Brusje-blog - Zal Omo-wit nog een keer Ariël-colour mogen worden?

Het is alweer heel wat jaren geleden dat ik me aanmeldde op dit forum. En met een aantal van de nog actieve leden heb ik veel lief en leed gedeeld. Dit forum was - en is nog steeds - een plek waar ik op een prettige manier mijn gevoel kon delen, mijn verdriet en frustratie, mijn moedeloosheid en mijn pijn. En uiteindelijk ook mijn wondergrote geluk.

Heel graag zou ik hier nu weer mijn verhaal willen delen en jullie ervaringen willen horen, want, wij hopen (alweer een tijdje) dat ons elfje grote zus mag worden.

Voor ik het nu met jullie deel, even een terugblik op ons verhaal. Want ons elfje kwam voor ons echt als een heel groot cadeautje. Een onverwacht wonder.

Het was in 2009 dat we, na al een ruime tijd proberen, toch doorverwezen werd door de huisarts. Achteraf gezien hadden we al eerder moeten gaan, maar wisten wij veel....
We hadden een kinderwens en ik werd maar niet zwanger. Ik ging steeds meer opzoeken op internet en vaak kwam ik hier op ZP uit. Ik besloot me in april 2009 aan te melden.
Eerst schreef ik actief mee op het Clomid-forum, omdat we daar inmiddels mee gestart waren (na eerst op doktersadvies een aantal maanden te hebben moeten temperaturen en de eerste (bloed- en zaad) onderzoeken gehad te hebben. Ik aan de clomid, 50mg. Helaas, ondanks dat ik goed op de clomid reageerde, hadden we geen succes. We kregen het advies van het lokale ziekenhuis, om naar een gespecialiseerde kliniek te gaan.
Dit werd Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Na een intake werd er een behandelplan gemaakt. Het werd Puregon, Pregnyl, en IUI. Jawel, ik moest gaan spuiten.... Wat vond ik het erg in het begin. Ik weet nog goed dat dit voelde als 'er is dus echt iets mis met me' en ik het idee dat ik hormonen moest gaan spuiten... De tranen schoten me in de ogen. Ach, ik wist toen nog niet dat het spuiten me later als een volleerde junk af zou gaan, of het nu op een toilet of in de auto langs de weg was. Voor toen voelde het als een hele grote stap. En dat was het ook.
Na de derde IUI was het raak! Ik was zwanger! Helaas, de testen liepen niet op, maar af en met 6 weken en 3/4 dagen was de miskraam een feit.
Wat voelde ik me leeg en verdrietig. Mijn omgeving, incl de artsen van MCK, probeerden me te troosten: want, ik kon immers wel zwanger worden. Dus er was hoop! En er volgden nog 4 IUI-pogingen, die helaas op niets uitliepen.

De volgende stap werd besproken: IVF. De kansen zouden veel hoger liggen, omdat er immers een al bevruchte eicel teruggeplaatst zou worden. En gezien mijn leeftijd, mochten er ook twee teruggeplaatst worden. De kansen lagen met IVF echt hoger, werd me verteld. Er kwam een spuit bij: de decapeptyl.
Het resultaat van de eerste poging was teleurstellend: slechts 5 eicellen die er groeiden. Hoe kon dat? Wel een punctie? MCK vond van wel en zo geschiedde. Uiteindelijk waren er twee bevrucht, waarvan 1 redelijke kwaliteit en de ander twijfelachtig. Alleen dit hoorde ik later pas. Deze poging mislukte.
Poging 2 werd afgebroken en een escape IUI. Er groeide slechts 2 eicellen. Ik mocht overstappen van de decapeptyl naar de cetrotide. Dit was ongebruikelijk, maar wie weet. En ik ging over op menopur. Deze poging was raak! Er waren weer twee embryo's teruggeplaatst, dus we fantaseerden al stiekem over een tweeling. Hoe leuk zou dat zijn. Alleen wat me zorgen baarde, waren de testen die maar langzaam opliepen en het bruinverlies dat ik had. Wanneer ging de clearblue nu naar 2-3 weken? En naar 3+? We ginger op vakantie naar Thailand en met 8w en 3d zou ik een eerste echo bij MCK krijgen. Bepakt met een lading KV-testjes en een extra clearbluedigital, gingen we op reis. Een vakantie die uiteindelijk een nachtmerrie zou worden... De details van de reis en mijn onzekerheid daar zijn zeker nog terug te lezen, maar ik kwam met een lege buik en een eileider minder terug van vakantie. Want in Thailand kreeg ik steeds meer pijn en op een gegeven moment zelfs bloedverlies. Een miskraam, weer... Dachten we in eerste instantie. Maar de pijn werd zo ondraaglijk, dat we in Changmai naar een privékliniek zijn gegaan. Daar bleek dat ik een zware inwendige bloeding had, omdat het vruchtje zich in de eileider (rechts) had ingenesteld en deze was inmiddels geknapt. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het drong amper tot me door vanwege de pijn. Ik moest direct geopereerd worden en ik kreeg een bloedtransfusie. Met een leeg gevoel en een lege buik, reisden we na de vakantie toch te hebben 'afgemaakt' terug naar NL. bij MCK volgden nog twee tevergeefse pogingen en dr Crooij zei dat hij niets meer voor ons kon (wilde) doen. En nu? Opgeven kon ik niet. Het gevoel was te sterk. Had al veel over DD gelezen en over Gent. Ons gevoel ging uit naar Gent en ik zocht contact met prof de Sutter. We konden daar terecht. Pogingen volgden, maar positieve testen bleven uit. Bloedonderzoek in Duitsland, bloed opgestuurd naar Serum Athene. Aan de Thyrax om mijn TSH weer in balans te krijgen, zelfs bloedverdunners en een ronde prednislon. Het mocht niet baten. En nog steeds kon ik niet opgeven. In december 2012 was onze 9e IVF-ICSI-poging. Weer slechts twee bevruchtingen. Een hele lichte test op mijn NOD, maar al snel volgde er toch weer 'menstruatie'. Mijn vriend en ik spraken over adoptie, over eiceldonatie, maar voor mijn vriend waren dit geen opties. En verder gaan? Hoe lang dan nog? We kwamen tot een compromis: we zouden een half jaar rust nemen. Even geen MMM en dan in de zomer weer een nieuw plan maken. We boekten een duikvakantie naar Egypte en mijn vriend vond dat we ons moesten oriënteren op een mooie verre reis.
Gedurende de hele MMM deed ik tussen de behandelingen door wel altijd ovulatietesten. Je weet immers maar nooit, altijd voordeliger dan IVF. Zo ook in december, vlak voor we op de duikvakantie gingen.
Wat weet ik nog goed dat we op een donderdag terugvlogen en ik baalde: het bruinverlies, dit keer relatief laat, was doorgebroken, net in het vliegtuig. Heel fijn. Het was ook rond mijn NOD. Mijn vriend vertrok die zondag naar Brabant voor carnaval en ik had al een bak Ben&Jerry's troostvoer in de vriezer gezet. Heel slecht eigenlijk... Die maandag moest ik weer naar mijn werk en ik vond het irritant. Op dat blijvende bruinverlies na, was er nog steeds geen echte menstruatie. Hoe kon dat? Had ik stress? Ik wilde eigenlijk mijn ochtendoefeningen gaan doen, maar bedacht me: Toch even een test, ze liggen er toch. En deze test werd gewoon..... knalpositief! Mijn zwangerschap, ondanks de onzekere eerste maanden, heb ik als een heerlijke tijd ervaren. Nog nooit zo trots geweest als op mijn groeiende buik. Toen dan, want inmiddels ben ik het allermeest trots op op ons elfje, die alweer 2 wordt in oktober! En dat ik mama mag zijn. Dat is zo een dankbaar en intens gelukkig gevoel.

Ze is zo leuk, lief, grappig en mooi. Bijdehand en eigenwijs en een kleine dwarrel. Ze babbelt allerliefst in haar eigen taal en is dol op boekjes en op de opvang is ze heel lief voor de baby'tjes. Maar ze kan ook soms een "kleine ik-ben-bijna-2-dus-zeg-nee-dreumes" zijn.

Omdat zowel mijn vriend als ik het geluk hebben dat we uit een warm gezin met fijne broers en hele lieve ouders komen, hopen we heel graag dat ons meisje grote zus mag worden.
Bewust stopte ik met een kleine 6 maanden met de borstvoeding, in de hoop dat mijn cyclus weer op gang zou komen. In juli 2014 had ik weer mijn eerste positieve ovulatietest, maar mijn cyclus was en bleef raar: een smiley op dag 20/21 en ongesteld op dag 29. Een hele korte luteale fase dus. In oktober weer naar de gynaecoloog en we moesten weer opnieuw de onderzoeken in. Gezien ons verleden met altijd weinig bevruchtingen en uiteindelijk toch een spontane zwangerschap, adviseerden ze het ons toch weer een tijdje zelf te proberen, met clomid. IVF zou dan later alsnog kunnen. Dit gaf ons wel een prettig gevoel. Ons meisje was immers ook 'als een wonder' (en juiste timing) ontstaan. En als we de medische dans van het spuiten en de punctie weer zouden mogen ontspringen, dan zou dat heel bijzonder zijn. In december 2014 slikte ik weer voor het eerst clomid en mijn smiley was keurig op dag 14/15. Omdat de luteale fase kort bleef, kreeg ik vanaf april (op eigen verzoek) ook utrogestan ter ondersteuning.

(Nu naar deel 2)

 

Tot op heden is er nog geen positieve test geweest. Het is en blijft ook iedere maand weer afwachten aan welke kant de follikels rijpen. De afgelopen twee maanden mocht ik voor een echo op dag 10/11 naar het ziekenhuis, om te zien of we kans maakten. Afgelopen maand had ik bijzonder veel succes: met clomid 75mg aan zowel rechts al links 2/3 follikels. Inmiddels zit ik op 11dpo en heb vanmorgen een testje gedaan. Omowit natuurlijk.

En vandaag merkte ik, nadat ik gisteren weer twee 'Hoera, onze kleine krijgt een broertje of zusje, want ik ben 10 weken zwanger' berichtjes van de zwangerschapsgymgroep-app kreeg, het me weer iets meer begon te raken. Er zijn uit dat groepje inmiddels alweer 2 bevallen van een brusje. Ondanks dat ik een een prachtig meisje heb, waar ik dankbaar voor ben, voel ik soms toch een klein steekje, omdat ik weet van deze, overigens hele lieve, meiden, dat ze echt heel snel zwanger zijn geworden. Stoppen met anticonceptie en in no time....

En lieve meiden die nog steeds wachten op een eerste, ik realiseer me zo goed dat dit voor jullie als 'gezeur' over kan komen. Want, ik ben toch al mama. En dat klopt helemaal. Dat geeft me bij deze wens voor een brusje ook de kracht om te relativeren. En iedere keer als ik dan toch een beetje teleursteld ben, omdat ik zo hoopte dat het raak zou zijn, als een nieuw wonder, knuffel ik mijn meisje en ben ik heel dankbaar dat zij er is. Zij maakte ons al papa en mama en nog een baby zou haar grote zus maken. En dat gunnen we haar zo, ook vanwege onze eigen fijne jeugd. Maar ook omdat het 'later' heel fijn is om (zorgen, onzekerheden, ervaringen) te delen met een broer of zus. Dat zien wij nu alletwee ook met onze ouders, die een dagje ouder worden.
Dus lieve meiden die al een tijd voor een eerste kindje bezig zijn: ik duim voor jullie en hoop op net zo'n wonder als ons heeft mogen overkomen.

Voor de komende tijd is het plan nog doorgaan met de clomid en de smileys, de maandelijkse echo's en de utro. Tot er misschien nog een wonder gebeurt... En anders zullen we weer voor het ivf traject gaan. Dit zal dan in januari 2016 zijn, vermoed ik. 2016... Het jaar waarin ik alweer 40 zal worden. Want dat is ook nog zoiets. Op de achtergrond toch die leeftijdsgrens, die als een tergende tijdbom op de achtergrond meetikt.

De komende tijd zal ik hier weer 'als vanouds' schrijven!
Mochten er meiden zijn die hun ervaringen / gevoel hier ook willen delen, heel graag en heel erg welkom!

X

 

Dank lieve Gabrie! En geniet van je vakantie, een bijzondere om extra goed te ontspannen!

X

 

Wat een lieve en fijne reacties! Dank jullie wel!
Zie veel lieve oude bekenden en het voelt toch wel een beetje als 'zwangerschapspagina-vriendschap' dat jullie er weer zijn en mee lezen. Bijzonder!

Met een aantal van jullie heb ik ook meegeleefd en Babii, wil jou bij deze heel graag feliciteren op jouw derde, alweer heel bijzondere, zwangerschap. Jouw verhaal blijft ook een verhaal wat mij altijd is bijgebleven.

Net als de herkenbaarheid die ik met jou deel Sikki. Het niet op kunnen, willen geven. Omdat er zo een sterk gevoel is. Nu is jouw situatie uiteraard weer anders dan de mijne, maar mijn vriend zou echt zeggen, na maximaal vijf (vermoed ik) IVF- pogingen dat hij het mooi geweest zal vinden. Hij zal wel weer voor IVF willen gaan, maar nu we ons elfje al hebben, zal hij bijvoorbeeld geen zelfbetaalde pogingen meer willen doen... Dus ik blijf hopen op weer een home-made wonder!

Tussen jullie zitten ook meiden die de wens voor een tweede of derde kindje hebben moeten opgeven / hebben opgegeven. Dat lijkt me ergens best heel moeilijk. Hoe hebben jullie deze berusting ervaren? Hoe lang heeft dat geduurd? Hoe is dat gegaan? Ben ik wel benieuwd naar, omdat dat best een heel reëel scenario zou kunnen zijn.

------------------------------------------------------------------------------
De grijze, regenachtige zomerdag van vandaag sloot vandaag enigszins aan op mijn gevoel. Een korte nacht, want voor het eerst sinds tijden werd ons meisje om 01.30 heel hard huilend wakker. In eerste instantie dacht ik, ze slaapt zo weer verder, het is vast een droompje. Maar het huilen werd steeds harder. Ze zat rechtop in haar bed en zei toen ik binnenkwam, met grote betraande ogen en een beetje moeilijk kijkend gezichtje "Oh nee", waarbij ze wees naar de slaapzak die ergens in haar bedje lag. Ze vindt ritsen helemaal geweldig en het openritsen van de slaapzak (al heeft mama de ritssluiting weggemoffeld) is natuurlijk heel erg leuk. Haar zachte dreumesbeentjes voelden wat koud, maar een andere slaapzak (met sluiting van achteren) aantrekken, nou... Alsof ik gek was geworden. Hoofdje naar achteren, lichaam strekkend naar achteren en huilen maar. En dan kan ik proberen te troosten tot ik wil, maar dan is niets meer goed.
Uiteindelijk heeft ze even beneden een bekertje water gedronken en naar foto's (o.a. van zichzelf en opa en oma) gekeken. En daarna weer lief naar bed in de andere slaapzak.

Maar mijn nacht was dus even gebroken en dan lukt het me niet om direct terug in slaap te vallen. Dus heb ik nog maar wat schattige filmpjes van ons meisje gekeken. En dan zie ik hoe hard groeit en hoe groot ze al word.

Nadat ik vanmorgen onder de douche vandaag kwam, wist ik dat het een lange dag zou worden, ook omdat het even druk is op mijn werk. Nadat het ochtendritueel weer achter de rug was en ons elfje vrolijk brabbelend door mijn vriend naar de opvang werd gebracht, stapte ik in de auto.
Terwijl de ruitenwissers hun best deden om mij wat zicht te verlenen op de gelukkig niet zo drukke snelweg, dwaalden mijn gedachten af naar zondag, toen ik toch weer omowit testte...

Deze maand geloofde, hoopte, ik echt dat we een kans hadden met een selfie. Immers, met 75mg clomid, groeide er aan iedere kant follikels en de dominante follikel zat aan de goede kant! Daarbij hadden we ruim voor en ruim na de , onze kansen echt benut. Maar kennelijk was het ook deze maand nog niet raak. Dit weekend waren er in mijn zwangerschapsgymgroeps-app (toch best grappig nog contact te houden met de meiden met een kindje in dezelfde leeftijd) weer twee nieuwe zwangerschapsmeldingen. Allebei nu ruim 9 weken en een trotse echofoto. Hoe blij ik ben voor de meiden en hoezeer ik het ze gun, het steekt toch. Zij hebben net geluk (gelukkig zoals de meeste op aarde) om ook snel weer zwanger te worden van een tweede kindje. Wij proberen het alweer een jaar. Twee anderen uit dezelfde groep zijn overigens al bevallen van hun nummer 2 en nummer 4. Mijn verhaal kennen ze wel enigszins, maar iedereen vindt het lastig om naar te vragen of om hun blije nieuws te vertellen, wat ze op zich heus wel siert. Ik tracht dan ook wel open te zijn in deze app-groep en de meiden reageren wel lief. Maar het is zo anders dan hier, waar er oprechte herkenbaarheid is.

Na het mijmeren besloot ik de cd met de opname van mijn bezoek aan Tessa weer eens te luisteren. Ik stelde haar namelijk de vraag of er een tweede kindje zou mogen komen. Zij antwoordde hier redelijk stellig 'ja' op. Want ze zag ons elfje en een baby'tje. Met een heel fijn, bol gezichtje. Ook een meisje, dacht ze. Op mijn voorzichtige vraag wanneer ik dan zwanger zou mogen worden zou duren, dacht ze, dat ze ons elfje zag met een staartje. Ze dacht dat ze rond de 2 jaar en 7 maanden zou zijn . Maar dat zou betekenen dat ik al heel snel zwanger zou moeten worden. Nou ja, we gaan het zien. Het beurde me in elk geval weer een beetje op.
En spontaan besloot ik die avond bij het boodschappen doen op de terugweg van de opvang, om de meiden die zwanger waren een kaartje te sturen en degene die pas weer mama is geworden ook (bij de andere waren we al op kraamvisite geweest). Ik bedacht me dat ik het zelf ook fijn zou vinden als dat voor mij gedaan werd.

Morgen dag 14. Eigenlijk helemaal geen testdrang, wat bijzonder is , omdat de opgedoemde pukkels in mijn gezicht mij alweer genoeg zeggen. Dus per morgen ook geen utro meer en dan verwacht ik (ken je cyclus) dat het donderdag weer dag 1 van een nieuwe ronde is.

Nu slapen, ben best moe. Maar eerst even ons meisje, alweer wakker en alweer even aan het huilen, gaan troosten.

X