Hier ben ik het mee eens! Hoe is de verdeling in huis? Werk jij? Werkt je partner? Op wie komt vooral de opvoeding terecht of is dit eerlijk verdeeld? Is het huishouden goed verdeeld? Heb je tijd voor jezelf? Hulp in de huishouding, de opvoeding goed verdelen onderling en daarnaast af en toe tijd voor jezelf hebben en zorgen voor voldoende oppasmogelijkheden is heel belangrijk. Ik denk dat dit je al best wat kan helpen!
En schildklier, kan ook soortgelijke problematiek veroorzaken. Verder zou ik toch ook kijken of je er misschien een weekend of desnoods een week met je man tussenuit kunt. Het lost het probleem wellicht niet op, maar zorgt er misschien wel voor dat je weer even een beetje op kunt laden.
Of heeft een depressie hebt of niet kan ik niet inschatten. Je zegt dat je de schijn ophoudt en dat herken ik wel. Ik ben een paar jaar geleden met spoed opgenomen 's avonds opgenomen terwijl ik in de ochtend nog "gezellig " had staan praten op het schoolplein . Iedereen was stomverbaasd. Ga het naar je huisarts. Tegenwoordig wordt je vaak eerst naar de poh-medewerker van de praktijk verwezen die in een paar gesprekken kan inschatten welke hulp nodig is. Lichamelijke oorzaken natuurlijk ook uit laten sluiten. (schildklier, anticonceptie, b12 en bloedarmoede) Ik heb op slechtere dagen ook nog vaak dat ik niet snap dat ik ooit gedacht heb voor kinderen te zorgen Wat ook helpt is dat we in ons straatje van elkaar weten dat we allemaal wel eens schreeuwen , kinderen te lang,voor de,tv laten zitten en gewoon rust willen. En dat is heel prettig.
Het klinkt inderdaad wel een beetje naar een depressie, ik snap uit jouw verhaal dat het 6 jaar geleden misschien voelde alsof je er niet zoveel uithaalde,uit de hulp. Maar wie weet nu wel? Zeker niet voor schamen hoor,geeft helemaal niks. Het is vervelend voor jou dat jij je zo voelt ,maar dat maakt jou absoluut nog geen slechte moeder! Alleen al het feit dat je wel aan hulp denkt en ook advies vraagt en gewoon open en eerlijk erover bent zegt al genoeg. Heel veel sterkte en ik hoopt voor jou dat je je op termijn weer fijner gaat voelen. Niet te streng zijn voor jezelf en goodluck!
Oké er zijn denk ik 3 opties. 1. Je bent depressief en je kunt het beste hulp zoeken. 2. Je bent oververmoeid, breng je kids een nachtje weg. 3. Je blijft ergens in hangen, geef je zelf een schop onder je kont. Makkelijk praten, want ik herken het niet. Ja hier ook 2 kids onder de 4 jaar en soms ben je idd moe. Hier helpt het dan vooral om mezelf even bij elkaar te rapen en er juist heerlijk op uit te gaan. Wij zijn dus elke dag een paar uur buiten (buiten vermaken is ook zoooooo veel makkelijker voor jezelf). Ik hoop dat je snel weer kunt genieten van je kids, wat de oorzaak ook mag zijn.
Beetje kort door de bocht denk ik. TS kan ook last hebben van andere dingen dan een depressie waarbij ze ook bij hulp gebaat is. Niet iedereen is in staat om zichzelf overal maar uit te helpen. Denk ook dat als je op het punt bent beland waar TS nu is, er wel meer aan de hand is dan dat je een nachtje moet bij slapen en dat je eens echt goed moet kijken naar hoe je de dingen hebt ingericht en waar je behoefte aan hebt.
Ik herken je gevoel wel TS, heb ik ook een tijdje gehad. Kwam vooral omdat ik twee kindjes kort achter elkaar gekregen heb en ze beide flink pittige peuterpubers zijn. Tel daar nog je huishouden + werk bij op en je loopt na verloop van tijd gewoon als een zombie rond. Nergens zin, tijd of puf voor. Het is niet echt een depressie maar gewoon een gebrek aan tijd voor jezelf en als dat te lang duurt word je daar gewoon somber van want ik denk wel dat dit vrij essentieel is om lekker in je vel te blijven zitten. Laatste tijd gaat het gelukkig stuk beter omdat opa en oma regelmatig een weekendje willen overnemen en wij dan dus lekker kunnen uitslapen. Maar dit zijn zware jaren, ik begrijp precies wat je bedoelt!
Ik denk dat het sowieso geen kwaad kan om naar je HA te gaan en met iemand te praten, omdat het best mogelijk is dat je wel een depressie hebt. Dit gezegd hebbende, zoals sommige anderen ook al opmerken, dit zijn ook pittige jaren en het is helemaal niet raar om er soms even helemaal gek van te worden. Heel vaak komen nare gevoelens deels voort uit een verschil tussen wat je voelt en denkt en wat je denkt dat je zou moeten voelen en denken. Acceptatie is dan echt het toverwoord. Het helpt soms enorm om te accepteren dat dit een moeilijke tijd is met weinig tijd voor jezelf en dat je het helemaal niet altijd leuk hoeft te vinden (veel moeders voelen zich schuldig als ze niet "genieten"). Heb je wel eens aan mindfulness oefeningen gedacht? ik ben psycholoog en ik zie zoveel positieve effecten van zulke trainingen. Het begin is best pittig, omdat je er wel elke dag een uurtje aan moet besteden, maar al snel pluk je de vruchten. Je hoeft er absoluut geen "zweverig" type voor te zijn. Hoe dan ook wens ik je sterkte! Voel je niet schuldig. This too will pass .
Wat vervelend dat je je zo voelt, TS. Ik denk dat veel mensen wel eens zo'n gevoel/ zo'n periode gehad hebben, maar tegelijkertijd is het niet 'normaal', als in: niet hoe het moet zijn. In mei/juni voelde ik me ook vaak zo. Ik was net begonnen met werken na het verlof, het was meteen heel heftig druk, de tweede had de eerste maanden veel gehuild en was pas net een beetje opgeknapt en toen moest ik al aan het werk. Hij sliep niet door, dus met werk erbij kwam ik totaal niet aan rust toe. Heb veeeel gehuild, zat er vaak doorheen. Viel me dan ook zwaar om voor beide kindjes te zorgen. Begin juli heb ik een paar dagen vrij genomen terwijl de kinderen op de creche waren. Lekker een paar dagen mijn neus achterna lopen. De rest van de maand heb ik veel thuis gewerkt. Eindelijk een beetje op adem komen. Nu gaat het heel goed! Ik voel me echt weer mezelf, heb weer zin in dingen ondernemen. Wat ik jou dus kan aanraden, je zegt even weg te willen met je man maar dat dat niet helpt. Ik denk dat soms een paar dagen wél veel kunnen doen! Die paar dagen rust waren voor mij echt een keerpunt. Dus ik zou dat gewoon wel doen. Verder: praat met je man erover, zodat hij je kan steunen, ook kan helpen bij het sturen op gezond eten en genoeg drinken. Een beetje ondersteuning scheelt veel. Een keer vast gaan praten met de huisarts kan ook geen kwaad! Wat heb je te verliezen? Nu voel je je niet lekker in je vel, dus doormodderen is toch ook geen optie. Succes, sterkte, en neem tijd voor jezelf! Dwing het af. Dan zorgt je man maar even voor de kinderen, ga jij lekker winkelen of een boek lezen in bad. Zorg dat je ook af en toe even jezelf kan zijn zonder verplichtingen, je moet kunnen opladen. Nu is je 'batterij' helemaal leeg, en een keertje winkelen ofzo lost dat niet op.
Er is al veel gezegd maar bekijk ook eens of je genoeg uitdaging en afwisseling in je leven hebt. Bv op cognitief gebied, hobbygebied etc. Voor sommige mensen is sleur en/of routine echt een killer!