Hier precies zo. Alleen hier 4 kinderen. Mijn man is overigens enig kind en daar is hij niet rouwig om. Qua aandacht en financiën nooit iets te kort gekomen en hij zegt ook wel dat hij blij is dat hij al die sores niet heeft van broers en zussen, hoe gezellig wij t ook hebben.
Ik kom uit een gezin van 3 meiden. Over het algemeen was het thuis altijd erg gezellig, muv de pubertijd: dat moet echt een hel zijn geweest voor mijn ouders De band is onderling erg goed, maar dat geldt eigenlijk voor de hele familie. Zo heb ik, als ik naar mijn eigen gezin kijk, ook heel lang gedacht. Totdat Ik ging denken: het gemis van een overleden kind of broer/zus zal zo groot zijn, dat kan één van de andere kinderen dat nooit kan vervangen. En toen vond ik het van mezelf ineens een 'stomme' reden om voor 3 te gaan. Ik denk hier dus dat het bij 2 blijft. Maar begrijp je gedachte heel goed.
Ik ook niet. Alleen wanneer ik vanaf ruziënde neef en nicht kwam was het heerlijk stil Scheelt ook bij mij dat ik altijd samen met mijn moeder was, en zij is chronisch ziek. Er gebeurde dus nooit wat thuis, we deden nooit iets want dat kon ze niet. Ze heeft (gelukkig voor haar) meer met mijn dochter ondernomen dan met mij.
Ik heb twee broertjes en een zusje en vind dat echt geweldig! heerlijk druk met kerst en op verjaardagen. Mijn zusje woont wat verder weg en dat is echt niet leuk..
Ik heb 1 vol zusje van 22 een halfbroertje van 17 en een halfzusje van 26 met een verstandelijke beperking. Mijn ouders zijn toen ik 5 was uit elkaar gegaan en daarna beide hertrouwd, mijn zusje was nog zo jong dat ze er niks van heeft meegekregen en meer mijn moeder en stiefvader als haar echte ouders ziet. Ik heb van beide ouders net te weinig dus heb altijd het idee gehad dat ik er niet bij hoorde en nu nog. Ik denk dat als er minder leeftijdsverschil tussen mij en mijn zusje had gezeten ik misschien met haar een betere band had gehad. Ik hou ontzettend veel van ze maar toch nooit echt een goede broer/zus band met ze kunnen opbouwen wat ik bij andere mensen wel zie. mijn man heeft een oudere broer en heeft daar een hele goede band mee.
Ik kom uit een gezin van 7 en ML 12 Altijd gewoon normaal gevonden, je weet niet beter. 'Leuk' denk je niet zo bij na als kind, achteraf pas denk ik.
Ik heb een oudere zus en een jongere broer. Mijn broer is zes jaar geleden overleden. Als kind trok ik meer naar mijn zus toe maar sinds de pubertijd meer naar mijn broer. Ik had nog steeds een goede band met mijn zus maar mijn broer en ik scheelden weinig in leeftijd en hadden dezelfde interesses en kennissen. Met mijn zus praatte ik over echte meidendingen en met mijn broer had ik vooral veel lol. Ik had echt het beste van twee werelden. Ik heb het altijd leuk en gezellig gevonden dat we met zijn drieën waren en we kwamen ook niet echt aandacht tekort. Voor dat laatste zou ik een derde kind ook niet laten. Daar vind je je weg wel in. Toch zullen het er bij ons waarschijnlijk geen drie worden gezien de manier waarop ik zwanger moet worden. Na de dood van mijn broer was ik blij dat ik mijn zus nog had. Daar denk ik ook wel eens aan. Maar ja, om die reden begin je natuurlijk niet aan een derde kind. Dat is wel erg luguber en naar om bij na te denken.
Wij waren met 4 thuis. Ik heb Alleen maar broers en ben veruit het nakomertje. We zijn nu 45, 43, 40 en ik ben 32. Ik heb het altijd als superleuk ervaren. Soms wat alleen omdat de rest hun eigen leven kreeg maar ze namen me ook mee stappen toen ik jong was. En mocht bij ze logeren enzo. Zou het niet anders willen.
Ik heb een oudere zus en een jonger broertje. Tijdens het opgroeien en puberteit had ik een goede band met mijn broertje, aangezien wij dichter bij elkaar in leeftijd zitten. Helaas heeft hij wat problemen en houdt hij mij nu heel erg op afstand, waardoor die band enorm verwatert is. Met mijn zus heb ik nu juist veel meer contact, omdat het grote leeftijdsverschil op volwassen leeftijd niet zo'n grote rol meer speelt. Moraal van het verhaal: het aantal broers en zussen is volgens mij niet zo heel belangrijk. Het gaat meer om wat voor band je met hen hebt. Dat is afhankelijk van karakters en omstandigheden. En ook wel van hoe je dat als ouders begeleidt en stimuleert.
ben enigst kind... met een psychisch ernstig zieke vader en een overleden moeder en geen familie in nederland... is het erg zwaar. had graag wat directe familie hier gehad, die weet wat er geweest is, mij begrijpt... gelukkig heb ik geweldige schoonouders en een super lieve man die me altijd bijstaat.
Ik denk dat nellebelle niet zozeer bedoelde dat een broer/zus een overleden broer/zus kan vervangen, maar meer dat die dan samen met je het verdriet kan beleven, omdat die hetzelfde meemaakt.
Jeetje wat rot voor je. Ik snap wel dat je graag de zorg voor je vader had gedeeld. Sterkte me de situatie! Ik heb een zusje en een oudere broer. Zusje woont in het Midden-Oosten, dus die zie ik slechts twee keer per jaar, maar ondanks dat ben ik heel blij met ze. Als kind veel ruzie gehad met zusje, ging eigenlijk pas goed toen we beide uit huis gingen. En pas toen we beide 25+ waren kregen we de hele goede band die we nu hebben. Ik denk dat je er nooit iets van kunt zeggen. Ik ken mensen die in een gezin met 5 kinderen zijn opgegroeid en dat fantastisch vonden, maar heb ook een vriendin die slechts met 1 broer veel contact heeft en de rest van haar broers/zussen (ze zijn met 5) amper ziet of spreekt. Je kunt daar toch nooit wat over zeggen.
Ik heb alleen een (veel) jonger halfzusje. Niet samen opgegroeid. We hebben nu wel een goede band, maar niet heel close. We verschillen ook nogal veel. Ik had het als kind wel leuk gevonden om (oudere) broers/zussen te hebben, inmiddels ben ik eraan gewend. Vrienden nemen die rol een beetje over denk ik.
Mijn man is de jongste van drie en heeft praktisch geen band met broer en zus. Ik de jongste van twee, had een goede band met mijn zus maar ze is verongelukt dus nu ben ik alleen. Dus wat mijn betreft is er geen ideaal aantal