Gaat dan wel om bonuskind, maar wilde het niet bij samengesteld gezin plaatsten omdat het daar niks mee te maken heeft. Ook bij andere ouder doet ze dit namelijk. Partner en ik kijken beide er anders naar, dus dacht waarom niet eens kijken wat jullie vinden. Ik als "buitenstaander" kijk er natuurlijk anders tegen aan, daarnaast ken ik dit gedrag totaal niet van mijn kinderen, oké die van mij zijn nu flink aan het puberen en kunnen daardoor het bloed onder je nagels vandaan halen zo af en toe, maar met 5 had ik kindjes die top luisterden. Goed bonuskind eist dus heel veel, alles moet direct, pappa is het hondje want doet het ook nog, ook al zegt die eerst nee. Thee is nog te heet, ipv dat ze gewoon even moet wachten krijgt ze omdat ze dit zegt een glas water. ik wil nu drinken, ik heb trek dus je moet per direct wat uit de kast trekken. zint het haar niet dan wordt ze boos wil ze niks meer en is ze dwars. Ze hangt de hele dag aan pappa, en die moet ook alles gewoon doen, en doet het ook meestal. Ik krijg er letterlijk de kriebels van, want als ik zoiets bij die van mij doe moet ik dat niet doen. Toevallig vandaag,oudste wil weg met vrienden hadden nee gezegd , maar op het laatste moment mag die toch nog van mij, daar kreeg ik commentaar op. Mijn mening dat is precies hetzelfde als wat hij doet. alleen hij tig keer extremer. ik zie hoe bonuskind veranderd, zo extreem was ze niet. als ze hier is is ze het baasje in huis alles draait om bonuskind. En ook bij moeders gebeurd blijkbaar hetzelfde. En hoevaak ik ook iets zeg, we krijgen er gedonder van. dan denk ik waarom wel streng en duidelijk tegen die van mij maar als het om je eigen gaat die walst met 5 al keihard over je heen. Wat zouden jullie doen als jullie kind zo veeleisend was. lopen jullie er dan ook als een hondje achteraan? Dag in dag uit? Tips? Die ik subtiel kan brengen zodat het huis niet om de 5 jarige gaat de hele dag. of ben ik gewoon een zeur? Bedoel er komt er zeer binnenkort nog 1, die is ook van hem maar ik zie het al voor me dat ik daar dus mee loop als bonuskind hier is en hij dus alleen maar bezig is met de 5 jarige....
Pfff wat een nijdige toon. Ik kan me voorstellen dat het je frustreert dat je 'bonuskind' niet jouw opvoeding heeft genoten, maar je zult het ermee moeten doen. Haar ouders hebben samen voor deze opvoeding gekozen, ze doen immers hetzelfde. Ik zou als ik jou was jezelf niet zo laten opfokken, want daarmee sluit je vaak de deur voor een constructieve discussie. Wat niet betekent dat jij er in mee moet gaan. Ik denk niet dat je voor je stiefkind andere regels hoeft te hanteren. Kinderen hebben al snel door bij wie ze met welk gedrag wegkomen. Hebben jij en je vriend en zijn ex al eens om de tafel gezeten over dit onderwerp? Ervaren zij ook een probleem met hun dochter of is dit vooral jouw probleem?
Dat ze hetzelfde doen is "toeval" We kwamen er hier achter toen bonuskind niet de auto in wilde een eiste dat moeders een rondje moest lopen anders ging ze niet mee En nee geen nijdige ondertoon, partner doet dit omdat die het hier leuk wil houden , daarom kan hij niet strenger optreden bij zijn kind maar wel die van mij. Snap hem wel hoor, maar ik ben wel van mening dat basis regels in dit huis gelijk moeten zijn, en niet dat de 1 alles mag een de andere dus onder gesneeuwd worden. Ik merk aan de rest dat ze het minder leuk beginnen te vinden als ze er is, dat lijkt mij niet goed voor de gezins situatie Partner kan bij wijze van niet eens rustig op de wc zitten, dat lijkt me niet echt gezond. En nee ik heb geen problemen als ze alleen met mij is eist ze niks een doet ze dit wel zeg ik gerust dat ze even moet wachten , en dat doet ze dan ook, maar goed ik ben niet vaak alleen met haar , en een band opbouwen lukt niet echt omdat ze dus alleen aan pappa hangt. Oh en mijn opvoeding , ik heb gewoon geluk gehad hoor , die van mij waren makkelijker Zoals ik al zei nu hebben we ook daar de handen vol aan Ook school gaf trouwens aan dat ze een Veel eisende was en snel boos werd als het niet ging zoals ze wil. Het is dus niet iets wat mij alleen opvalt. .
Persoonlijk vind ik niet dat je het moet accepteren omdat het hun kind is. Als jullie samenwonen en samen een kind krijgen dan lijkt me er heel belangrijk dat jullie oo 1 lijn zitten met jullie regels in dit huis. Misschien kun je het eens filmen? Soms is dat wat meer confronterend. Of anders eens met hem om tafel gaan en afspraken maken zodat jullie er beiden goed bij voelen. Dat zal straks bij jullie gezamenlijke kind ook moeten. Of anders eens een boek laten lezen, een triple P cursus samen volgen of hem rustig de gevolgen van dit gedrag (en opvoeding) op langere tijd uitleggen. Succes!
Praat je in het echt over je stiefdochter als 'het bonuskind' ? Misschien is dat het geschreven woord hoor, maar ik proef in je verhaal veel tegenstand en jaloezie naar een 5jarig meisje toe. Hoe vaak ziet ze haar eigen vader? Hoe vaak zien jouw kinderen HAAR vader? Dit soort scheve verhoudingen zorgen voor volwassen vrouwen vaak voor dwars en koppig gedrag om aandacht van een geliefde te trekken, laat staan bij een meisje van 5. Vanuit haar kant begrijp ik het wel, ze moet voor haar gevoel vechten voor de aandacht en liefde van elk van haar ouders apart. Papa heeft een heel gezin erbij waar zij niet bij hoort, er komt ook nog een baby aan. Mama misschien ook wel. Ik zou me meer verplaatsen in de gevoelens van dit meisje, en een liefdevolle manier vinden om haar behoefte om aandacht in goede banen te leiden. Aandacht willen is niet negatiefs iets, het is een basisbehoefte van een kind. Kinderen die onvoldoende echte aandacht krijgen gaan dit op een negatieve manier vragen. En natuurlijk klemt ze zich vast aan papa als ze bij jullie is. Het is haar vader en ze moet hem (te vaak) missen. Het is niet haar schuld dat ze niet elke dag bij haar beide ouders kan zijn, en de volwassenen die deze beslissing genomen hebben moeten het kind compenseren in dit gemis. Zoals jij het brengt moet zij er maar mee leren omgaan, met haar 5 jaar. Want dadelijk als jullie baby komt zal deze alle andere dagen volledige tijd hebben met he vriend, en zijn dochter weer alleen de tijd dat ze bij jullie is. Vind je het eerlijk naar haar toe dat ze op die dagen nog minder van haar vader mag krijgen?
Ik noem haar hier bonuskind, dit is idd gewoon een woord niks bijzonders Geen jaloerzie en als jullie dat zo lezen bedoel ik dat uiteraard niet. Dit gedrag dus veeleisende is niet alleen bij ons ook op school en dus ook bij mamma. het ligt dus niet direct op onze gezinssituatie. mijn kinderen laten partner grotendeels ook links liggen voor haar om het idd niet moeilijk te maken,dit hebben we toen zo besloten en ze houden zich er na 2 jaar nog steeds aan. En nee ik zeg niet dat partner dan ook de baby moet doen Die aandacht gaat verdeeld worden met de tijd en daar moet iedereen ook mijn kinderen weer aan wennen. Het is dus niet persee het ligt bij ons thuis maar nogmaals ook op school en ook bij haar moeder. Dat hangen snap ik wel,maar 24 /7 lijkt mij niet gezond. een kind moet toch ook zelf leren spelen? Zelfs dat kan niet.
Maar je schrijft zelf dat het heel anders is als jij alleen met haar bent? Een kleuter vertoont dit gedrag omdat er iets dieper speelt. Ze EIST aandacht inderdaad, mijn eerste vraag zou zijn: waarom? En wat kunnen we als volwassenen doen aan de oorzaak van dit gedrag? En niet puur haar bestraffen om uiting van een oerbehoefte op de enige manier die een 5jarige kent. En overigens zegt mij wel wat als een stiefmoeder haar stiefkind 'het bonuskind' noemt. Je andere kinderen worden ook ' dit kind' en ' dat kind' genoemd? Dat zijn immers ook gewoon woorden.
MIsschien willen de ouders ook wel de lieve vrede bewaren en geven haar daarom haar zin? En dat is nu net niet de manier.... Want dan blijf je het in stand houden. Ik zou zeggen laat haar eens weten wat nee is en hou vol, dat zal heel zwaar worden maar ja een drama queen kan ook niet he Maar goed dat is wel de keuze van beide ouders... Overigens herken ik het heel erg van mijn dochter maar mijn dochter heeft wel gedragsproblemen / waarschijnlijk autisme.. Maar ook bij haar keur ik dat niet goed. Het kostte veel moeite maar uiteindelijk kan ze nu beter Nee accepteren
Ja ik vind dit gedrag ook niet gek. Ik heb het in een ander topic ook al eens geplaatst. Wij vinden gescheiden ouders normaal tegenwoordig maar voor een kind is dit alles behalve normaal. En al die samengestelde gezinnen of liefdesbaby's...tja als ik een kind was zou ik het ook niet pikken en het grootste monster ooit worden.
Tja ook wel eens.. En je bent nu hoogzwanger, grote kans dat het na de bevalling nog even flink erger zal worden.. maar daar moet je met je man uitkomen en niet een kind van 5 op aankijken. En je laatste zinnetje van je eerste post: mijn man knuffelde de eerste weken ook alleen maar savonds met de baby, overdag was hij alleen maar bezig met de andere kinderen.
Ja omdat ik op forums geen namen noem Ik vond bonuskind mooier klinken dan stiefkind. maar goed wees gerust ik bedoel er echt niks mee En straffen heb ik het ook niet over. ik hoopte hier gewoon wat tips te krijgen, zoals ik in het begin al zei het is extremer geworden. de tips die ik zoek is dus meer richting mijn partner toe, bedoel ook hij ziet het "probleem" maar kan niet veranderen hierin. Zal nog een voorbeeld geven, gaan naar een winkel die ze niet leuk vind, ze doet alleen maar zeuren, boos doen weg willen. Ik zou dus haar na een waarschuwing aan de arm pakken en zeggen dat ze niet zo moet zeuren bijvoorbeeld. partner blijft herhalen dat ze moet ophouden en na 5 min verlaten we de winkel voor haar. Douchen is een ramp, ze wil niet wat doet pappa ipv nou hup nu die douche onder krijgt ze de keuze, gaat pappa eerst ja uiteraard kiest ze dat, 9 van de 10 keer gaat ze daarna zelf niet meer omdat het drama blijft En vergis je niet dit ligt niet alleen bij het kind, ze heeft een pittig karaktertje, maar als je dat laat gaan creëer je problemen denk ik,het ligt dus eerder bij de ouders, die laten het toe dus ze neemt steeds een stapje verder. Verder weet ik helaas dat dit meisje het erg moeilijk heeft. ze zit klem tussen mamma en pappa, mamma spreekt zeer slecht over ons en vertelt dingen wat haar niet eens aan gaan. (Vechtscheiding) partner doet hier trouwens niet aan mee, die is hierin helaas net zo'n slachtoffer in als de kleine. Toch vind ik dat geen excuus om haar alles maar te laten beslissen. Dus nogmaals ik wil het gewoon goed doen. Jullie lezen blijkbaar een negatieve ondertoon, en dat is echt niet de bedoeling want zo bedoel ik het dus helemaal niet!
Ik denk dat er dan eerst een stabiele basis moet komen voordat je hier wat mee kan. Met een hormonale stiefmoeder met straks kleine baby, slappe vader en vechtende papa en mama in een vechtscheiding kun je haar niet veranderen. Voor jou/jullie vervelend maar zij zal zich nog veel ongelukkiger erbij voelen. Het is nog een meisje van 5 en heeft nog een heel leven voor zich.. zorg dat ze zich geliefd voelt.
Helemaal mee eens! Het is maar een klein kind. Ik zou persoonlijk stoppen met het irriteren aan haar gedrag, maar meehelpen aan een stabiele liefdevolle basis. Je schrijft zelf dat je geen band hebt met haar, maar dat je haar al 2 jaar over de vloer krijgt. Dit vind ik bijv zorgelijk klinken. En daar kun je zelf heel veel aan doen. Daarnaast kan je partner hulp vragen over de beste manier om haar weer een hecht, liefdevol en stabiel thuis te bieden. De situatie waarin dit kind zich bevindt is gewoon schadelijk. Alle voorbeelden die je noemt zijn een schreeuw om aandacht. De keuze aan haar ouders is nu: kind voldoende positieve aandacht bieden en een goed structuur, of opvoeden met een harde hand en deze behoefte onderdrukken. De oplossingen die je zelf aandraagt vallen in de tweede categorie.
Ik vraag niet om een harde hand, verre van dat, dat werkt niet. En nee heb geen band, we doen ook maar heel weinig samen, omdat het dus papa papa papa is Daarnaast het eerste jaar was alles nog negatiever vanuit mama uit over mij. Waardoor ze ook afstand hielt. We gaven haar dus de rust om aan mij te wennen op haar manier ipv pushen. ze vertrouwd me wel hoor, vaak vertelt ze mij juist dingen die ze zowel bij papa als mama niet zegt, verder als papa er niet is , is het gewoon gezellig, of komt ze opeens boven bij me op bed en gaan we samen tv kijken terwijl papa beneden is, ja daar geniet ik ook van. jullie maken er nu eerder van dat ik dat kind niet moet, dat vind ik erg jammer, als ik had gezegd dat om mijn kind zou gaan in dezelfde situatie was er anders gereageerd, nu gaat het om een meisje die niet van mij is en ik ben de boze zelfs jaloerse stiefmoeder ? Ik ben juist zoekende naar een oplossing zodat ze juist weer gelukkig kan zijn, zich niet hoeft te bewijzen, ik vind het sneu om te zien, en ja ik ben ook maar een mens en ja kan me er idd ook aan ergeren, dat alles wat ze wil ook gelijk gebeurd. Omdat ik weet dat partner dit eigenlijk ook niet wil maar idd om de vrede te bewaren het wel doet.
Ik reageer puur op je eerste bericht in deze topic. Ik vind die inderdaad heel hard, en voornamelijk uit jezelf geschreven. Na diverse reacties gaf je een ander verhaal, maar eerlijk gezegd vind ik sommige uitspraken dan best tegenstrijdig met je openingspost waar je voornamelijk je frustratie uit over 'het eisen van het bonuskind', dat jouw kinderen anders behandeld worden en hoe moet het straks met de baby. Ik las nergens een woord over de vraag waar dit meisje het zo moeilijk mee heeft en hoe zij geholpen kan worden. Uit jouw verhaal lees ik dat jij gewoon wilt dat zij ophoudt met drammen en 'gewoon' luistert, en dat je vriend strenger wordt. Dat is inderdaad die tweede optie die ik hierboven noemde. Maar ok. Als jullie dit meisje echt willen help en om hier uit te komen, dan moet er help komen om te kijken hoe zij voldoende geborgenheid en positieve aandacht kan krijgen. En hoe ze kan hechten aan stiefouders, want dat is ook belangrijk in gecombineerde gezinnen. Als die basis er is kunnen de ouders samen belangrijke regels bepalen en kunnen jullie samen bepalen welke regels bij jullie gelden. Verder zou ik heel veel met haar praten, een 5jarige kan wel goed uitleggen hoe ze zich voelt en waarom ze bepaalde dingen doet. En met haar praten over haar gevoelens, over het gemis, over de nieuwe baby, over de afspraken die jullie naken voor het gedrag in huis enz. Neem haar serieus, toon respect, geef positieve aandacht, bouw een band op, en heb geduld.
Ja mijn bericht is niet erg duidelijk nu ik het zo terug lees, maar in mijn laatste post meld ik wel dat ik het vervelend vind dat het zo gaat, ook al weet ik hoe of wat, het zal dan wel machteloosheid zijn van mijn kant. Hulp zoeken kan niet zonder de moeder, maar die schuift alles af naar dat het pappa de schuld is. na ruim 3 jaar uit elkaar te zijn is ze nog bezig met zijn leven, en maakt ze de beslissingen, zoals ik mag niet alleen zijn /oppassen als pappa er niet is. Daarom had ik een beetje gehoopt dat ik hier tips kon vinden om als eerste pappa duidelijk te maken om dit anders te gaan doen, zodat ze hier teminste haar regelmaat heeft. Ik bedoel als zelfs school en nu ook moeders begint te merken dat ze anders doet/is klopt er ergens iets niet, en ja het lijkt nu een verwend prinsesje die alles voor elkaar krijgt als ze haar mond open trekt ,al zou het probleem idd veel dieper zitten, als er niks gebeurd heb je straks idd een verwend prinsesje met heel veel psychische problemen erbij. Ooh en echt praten over hoe ze zich voelt en waarom doet ze helaas niet. heel soms komt ze opeens ergens, en dan haak ik daarop in, bijvoorbeeld dat ze de nu dan exvriend van mamma miste of jammer vind dat ze niet meer verliefd zijn. De baby ziet ze niet als bedreiging trouwens, op dit moment vind ze het erg spannend, maar mamma praat er erg negatief over. Nou ja hoe dan ook, het is idd niet alleen kind schuld, en zo lijkt het wel in mijn begin topic. ik hoopte alleen ergens toch tips te krijgen zonder al te veel te moeten uitleggen over de gehele situatie, want dat is voor niemand gemakkelijk.
Wat sneu voor dit meisje.. 5 jaar oud en dan al zoveel meegemaakt.. Een vechtscheiding, papa die ergens anders woont met een "nieuw" gezin, nu nog een baby op komst waardoor ze zich misschien weer verstoten voelt. Kinderen voelen meer aan dan wij denken, en beleven de dingen vaak heel anders. Natuurlijk eist ze papa's aandacht, misschien is ze bang hem "kwijt" te raken? Je vraagt om tips; betrek haar bij de aankomende geboorte, zodat ze zich straks een trotse grote zus voelt. Doe dingen met haar alleen, ga bijvoorbeeld met haar iets knutselen terwijl je man iets anders in huis doet. Of met mooi weer samen picknicken in de tuin. Het hoeven geen grote dingen te zijn. Zorg er voor dat ze het gevoel heeft dat ze er echt bij hoort, en doe dit in kleine stapjes. Verwacht niet dat alles in 1 week anders is. Het klinkt alsof dit meisje schreeuwt om liefde, geborgenheid en zich veilig en geliefd wil voelen. Geef haar dat zonder haar altijd haar zin te geven. Vaak bereik je op een positieve manier veel meer.
Als het gaat om je partner meer inzicht te verschaffen... misschien een mediator / therapeut inschakelen? Lijkt me fijn voor zijn dochtertje en jullie bib, als jullie 't straks goed op een rijtje hebben en een eenheid vormen. Als de "leiders" van 't gezin 't niet eens zijn, voelen kindjes dat haarscherp aan, en daar doen ze hun voordeel mee
Het vervelende is, we staan alleen niet alleen op 1 lijn als het om haar gaat. Vandaag weer zoiets met eten, ze doet "moeilijk" met eten, ik zie aan haar dat ze moe is dus he geen zin in eten kan ik dan wel begrijpen. maar zodra het bord weg word gepakt doet ze weer vrolijk en krijgt ijs toe , eten is trouwens iets wat ze kent en lust dus niks onbekends verder zouden we op visite gaan, maar met een moe kind had ik zoiets optijd bed in, zeker na hoe het eten is gegaan. pappa geeft haar weer de keuze en hup we gaan alsnog. Nou ja aan dit soort dingentjes zie ik idd eerder een verwend prinsesje. dan een meisje die schreeuwt om aandacht. tuurlijk zijn gescheiden ouders lastig, die van mij zijn er al wat langer aan gewend en zijn ondertussen ouder, maar die maken alles ook mee, hun vader is erg laks met alles... voor hun is het dan ook lastig om te zien dat het kleine meisje alles kan doen wat ze wil en die van mij niet eens met het ijsje even boven mogen zitten zeg maar. Maar goed het is denk ik erg lastig uitleggen hoe het allemaal gaat. het klinkt nu allemaal erg negatief, dat is het natuurlijk niet altijd in huis haha
Je klinkt behoorlijk negatief inderdaad, over dat arme kleutertje. Who cares hoe het meisje aan tafel zit? Dit soort dingetjes zou ik echt helemaal niet belangrijk vinden. Al helemaal niet als ik niet hoofdverantwoordelijk was voor de opvoeding, en zeker niet als ik zwanger was, dan zou ik m'n energie sparen voor echt belangrijke dingen De andere kinderen zijn oud genoeg om te leren dat niet iedereen altijd alles hetzelfde krijgt, en dat dit ook helemaal niet erg is.