat ik moet bellen en ze hebben het geld voor mij.
İk vind het vooral lastig dat mijn ouders hun aller 1e klein kindje pas later zullen gaan zien. En dat ze mijn hele zwangerschapsperiode niet zullen mee maken. Ze kunnen mij niet zien groeien en dat doet heel veel pijn. İk mis het gezellig doen met vriendinnen en het gaan en staan waar ik wil. Ze hebben hier een andere cultuur die ik uiteraard geaccepteerd heb maar waarin ik als blonde, lange vrouw savonds niet alleen over straat kan. Dat maakt het lastig om zelf ergens heen te gaan. Daarom ben ik bijna altijd afhankelijk van mijn man en dat vind ik werkelijk verschrikkelijk. Aan sommige gebruiken kan ik nogsteeds niet wennen na 3 jaar. Hier moet alles maar achterbaks en met leugens gaan terwijl in Nederland iedereen lekker recht door zee is en alles word besproken (waar ik ben opgegroeit dan) En als mijn ouders moeilijke periodes hebben dan kan ik niet 123 op het vliegtuig stappen.
Mijn fam woont ''maar'' 1,5 uur van mij vandaan maar dat is al verschrikkelijk. Mijn vader is in nov 3 jaar geleden overleden en dat was de moeilijkste periode in mijn leven. Het moment dat hij onverwachts werd opgenomen en de diagnose kanker kreeg heb ik alles laten vallen en zijn wij gelijk die kant op gereden. Dan duren die 1,5 uur verschrikkelijk lang. Ondanks dat ben ik met enige regelmatig in de tijd dat hij ziek was ( uiteindelijk maar 5 maanden) zo vaak mogelijk die kant op geweest. Al was het maar voor een onderzoek, ik was er bij. Vaak ging ik ook met de trein, ca 3.5 uur rijden. Had hij een poli afspraak, ik en mijn vriend kwamen er aan en gingen mee. Mijn vader was gescheiden en ik was zijn enige volwassen kind ( zusjes zijn veel jonger en autistisch) dus alles kwam op mij neer. Wat voelde ik mij machteloos. Kortom ondanks ik niet geëmigreerd ben begrijp ik je gevoel compleet. Kan alleen maar zeggen geniet van de momenten dat jullie samen zijn!
Eerlijk? Ik mist niet veel. Ik spreek ouders nu vaker als dat ik in Nl woonde. En ja we gaan maar twee of drie keer per jaar terug maar dat is dan vaak voor minimaal 4 dagen (24/7). Daar haal ik voldoende energie uit om het weer een hele tijd mee te doen. Ik ben niet zo van het missen (niet verwacht eigenlijk maar het is wel zo). Ik weet wel dat familie me mist. Maar diegene die eigenlijk altijd contact hebben is ouders verder vinden het andere niet zo belangrijk om contact te houden maar wel heel hard te gillen dat ze ons missen.
Het niet spontaan kunnen langskomen, wij hebben altijd een uitreisvisum nodig en bezoek moet ook een visum regelen als ze willen komen) Opa en oma. Een vertrouwd gezicht hebben als ik zelf ziek ben. Winkelen in een gewone winkelstraat ipv een mall.Regen, storm en sneeuw Af en toe een wijntje ) (via via kun je trouwens aan wijn komen
Inderdaad dat je niet even bij je familie langs kan en dat er zoveel geplan aan vooraf gaat. Voel me regelmatig schuldig dat mijn ouders niet de opa en oma kunnen zijn voor mijn zoontje op de manier dat ze dat graag willen. Verder mis ik de kroketten en filet american