Hallo allemaal, In welke week konden jullie genieten van de zwangerschap? Was dat direct in het begin al, na 12 weken, of na een goede 20 weken echo...ben benieuwd naar jullie ervaringen. Ik ben zelf bijna 12 weken zwanger, maar kan er nog niet echt van genieten. Heb zelf meer het idee dat dat pas gaat komen na een goede 20 weken echo.
Sinds ik met 17 weken ons kindje echt iedere dag een aantal keer voel, geniet ik echt compleet. Natuurlijk heb ik af en toe nog wel wat momentjes dat ik mij zorgen maak. Zo was de 20-weken echo helemaal goed, maar liep ons kindje 3 dagen voor qua hoofd- en buikomtrek waardoor ik me daar dan weer een beetje zorgen over maak. Is nergens voor nodig volgens iedereen, omdat kindjes af en toe een groeispurt hebben en het allemaal maar een gemiddelde is. Ik denk dat dat altijd wel blijft, dat je je af en toe wat momentjes zorgen maakt. Maar echt, sinds ik ons kindje zoveel voel, geniet ik er echt ontzettend van!
Hoi vlinder, wat fijn dat jullie 20 weken echo goed was! En het lijkt mij ook leuk als je je kindje voelt bewegen in je buik. Met 12 weken is het toch nog net iets te 'abstract' allemaal. Ik heb ook nauwelijks zwangerschapskwaaltjes, maar wel al een best grote buik. En tijdens een echo als ik de baby zie bewegen, dan geniet ik zeker, maar heb dan wel zoiets van" zit dat echt in mij?". Ik kan ook niet wachten totdat ik de baby voel bewegen. Helaas heb ik wel een laagliggende placenta, misschien vertraagt dat het voelen schoppen van de baby wel.
Na 4 keer zwanger te zijn zeg ik niet. Zodra het begint te bewegen ga je je daar weer zorgen om maken omdat je baby even niet gevoelt hebt. Dat is mijn ervaring
Niet. Na de 20 weken echo kon ik een beetje genieten. Maar zodra ik de kleine niet voelt is het gelijk stress.
Wat de rest ook al zegt, niet.. Nu 30 weken en inderdaad als ik de kleine op vaste tijden of wat langer als anders niet voel zit ik alweer te stressen... En ondertussen stress ik of ie wel netjes blijft zitten tot het eind, of de bevalling wel goed zal gaan, of alles straks helemaal goed zal zijn... Hihi, nu ben ik ook wel een stresskippie en maak ik me snel zorgen hoor. En dat zal na de zwangerschap denk ik niet ophouden.. Ik ken de verhalen van mensen die steeds gaan kijken als beeb ligt te slapen, of steeds op de babyfoon kijken of alles wel goed gaat boven. Haha Nee, met het zwanger worden is een nieuwe periode aangebroken denk ik, het moeder/vader worden, en dat brengt vanaf de eerste dag zorgen met zich mee denk ik hoort erbij!
Als je je kindje voelt. Soms een dagje hard, soma een dagje minder. Maar ik vind beweging bevestiging en vanaf dat moment worst het echter. Geen roze wolk, maar ook minder onzekerheid.
Bij de eerste na 12 weken ongeveer, bij de tweede na de 20 weken echo. Waarschijnlijk door de miskraam die daar tussen heeft gezeten.
Ik denk dat je het idee moet loslaten dat een zwangerschap alleen maar genieten is. Dat is gewoon niet realistisch. Je hebt genietmomenten, maar het is niet één grote roze wolk. Het is lichamelijk zwaar, je hebt je angsten en zorgen, misschien complicaties of klachten. Het is gewoon niet 24 uren per dag genieten en dat punt zul je ook niet bereiken. Maar dat is bij niemand zo. Je richt je eerst op de 12 weken-grens, daarna wacht je totdat je het kindje voelt bewegen, daarna denk je: Hopelijk is de 20 weken-echo goed. Vervolgens denk je: Nu de 24 weken maar halen, als er iets gebeurt, dan word het kindje medisch behandeld. Daarna naar de 28 weken-grens. Vervolgens denk je: Als het nou maar niet te vroeg geboren wordt, als de bevalling maar goed gaat, enz. Wij hebben heel lang op een zwangerschap moeten wachten. Daardoor ga je het misschien van tevoren allemaal steeds meer idealiseren, juist omdat je het zo graag wilt. Viel dat even tegen... Ik had zware bekkeninstabiliteit en kon al snel niet meer lopen, niet meer bukken, niet meer zitten. Je denkt van tevoren dat je alleen maar blij gaat zijn, maar ondertussen ben je alleen maar bang dat je die lang gekoesterde wens weer gaat verliezen. Ik durfde pas na de 20 weken-echo leuke spulletjes te gaan kopen, daarvoor hield ik het eigenlijk op een afstand. En wanneer je kindje er is, is het ook niet alleen maar leuk, prachtig en genieten. Het is zo nu en dan gewoon zwaar, soms weet je totaal niet of je het goed doet of hoe je iets moet aanpakken. Wat wil je kindje, wat heeft het nodig, hoe ga je ermee om? Je bent zelf onzeker, je komt jezelf tegen, je relatie komt soms onder druk te staan doordat je niet beide precies hetzelfde denkt of doet qua opvoeding, terwijl je wel consequent moet zijn en één lijn moet trekken. Elke leeftijd heeft nieuwe uitdagingen. Soms kun je je kind wel achter het behang plakken en is mama zijn helemaal niet zo leuk, hoeveel je ook van je kind houdt. Aan de andere kant ben je bang dat er iets naars met je kind zal gebeuren, of ben je ongerust en bezorgd. Dus alleen maar genieten en 100% gelukkig zijn, is gewoon niet haalbaar. Dus ik denk dat je moet loslaten om daar naar te streven, dat is niet realistisch. Hoe hoger de eisen zijn, die je aan jezelf stelt, des te moeilijker het is om er aan te voldoen, enz. Ik denk dat je moet proberen om wat meer in het nu te leven.
Net als de dames hiervoor, ik denk niet dat dat moment echt komt. Er gaat een moment komen dat het genieten op de voorgrond staat, maar zorgen blijven er altijd. Ik voel de kleine nu af en toe bewegen en o wee als ik het een paar uur niet heb gevoeld, maak ik me direct zorgen over of de kleine nog wel leeft oid. Hoe lastig het ook is, probeer steeds meer ervan te gaan genieten, je focussen op de leuke dingen en niet op de enge dingen!
Hmm, ben het niet helemaal met m'n voorgangers eens Ik denk dat ik na m'n 20 weken echo wel echt ben gaan genieten van m'n zwangerschap. En nu ik 38 weken zwanger ben doe ik dat eigenlijk nog steeds! Tuurlijk zijn er wel eens momenten dat ik het even zat ben, maar dan nog overheerst het fijne gevoel en zijn het ook geen momenten dat ik me zorgen over iets maak. Vaak is het dan iets lichamelijks als vermoeidheid of hormonen die maken dat ik even wat emotioneler ben. Maar hey, dat hoort nu eenmaal bij de zwangerschap Hier is die roze wolk zeker wel aanwezig! Komt mede doordat ik in vergelijking met m'n vorige zwangerschap haast geen mankementen heb
Vanaf 24 weken een klein beetje genieten. Zeker van het getrappel en de groeiende buik. Maar de angsten blijven bij mij.
Eigenlijk al vanaf het begin maar zeker na de goede 9 weken echo. Heb me eigenlijk nooit druk gemaakt over de gezondheid van ons kindje. Tuurlijk is het fijn dat je over de 12 weken bent en een goede 20 weken echo is fijn en een soort van opluchting maar een keertje wat minder voelen... tja, ben zelf ook nirt altijd even actief. Even plagen en goed concentreren op de bewegingen dan voelde ik haar altijd weer goed. Verder heb je natuurlijk altijd wel wat klachten van de zwangerschap maar indien dit de normale dingetjes zijn die er echt bij horen moet je daar gewoon relaxt mee om gaan. Als je je daar druk over gaat maken dan kan je idd niet genieten van je zwangerschap. Oja, heb het nu niet over ernstige klachten hè! Maar de gewone "huis-tuin-keuken klachten" die elke zwangere wel heeft (bandenspanning, wat maagzuur etc)
Ik kon echt genieten vanaf 16 weken. Waarom? geen idee. Op dat moment is de knop om gegaan. Het is echt niet uit naïviteit of gebrek aan slechte ervaringen (helaas daarvoor een mk met 10 weken) Enige tip die ik kan geven: Ben er niet mee bezig dat je je goed moet voelen en alles leuk moet vinden. Het komt zoals het komt hoeveel je ook piekert of niet Hele fijne zwangerschap gewenst!
Even weer van me afschrijven hoor... pff ben zo bang de hele tijd. Overdag gaat nog wel dan heb ik afleiding, maar met name s' avonds en s' nachts. Lees veel op het forum, ook in het vlinderhoekje en het valt me op dat het zo vaak mis gaat. Veel doodgeboren kindjes, of met een handicap al in de baarmoeder en daarna alsnog overlijden. nu ben ik zo bang dat dit mij ook gaat gebeuren. Ook omdat ik altijd zoveel pech heb, en omdat ik bang ben dat mijn angst misschien een voorgevoel is... ben nu 12 weken zwanger en visualiseer ook vaak hoe dat bij mij zal gaan, als ik moet bevallen van een doodgeboren kindje of thuis het ineens verlies. Hoe het er dan uit zal zien...een compleet minimensje...of meer horrorachtig met open schedeldak en noem maar op.. brr wordt er echt eng van als ik er alleen maar aan denk. ik ben er ook bang voor omdat ik nog alcohol heb gehad terwijl ik al zwanger was en het nog niet wist, en omdat ik een raar blad in mn salade heb gegeten die giftig smaakte, en omdat ik gewoon bang ben dat ik verkeerde stoffen binnen heb gekregen (voedsel niet goed gewassen heb of genoeg verhit, te lang heb bewaard). Ook heb ik bloedverlies gehad door laagliggende placenta en haal me daar ook weer allerlei dingen bij in mn hoofd. Dat er bloed in vruchtwater zit of weet ik wat... pff wordt er niet goed vandat ik zo denk... morgen gelukkig weer naar de pop poli naar de verloskundige en daarna maatschappelijk werkster. Maar dit zijn dus mijn gedachtes steeds...overdag gaat het dus nog wel, maar vannacht en vanochtend dus weer dit soort gedachtes. Herkenbaar ook voor iemand of is dit echt wel extreem? Zit niet voor niks ook bij de poppoli maar wou even een kijkje geven in mijn gedachtes...
Wat jij voelt en denkt herken ik wel van buiten mijn zwangerschappen. Ik heb op en af last van angststoornissen. In mijn zwangerschappen gaat t gek genoeg beter. Die angsten die je nu opnoemt zijn vrij extreem als het je dag gaat overheersen. Er zijn geen concrete bewijzen dat je je zorgen moet maken over je zwangerschap toch? Voor de rest zijn het gedachten waar je niks mee kan. Tip, probeer niet alle ellende naar je toe te trekken door verhalen te lezen of te absorberen alsof ze over jou kunnen gaan. Het is goed dat je al bij de pop poli loopt. Praat er daar over. En zon zwangerschap en straks de geboorte is niet niks. Als je bekend bent met angsten zal t zeker in dit soort periodes toenemen door de grote gebeurtenissen die gaan komen. Uit je bezorgdheid naar vertrouwens personen, maar leer vooral te vertrouwen op je lichaam.
Dank je tazzy. Ik heb ook inderdaad last van angsstoornissen. Ik slikte normaal altijd medicijnen ervoor, maar wil dit tijdens mn zwangerschap liever niet doen. Het is ook niet zo dat ik er echt de hele dag mee bezig ben, maar soms wel een groot deel van de dag. Op de pop poli heb ik maar eens in de 2 weken een gesprek. Ik ga eens vragen of er nog andere mogelijkheden zijn voor mij. Maar denk dat ze weinig kunnen doen, het zit toch in mijn hoofd. Ik ben nu weer geobsedeerd door wat wel en wat niet te eten. En de kramp die ik steeds in mn buik voel. En zo is er steeds wel weer wat ik kan er wel 100 topics over openen hier. Maar ze zien me alweer aankomen. als ik lees dat ik niet de enige ben geeft me dat ook weer steun.
Ik wil je met liefde nogmaals heel hard op je hart drukken dat je dat blaadje spinazie nu echt moet loslaten! Beeld je maar in dat je het in de fik steekt en wegblaast. Want die gedachte is echt extreem.
Ik ben bijna 15 weken zwanger, maar heb ook nog steeds niet het gevoel optimaal te kunnen genieten... Deels ook door de miskraam van vorig jaar, blijft het rond spoken in mijn hoofd: 'wat als...?' Ik heb ook nog geen buikje, wat de onzekerheid alleen maar versterkt. Verschilt per vrouw dat weet ik maar toch... Anderzijds denk ik weer, gewoon loslaten en genieten... Maar het is zo moeilijk!