Hier zijn wij onze eerste 2 kindjes verloren in 2011. Ons eerste kindje is gestorven rond 8,5 week zwangerschap, echter nog 3,5 week in mijn buik gezeten. De zwangerschap van ons 2e hummeltje was nog korter. Maar ik hou zielsveel van die 2 kleine kindjes. Ik zou niet weten waarom ik van ze hou, ik weet niet of het een jongetje/meisje was, ik weet niks van ze. Maar ik hou van ze en ik voel me/ben niet meer compleet. Na een hele korte tijd was ik zwanger van ons zoontje. Echter, de uitgerekende datums zijn hier gewoon belangrijk, ondanks dat het bijna 4 jaar geleden is. Het heeft zeker 3 jaar geduurd dat ik er niet meer dagelijks aan dacht. Het zien van zwangere vrouwen doet nog steeds pijn, want dan mis ik ze weer. Maar het is ook prachtig om een zwangere vrouw te zien. Sommige vrouwen zijn moeder vanaf 4 weken zwangerschap, andere vrouwen pas op een ander moment. Dat is prima dat er verschil in zit. Wat mij heeft geholpen is praten, praten en nog eens praten. Helaas had ik ook alleen maar (schoon)familie die er niet over konden praten en dat deed erg veel pijn. Wat ik hiermee wil aangeven: bereidt je maar voor dat het nog lang kan duren voordat je schoonzus hierover heen is. Het is verdorie nog maar 27 weken geleden.
Nee dat mis jij maar gelukkig ben jij net als TS niet mijn schoonzus.... Hey Hetlichtje, lijkt me vreselijk om je kinderen te verliezen, hoe ver in de zwangerschap je ook bent, lijkt me echt een gemis. Moet er niet aan denken! Inderdaad praten lijkt me een goede verlichting geven, het lost natuurlijk het probleem niet op. Maar dan voel je je iig niet zo alleen OT: TS ben je nu al verder wat je gaat doen?
Sorry het lost het probleem niet op klinkt heel bot....schrijf tussen de (voor)weeen door. Ik ebdoel natuurlijk dat het het verdriet niet kleiner maakt....niet bot bedoeld dus Liefs
Ik vind het lastig om hierop te reageren. Het zit in mijn hoofd, maar om het dan te schrijven..... Ga een poging wagen. Om te beginnen denk ik dat TS haar situatie hier heeft neergezet, die door sommigen anders geïnterpreteerd worden, al dan niet door haar eigen woordkeuze. Ik geloof niet dat het zo zwart/wit is als sommige mensen denken. Ik denk niet dat TS hier bedoeld dat er geen ruimte meer mag zijn voor verdriet en rouw. Integendeel. Maar stel je nou voor dat jij zelf een familielid hebt die in hetzelfde schuitje zit als de schoonzus. Diegene verliest een kindje, ongeacht de zwangerschapsduur. In het begin is iedereen van slag. Iedereen praat erover. En het familielid is dusdanig verdrietig, dat er geen ander gesprek meer gevoerd kan worden, als het verlies van het kindje. Jij maakt leuke dingen mee, wilt dit ook graag delen, ook met het betreffende familie lid. Maar dit kan niet. Uiteindelijk ga je zelf alleen maar op je tenen lopen, want wat je ook zegt, het draait uiteindelijk altijd weer uit op het verlies van het kindje... Met als gevolg dat je dus alleen nog maar een eenrichtings gesprek kunt voeren en dat jou leven er niet meer toe doet. En begrijp me niet verkeerd, want het IS ook verschrikkelijk dus het verdriet is niet meer als logisch. Maar dat wil niet zeggen dat dit verdriet altijd maar alle andere momenten moet overschaduwen. En in het geval van TS kan ik me heel goed voorstellen dat zij er ook niet steeds mee geconfronteerd kan en wil worden. Moet haar geluk van haar zwangerschap dan maar altijd in de schaduw staan van het verlies van het kindje van haar schoonzus? Dat neemt niet weg dat ik in het geval van de uitgerekende datum wel iets had ondernomen om duidelijk te maken dat ze die dag in gedachten waren. Zeker als het nog zo ''vers'' is. Dit is tenslotte de eerste uitgerekende dag na de miskraam.
Ik moet toch even wat kwijt over dat mensen zeggen dat de termijn niet uitmaakt. Nogmaals ik heb t met 8 weken gehad en met 33 weken en t maakt wel degelijk verschil. Moeten bevallen van je levensloze kindje, een begrafenis regelen en haar moeten begraven, haar kamertje weer leeg moeten halen... Het is echt heel iets anders. Toen ik net was bevallen zei er iemand tegen mij: ik heb ook een miskraam gehad met 6 weken en was er kapot van. Dat vond ik echt een heel kwetsende opmerking. Ik wil niemand hiermee voor t hoofd stoten of kwetsen en tuurlijk is t verdrietig om een miskraam te krijgen en daar mag je echt wel verdrietig om zijn maar ik vind t niet te vergelijken met een doodgeboren kindje. Wou t toch even kwijt....
Ik snap jou. Maar in geval van Ts gaat t om een verschil van 13 of 20 weken. Is ook weer heel wat anders dan 8 en 33 weken
Nou idd zeg pffff ik heb een miskraam gehad maar een kindje moeten begraven vind ik toch hele andere koek! Wat niet zegt dat een miskraam niet verdrietig is , veel mensen blijven tegenwoordig teveel in hun sores hangen, ik noem dat vaak verwendicapt (bij het gebrek aan grote problemen maken we de minder grote dingen dramatischer ) als iedere vrouw zo zou moeten rouwen zou heel Nederland zwart dragen en elke dag janken. Natuurlijk denk ik er wel eens aan als ik m'n dochter zie hoe het zou zijn als haar tweeling(broertje/zusje?) er nog zou zijn maar dan denk ik "nee die had gewoon persoonlijkheid voor twee" en twee zieltjes zijn in 1 lichaam gekomen Het zal wel schelen als het verdriet weer plaats kan maken voor hoop en liefde bij een nieuwe zwangerschap. Als je al die liefde hebt en niet kwijt kan kan soms erg moeilijk zijn! Je ziet vaak als je dingen loslaat en positiviteit in je leven laat dat juist meer of weer mooie dingen gebeuren 👍🏻
Hey Luvv, allereerst wat erg dat je dat hebt moeten meemaken. Ik vind het verschil tussen een miskraam en een doodgeboren (bijna voldragen) kindje ook wel groot!! Een vriendin van mij heeft met 34 weken zoontje moeten begraven, vreselijk!! Maar TS heeft het over een verschil van 13 en 20 weken. Wat ik daarin anders vind is dat beide al geen 'afgestoten vruchtzakje' is maar een echt kindje. En dat beide kindjes onder geen beding levensvatbaar waren. Ik vind het verschil met 20 weken en 33 weken levensgroot.SNap ook dat een opmerking van iemand met 6 weken miskraam dan kwetsend kan zijn. Hoewel iemand dat wss niet zo bedoeld komt dat wel zo over.
Maar TS reageert niet meer dus advies geven voelt nogal zinloos. Word nu meer een discussie tussen forumgenoten dan dat TS echt advies krijgt.
Ik vind het allemaal heel mooi gezegd en bedacht, een afgebakende tijd om te rouwen. En ik snap ook best dat dat beter/gezonder is en ik snap ook dat je wil dat het weer beter gaat met de persoon met verdriet. Maar.. niet iedereen KAN dat. Niet iedereen kan loslaten. Ik heb geen kindje verloren, geen miskraam gehad. Maar ik weet wel van verlies en verdriet (ookal van een andere orde) en eerlijk gezegd vind ik het een verrot eenzaam gevoel dat ik het eigenlijk bij niemand meer kwijt kan. ("Ben je daar nou NOG STEEDS mee bezig??"). Ik begrijp beide kanten maar het is niet altijd een keuze.
Helemaal eens met je. Kan me voorstellen dat dat kwetsend is. Ik denk dat het grote verschil ook zit in het wel of niet moeten bevallen van een kindje. Wat natuurlijk niet zegt dat het met 8 of 12 weken minder erg is of dat iedereen anders reageert op een dergelijk verlies. Maar het is vergelijken van twee totaal verschillende dingen. Wat afschuwelijk dat je je kindje hebt moeten begraven..... Ts, hoe gaat het met jou? Vind het naar dat je zulke vervelende dingen over je heen krijgt.
Als je al wil bepalen wat "erger"is (ik zou dat onderscheid niet willen maken) maar dan nog bepaal je niet voor een ander hoelang het verdriet mag duren.
ik ben het met velen eens dat je haar in haar waarden moeten laten qua verwerkings- en rouw periode...vind het persoonlijk wel erg overdreven dat ze verwacht dat je haar belt op de uitgerekende datum en kan me dus voorstellen dat dat na wat jij zelf hebt meegemaakt toch irritatie opwekt omdat je zelf dat nooit van haar zou verwachten. Ik zou er geen discussie van gaan maken maar ook niet overdreven erin mee gaan..ze zal het toch zelf moeten verwerken en je kan alleen maar hopen dat ze snel de kracht vind om weer blij te zijn en opnieuw zwanger te raken
Dat zeg ik toch ook nergens?! Ik zeg alleen dat er een heel groot verschil is tussen een miskraam en een doodgeboren kindje. Althans dat vind ik, laat ik t dan zo zeggen. Ik zeg negens dat je geen verdriet mag hebben en hoe lang dat verdriet mag duren. Ik reageerde alleen op t feit dat sommige praten alsof de termijn er niet toe doet en daar ben ik t gewoon niet mee eens. Heb beide meegemaakt dus praat vanuit mijn eigen ervaring. Ik heb al t idee dat veel mensen er niet meer bij stilstaan... Kan me dan voorstellen dat dat nog minder t geval is bij een miskraam. Of dat nou goed of slecht is... Mensen zijn druk met hun eigen leven.. Hard maar waar..
Luvv Ik ben het met je eens. Ik heb een begrafenis bijgewoond van een stilgeboren kindje. En kindje dat er had moeten zijn maar door een bloeding bij moeder overleed. Ik heb de wanhoop en de pijn gezien. De voorbereidingen voor de begrafenis, het uitzoeken van kleertjes en een geboorte/overlijdenskaartje en dan nog de nasleep.. De angst gedurende een hele volgende zwangerschap.. En miskraam is heel erg! En het is vreselijk dat de schoonzus er nog zoveel pijn van heeft. Ik vraag me af of de pijn echt van de miskraam is of juist het feit dat haar diepste wens Nog niet uitgekomen is en ze nog met lege handen staat. Heel erg zielig maar ts haar wereld gaat ook door. En als je al niet zo heel close bent kan ik me heel goed voorstellen dat je je niet de aanwezen persoon voelt. Wil niet zeggen dat de schoonzus zich aanstelt want haar pijn zal er wel degelijk zijn. Ook ik ben van mening dat iemand daar dan professionelehulp bij nodig heeft.
Jeetje....wat een harde reacties op TS. Tuurlijk mag haar schoonzus verdriet hebben maar moet Kwebbel hier continue rekening mee houden? Nee! Kom op zeg, ze heeft zelf een miskraam/vroeggeboorten gehad met 20 weken. Schoonzus ziet haar nu misschien als lotgenoot, iemand die wel met haar mee moet voelen.....maar misschien wil Kwebbel het zo ondertussen, na een half jaar, zelf wel niet meer omdat ze niet continue herinnert wil worden aan haar eigen miskraam. En stilstaan bij de uitgerekende datum? Dat zou ik ook niet hebben gedaan. Heel eerlijk zou ik ook heel kriebelig worden als mijn schoonzus continue huilt als je haar eens belt. En huilen in een winkel? Iemand steunen hoeft niet te betekenen dat je diens hand steeds maar vast houdt en in alles meegaat. Soms is een klap in het gezicht beter..... Klinkt hard maar dat is mijn redmiddel. En zolang het met de beste bedoelingen gedaan wordt..... Xxx