Hallo, Mijn dochtertje van 17 maanden is duidelijk in een soort van peuterpubertijd beland. Als er iets is wat ze niet mag, volgt er een groot drama. Huilen, op de grond vallen, luid protest en ga zo maar door. Hierdoor worden veel dingen ineens heel ingewikkeld. Even boodschappen doen bijvoorbeeld. Ze wil niet meer in het fietsstoeltje (krijsen, krabben, schoppen, ik moet haar echt met flinke dwang in het stoeltje zetten), in de winkel niet in het karretje, rent continu weg en haalt alles uit de schappen. Help! Heeft iemand tips hoe ik mijn dochter hierin kan begeleiden, zodat het voor ons beiden een beetje te doen blijft? Hoe ga je om met die drama buien?
Ik laat mijn zoon eigenlijk altijd onder begeleiding uitrazen. Maar dingen die moeten gebeuren, zoals in de fietstoel of winkelkar gebeuren even goed, of hij nu wilt of niet. Hij zal toch moeten leren dat niet alles op zijn wensen kan worden aangepast. Hij had op die leeftijd ook al flinke driftbuien van makkelijk een 3 kwartier tot een uur. Die heeft ie nu nog (nu weer wat meer als normaal). Gelukkig zijn het fases waarin het wat erger naar boven komt en is het niet altijd zo .
Herkenbaar. Even uitrazen, daarna ben ik heel duidelijk: 'je gaat nu naar bed/mee naar.../naar huis/in de stoel' en dan tel ik tot 3 en gebeurt het gewoon. Ze snappen het vaak nog niet op die leeftijd, te jong om echt goed te praten, maar ze willen al zoveel zelf doen en bepalen, wat ze nog niet kunnen. Dat zorgt voor frustraties. Ik merkte dat het beter ging, naarmate dat de oudste beter ging praten (rond de 27-28 maanden). Bij de middelste zal het over een tijdje ook weer beginnen.
Je kunt het ook anders bekijken: je kind komt in een fase waarin hij veel nieuwe dingen leert, maar ze niet altijd begrijpt. Je kindje heeft een sterke drang om zichzelf te ontwikkelen. Heel gezond, maar niet altijd handig in het schema van volwassenen. Aan de andere kant wil ik zijn zelfstandigheid en zelfverzekerdheid niet de kop indrukken omdat het zo moet gaan omdat ik iets wil. Daarnaast denk ik dat hij veel meer begrijpt dan dat hij zelf kan zeggen. Ik vind het belangrijk om naast mijn grenzen ook de grenzen van mijn zoon te respecteren. Ik zit er niet op te wachten om met volle kracht mijn zoon fysiek te dwingen om in het winkelkarretje te krijgen. Wordt het boodschappen doen zo ongezellig van. Ik heb het heus wel eens geprobeerd, maar ik merk dat het op een andere manier beter gaat. Ik geef hem veel keuze en laat hem met veel helpen. En leg van tevoren uit wat we gaan doen. Hij mag het muntje uit mijn portemonnee pakken, een karretje uitzoeken, het eerste stukje duwen. En soms geef ik hem wat te eten in het karretje. Alle boodschappen helpt hij in het karretje en op de band doen. Enz. Enz. . Oh en ik leg ook uit waaròm we iets gaan doen. "Mama gaat je zo in het fietststoeltje doen, want we gaan zo naar huis fietsen om eten te koken". "Heb jij ook zo'n zin in tomaatjes?" Ik denk dat dat er eerder voor zorgt dat mijn zoon zelf begrijpt waarom we iets doen, dan dat hij 'gewoon doet wat mama zegt'.
Ik ga redelijk mee in wat Samarinde hierboven beschrijft. Wat je volgens mij vooral moet vermijden is boos worden in deze fase. Dat werkt zowel voor jou als voor je kindje juist averechts. Wat hier het beste hielp was begrip tonen voor het peuterleed of de peuterverwarring (hoe hilarisch deze voor volwassenen soms ook is...), maar ook hele duidelijk grenzen vaststellen. Mijn advies is: geef nooit, nooit, nooit toe aan een woedeaanval . Leg je kindje uit waarom iets niet kan, erken het verdriet en geef desnoods een knuffeltje en biedt een alternatief. Als je kindje dan op de grond blijft liggen maaien zou ik het vooral "met liefde negeren". Hier vroeg ik af en toe of ze klaar was en zich al wat fijner voelde of of ze een knuffeltje wilde, maar ik liet het be-eindigen van het drama uiteindelijk aan haar over. Bij mn oudste werkte het wonderwel goed en was de drama fase maar van zeer korte duur (echte uitbarstingen op één hand te tellen). Of het bij haar zusje ook zo werkt moet alleen nog blijken .
Bedankt voor jullie reacties! Hier zitten wel wat bruikbare tips tussen . Ik heb een heel pittige dochter, dus helaas ook heel pittige drama buien . En ik ben thuismoeder, dus zorg 24/7 voor haar. Dat maakt het soms moeilijk om geduldig te blijven. Maar inzicht in haar gedrag maakt het wel een stuk makkelijk.
Onze uk is 15 maanden en heeft nog geen Mega grote drama buien (Hopelijk blijft dat zo) maar is een heel bezig bijtje. Omdat je 24/7 bij elkaar bent krijg je dus alles mee en versterkt de kleine dingen. Tenminste dat vind ik. Wat helpt is wanneer uk een slaapje doet ik ook echt iets voor mezelf ga doen.haal je wat energie uit. Eerst deed ik dan de huishouden maar nu heb ik meer energie door even eigen tijd te hebben.
Dat vind ik ook altijd. Ik heb ook van die momenten dat ik denk "Waarom doet dat kind nou zo moeilijk?" Dan neem ik even afstand, doe iets on-pedagogisch door de tv aan te doen of een koekje geven, en dan kan ik weer even opladen. Ik ben ook veel thuis met hem en herken wat je zegt. Als hij s middags slaapt zorg ik altijd dat ik ook me-time heb en als een dolle het huishouden ga doen. Precies zoals Owly ook zegt. En ik doe s avonds wel eens een potje voor zl en pizza voor ons. Dan zet ik een kwartier voordat ml thuis komt het bad aan,geef zl het potje en als hij dan thuis is heb ik mooi een half uurtje rust terwijl de pizza's in de oven zitten.
Wij onderhandelen veel. Dl wil eigenlijk alleen maar dingen die mogen. Alleen soms niet op het juiste moment, maar dat kan ik bespreken - we mogen dat dan gelukkig even uitstellen
Mijn dame bevindt zich ook in deze peuter/dreumespubertijd. Driftig als ze haar zin niet krijgt, wat er eigenlijk juist voor zorgt dat we voet bij stuk houden. Om een voorbeeld te geven, 20min zitten krijsen in een winkelkar omdat ze persé wilde lopen, ik heb haar laten zitten en uiteindelijk van de kar de autostoel ingeheveld toen we klaar waren. Begint ze te lachen... Ze hebben het soms haarfijn door, maar was toch wel trots op mezelf dat ik haar niet liet lopen, ondanks dat je aangekeken wordt door anderen... Wat bij mijn meisje helpt is duidelijke taal, geen kindertaal. Maar gewoon zeggen, we gaan naar boven, je gaat slapen. 9 vd 10 keer gaat ze dan zelf al naar boven... Opdrachtjes geven zorgt bij ons voor de minste tegenstribbels! Maar het vereist absoluut geduld af en toe!
Ik snap je voorbeeld niet. Waarom denk je dat ze ging lachen? Ik denk dat ze lachte omdat ze eindelijk uit dat winkelwagentje mocht, niet dan?