Neerslachtigheid tijdens zwangerschap

Ja hoor herkenbaar. Ik had het vooral het eerste trimester. En nu met vlagen. Sommige dagen gaan goed, andere voel ik me echt down. Bespreek het met de verloskundige! Hier heeft ze er een notitie van gemaakt omdat depressie veel in mijn familie voorkomt (alle vrouwen, behalve ik hebben een postnatale depressie gehad).
Maar ik denk dat het voor een groot deel ook normaal is, al die hormonen.

 

We hebben op het forum een club, over depressie ed. Hier kan je je verhalen kwijt, en proberen we elkaar te helpen, en iig een luisterend oor te bieden. Als je wil meeschrijven kam je me een pbtje sturen.

 

Herkenbaar helaas.. Veel angsten ook. Ben ik eindelijk zwanger maar de roze wolk is zoek.. Ik heb morgen toevallig een kennismaking bij een psycholoog die ervaring heeft met psychische problemen tijdens en na de zwangerschap. Ben benieuwd. Mitsy waar kan ik deze groep vinden?

 

ja hier ook last van. ik heb op internet een beetje rondgezocht hoe dat zit met een prenatale depressie. En ik las dat het rond 5,5 maand tot ongeveer de 8e maand dit kan voorkomen.
Ik denk niet dat ik dat direct heb, maar ben zeker ook niet mijzelf.
Sterkte, misschien kun je er met je vk over praten?

 

Miekiej ik heb je uitgenodigd

 

Ik heb het ook. Wij ook veel depressies in de famillie. Ik heb na mijn 1e bevalling een pnd gehad. Nu ook met vlagen down en angsten.

 

Herkenbaar helaas. Ik heb na de geboorte van mijn dochter ook een depressie gehad. Het beste is om met je VK in gesprek te gaan, zij herkent de symptomen en zal je kunnen helpen. Doe het nu, grotere kans dat je er na de bevalling minder of geeneens last van hebt.

Succes en sterke ermee.

 

Inderdaad heel herkenbaar. Een simpele tip die ik wil meegeven: probeer eens extra vitamine D pillen te slikken. Heeft bij mij echt heel erg geholpen.

 

Is herkenbaar. Ik heb het zowel voor als tijdens als na meegemaakt hele perioden. Ik zou graag mee willen geven dat het helpt om niet teveel te denken in 'ik heb een depressie' of 'ik ben depressief' maar dat het een gevoel/gemoedstoestand is wat je overkomt op dat moment en ook weer overgaat. Het is niet definitief en in zo'n bui/gevoel mag je tegen jezelf zeggen dat het niet definitief is, dat je het niet op hoeft te lossen, dat je je je er niet tegen hoeft te verzetten. Laat het er maar zijn. Daarbij suggereer ik niet dat je moet ontkennen dat je er last van hebt, het is er, en het is wel degelijk echt en serieus. Maar het kan verzachtend helpen, ik heb het nu in mijn tweede zwangerschap soms zo erg dat ik denk, dit zou ik vroeger een echte depressie hebben genoemd. Met bijkomende gedachten als 'ik wordt niet goed', 'hoe los ik dit op' en 'waarom ben ik niet blijer', en 'ik zou nu gelukkig moeten zijn'.. etc. wat het erger en langer maakt.

Wie weet heb je er wat aan. Laat het gebeuren en leid je zelf af en geniet van de kleine 'up' momenten. Het lukt mij hierdoor nu om binnen een dag vaak alweer positief te kunnen zijn en te kunnen genieten.

 

Wat een goede tip zeg!!!!!!! Dat had ik nou ook ff nodig, dank je

 

Dit klopt helemaal. Goed geformuleerd.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn.
Alleen al de angst dat je een depressie zou kunnen hebben of krijgen zorgt al voor een zeer vervelend gevoel waardoor je je down gaat voelen.
Laat vervelende gevoelens toe, die mogen er ook bijhoren. We hoeven niet allemaal constant op een roze wolk te zitten en weet inderdaad heel goed, dit gaat weer voorbij. Een zwangerschap is een grote ingrijpende verandering in je leven en hierdoor kunnen er paniekmomenten ontstaan als je aan de toekomst denkt. Ikzelf heb dat ook gehad en hoe dichter naar de uitgerekende datum hoe angstiger ik werd voor de bevalling.
Nu ben ik de uitgerekende datum ruim voorbij en zit ik in een dip dat de bevalling nog niet achter de rug is. Lichamelijk een wrak en door een slaapgebrek emotioneel ook niet meer zo stabiel.
Zo is er de hele zwangerschap wel af en toe iets geweest.
Als een aantal tegenslagen bijelkaar komen, want dat doen ze meestal dan kun je behoorlijk uit het veld geslagen zijn.
Bestempel jezelf niet te snel als depressief en probeer te relativeren.
Ik kwam vanaf week 24 thuis te zitten met bekkeninstabiliteit. Ik kon niets, het huis niet uit en mezelf niet verplaatsen. Ik miste mijn werk en mijn collega's. Zat te wachten tot mijn partner thuis kwam en wilde dan gezellig doen terwijl hij een drukke werkdag achter de rug had en even tijd voor zichzelf nodig had. Kon me ook met niets amuseren en vriendinnen natuurlijk gewoon aan het werk. Ik iedere avond huilen.
Toen kreeg ik mijn eigen houding in de gaten en dacht: Zo wil ik niet de komende 16 weken doorkomen.
Het komt goed, zeg dat tegen jezelf en ga in ieder geval niet vechten tegen bepaalde gevoelens en gemoedstoestanden en wat mij in mijn leven enorm heeft geholpen is een cursus Mindfulness. Heeft niets met zweverigheid te maken, puur in het moment leven.
Succes en heel veel sterkte!

 

Het is zon' normaal verschijnsel eigenlijk dat je niet eens meer kan spreken van 'er is iets niet goed' .. Ik had zelf de afgelopen paar dagen flinke baaldagen en moest mijn eigen advies ter harte nemen. Af en toe huilen. Balen. Geïrriteerd zijn. Snauwen tegen mijn zoontje en daar dan weer spijt van hebben. Bijna voelen dat er een duister zwart gat aan kan komen...En dan weer denken ok. Dit is nu. Ik ruim het huis op, ga iets leuks doen en begin weeeer opnieuw! Met frisse moed. Draai de spiraal om. En nu is het weer goed. Iedereen wijsheid en vrede gewenst met haar mood-swings....