tS geeft aan dit prima te vinden dat schoonzus destijds niet eheft gebeld. schoonzus geeft aan moeite te hebben dat TS het bij haar vergeten is. Dus twee maten....ja misschien....misschien 2 verschillende mensen met beide een andere verwachting. Maar ik zou als Schoonzus het moeilijk vinden om aan te geven dat ik graag een belletje had gehad. En als TS dan nog niet zou bellen. Zou ik dat ook als afwijzing ervaren
Ik ben misschien wat harder van karakter maar ik begrijp ts juist wel.. En ja de een heeft er langer de tijd voor nodig dan de ander maar ik zou zelf ook denken van get over it life goes on.. Hard ja denk het wel maar je kan niet van een ander verwachten eindeloos mee te gaan in jouw verdriet.
Het is inderdaad bij iedereen anders. De ene mens is ook sterker en kan beter met tegenslag omgaan dan een ander. Mijn zus heeft met tien weken een miskraam gehad en was hier maandenlang kapot van. Ze kon het pas achter zich laten toen ze een gezonde dochter in haar armen had. Ik kreeg met zes weken een miskraam, heb twee dagen gejankt en keek weer vooruit. Ik was natuurlijk wel een stuk korter zwanger, ik had ook nog geen echo gehad. TS, ik zou eens goed met je schoonzusje praten, over hoe jullie allebei je verlies hebben ervaren. Jij bent waarschijnlijk sterker dan zij en kon het beter verwerken. Dit is waarschijnlijk het ergste dat zij heeft meegemaakt en het hakt er flink in ondanks dat dingen nog erger kunnen, zoals bij jou. Je kunt het maar moeilijk met elkaar vergelijken omdat verdriet en draagkracht bij iedereen anders is.
ik snap het wel hoor. Ik ben ook vrij nuchter en ga ook anders om met verlies. Even flink janken, maar dan de schouders er onder en weer doorrrr. En ja, ook ik weet waar ik over praat, want heb de nodige verliezen meegemaakt. Als ik het zo lees, heeft ts best wel het eea gedaan om schoonzus te steunen, dus zo harteloos vind ik haar niet. Misschien is het zinvol om een gesprek met haar aan te gaan en aan te geven dat je het moeilijk vindt om met haar verdriet om te gaan, omdat jijzelf heel anders met verdriet om gaat en daarom misschien anders reageert?????
Ik heb ook met 13 weken een MA gehad. Tja iedereen zei dat ik wel moest rouwen er goed over praten en ik had gewoon ja het was niet goed dus het heeft zo moeten zijn. Mensen vonden dat maar raar en werden zelfs boos. Tuurlijk had ik verdriet, ik had liever een goede zwangerschap gehad, maar ik heb liever dat de natuur er wat aan doet dan dat ik een gehandicapt kindje zou hebben gekregen wat niet levensvatbaar zou zijn. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het eigenlijk nooit goed is, of je nou verdrietig bent of juist niet. Idd ze blijft er lang in hangen en ze kan niet van naar omgeving verlangen dat ze gaan bellen op uitgerekende datum vind ik. Dat is echt iets voor haar, voor niemand anders. Ik vind dus ook niet dat je haar daarom nu nog moet bellen. niemand kan haar verdriet weg nemen, alleen zij.
Lastig omdat iedereen anders ermee omgaat. Ik vind het héél moeilijk om erover te oordelen. Mijn beste vriendin heeft een miskraam gehad met 6 weken, ik ben twee keer meteen zwanger geraakt en weet dus niet wat het is of hoe het voelt. Maar mijn beste vriendin heeft het er erg moeilijk mee, het is nu ongeveer een jaar geleden. Ik wist niet dat het zo'n impact op je kan hebben, maar dat is voor mij lekker makkelijk zeggen met twee keer meteen zwanger worden. Ik merk aan haar dat ze er soms over wil praten en dan hebben we het erover. Maar mede omdat zij het er moeilijk mee heeft is het geen onderwerp waar ik over begin. Maar als zij erover begint ben ik uiteraard wel een luisterend oor . Maargoed zij is mijn beste vriendin, schoonzus lijkt me toch wat anders. Ik vind TS misschien wat hard overkomen maar via internet lees je geen nuances. Daarnaast weet TS wel waar ze over praat aangezien ze een kindje heeft gekregen met 20 weken. Het is niet alsof ze zelf niks heeft meegemaakt hé! Ik kan me voorstellen dat je dan denkt hey wacht ff ik was al 20 weken zwanger en jij pas net dus kom op ga door met het leven. Aan de andere kant weet ik niet hoe ik me zou voelen als het ineens met 13 weken zou misgaan. Lastig. Ook omdat de band niet echt duidelijk is. Daarnaast vind ik alle reacties erg hard. Als het gaat om een vriendin die alleen loopt te zeiken zeggen jullie hier massaal dumpen bladiebla. Nu is er een schoonzus die blijkbaar heel erg down is elke keer en gaat huilen en dan moet TS ineens super begripvol zijn. Raar forum blijft het toch
Precies, dat moet je tegen jezélf zeggen, op het moment dat jíj daar klaar voor bent. Het is niet aan een schoonzus om te bepalen hoe ze zich moet voelen en wanneer ze er maar overheen moet zijn. Daarnaast is het nog maar 6 maanden geleden én is dit nu net een heftige periode omdat ze rond de uitgerekend datum zit. En voor het beeld; als ik hier een topic zie over een overleden dier, kan ik me daar inderdaad weinig bij voorstellen, maar als ik dan het verhaal in dat topic lees, hoe het dier er altijd was voor TS en als alleen uit die woorden al blijkt hoeveel het haar doet en hoe erg ze er mee zit, kan ik daar alleen maar begrip voor hebben. Ik zou het niet in m'n hoofd halen om op dat moment een misplaatste reactie te plaatsen over 'het was maar een duif' (of vul elk random ander dier in), want voor diegene was dat kennelijk niet het geval. Maar goed, inderdaad wat Micchan zegt, eigenlijk. Ik zou ook geen behoefte hebben aan contact met iemand die er zo in staat.
We lezen natuurlijk nu maat een korte versie maar ik snap ts wel. Dat zij haar ervaring vertelt en visie erop( miskraam, geen vroeggeboorte) is logisch, want vanuit die beleving handelt ts. Dat er hier dan gezegd wordt dat ts wat meer empathie zou moeten tonen vind ik erg kort door de bocht. Haar schoonzus heeft recht op haar eigen beleving en verwerking, maar heeft er geen recht op dat de hele omgeving haar rouwproces hetzelfde beleeft en haar daarin op de door haar gewenste manier steunt. Het komt op mij over dat sz nog erg in het verdriet zit, en dat mag want rouwen is voor iedereen anders, maar dat betekent niet dat de wereld nu om haar draait en haar aandacht moet geven op momenten die zij heeft gemarkeerd als punten dat iedereen er voor haar moet zijn. Kennelijk zijn er ook nog wat andere zaken voorgevallen, maar sz blijft eisen stellen. Want zo komt het op mij over, ZIJ bepaalt hoe anderen haar moeten steunen. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar vriendin van mij wel. Zij heeft er heel open met mensen over gesproken, de 1 hing elke dag aan de lijn. Andere mensen stuurden een kaartje. Meeleven is ook een persoonlijk proces en zal niet altijd aansluiten bij de behoefte van de persoon in rouw, maar ik denk dat dat sowieso onmogelijk is en dat de degene in rouw geen vrijbrief heeft om dat af te dwingen. Lijkt me ook niet dat je op die manier het als steun ervaart.
Precies. Soms moet je gewoon de wijste zijn, hoeveel moeite kan het nou kosten om sorry te zeggen?! (Het moet natuurlijk wel oprecht zijn)
Dat zegt TS toch niet. Maar je kunt toch wel eens aangeven of het niet beter is verder te gaan. Sommige mensen blijven hangen in hun verdriet en kunnen daar zelf niet uitkomen. En soms is dan een opmerking van een vriend/vriendin of zelf familie even nodig om je uit die zone te halen. Ik persoonlijk zou blij zijn als ik een jaar in mijn verdriet hang, dan iemand die dichtbij mij staat, eens figuurlijk aan mijn schouders zou schudden om mij uit de neerwaartste spiraal te halen. Pijnlijk misschien op dat specifieke moment, maar wss wel nodig om mezelf te herpakken.
Hmmm. Ik zou persoonlijk echt niet vrolijk worden van een schoonzus die aan mijn vriend z'n kop zou zitten zeveren dat ik de uitgerekende datum vergeten was. Ben het met je eens: het is voor mij niet normaal om daar bij stil te staan en ik vind het eerlijk gezegd wat eng als anderen dat wel zouden doen. Ik vind ook dat dertien weken geen vroeggeboorte is. Niet omdat het wat uitmaakt maar omdat daar gewoon richtlijnen voor zijn en als het dan op gevoelswaarde aankomt: het is niet in de verste verte in de buurt van eventuele levensvatbaarheid. Daar ligt voor mijn gevoel veel meer een grens dan met twaalf of dertien weken. Ik kan me wel voorstellen dat je haar een luisterend oor biedt. Maar dat betekent niet dat je er telkens zelf over hoeft te beginnen. Eén keer is goed. En dan mag je ook best duidelijk maken dat mensen nu eenmaal verschillen en dat je elkaar niet automatisch hieft te begrijpen ook al maak je vergelijkbare dingen mee.
Sja, ik kijk er anders tegenaan. Uitgerekende data's zeggen mij persoonlijk niets dus ik zou daar ook zelf niet aan denken. En ik zou ook van mijn omgeving niet verwachten dat ze daar iets mee moeten doen.
Dit dus! Snap niet dat van tS verwacht wordt dat ze zich maar eindeloos mee moet laten sleuren in verdriet van schoonzus en begrijp dat TS vooral nu daar niet zoveel zin in heeft,nu ze bijna uitgerekend is. Schoonzus heeft meer tijd nodig on het te verwerken, heeft zij alle recht op, maar je kan niet verwachten dat de hele wereld rekening met je blijft houden.
Iedereen verwekt zoiets op zijn of haar eigen manier en de een heeft er meer tijd voor nodig dan de ander daar zul je begrip voor moeten hebben. Ik vind niet dat je moet bellen op uitgerekende datum maar ondanks dat zij daar niet bij stil heeft gestaan bij jou denk ik dat ze een berichtje wel erg op prijs zou stellen en ook al zou ze het bij mij vergeten zijn, het zou mij een goed gevoel geven als ik het wel zou doen.
Hier ben ik het compleet mee eens! En wie ben jij om te bepalen of ze er te lang in blijft hangen? Voor iemand die ook een kindje heeft verloren vind je echt ontzettend begriploos. Daarmee wil ik niet zeggen dat je helemaal mee moet gaan in haar verdriet maar heeft niet iedereen het recht om dingen op hun eigen manier en tempo te verwerken?
Ts, hoe is het? Ben je al verder met je gevoel hierover? Of je iets gaat doen of niet? Hoe staat je partner erin? Ik vind het bizar dat ts zo aangevallen wordt, puur omdat schoonzus aan haar hangt. Ik vind 13 of 20 weken wel degelijk een heel verschil, wat natuurlijk niets zegt over hoe verdrietig je erover bent. Maar als we het hebben over een kindje van 20 of 25 weken is dat toch ook een mega verschil? Alleen al de levensvatbaarheid. Maar hoe dan ook moet schoonzus geen verwachtingen hebben als ze er niets over heeft uitgesproken. Ts kan niet verwachten dat schoonzus er al overheen is. Maar schoonzus kan ook niet verwachten dat anderen precies doen wat zij verwacht. Het is haar verdriet, dus zij moet dit verwerken. Natuurlijk kan ts een luisterend oor zijn en vragen hoe het gaat, maar misschien vind ts het wel helemaal niet fijn om er steeds aan herinnert te worden op deze manier. Ts, ik vind je niet hard of gevoelloos. Ik vind je schoonzus eerder egoïstisch en onnadenkend wat het misschien wel met jou doet.
Naja een ongeboren baby van 13 weken is net zo levensvatbaar als een ongeboren baby van 20 weken: niet
Als iemand een dierbare verliest zou ik geen moment hebben: kom op...want het is nl niet aan mij om te bepalen hoelang dat verdriet zou moeten duren.
Over het verdriet van een ander mag en kan je niet oordelen! Ook niet als jij iets ergers mee hebt gemaakt. Op dit moment is dit het verdriet van je schoonzus.... Ik zou zeggen, ga met haar het gesprek aan en uit jouw gevoel. Dan kan zij tegen jou zeggen hoe zij zich voelt. En of je het nu lang of kort vind duren (de periode dat zij nodig heeft om dit te verwerken) doet er niet toe. Dit is HAAR verdriet, zij gaat er op HAAR manier mee om.... Net zoals dat jij het op jouw manier doet en andere dingen belangrijk vind..... Ik heb zelf een MA gehad met ruim 10 weken, ben daar echt een hele lange tijd echt heel erg verdrietig om geweest.... En ook ik had heel veel moeite met de uitgerekende datum, mede omdat ik op dat moment nog niet opnieuw zwanger was. Het deed mij heel veel goed dat mijn familie er op die dag aan dacht en een appje stuurde of zelfs langs kwamen. Dus ik kan mij het gevoel enigszins wel iets voorstellen van je schoonzus.