Dit dus. Ik ben heel blij met mijn kinderen en zou ze nooit willen missen, maar die vrijheid mis ik wel heel erg. Gewoon zomaar even de deur uit kunnen lopen, een dag in bed liggen, doen wat ik wil. Vooral nu met 2 kinderen is alles gewoon gedoe, voor ik de deur uit kan ben ik minimaal 2 uur verder. En continue rekening houden met slaapjes, voedingen etc. Maar ondanks dat ben ik heel gelukkig met mijn 2 kinderen 😍😍😍. Wij hebben ook niemand in de buurt die weleens kan oppassen zodat wij samen wat kunnen doen, dat mis ik wel. Maar over 2 weken gaan we op vakantie dan willen mijn schoonouders (die wonen in turkije) op de kinderen passen zodat wij ook eens samen zonder kinderen wat kunnen doen. Ik klink wel negatief nu maar dat is niet zo hoor, ik geniet ook heel erg van mijn kinderen en het moeder zijn.
Dat mijn leven drastisch zou veranderen, wist ik. Ik kon alleen echt niet inbeelden hoe zich dat dan zou uiten. Dus ik werd na de geboorte heel erg overweldigd door alle emoties die erbij kwamen kijken. Vooral de volle verantwoordelijkheid voor een mensenleventje vind ik tot op heden nog steeds bij vlagen verstikkend voelen. En ik kan me ook nog steeds niet over de angst heen zetten dat er wat met hem zou gebeuren en ik het niet kan oplossen of niet weet wat ik zou moeten doen. Die dingen hebben op mij wel het meeste impact gemaakt. Ik ben ook geen geboren moeder. Ik vind het wel al vele malen makkelijker dan in het begin, maar ik moet er echt voor werken. Neemt natuurlijk niet weg dat ik ook enorm geniet van het moeder zijn, hij heeft mijn leven echt verrijkt.
Dit inderdaad! Natuurlijk weet je dat je leven veranderd als je een kind krijgt, maar je kan daar echt geen inschatting van maken tot het echt gebeurd. Ik heb veel op neefjes en nichtjes gepast in de afgelopen jaren (ook logeren en mee op vakantie enzo), dus ik dacht dat ik wel het een en ander wist, maar jemig, wat was het echt wennen en aanpassen. Zeker idd de eerste weken met de vele voedingen, gebroken nachten, herstel keizersnede, te lage bloeddruk etc. Ik vond het echt pittig en heb me ook soms echt afgevraagd als ik dit van te voren wist...... ! Ook heb ik echt langer dan 9 maanden nodig gehad om weer een beetje de oude te worden. Na 4 maanden ging het al iets beter omdat het slaapgebrek toen minder werd, maar pas sinds 2 maanden heb ik het gevoel dat mijn hormoon huishouden weer een beetje op orde is. Relatie is inderdaad ook veranderd, versterkt in de zin van we hebben nu de liefde voor een klein wezentje erbij, maar tegelijkertijd minder tijd voor elkaar en meer zorg, dus ook soms meer irritatie. Maar ook de relatie wordt weer langzamerhand steeds meer zoals het vroeger was, het is allemaal inmiddels gewoner geworden. Zelf ben ik ook niet echt een baby moeder, vind het zoveel leuker nu ik meer interactie van haar heb, kan nu zo van haar genieten (natuurlijk als baby ook, maar dat was gewoon anders). Ja, ik kijk nu echt uit naar de toekomst met haar (en wellicht ooit nog een broertje of zusje), haar op te zien groeien, school, sport, afspraken etc. Maar ja, ik heb inderdaad een ander leven en mis soms ook mijn oude leventje wel, maar het is goed zo. Dit is nu mijn leven en dat is prima
Tussen mijn 2 kindjes zit meer dan 9 jaar leeftijdsverschil. De reden daarvan is, omdat ik zó vreselijk moest wennen (en een pnd heb gehad, bij beide). Nu is het wel zo dat ik een moeder ben die het ook pas leuk vind zodra ze 1 jaar (of ouder) zijn. Nu ik 2 kindjes heb, en de jongste bijna 1 is, kan ik eindelijk zeggen; ja, ik ben eraan gewend en blij met de situatie. Ben ook blij dat ik lekker werk, 30 uur per week. Heerlijk hihi
Hier valt het me alles mee. Er zijn wel een heleboel emoties bij gekomen, zowel positieve (blijdschap, trots) als negatieve (angst, schuld) maar ik voel me nog wel gewoon mezelf. Onze relatie is ook weinig veranderd. Misschien zelfs beter geworden. Mijn dagindeling is anders en veel (niet alles) draait om de baby maar ik heb mijn draai al wel gevonden. Gelukkig weinig last van hormonen. En mijn lijf... tja. Ik heb een litteken van de ks en mijn huid is nog wat losser. Ik ben al wel de zwangerschapskilos kwijt plus nog 3 door de borstvoeding. Met kleren aan zie je geen verschil met voor de zwangerschap. Ik ga pas in het nieuwe schooljaar weer werken. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Ik heb er nog geen zin in, moet ik zeggen. Ik vind het heerlijk met mijn mannetje! Ik dacht altijd dat ik geen baby-moeder zou zijn maar ook dat valt me mee. Hij is zoveel leuker dan ik had verwacht.
Vind het verschrikkelijk wennen! Ben nog bezig. De eerste 3,5 maand heeft hij alleen maar gekrijst. Toen heb ik m'n oude leven echt verschrikkelijk gemist. En soms nog steeds. Moet heel erg wennen aan geen/weinig tijd voor jezelf. En mijn god de halve volksverhuizing als je ergens heen gaat. Figuur heb ik heel erg geluk mee gehad, binnen 3 weken was alles weer in model en zelfs m'n buik weer plat, geen strepen niks. Had ik niet verwacht. De nieuwe ergernissen tussen mijn vriend en ik, tja. Ik werk, hij is thuis en toch (vind ik) dat ik nog steeds het meest doe. Verder is onze relatie niet erg veranderd. Ow en uitslapen....wat mis ik uitslapen! Maar wat heb ik een lief mooi slim klein mannetje
Leuk dat je het zo omschrijft. Exact dit eigenlijk! Nu begin ik er ritme in te krijgen. Maar het is wel pittig hoor. Ook onze relatie, tijd voor elkaar, tijd voor mezelf, schuldgevoelens. Qua uiterlijk ben ik nog hetzelfde al vind ik mijzelf wel ouder in mijn gezicht haha en ben ik vaker vermoeid. Maar ik heb wel echt het idee dat ik steeds beter mijn draai vindt ook qua verdelen van tijd. Het is gewoon een soort van (leer)proces denk ik.
Tijdens mijn zwangerschap maakte ik me veel zorgen omdat je veel verhalen las dat relaties er stuk op gaan of een stuk minder worden door de zorg van de baby ook hoorde ik veel van dit soort verhalen op mijn werk dat relaties tussen man en vrouw minder worden. Ppff waar ben ik aan begonnen dacht ik 😁 maar tijdens mijn zwangerschap waren we alle 2 een heel stuk veranderd 'positief'. De 1ste 6 weken erg zwaar. Ze had veel zorg nodig 'huilbaby' en wij waren natuurlijk onzeker want voor t eerst papa en mama worden en alles uitzoeken. Heb denk ik wel 2 x per week aan de tel gehangen bij t CB haha (erg he!) maar daar kreeg ik wel een luisterend oor en de antwoorden die ik stiekem hoopte. En mij/ons geruste stelde. Wij hebben ook familie die staan te springen om op tepassen dus dit laten wij ook met enig regelmaat toe. Hij zijn tijd met vrienden ik mijn tijd met vrienden en wij onze tijd voor elkaar. Wij zijn er als stel 60% beter van geworden als het niet meer is. De negatieve dingen qua relatie herken ik niet. Maar kan me wel goed voorstellen dat t bij vele de relatie minder kan maken. Ook ben ik erg dankbaar dat ik familie heb die zo lief is want dat heb je nodig. Mijn lichaam ppff nooit slank geweest maar nu met de striae voel ik me nog onzekerde! Zou graag willen zwemmen lekker in mijn bikini lopen maar kom niet over mijn schaamte van mijn lichaam heen. Maar dit gaat ook weer goed komen. Ik heb er een mooie meid voor terug mijn relatie is nog beter dus ben tevreden! En mijn lichaam ach dat komt wel.. Leuk topic trouwens!
Ja er verandert heel veel zodra je ouders bent... Ik hoor veel om me heen dat het eerste jaar het zwaarste is. Na een jaar komen kindjes vaak wat meer in een ritme dat niet meer zo snel verandert zoals tot hun 1e jaar. Ook merk ik nu dat onze kleine meid dingen begint te begrijpen en het wordt eigenlijk alleen maar leuker, we communiceren steeds meer. Tijd voor mezelf mis ik ook maar ik heb zoiets van: dat komt wel weer. Af en toe ga ik er even alleen op uit, dat helpt echt. Geef jezelf de tijd om te wennen. Ik leer ook elke week nog wel wat in hoe ik dingen het beste kan doen, ritme, etc. En je relatie: blijf praten en neem het af en toe van elkaar over. Dan gaat mijn man even wat voor zichzelf doen en dan ik weer.
Ik denk dat niemand zich erop kan voorbereiden hoe het echt is.. dat ouderschap. Ik had vooral het meeste moeite met vinden wie ikzelf als moeder wil zijn. Ik had een heel ander beeld van mezelf als moeder en dat is in de loop van het eerst jaar behoorlijk veranderd. Vooral het in de war zijn door de hormonen, een raar lichaam, een onrustige baby en adviezen die in tegenstrijd gingen met mijn moedergevoel waren heel overweldigend. Oh en ja, mijn relatie was sterk en is sterk, maar we hebben elkaar wel weer opnieuw moeten vinden. En soms nog. Blijven praten en blijf elkaar verrassen werkt hier het beste. Bij ons ging het na een jaar/13 maanden een stuk beter. Ik voelde me niet meer zo labiel en ging weer sporten omdat ik meer nachtrust kreeg. Alleen al het idee van meer bewegen zorgt ervoor dat ik beter in mijn vel zit. En gezond eten, omdat ik dat belangrijk vind voor mijn zoon en hij alles wil eten wat ik eet. Hele handige stok achter de deur En ik heb mezelf getrakteerd op een splinternieuwe bikini en tankini. En daar zet ik een grote zonnehoed bij op, doe een knalkleur op mijn nagels en draag een grote kleurige sjaal om mijn heupen. Valt de rest niet zo op. En langzaam krijg ik weer ruimte voor mijn oude ik. Het huishouden is iets meer op orde en ondertussen ontstaan er langzaam weer projectjes om mijn huis op te pimpen. Hoewel mijn gevoel voor stijl wel een deuk heeft opgelopen. Gek genoeg blijf ik moeite hebben met keuzes maken. Dat had ik eerder noooooit! Mijn ervaring is dat het tijd nodig heeft. Het mooiste advies wat ik ooit kreeg was: "Je kindje, maar ook de moeder in je is nog jong, geef haar de tijd om te worden wie ze is".
Ik vond de 1e 10 weken ronduit hels. Flinke stemmingswisselingen, soms zag ik het niet meer zitten. Zo'n lang en zwaar traject gevolgd om überhaupt mama te worden en dan voelde ik me zo rot. Ik voelde me erg schuldig hierdoor. Superonzeker was ik. En het voelde erg verstikkend; continu maar verantwoordelijk te moeten zijn voor zo'n ukkie. En toen ging ze opeens minder huilen en kon ik eindelijk gaan genieten. En mn uiterlijk, tja....heb letterlijk meer grijze haren gekregen haha. Maar ik had het nooit willen missen, ik vind het moederschap super.Zeker toen ze een beetje baby af was werd het echt geweldig! En nu is ze inmiddels al zo groot en wijs! Het gaat echt zo snel allemaal, kan er soms verdrietig van worden!!
Hey, Hier was het ook zo. We hadden wel verwacht dat ons leven ging veranderen, maar toch hadden we het moeilijk. ML vond dat ik veranderd was, en dat geloof ik wel, alles draaide rond ons meisje. Soms denk ik dat we al te lang samen waren vooraleer A. er was, dat we te lang hebben kunnen doen wat we wilde met of zonder elkaar. Nu niet dat we ieder weekend weggingen op café, maar in de auto springen en naar die winkel of daar rijden gaat nu moeilijker Maar ze is het belangrijkste in ons leven, en we hadden zoveel geluk omdat ze zo een gemakkelijk baby'tje was. Vanaf dag 1 kregen we al een lach en als ik dan eens een moeilijk moment had, deed ik grrrr en dan begon ze te lachen, want ze vond dat zo grappig, en dan was mijn frustratie meteen weg. En onze relatie... we hebben het ook moeilijk gehad, onze weg opnieuw moeten zoeken. We waren niet enkel man en vrouw meer, maar nu mama en papa. En ja, we hebben minder tijd voor elkaar, maar nu is dit ook weer aan het beteren doordat ze al om 20u gaat slapen tot 7u Dus happy baby, happy mommy and happy daddy!!!
Bij mij ook erg veranderd! Had nooit gedacht dat het zo ging worden, mijn kleintje had wel reflux extreem en het eerste jaar was gewoon niet leuk ontdanks dat ik wel hulp had. ik ben er heel eerlijk in, ik hou het bij eentje.. Ik en mijnvriend waren gewend nog veel te doen.. en opeens ging dat niet meer zo..dat was erg wennen. ik was 25 kilo aangekomen en ben er 30 afgevallen toch is mijn lijf niet meer hetzelfde maar daar heb ik me nu bij neergelegd.. De relatie is ook veranderd ook niet erg positief.. maar ja dt blijft n beetje zo..
Opvallend hoeveel iedereen roept dat t veranderd is, ik vind het juist erg meevallen.Eerste 4 maanden waren ivm reflux klachten vooral vermoeiend (3 nachtvoedingen incl 20 min rechtophouden en veel spugen) maar ook toen heb ik nooit gevoel gehad dat ik beperkt werd in mijn doen en laten. Heb me juist verbaasd hoeveel energie ik had ondanks t 3x blok van 3u slapen. Ik ben met 24wkn zwanger aan een postdoc opleiding begonnen en manlief zat er toen middenin en wij dachten als de baby er is dan is het echt alleen nog werken,studeren en baby. We moeten nl 3 dagen werken, 1 dag naar opleiding en 1/2dag huiswerk. Maar wij doen nog steeds leuke dingen samen, leuke dingen met vrienden (veel met baby erbij) en onze ukkepuk draait heerlijk in ons ritme mee. Nu zijn we beiden erg gedisciplineerd en is t doordeweeks na t eten vaatwasser aan, uurtje boeken erbij en dan nog uurtje op de bank. Eerlijk is eerlijk we hebben wel een poets genomen en sporten nog maar 1x ipv 2x maar verder is mijn leven niet veel anders. Nu staan wij beiden erg relaxt in t leven, nemen iedere dag voor wat hij is en is onze zoon ook relaxt. Ik geef ook nogsteeds fulltime bv dus heb ook altijd eten hij me als we weg zijn en eet hij middels rapley overal wel iets mee haha. Ik hoop dat iedereen zijn draai vind en gewoon vooral geniet van t moeder zijn.