Precies dit wil ik ook zeggen. Ik wens je heel veel kracht toe en je zoontje ook! Hoe is die er onder? Snapt hij het allemaal?
@syane: Nee Lucas snapt het niet echt. We proberen hem nu wel uit te leggen dat papa straks een sterretje zal worden, maar in zijn beleving is hij dan niet 'weg'. Hij vraagt bijv ook of we dan nog bij papa op bezoek kunnen komen. We krijgen gelukkig wel goede begeleiding van de mensen in de hospice en mijn eigen huisarts is ook betrokken. Verder heb ik nu dat boek "herinneringen aan jou" waar ik in ben begonnen om dingen op te schrijven. We moeten het nu per dag bekijken. De tumor groeit snel en alle behandelingen zijn gestopt dus we zien hem achteruit gaan, maar hebben geen idee wat het allemaal zal doen. Hij kan een hartstilstand krijgen (omdat de ademhaling ook geregeld wordt door je hersenen), hij kan een beroerte of hersenbloeding krijgen, maar vaak zie je dat op een gegeven moment mensen in een coma raken....dat laatste is voor hem eigenlijk het beste omdat hij daar geen pijn of hinder van zal ondergaan....
Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen voor de komende tijd en daarna. Helaas heb ik van heel dichtbij meegemaakt hoe het was om op zo'n jonge leeftijd een ouder te moeten missen. Mijn halfbroertje was net 5 toen onze vader overleed (ik was 21). Hij kan zich niks meer herinneren van die tijd. Hij kent alleen de verhalen en dat is het. Je kunt niet meer dingen doen als opschrijven of spullen bewaren. En dingen uitleggen kan wel, maar vaak snappen ze het ook niet helemaal. Merk bij mijn dochter dat mijn ziekte ook niet uit te leggen valt. Ze snapt niet waarom ik veel moe ben en buikpijnen heb. Maar toch pikken ze dingen ineens weer op. Meer dan je best doen kun je niet. En zo te lezen ben je ontzettend goed bezig! *dikke knuffel*
Verschrikkelijk meissie. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte toe. Een hele moeilijke periode voor jullie allemaal. Knuffel maar lekker veel met Lucas
Heel veel sterkte! Wat moeilijk voor jou en jullie zoon. Ik heb niet alle reacties gelezen en weet ook niet waar je ex-man nog tot toe in staat is. De tante van mijn man kreeg kanker tijdens haar zwangerschap en wist dat ze haar dochter nooit zou zien opgroeien. Zij heeft voor elke verjaardag een brief geschreven, Ik geloof dat ze tot 25 jaar is gekomen, daarna was te ziek. Haar dochter is inmiddels 11, heeft een nieuwe mama en is een gelukkig meisje met 2 mama's, één thuis en één op een wolkje. De brieven zijn haar heel dierbaar, net als sieraden en de verhalen over haar moeder. Ze komt nu nog regelmatig bij familie van haar moeder logeren, gewoon om de familieband te behouden en verhalen over mama te horen... Hopelijk heb je iets aan dit 'positieve verhaal' in deze donkere tijd, meid!
Hopelijk raakt hij dan in coma. Dan gaat het het minst heftig, lijkt mij. En kun je nog rustig afscheid nemen. Ook is het voor Lucas misschien beter te bevatten dan, dat hij slaapt en niet meer wakker wordt.
Echt heel erg voor jullie, veel sterkte. Hopelijk kan het vredig gaan en niet met nog meer lijden. Vertel Lucas alsjeblieft niet dat papa gaat slapen oid, kinderen kunnen daar extreem bang van worden om nog naar bed te gaan. Zij kunnen immers voor hun gevoel dan niet meer wakker worden!
Euh, hier moet je wel mee oppassen! Dode mensen slapen niet! Voor kinderen kan dit grote slaapproblemen veroorzaken. Ik ken een jongetje dat niet meer durfde te gaan slapen. Zelfde met het sterretjes- en wolkjes-verhaal. Ik weet het niet hoor, maar kleine kinderen nemen alles letterlijk of hebben juist een heel levendige fantasie. Even goed kijken naar de leeftijd van het kind en er eventueel begeleiding bij vragen hoe je het moet omschrijven/uitleggen wat dood zijn is. Ik vond een draadje waar je misschien wat aan hebt, ts: Mijn vader is overleden | Ouders Online
Ons is duidelijk aangegeven dat je het het beste zo eerlijk mogelijk kunt uitleggen in kindertaal. (Mijn kinderen zagen oma voor hun neus sterven aan een hartaanval en alleen zij waren erbij...) Kinderen gaan er toch heel anders mee om dan volwassenen. Daar vergissen wij ons wel eens in. Idd slapen en niet meer wakker worden zorgt vaak voor slaapproblemen dus moet wel duidelijk gemaakt worden dat dit heel anders is.
Heftig om te lezen en weet helaas hoe het is. Mijn vader is overleden aan een hersentumor toen ik 16 jaar oud was. De aftakeling is vreselijk. Het niet meer kunnen bewegen en coördineren zoals hij wou vond hij al erg maar het niet meer uit je woorden komen terwijl je nog zoveel te vertellen hebt vond hij ondragelijk. Hij had een hersentumor door dat het uitgezaaid was vanuit zijn longen en wist al dat hij niet meer beter zou worden en het alleen maar een kwestie van het rekken was. Hij heeft toen voor elk kind een brief geschreven met wat wij voor hem betekende en bemoedigende woorden en de wens dat wij best verdrietig mogen zijn maar ook verder moeten en goed ons best doen op school of andere dingen wat voor ons op dat moment belangrijk was. We kregen die brief na de begravenis. Heb veel gehad aan die brief en haal er nu nog steeds veel kracht uit als ik hem lees wanneer ik het even niet meer weet en vader advies nodig zou hebben. Wat ik verder merk is dat ik 'vergeten' ben hoe zijn stem was. Dat dat me erg frustreerd. Waarschijnlijk zou ik hem gelijk herkennen als ik hem zou horen maar zijn stem voelt heel erg ver weg. Aan het begin belde ik steeds zijn telefoon want dan hoorde ik hem op de voicemail. Gelukkig is er een vakantiefilm van hem en moet ik die binnenkort maar eens vragen aan mijn oom of tante. Denk dat met wat je nu al doet een hele kostbare herinneringen aan het maken bent van zijn vader. Weet niet of je nog dingen in huis hebt van die vader ooit aan zijn zoon gegeven heeft en veel emotionele waarde heeft of een betekenis dat je die ook bewaard en de herinnering die daarbij hoort verteld of opschrijft. Wens jullie erg veel sterkte voor de komende tijd en denk ook goed om jezelf. Je gaf aan dat hij nu ook hoofdpijn erbij kreeg. Vroeg me af of hij ook dexamethason gehad heeft of krijgt. Mijn vader kreeg dit om de zwelling en vocht te verminderen in de hersenen die kunnen ontstaan door de tumor. Hierdoor werden veel van de klachten een stuk minder. Misschien dat dat een optie is.
Het gaat met mijn ex iedere dag een klein beetje minder.. Maar ik maak me nu een beetje zorgen om het gedrag van Lucas. Ik weet niet of dit wat hij nu laat zien, bij zijn leeftijd hoort, of dat het voortkomt uit alles wat hij nu mee maakt. Sinds een week is hij soms heel boos. Dan kijkt hij me ontzettend nijdig aan (ik weet er geen ander woord) en begint hij te schreeuwen. Dit doet hij als ik iets probeer uit te leggen of hem op een rustige manier wil corrigeren. Hij luistert dan gewoon niet en doet lekker waar hij zelf zin in heeft. Als hij bijv. een snoepje mag en hij wil er 2 (terwijl ik gezegd heb 1) dan begint hij te schreeuwen: "Ik ben de baas, ik wil twee snoepjes, ik ben helemaal klaar met jou, ik ga nooit meer met jou spelen"....hij probeert me dan ook wel eens te slaan. Echt zijn zin door drijven. Omdat ik maar 1 kindje heb, weet ik niet of dit bij de leeftijd hoort?? Of zou dit ook met iets anders te maken kunnen hebben? Hij begint het nu ook bij mijn ouders en broer te doen en wordt om het minste of geringste boos. Dit duurt vaak niet zo lang, maar hij reageert gewoon niet op correctie (of dit nou rustig, boos, met of zonder stemverheffing is)...ik merk dat ik dit heel erg moeilijk vind, omdat ik hem helemaal niet wil straffen, maar hij zoekt ontzettend zijn grenzen op....
Hoort echt bij de leeftijd hoor! hier ook een peuter die schreeuwt/ga weg roept/grenzen opzoekt. totaal normaal (ietswat vervelend) peuter gedrag. wellicht dat de situatie het wat vergroot maar lees niks raars verder. sterkte met het naderende afscheid van zijn papa/jou ex. Heb erg veel respect voor jou!
Wat een impact moet het hebben op jullie mannetje. En de spanning omdat hij weet dat er iets aan het gebeuren is, maar hij zal niet volledig begrijpen hoe of wat (dat is voor volwassenen al moeilijk) Uiteraard niet te vergelijken qua situatie, maar wel een heftige periode voor mij en mij kinderen: Toen mijn vriend en ik uit elkaar gingen (zonder ruzie oid) heeft mijn zoontje (toen 5) zich ook een tijdje afgezet tegen mij. Ze doen het nl altijd bij de persoon/personen bij wie ze zich het veiligst voelen. Logisch, die zullen toch onvoorwaardelijk liefhebben. Maar mijn zoontje kreeg ook driftbuien met een grote mond en schoppen en slaan. Pure machteloosheid, controleverlies over de situatie, die hij terug probeerde te krijgen door zijn zin door te drukken. Ik heb vooral grenzen gesteld, rustig gebleven en hem soms juist vastgehouden ipv boos op hem te worden. Praat je zoontje erover? Dat hielp hier wel. Maar goed, ik ben geen psycholoog oid, dit is puur mijn visie op mijn zoon zijn gedrag. Dat hoeft natuurlijk niet voor jouw zoon te gelden. Kan je het er met iemand (professioneel) erover hebben? Heel veel sterkte de komende tijd.
Allereerst heel veel sterkte voor de komende tijd. Ik vind het enorm respectvol hoe je nu bezig bent met het creëren van herinneringen. Over je zoontje. Enerzijds is het denk ik de leeftijd. Hij scheelt 2 maanden met onze oudste en die kan er ook wat van. Maar ik denk dat je ook niet moet onderschatten wat voor impact dit alles heeft. Ik denk dat hij haarfijn aanvoelt dat er van alles gaande is en de grens opzoeken en felle emoties kunnen daar zeker reacties op zijn. Misschien kan je via het ziekenhuis of cb een keer met iemand overleggen hoe hiermee om te gaan op een manier die past binnen jouw opvoeding?