'ik heb altijd een tweeling gewild' 'Oh wat leuk! Twice the fun' 'Wat bijzonder he' Dat is wat mensen zeggen als ze mij met mijn tweeling zien lopen, twee jongens die net 3 zijn. Maar leuk is het niet en genieten ervan doe ik al helemaal niet want ik ben op, helemaal opgebrand ik kan gewoon niet meer. Het is elke dag ellende, elke dag huilen, bijten, slaan, vechten om spullen (terwijl ik van alles twee koop) en genieten doe ik al helemaal niet. 'S avonds ga ik net tegenzin naar bed omdat ik weet dat ik de volgende dag alles weer moet 'doorstaan'. Ik heb nog twee kinderen van 6 en 8 en voor hun is het ook niet meer leuk. Mama is altijd moe en boos en doet niks met ze zeggen ze en ze hebben nog gelijk ook. Moeder zijn was vroeger 90% leuk en 10% zwaar/minder leuk Maar tegenwoordig ervaar ik het precies andersom....10 procent is leuk (on a good day) Ik kan nooit weg met de kinderen omdat mijn twee jongens weglopertje zijn, en dan bedoel ik echt wegrennen zonder om te kijken, wegrennen op parkeerplekken enz. gevolg ik dus dat ik nooit met ze naar buiten durf. Ik blijf het proberen en iedere keer krijg ik daar spijt van. Ik leg van te virrn duidelijk uit wat de bedoeling is en straf ze ook als ze weglopen maar ze blijven het constant doen. Tweelingmoeders met weglopertjes wat kan ik hieraan doen? Wanneer word het 'makkelijker' want als dit zo door gaat pfffffffffff
Wat ontzettend naar dat je het zo ervaart. Ik herken het wel, want ook al heb ik dan geen tweeling, ik heb het lange tijd ook erg zwaar gevonden. Ik denk dat het goed is om wat hulp te zoeken hierbij. Misschien een triple P cursus via Loes? Liefst samen met je partner zodat zie samen op 1 lijn zit of komt. Verder denk ik dat de meeste kinderen van 3 echt wel moeten kunnen luisteren en bij je kun blijven. Misschien is het een idee om tuigjes/armtuigjes te kopen? Heel duidelijk je verwachtingen uitleggen en als degene weg loopt, dan zie om doen? Of juist met een stickersysteem. Elke keer als een uitje goed is gegaan, mag het geslaagde kind een sticker plakken. Begin gewoon met blokjes om. Het afpakken en speelgoed delen: niet alles dubbel kopen. Ze moeten leren dat ze niet alles kunnen hebben. Ook op een psz of straks op school moeten ze ook wel delen. Of wat als je bij iemand op bezoek bent..? Ik zou proberen heel consequent te zijn/worden. En dit even heel erg doorvoeren. Hiervoor moet je wel energie hebben, dus zorg voor een goede nacht en een uitgerust gevoel. Elkaar pijn doen: naar de gang/eigen kamer/hoekje vd woonkamer/oid. Afpakken: benoemen wat de ander voelt hierdoor en terug laten geven. 1x waarschuwen, anders ook weg zetten. En verder tussendoor goed opletten en waar mogelijk veel complimenten geven: Dat doe je goed. Wat heb je mooi getekend. Netjes opgeruimd zeg. Fijn dat je zo lief bent naar je broer. En een knuffel geven, kusjes, zomaar een aai over de bol, een luchtkusje, een knipoog. Vaak momentjes zoeken om je liefde, warmte en waardering te uiten en te laten voelen. Dat voelt misschien allemaal heel overdreven, maar je moet denk ik zorgen dat je in een positieve sfeer terecht komt met een heel duidelijke opvoeding. Vooraf Met ze om tafel gaan en vertellen wat je vanaf nu gaat doen. Zo zijn de kinderen voorbereid en weten ze wat ze kunnen verwachten. En misschien ook voor jezelf wat hulp zoeken, of afleiding, uitjes oid. Want op deze manier ga je het niet lang volhouden. Succes en sterkte!
Geen ervaring, maar ik wil wel meedenken. Ik denk dat als mijn dochters dit zouden doen (of gaan doen wat betreft de jongste) dat ik dan -als gewoon met ze praten en uitleggen hoe gevaarlijk dit is op een moment dat ze rustig zijn niet werkt- een tuigje zou kopen en zou uitleggen dat als ze echt niet luisteren een tuigje de enige oplossing is. Hopelijk vinden ze dit zo stom en irritant dat dan ze besluiten om toch eieren voor hun geld te kiezen en niet meer weg te lopen. Echter, ik zou ook proberen na te gaan waarom ze weg proberen te lopen. Dit is duidelijk "stout" gedrag en vaak kiezen kleintjes ervoor om stout gedrag te vertonen als er iets van binnen speelt. Misschien zitten jullie op dit moment in een vicieuze cirkel, waarbij jouw frustratie en boosheid leidt tot nog meer stoute acties van hen. Dit is absoluut niet als aanval op jou bedoelt, want kinderen kunnen je helemala gek maken I know. En jij hebt er 4!! Volgens mij zou iedere moeder in jouw schoenen wel eens van dit soort periodes hebben. Datneemt niet weg dat jouw emoties wel een (grote) rol kunnen spelen. Misschien kun je daarom eerst porberen om een manier te vinden om zelf weer even tot rust te komen. Ik weet hoe dit soms absoluut niet haalbaar lijkt, maar als je omgeving je kan helpen is het misschien iets makkelijker? Als je dan zelf weer de rust zelve bent (in hoeverre mogelijk met 4 kinderen ) zou je met de jongens kunnen praten over het belang van luisteren en niet weglopen. Het liefst zonder te straffen. Als dit dan niet werkt, zou ik het tuigje tevoorschijn halen en het niet presenteren als straf, maar gewoon als een praktische oplossing om hun veiligheid te kunnen garanderen. Heel veel sterkte en succes!
Wat rot voor je in mijn familie zitten veel Tweelingen en echt waar: al mijn tantes, mijn oma en moeder vinden het ook heel erg zwaar. Tips van mijn moeder: Leg ze smiddags nog op bed, ook al spelen ze alleen maar. Even een uurtje rust Gebruik polsbandjes of rugzakjes met een lijn eraan, zodat ze buiten niet kunnen weglopen. Schijt aan het commentaar! Spreek met een andere moeder een oppas ochtend voor zodat je eens per week je mannen een ochtend kwijt kan, alleen heb je dan ook een ochtend een kind extra Breng ze naar de peuterspeelzaal, en bekijk met het consultatie bureau of je een indicatie kunt krijgen voor extra dagdelen Maak een dagplanning en bespreek die ook met hen, met ieder steeds een andere activiteit En sta jezelf toe dit loodzwaar te vinden! Een tweeling is niet altijd feest. Zeker niet als ze 3 zijn. Regel tijd voor jezelf, avondje sauna of een dagje shoppen. Zorg goed voor jezelf!
Ik heb 'alleen maar' een tweeling en geen oudere kids, maar vind het ook echt zwaar. Je hebt ALTIJD interactie tussen twee kids van dezelfde leeftijd. Vooral als ze elkaar pijn doen, vind ik het zwaar. Je hebt hierboven al goede tips gehad (mbt rust voor jezelf - if possible en consequent zijn), dus die zou ik zeker proberen te volgen. Verder ken je misschien de NVOM al? Die hebben een tweeling telefoon, waar je tips en advies kan krijgen. Super waardevol. Er is ook een heel goede NVOM facebook groep, met lieve tweelingouders die vol adviezen zitten. Ook kan Home Start een hulp zijn. Zou ik echt enorm aanbevelen als ik je verhaal lees. Home Start kan je twee uurtjes per week nét even die extra steun geven om alles weer op de rit te krijgen. Ik hoor echt heel veel fijne verhalen hierover! https://www.home-start.nl/pages/Home-start/Home Verder: heel veel sterkte en succes, want het is gewoon echt zwaar...
En oja, voor communicatie met kinderen kan ik je ook echt How 2 Talk 2 Kids aanraden: https://how2talk2kids.nl/ Hier heb ik zelf echt eye openers uitgehaald van hoe met/tegen kinderen te praten.
Je heb ook een soort lijntjes onder oksels die je bewestigt. Je kan dat proberen "doe om als jullie weglopen" dus is zo of niet. Ik denk dat je ook veel moet met hun dan overleggen, plannen van te voren en afspraken maken. Misschien planningsbord een goede? Sterkte!
Ja dat planningsbord is ook een goed idee. En veel dingen vooraf vertellen ook. Ik denk ook echt dat heel consequent zijn een groot deel van de sleutel kan zijn. Als ken ik je natuurlijk niet hoor en is het niet veroordelend bedoel, want ik weet hoe moeilijk en zwaar het kan zijn. Die van mij zit 18 maand tussen en de jongste heeft het altijd moeilijk gehad en is ook een pittig ding. Ik merkte dat ik niet zo consequent was dan ik dacht. Ik waarschuwde soms wel 4 of 5x zonder dat ik het doorhad. Ik was ook echt op (uiteindelijk burn out). Als ik dan dreigde met een consequentie, dan wilden ze wel eens stoppen, maar als ze het 2 minuten later toch weer deden, dan begon ik zo weer met waarschuwen........ Oeps.. Nu voel ik me soms heel streng, maar we zijn langzaam op de goede weg. Het geeft zelf ook echt rust nu ik meer doorpak. Ik heb ook de triple P cursus gevolgd, ben bij een psycholoog geweest ivm burn out en heb een fijn boek gelezen over opvoeding. Succes, je mag altijd pben..!
Oh man. Soms is het helemaal niet leuk inderdaad. Hier geen tweeling maar wel 3 jongens. En poeh heej, wat kunnen die samen te keer gaan tegen elkaar. Zitten ze op de peuterspeelzaal? Zo niet dan zou ik dat acuut regelen. Krijgen ze een op een ook voldoende aandacht. Vaak wordt een tweeling echt in alles tegelijk aangesproken en wordt het individu een beetje vergeten. Die tip van een weglooplijntje/rugzakje zou ik echt opvolgen. Dan kan je tenminste naar buiten. Of een dubbele kinderwagen aanschaffen. Dan maar wat langer daar in. Ga eens lekker met ze fietsen. Een voorop, een achterop. Ze kunnen nergens heen, zijn uit elkaar en je kunt toch naar buiten. Misschien ook juist iets actief samen met ze gaan doen, bijv. peutergym.
Ik heb een meisje van 6,5 en 2,5 jaar en trek af en toe al de haren uit mijn hoofd . Denk dat dat er af en toe ook bij hoort en bij een 2ling helemaal. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je af en toe ook wat tijd voor jezelf pakt en af en toe alleen wat leuks met je oudste 2 doet. Houd je ons op de hoogte hoe het gaat? Xxx
Geen tweeling, maar ik snap het wel. Ik denk dat een gedeelte van de mensen jaloers is en een ander gedeelte er niet aan moet denken om een tweeling te hebben. Soms is het ook lastig om "de juiste" opmerking te maken. Ik denk dat er al goede tips tussen staan, zoals psz. Even handen vrij. Bij niet luisteren tuigje (bijvoorkeur net aan 1 arm) etc. Verder vooral consequent zijn en blijven. Maar kijk ook of je op korte termijn iets kan regelen. Een dagje voor jezelf, een dagje even 'geen mama' zijn. Verder wil ik je vooral sterkte wensen.
Geen tweeling, wel een meisje van bijna drie. En eerlijk is eerlijk, als zij een tweeling was geweest, zou ik ook kapot zijn. Ze slaapt s middags nog, dus heb ik oplaad momenten. Ik moet 10 minuten bijkomen van een huil- of driftbui. Continu andermans emotie opvangen is gewoon pittig. Hoe staat je partner hierin? Gaan je jongens naar de pz? Kan je partner de jongens eens meenemen en dat jij iets leuks doet met de twee oudsten? Ergens wat drinken of eten, boswandeling? Kan je de jongens ook eens 'uit elkaar' halen? Dat een opa en/of oma op eentje gaat passen? Ik denk dat je in oplossingen moet gaan denken, anders raak je in een neerwaartse spiraal. Sterkte!
Herkenbaar!! Ik vond het minder zwaar worden toen ze eenmaal 3 waren. Maar hier ging de vlag alsnog uit toen ze naar school gingen wij zijn ze op een gegeven moment bewust uit elkaar gaan halen: eentje met papa, de ander met mama, voor iedereen ff rust in de toko. En als ik alleen met ze ben: eentje boven, eentje beneden, kookwekker zetten en om de 15-20 minuten wisselen. En er zijn nog steeds dingen die ik niet alleen met ze doe, boodschappen bijvoorbeeld. Dat doe ik alleen als het echt niet anders kan, maar anders blijft er echt eentje thuis. Succes, en neem regelmatig tijd voor jezelf! En onthou, het wordt echt beter...
Mijn belangrijkste tip: meld je aan bij nvom en zoek contact met andere tweelingouders. Voor de opvoeding van een meerling heb je namelijk een hele andere aanpak nodig dan bij een eenling. Structuur, duidelijkheid en respect voor de individualiteit van elk kind zijn de sleutelwoorden. Je peuters zitten nu aan het begin van hun ontwikkeling van hun eigen persoontje, en dit proces verloopt bij meerlingen gevoelig. Praat niet over ze in meervoud maar bekijk wat voor aanpak past bij welk kind. - maak een duidelijke dagindeling waarin je elk kind apart individuele aandacht geeft. Dus ook je twee jongste apart - voer het systeem van 'het hulpje van de dag', waarbij elk dag 1 kind alles als eerste mag kiezen en dingen als eerste doen. Dat geeft enorm veel rust, voorkomt veel strijd, en is ook eerlijk en overzichtelijk voor de kinderen - ga wel met ze naar buiten, er is een reden waarom je driejarige wegrennen, zoek dat uit. Ze zijn geen dreumesen meer, en dat heeft verder niks met meerling zijn te maken. - zoek Hulp voor jezelf, vooral bij ervaren meerlingmoeders. Vraag desnoods om iemand die thuis komt meekijken en tips geven, het kan een wereld van verschil maken - koop niet van alles 2, dat lost helemaal niks op. Je bevestigt daarmee alleen maar hun strijd - laat de kinderen hun eigen persoonlijke speelgoed kiezen. Laat ze eigen spullen kiezen die ze niet hoeven te delen, en de rest is dan van hen samen - benader ze volledig individueel, geef ze regelmatig een volle dag 1op1 aandacht, zonder tweelingbroer. Zo bouw je individuele band met elk kind En zoek hulp voor jezelf, je eigen gevoel is nu heel negatief en dat straalt uit naar je gezin. En overigens is deze leeftijd heel heftig, over een jaartje zul je zien hoeveel je kinderen aan elkaar hebben en hoe sterk hun onderlinge vriendschap wordt.
Ja, "hulpje van de dag" werkt hier ook, alleen noemen we het anders. Om de dag hebben ze hun eigen dagen. Wiens dag het is, mag/moet alles eerst. De eeuwige strijd zijn we daar meestal mee kwijt. En op zondag, dan is het mama's dag en dan mag mama bepalen wie er eerst mag/moet...
Een aanvulling op mijn vorige post: hoeveel tijd per dag hebben je jongens om zich fysiek ongeremd uit te leven? Om hun energie kwijt te kunnen? Een deel van het drukke gedrag kan ook juist komen omdat ze te weinig buiten komen, of te veel thuis zitten.
Wat een ontzettend goede tips. Dat hulpje van de dag kan bij 2 of meer kids zowiezo helpen. Hoeft niet perse bij een tweeling natuurlijk.
hoi, Wat naar voor je zeg dat je weinig genieten kunt. Zo te lezen ben je veel met ze thuis, al eens aan de peuterspeelzaal gedacht? Als dat financieel kan natuurlijk. Misschien een idee om de een een ander dagdeel te brengen dan de ander? Over een jaar gaan ze naar de basisschool, je zou kunnen proberen jezelf op deze manier wat te ontlasten en je kids leren daar misschien ook beter om te delen en samen te spelen. Je zou ook naar het inloopspreekuur van consultatiebureau kunnen gaan en je zorgen bespreken, wie weet kunnen ze wat voor je betekenen.
hier een tweeling van 6,5. Ook 2 jongens. Ik vond het ook zwaar, maar dan vooral het eerste jaar ( 2 huilbaby's). Hier hielp het heel goed door structuur aan te passen en de 3ren te volgen. Dus rust, regelmaat en reinheid. Die reinheid spreekt voor zich maar de regelmaat en rust was echt heel fijn. Ik deed ze s' middags naar bed, ookal was het even rustig spelen. Als ik met ze naar de winkel ging had ik de regel. Buggy vast en anders in de buggy en dan niet 10 keer zeggen je blijft nu hier anders in de buggy, nee gewoon meteen in de buggy als ze 2 keer niet vasthielden. Niet luisteren, dan op de stoutstoel. Driftbuien, elkaar pijn doen ook op de stoutstoel. Ik was heel consequent. Verder gingen ze bij mij toen het middagslaapje eraf ging heel vroeg naar bed. En verder gingen ze bij mij naar de peuterspeelzaal. Eerst nog tegelijk, later heb ik ze appart van elkaar gedaan. Je zult zien dat als ze dadelijk naar school gaan het al een stuk beter gaat.