Join the club. Van alle mensen die ik het verteld heb dat ik hiermee bezig ben. 5 vrienden, 5 familieleden. Was er maar 1tje die positief reageerde. Ik zit in de bijstand, dus financieel is het niet makkelijk. Daarnaast heb ik ook mijn psychische problemen, en als laatste ben ik ook relatief jong, 28. Iedereen begint met ga je dat wel redden financieel. Daarna komen ze met, denk je dat je dat wel aan kunt, of wil je niet liever wachten totdat je een vriend hebt. En pas als laatste zeggen ze, maar ik vind het wel leuk voor je hoor... Dat viel me behoorlijk tegen. En ik kan het allemaal prima uitleggen. Nee financieel is het niet makkelijk maar ook niet onmogelijk, ik heb al een hoop berekeningen gedaan en toeslagen berekend en alles. Daarnaast heeft een ook een hoop liefde nodig. Er zijn een hoop gezinnen waarin het er slechter aan toe gaat. Psychisch is niet te voorspellen. Ik heb last van depressie gehad, ben opgenomen geweest, en zit nu al weer tien jaar (af en aan) in therapie. Ik weet heel goed hoe alles bij mij werkt. En mijn slechte dagen duren niet langer als 2 of 3 dagen. Ik zou mijn kinderen ook geen moeder willen geven die soms maanden alleen maar in bed ligt. Maar dat heb ik niet. Daarnaast kom ik er ook uit voor mijn katten, zelfs als ik niet wil, ik ruim op en maak schoon, al is het maar voor mijn katten. Dan neem ik aan dat ik dat ook wel voor mijn kinderen ga doen. Maar je weet het nooit, iemand die hartstikke gezond is, kan ook in een post natale depressie terecht komen. Je weet het niet. Miss heb je zelfs wel een voordeel, omdat je weet waar je bij jezelf op moet letten en weet dat je op tijd hulp in moet schakelen. En wat je zelf ook zegt, echt beter wordt ik ook niet. Ik zal altijd mijn valkuilen blijven hebben, en momenten dat het slechter gaat. Dat is gewoon heel realistisch denken, en als je dat weet, kun je je daarop voorbereiden. Wat leeftijd betreft. Je weet zelf wel goed genoeg of je er klaar voor bent of niet. Mijn tante heeft liever dat ik een vriend zoek. Maar na weet ik het hoeveel jaar single te zijn geweest, zou er dan spontaan wel iemand langskomen als ik een kind wil? Nee, daar geloof ik niet meer in. Ik wil graag kinderen en of dat nu met iemand of zonder iemand is, dat maakt mij niet uit. Sorry, alweer een lange post van mij Heb geen ervaring met moeder zijn, want ik heb nog geen kinderen. Maar het proces van zwanger worden is zwaarder dan ik dacht. En ook kinderen opvoeden zal zwaar zijn, maar daar ben ik nu wel op bedacht. Zolang jij controle hebt over je psychische dingen, tot zover dat kan. Als jij voelt dat je het aankan. Let er wel op dat je zo een terugval kan krijgen. Maar als je dat weet, en daar hulp voor hebt. Dan waarom niet? Dat geef je ook aan in je post waarom niet? Dat was ook precies hoe het bij mij ging. Ik dacht waarom niet? Wachten totdat ik een baan heb en een vriend, zwanger worden, dan kan je alsnog je baan kwijtraken, vriend weg, en dan zit je daar alleen. Dus waarom niet nu? Dan weet je tenminste dat je er alleen voor staat.
LonelyWolf, bedankt voor je reactie! Ik heb tot nu toe één vriendin die erachter staat en het ook "echt wel wat voor mij vindt", in verband met mijn verleden. Feit is dat ik nooit fulltime zou kunnen studeren of werken. Dat heb ik meerdere malen geprobeerd, maar dat lukte niet. Ik heb nu het gevoel dat ik mijn eigen wensen moet laten liggen, om die van anderen te vervullen. Netjes doen wat mijn ouders, familie en vrienden zeggen. En dan? Nooit gelukkig worden? Nooit iets zinnigs in mijn leven? Een vriend, trouwen? Nee, dat is geen prio voor mij. Als het zo komt, fantastisch, maar ik heb nooit een echte relatie gehad en ik kom ook nergens waar ik een man kan ontmoeten. Kan niet uitgaan, feesten, sporen, enz. Verliefd ben ik ook niet snel. Ja, op mijn nichtjes en neefjes en elk baby'tje die ik zie Ik ga dit topic bijhouden en nog eens wat meer (nog meer ) nadenken over dit alles. Liefs, Ninn
Het is jouw leven. Andere kunnen nog zoveel commentaar hebben. Maar je kan niet leven naar hoe andere dat willen. Want zij leven dat niet. Jij weet het beste wat er in jou hoofd omgaat, en hoe jij je voelt. En je weet zelf het beste of je dit aankan of niet. Meestal dan toch, als het geen impulsieve beslissing is, maar daar ga ik niet vanuit Het liefste zou ik fulltime moeder willen worden. Ik vind dat dat ook gewoon een beroep is. Helaas verdien je daar geen geld mee, en ik wil toch niet afhankelijk zijn van de bijstand en alles. Dus ik zit nu in een project om weer te gaan werken. Ik kan dat ook niet fulltime doen. Vanwege depressie en negatieve werkervaringen. Maar miss wel parttime. Dus dat zit er ook aan te komen. Langzaam en met de juiste begeleiding. En ik denk dat als je eenmaal een kindje hebt, je ouders daar stiekem toch ook wel blij mee zullen zijn? Denk erover na, wat mij heeft geholpen is heel veel verhalen lezen (blogs). Ik las echt heel veel van BAMers die het zwaar vonden maar wel de moeite waard. En als ze dit wisten, dan hadden ze het veel eerder gedaan. Dat is ook een motivatie voor mij om niet te lang te wachten. Edit: waarom kun je eigenlijk niet feesten uitgaan sporten enz?
Mijn ouders hebben aangegeven geen en oma te willen worden. Dat maakt het extra moeilijk in mijn geval, zonder man. Als er kleinkinderen zouden komen, zouden ze dat natuurlijk wel leuk vinden, maar het is geen wens van ze. En dan heb ik het over kleinkinderen via de "normale" manier, met man Ik heb het er veel met een vriendin over, die er wel achter staat. Het lijkt een droom te zijn, terwijl dat eigenlijk niet hoeft. Ik ben heel loyaal naar mijn ouders en familie toe, maar ik zet mezelf daarmee op de achtergrond, want niemand weet wat ik echt zou willen in mijn leven. Verder geeft het me een goed gevoel om te weten wat ik nu echt wil met mijn leven. Een idee van mezelf en niet wat anderen van me verwachten. Mijn leven verloopt niet zoals ik verwacht had, maar dat geeft helemaal niet. Ik heb er vrede mee, nu de rest nog. Ik kan niet uitgaan en sporten in verband met mijn gezondheid. Ik heb wel sociale contacten verder, maar niet dat het stikt van de vrijgezelle mannen Iemand wat links naar BAM-blogs? Google levert niet veel resultaat op. Liefs, Ninn
Hoi Ninn, Ik herken veel uit je verhaal. Zelf heb ik Asperger en ben ik zeer hoogsensitief. De voornaamste redenen dat ik echt geen relatie wil, ik kan gewoon niet met andere volwassenen opschieten en dat in het verleden wel proberen leverde me uiteindelijk een depressie, grote onzekerheid over mezelf, een enorme muur om me heen, mensenschuwheid en lichamelijke problemen (ontstaan door stress) op. Sinds ik heb besloten gewoon geen contacten met andere volwassenen meer aan te gaan zit ik weer goed in mijn vel. Asperger en hoogsensitiviteit blijft, dat gaat nooit over. Dus ook hier heeft wachten tot ik "beter" ben geen zin want dat word ik nooit. Maar ik ben zover dat ik zelfstandig kan functioneren, een huis kan onderhouden (oké, nu even niet door die zwangerschapskwalen ) en kan werken, al kan ik geen fulltime werkweek draaien. Dus hier om bovenstaande redenen gekozen er alleen voor te gaan. Ik ben 24, kindje zal geboren worden rond mijn 25e verjaardag. Mijn moeder vond het een mooie leeftijd. Online krijg ik vaak de vraag waarom ik "nu al" heb besloten alleen voor een kindje te gaan. Alsof het de bedoeling is dat je wacht tot je 40e en het dan op de valreep nog even snel alleen doet. Ik maak deze keuze heel bewust. En belangrijkst: ik maak hem voor mezelf en mijn kindje, niet voor anderen. Wat anderen ervan vinden is niet belangrijk en ik hoef mezelf alleen te verantwoorden tegenover mezelf en mijn kindje, niet tegenover een ander. Volg je hart, maar ook je verstand. Het allerbelangrijkste is dat je het graag wil. Een kind heeft twee dingen écht nodig: voedsel en heel veel liefde om zich heen. Dat kun je bieden. Luxe spullen, vakanties, merkkleding, etc. zijn leuk, maar niet van groot belang. Voor school en sport zijn allerlei fondsen als je het niet zo breed hebt vanwege een uitkering, dus dat zou me niet stoppen. Iedereen kan naar school en iedereen kan naar een sportclub. Studeren is ook voor tweeverdieners tegenwoordig onmogelijk duur Plus: dat is nog zo ver weg, niemand kan nu al zeggen of jij over 18 jaar de studie van je kind kan betalen. Iemand die nu 4000 per maand verdient kan tegen die tijd failliet zijn en diep in de schulden zitten en jij zou zo maar eens een baan kunnen hebben gevonden en prima kunnen meebetalen aan de studie . Dus eh, vooral: kun je het kind een stabiele omgeving bieden (d.w.z. geen huiselijk geweld, criminaliteit, etc.)? Kun je het de basisbehoeften geven (eten, kleding)? Heb je tijd en liefde in overvloed? Ja? Ga er dan voor
Gefeliciteerd, Linnaea! Super om een positief verhaal te lezen en fijn dat je moeder erachter stond. Mag ik vragen op welke manier je zwanger bent geworden? (of staat dat ergens in dit topic?) Zelfinseminatie of via het ziekenhuis? Liefde en voedsel is geen probleem. Ik ben erg close met mijn familie en heb een aantal goede vriend(innen). Ik zal ook fulltime mama zijn, omdat ik niet kan werken. Vind ik zelf belangrijk, dat een kind niet een hele week bij verschillende oppassen zit. Verder kom ik prima rond en heb ik spaargeld. Liefs, Ninn
Ik volg zelf happy single moms, zal via google wel te vinden zijn, weet zo gauw even de link niet. Pittig hoor, met al die psychische problemen, maar ik zal er niet over oordelen. Ik hoop dat het jullie allemaal goed zal gaan!
Interessant dames, Ik ben geen bammer, klikte per ongeluk op dit topic, maar heb wel een zus met twijfels. Ze slikt al bijna 20 jaar antidepressieva tegen neerslachtigheid en angstklachten (ze is bijna midden 30). Op zich is ze denk ik al zo'n 10 jaar stabiel maar durft het niet aan. Ze logeert hier regelmatig en vind het vooral moeilijk dat ze zichzelf niet even op haar gekozen moment zou kunnen afzonderen maar als het ware 'geleefd' zal worden en mee zal 'moeten' met de grillen van een kind. Ze werkt ook niet en is bang haar kindje tekort te doen door haar psychische klachten. Ook heeft ze zo haar mindere dagen (zoals hier ook las) en dan is jezelf afzonderen of bljven liggen natuurlijk geen optie. Hoe zien jullie dat voor je straks, hebben jullie hier plannen voor of gedachtes? Mijn zus is een lieve meid en met de beste bedoelingen maar heb ook wel zo mn bedekingen hoe ze dat in haar eentje zal moeten doen.
Via zelfinseminatie ben ik zwanger geworden. Staat wel in dit topic maar een aardig eind terug denk ik Dat laatste vind ik ook belangrijk, dat het niet 5 volle dagen per week ergens anders zit. Ik werk straks als alles goed gaat na de zomervakantie voornamelijk vanuit huis, die enkele keer dat ik wel ergens heen moet kan het kindje naar mijn moeder maar dat zal niet meer dan een uurtje of 3 à 4 per week zijn schat ik nu in. En het kan altijd anders lopen, maar dat kan bij iedereen dus ik ga niet teveel nadenken over hoe het over 5 of 10 jaar misschien wel of niet zou kunnen zijn.
Umm85, iedereen ervaart een depressie natuurlijk op zijn eigen manier. Zelf heb ik mijn ergste tijd gehad en ben ik sinds 2 jaar stabiel. Ik zonder me niet af en kan overdag niet zomaar in bed liggen. Het liefst ben ik wel lekker bezig. Ik denk dat een kind me juist goed zou doen en ben niet bang dat ik een kind tekort doe. Heb alles voor kinderen over en ook veel ervaring met kinderen en ja, daar leef ik voor. Mijn depressie uit zich nu in "niet gelukkig zijn". Verder uit het zich niet echt. Ik kan ook van veel dingen wel genieten, waaronder dus mijn lieve nichtje van 7 maanden. Net wat dingen los gelaten aan mijn ouders. Precies de reacties die ik had verwacht: "je bent het verkeerde pad aan het bewandelen", "een kind heeft een vader nodig", "weet je wel hoe zwaar het is om een kind te hebben?" en natuurlijk: "zet het maar uit je kop". Mijn vader is gelijk chagrijnig: "waarom moeten we altijd dit soort gesprekken hebben?" Met dit soort gesprekken dus dingen die niet gaan zoals zij het zouden willen zien, studie, relaties, gezondheid... Voel me even down. Ik moet mezelf er steeds aan herinneren dat ik 26 ben en dus mijn EIGEN pad moet bewandelen. Maar dat vind ik moeilijk als er niemand (en vooral mijn ouders) niet achter me staan.
Mijn vaderweet niet van mijn plannen, maar weet wel dat ik liever een kind krijg dan een relatie. Hij vindt dat ook niet zoals het hoort en weet niet of hij het kan steunen als ik doorzet. Als dit je aan het twijfelen en neerslachtig maakt, moet je je afvragen of je het wel echt wil. Niet om je tekort te doen, maar je doet dit niet om anderen blij te maken. En een kind krijg je ook niet om jezelf uit een dal te trekken, je kiest voor een kindje als je daar klaar voor bent. Ik hoop dat je een wel overwogen keuze kunt maken, waar je geen spijt van krijgt, want dan is er een kindje de dupe en dat vergeeft nooit iemand je meer.
@umm85, Mindere momenten heeft iedereen. Ik denk dat ze bij gewoon er vaker zijn. Nergens zin in hebben, de truc is om juist dan gewoon iets te doen. Ook al wil je niet. Tenminste zo werkt het bij mij. Wat Ninn ook al zegt. Ik denk dat het juist wel zal helpen, om voor zoiets moois te mogen zorgen. Om je kindje te zien lachen en doen. Maar wat Sahi zegt zit ook wat in. Je moet het niet doen om jezelf gelukkig te maken. Je moet zelf al je eigen leven hebben een een kindje moet een toevoeging zijn. En niet iets om gelukkig van te worden. Soms vind ik het ook moeilijk om het zo te zien. Daarom heb ik ook wel een tijdje gewacht. Ik vind het prima hoe het nu met me gaat, hoe ik het doe, hoe ik ben en hoe mijn leven is. Maar een kindje zou alles gewoon nog mooier maken. Om terug te komen op je vraag. Ik sport nu 4 tot 5 dagen in de week. Sinds een paar jaar maar. Maar ik heb ontdekt dat dat echt mijn momentjes zijn waarin ik veel kwijt kan. Dat is iets wat ik niet wil opgeven. Natuurlijk niet zo vaak meer, maar ik moet momentjes voor mezelf hebben. Waarin ik me terug kan trekken. Al is het niet letterlijk mezelf terugtrekken. Ik denk dat als je zus die momenten kan inplannen, dus doorgaan ook als het niet gaat, en op geplande momenten rust pakken en iets voor jezelf doen. Dat dat miss wel helpt. Verder ken ik je zus niet, dus kan er weinig over zeggen. Ik heb het er veel met mijn peut over gehad, en het idee dat zij dacht dat ik het wel aankon, dat zij er wel achter stond, gaf mij ook wel vertrouwen. @Ninn, jammer dat je ouders zo reageren. Ik vind het ook wel jammer dat mijn beste vriendin zo reageerde. Al haar twijfels eerst uitspreken. Ik zag wel aan haar dat ze het geen goed idee vond. Maar het is ook niet dat ze me laat vallen. Tenminste nu nog niet... Ze leeft wel erg met me mee. Ik weet niet hoe je band met je ouders is. Klinkt dat ze wel een beetje streng zijn. Mijn vriendin reageerde zo omdat ze wel het beste voor me wil en voor m'n toekomstige kindjes. Ik weet niet of je ouders gewoon een visie hebben voor je en daar niet van willen afwijken. Of dat er ook iets van bezorgdheid achter zit. Ik zal eens kijken of ik nog wat van die blogs kan vinden.
Ik kan niet alles zo snel meer terugvinden. Hier wat artikelen: De BAM mam moedert zelden alleen bam mam sloeg haar prins over Bammoeders - Lydia van der Weide - Vriendin 'Ik kan mijn knullen niet staand leren plassen'|Kinderen| Telegraaf.nl Hier staan denk ik wat meer verhalen op, ik heb niet alles gelezen. Happy Single Moms - Het leukste platform voor single moms (denk dat Sahi deze bedoelt) Bampraat
die bedoel ik inderdaad lonely wolf! Ik ben zelf ook nog een beetje aan het zoeken naar een forum dat echt voor bam-mama's is, waar ik me ook thuis voel. ik ben ook wel eens op groepen geweest, waar ik niet 'mee telde', omdat ik een co-ouderschap heb voor mijn dochter. Daar voelde ik me dan toch niet helemaal thuis.
Jammer Sahi dat je daar niet echt mee telde. Dat je een co ouderschap hebt maakt toch eigenlijk helemaal niet uit, denk ik dan.. Ik heb lang geleden eens een forum gevonden, maar dat was ook niet echt iets voor mij. Vind deze wel fijn, al is het maar een klein onderdeel van dit grote forum. Vind het wel prettig hier Kon vandaag al bij de dokter terecht. En hij zegt dat hij het pas na 1 jaar doet. Vruchtbaarheid testen. Ongeacht dat ik een soa heb gehad, hij zegt dat de kans klein is dat dat van invloed is. Daar denk ik anders over, maarja ik ben geen dokter he. Ik krijg dus niet alle onderzoeken maar hij wilde wel een bloedtest laten doen. Dus dat is al iets. Kijken of al mijn hormonen aanwezig zijn. Ben blij dat er tenminste iets gebeurd. Dat ik dat weer van mijn lijstje kan strepen, dat m'n hormonen goed zijn. Heb aan m'n donor ook gevraagd of hij zich ook wil laten testen, ik weet eigenlijk niet waarom ik dat in het begin niet gevraagd heb. Gewoon maar van het beste uitgegaan denk ik. Als alles goed zit, bij de donor en bij mij, dan heb ik er toch wel iets meer vertouwen in. Dan heb ik wat meer rust om mijn rust te nemen, haha. Rare zin. Maar dan hoef ik niet constant te denken, wat als er iets mis is. En kan ik met een beter gevoel mijn pauze ingaan. Of ja, daar zit ik natuurlijk al in. Ja, ben toch wel blij dat ik even langs de dok gegaan ben.
Eerst even op mijn eigen verhaal terug komend. De positieve ovulatietest van vrijdagochtend was dus écht vals positief. Vrijdagavond was hij negatief. Zaterdagochtend -en avond positief en zondag ochtend nog steeds. Daarnaast voelde ik duidelijk mijn ei en nog wat andere lichamelijke ongemakken Dus ben zo blij dat ik zaterdag niet ben gegaan. Niet alleen mijn ei speelt verstoppertje maar mijn baarmoeder ook dus was ff zoekwerk voor de vpk haha. Maar poging 10 weer gedaan/gehad. Nu afwachten. Wat betreft fora oid voor bam-mama's Bam-mam.nl | (via telefoon aanmelden weet ik) Een forum voor BAM-moeders • Forumoverzicht En bampraat werd al genoemd. Verder is het boek van Barbara Lammerts een goede tip om eens door te lezen. Zij geeft ook cursussen / workshops. Sara Coster is meer gericht op co ouderschap (en bekende donoren). Ik zelf heb ooit wel psychische problemen gehad, maar het gaat nu goed. Ik heb af en toe mini dipjes maar die herken ik gelijk en weet ook wat ik moet doen, waar ik op moet letten. Dus ik verwacht op dat gebied geen problemen. Ik heb zelf fysieke aandoeningen en het is meer de vraag hoe dat straks zal uitpakken te zamen met een kleintje in mijn eentje. Ik kan 101 dingen bedenken. Maar ik zeg niet alles valt te plannen en voor alles is een oplossing. Als ik het lijstje af ga van belangrijke dingen bij een bam-mam: Ik heb geen groot sociaal netwerk, maar een klein hecht groepje. Met mijn familie, die erg klein is, redelijk contact. Financiën zijn ok, heb inmiddels een aardige gevulde baby-spaarpot Werk hoop ik weer snel te vinden. Ik wil straks een huishoudelijke hulp nemen voor 2-3 uurtjes in de week. Boodschappen zelf halen of albert.nl De eerste 4 weken zorgt de kraamzorg, mijn moeder en een goede vriendin voor mij en de kleine. Moet ik ergens heen met kind hier in de omgeving en is het met OV niet praktisch / handig dan neem ik gewoon de (regio)taxi. Is maar net hoe moeilijk je het jezelf maakt denk ik. Verder wil ik waarschijnlijk een gastouder nemen omdat ik het idee heb dat die net wat flexibeler is. Ik werk sowieso niet meer dan 24 uur, meer is niet haalbaar. Verder kan ik mijn kind stabiliteit, liefde, structuur, een positief zelfbeeld, warmte en vertrouwen mee geven. Ik ben iemand van rust, reinheid en regelmatig.
Ik vind eerlijk dat artikel van De telegraaf, ik kan mijn zoon niet staand leren plassen maar heel erg vreemd. Dat leren ze zelf wel hoor hahahhaa. Umm wij "kennen" elkaar al wat langer. Ik heb er absoluut geen spijt van. En gelukkig heeft ze een zus als jij om haar ook met tips bij te staan. Altijd een moeilijke overweging natuurlijk.
Hallo allemaal, Ik zie dat Happy Single Moms al genoemd is. Inderdaad een leuke site waar alleenstaande moeders hun verhalen delen. Ik zie nu ook op de website staan dat er in september een nieuwe website online gaat, waar je als alleenstaande moeders andere alleenstaande moeders kunt ontmoeten. Ik ben heel benieuwd, lijkt mij super leuk! Groetjes, Mandy
Ik zit alleen hier en op de facebook bam groep. van andere fora mezelf afgemeld, omdat ik mezelf daar niet thuis voel. voel me namelijk buiten de boot vallen met straks 5 kids, dar was toen bij de 4e al veel commetaar op in je eentje, zoveel kids. Hier nu 13 weken en 1 dag!