Die gezinnetjes die gezellig aan het fietsen zijn, is vaak alleen de buitenkant die je ziet. Het ziet er vanbuiten allemaal zo leuk en jaloersmakend uit als je andere mensen ziet. Maar ook zij hebben dingen meegemaakt, niemand heeft een perfect leven. Het lijkt misschien op een ideaal gezinnetje. Maar hoe weetje dat ze al jaren trouw bij elkaar zijn, misschien is het een stiefvader met twee kinders van een andere vrouw met een leuke dame erbij. Laat je niet gek maken door wat je buiten ziet. Je bent niet de enige die dit meemaakt, iedereen moet zulke dingen doorstaan of het nou een scheiding is of een heftige ruzie, een overlijden of wat anders. Geef je nieuwe vriend een kans. Probeer niet alles te vergelijken met vroeger. Open een nieuwboek met hem en ga er voor. Succes !
Nou ik heb in de tussentijd 2x een date gehad met een best wel leuke man, maar ik merk dat ik echt nog niet klaar ben voor een nieuwe partner. Mijn gevoel blokkeert gewoon helemaal en dan is opeens al mijn interesse in deze man weg. Terwijl mijn ex en ik al 2 jaar uit elkaar zijn en ik hem helemaal niet meer terug zou moeten willen door wat hij allemaal gedaan heeft en doet pfffff.
Ik herken je gevoel niet qua dat het niet over mijn ex heen zijn. Goh wat ben ik blij dat ik van die vent af ben. Maar ben nog niet toe aan een nieuwe relatie omdat ik ook veel heb meegemaakt en het vertrouwen kwijt ben. En mijn kinderen niet zomaar aan iedereen wil openstellen.
Hier geen ervaring vanuit mijn huidige situatie maar wel vanuit mijn jeugd. Mijn vader is na bijna 25 jaar huwelijk ook van de 1 op de andere dag bij ons weggegaan, nu 10 jaar geleden. Tot op de dag van vandaag weet hij er nog steeds geen reden voor te geven. Het vermoeden is dat zijn huidige partner toen al in het spel was maar goed dat is nu eigenlijk niet meer belangrijk. Wat mijn moeder vooral moeilijk vond was inderdaad dat er geen reden was voor zijn vertrek. Het enige wat ik je mee kan geven is dat het slijt, maar dat heeft wel tijd nodig.. Het is echt niet gek dat je er na een jaar nog geen vrede mee hebt, daar staat geen vaste tijd voor. Mijn moeder kan pas sinds een jaar of 2 zonder enige wrok over/met mijn vader praten.. Gun jezelf de tijd om het te verwerken en goed af te sluiten voordat je verder gaat. Dwing jezelf niet om het 'te snel' van je af te zetten maar waak ervoor dat je niet in je verdriet blijft hangen. Het zijn altijd moeilijke dingen en voor de één is het makkelijker om zoiets een plekje te geven dan voor de ander. Ik wil je in ieder geval veel sterkt wensen en echt het wordt ooit beter!
ff een update. ik ben ondertussen alleen met me dochter op vakantie geweest. en ik ben blij verrast. ik ben nog nooit zo relaxt op vakantie geweest. geen gekibbel tijdens het inpakken. me dochter hielp lichte tassen tillen en vond het leuk om de auto in te pakken. bij aankomst hoorde ik mensen alweer samen kibbelen over alles en nog wat en me dochter en ik hadden de grootste lol. het scheelde wel dat halve wegen de week er vrienden op visite kwamen, anders was ik me misschien wel alleen gaan voelen. maar ik heb een top vakantie gehad en echt genoten met me dochter.
@selcan; bedankt voor je wijze woorden. Ik denk dat je gelijk hebt.. Het is meer een gevoel wat ik mezelf aanpraat, mezelf aandoe.. Maar ik vind het heel moeilijk om dit anders te draaien. Ben er wel hard aan bezig!
Dat is het fijne heh vlindermoeder! Ik vond dat fijn bij de bevalling en daarna van mijn dochter als BAM. Niemand die zich bemoeid of zegt hoe ik moest doen. Gewoon zoals ik zelf wilde
we moeten het gewoon van de positieve kant bekijken. ja natuurlijk hebben we het liefste een man die ons behandeld zoals wij verdienen en onze kinderen, maar ja alleen zijn heeft ook veel voordelen. soms zijn er momenten dat je ff alles zwart ziet, maar zo lang je ook af en toe de positieve dingen ziet kom je er wel.
Wat fijn dat het zo kan vlindermoeder! Ik zit ze F eigenlijk ook n beetje in dezelfde situatie, alleen ben ik zelf degene die de scheiding in gang gezet heeft na een heleboel waarschuwingen dat het zo niet ging. En sinds een tijdje zijn ex en ik weer soort van in een lat-relatie en ben ik er nog steeds niet uit of ik dat wel wil. Het ene moment voelt het goed en heb ik weer vlinders voor hem. Het andere moment kan ik hem wel uitkotsen en denk ik, waar ben je mee bezig?! Tijdens ons huwelijk (12 jaar) ben ik mezelf echt kwijt geraakt en ik vond het heel moeilijk om er nu achter te komen wat ik zelf nu wil, of dat het dingen zijn die ik mezelf verbied. Ik heb ook echt moeite met alleenstaande moeder zijn. Zowel in praktische zin als emotioneel. Ik was een heel ander leven gewend. Mijn man was heel lang werkloos dus hij zorgde veel voor de kinderen omdat ik wel werkte. Daardoor kon ik ook vaak na kort overleg zo de deur uit stappen om een boodschap te doen en ging soms zelfs wel eens een weekend weg alleen of met 1 kind mee. Dat gaat nu allemaal niet meer. Daarnaast is het financieel ook een grote stap terug (ex kreeg wel een WIA uitkering). En daar ben ik ook ergens heel boos over. Ik werk me de jw-weet-wel terwijl hij met niks doen meer aan zichzelf kan besteden. En mijn nichten etc die met hun parttime baantje minder dan ik verdienen kunnen dankzij het royale salaris van hun wel-geslaagde man een paar keer per jaar op vakantie. Ik ben daardoor ook vaak heel boos op mezelf en de keuzes die ik gemaakt heb. Vier kinderen van zo een nietsnut. Maar ja, wel een leive nietsnut, dat vind ik ook nog steeds.... Pfff ingewikkeld.
was heel herkenbaar. ik moet mezelf ook weer echt her ontdekken. ik leerde de vader van mijn kind kennen toen ik 19 was. toen dat over was een controlerend vriendje gekregen. nu ben ik los maar toch knaagt het soms. ook al beviel het oude niet, het voelt toch vertrouwd.
Snif zo herkenbaar allemaal. Hier is ook alles kapot! Na een hele moeilijke en zware tijd na de geboorte, waardoor er heel veel ruzies zijn geweest, waarin we elkaar heel erg veel pijn hebben gedaan, trekt hij toch de stekker uit ons gezin en relatie. De man van wie ik 12 jaar hield herken ik soms niet meer. Zo afstandelijk... Het doet zo'n pijn om hier doorheen te moeten want je moet zoveel loslaten van het plaatje dat je eerst in je hoofd had. Op sommige dagen gaat het goed, maar veelal zit ik toch te huilen. Wanneer kan ik het een plaatsje geven, wanneer kan ik het accepteren en hoe moet ik dat doen? Op dit moment woont hij nog elders en we moeten de scheiding nog gaan regelen. Pas als ik er klaar voor ben. Maar wanneer komt het moment dat ik zeg dat het genoeg is? Dat ik geen hoop meer heb? Dat ik het accepteer en verder ga en mijn boy moet gaan delen en telkens missen moet?