neerslachtig voelen?

Bij mij was er ook geen sprake van een roze wolk in het eerste trimester. Was ook erg misselijk, at heel weinig en had gewoon veel last van de hormonen. Daarna werd t beter en kon ik zeker genieten. Maar er zijn ook meiden die 9 maanden lang niet kunnen genieten. Dat kan er helaas gewoon bij horen.ik kan me wel voorstellen dat je je schuldig voelt, na 9 maanden zwanger en dan voor je gevoel niet kunnen genieten. Maar dat gaat straks echt wel gebeuren hoor! Straks voel je de kleine in je buik en gaat je buik groeien. Geef het nog wat tijd. En als je het fijn vindt kun je dit natuurlijk met je VK bespreken.

Ook voor straks na de bevalling zou ik niet verwachten dat er alleen maar een roze wolk is. Ik had hier heel veel last van omdat ik dacht dat het alleen maar die roze wolk zou zijn. Ik denk dat veel vrouwen in je omgeving zeggen dat het allemaal goed gaat maar dat is lang niet allemaal helemaal waar.

Het hoort er allemaal bij meid. Ik wens je een goede zwangerschap!

 

Als je je verschrikkelijk voelt dan is het vrij normaal dat je niet op een roze wolk leeft. Je voelt je gewoon ziek, dan is het lastig om helemaal heppiedepeppie te zijn. Daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen. Het zegt ook niets over de liefde die je voelt voor je kindje. Dit gevoel herken ik erg van mezelf toen ik zwanger was en ook van veel andere vrouwen met ernstige zwangerschapsmisselijkheid!

Als je je zo ziek voelt, zou ik eerst eens kijken wat daar aan gedaan kan worden. Er zijn echt mogelijkheden. Ben je al bij de huisarts geweest? Die kan voor de misselijkheid pilletjes voorschrijven (emesafene of primperan) en als die wat behapbaarder is, worden alle andere dingen ook wat beter. Je hoeft niet alles maar te dragen in naam van een zwangerschap! Tuurlijk, wat ongemak is vrij normaal. Maar als je je zoals jij zegt verschrikkelijk voelt, dan is het niet meer het normale ongemak wat er bij hoort. Dan is het tijd om hulp in te schakelen.

Heel veel sterkte!

 

Ik voelde me de eerste weken net zo beroerd als jij. Mijn moeder zei me altijd dat haar zwangerschap de gelukkigste tijd was van haar leven. Die eerste weken heb ik haar vervloekt en gezegd dat het ze een leugenaar was, haha. Het gaat wel over meid. Dat zijn nu eenmaal de hormonen. Die roze wolk komt nog wel.

 

Verwacht niet te veel van jezelf en voel je vooral niet schuldig dat je geen roze wolk ziet. Zwanger zijn kan best pittig zijn en dat mag je ook best vinden! Wat mij hielp was om het als een doel te zien een kindje te krijgen en daar gaat het om. Niet om het zwanger zijn... hier nu 38,5 week en na een goede periode is de laatste ook weer pittig. Ik beval liever vandaag dan morgen.
Kijk uit naar het moment dat je kindje komt, daar doen we het uiteindelijk voor! Succes en hopelijk voel je je snel beter!

 

O en de kans is vrij groot dat je je met een paar weken een stuk beter voelt, kijk daar naar uit😉

 

Ik voel mezelf het lekkerst in het tweede trimester.
Dat eerste mag van mij overgeslagen worden.

Misselijk
Slap door slecht eten
Inderdaad alles smaakt anders
Stijgende hormonen dus labiel
Janken om alles
Moe dus chagrijnig
Onzekerheid of alles goed gaat
Drukte in je hoofd want ineens gaat alles veranderen.
En daar ga je ook nog eens twijfelen. Met denk ik grotendeels dank aan die labiel makende hormonen

Je lijf kan dat eerste trimester gewoon even niet bijbenen met alle veranderingen. Maar in veel gevallen gaat dit echt weer over! Hou vol! Zelfs de smaak word weer normaal!

 

Ik schrik er eigenlijk wel van dat iedereen zegt: hoort erbij, hou vol. Als je je verschrikkelijk voelt, je bent erg misselijk en je bent slap door niet kunnen eten, dan is er wel meer aan de hand dan 'hoort er bij'! Als dat te lang duurt en/of je kunt ook niet genoeg drinken dan is het echt wel handig om even langs de huisarts te gaan.
Bij misselijkheid / niet eten en/of niet drinken raak je ook nogal snel in een negatieve spiraal die er voor zorgt dat je je veel slechter voelt dan nodig is.

Misschien is mijn beeld ook wel beroepsdeformatie, ik ben ook voorzitter van stichting zwangerschapsmisselijkheid en hyperemesis gravidarum en ik zie echt heel vaak dat mensen veel te laat aan de bel trekken met alle gevolgen van dien (uitdroging/ondervoeding etc).

 

Voor de omgeving soms helaas wel. Ze verwachten dat je nog steeds je gezin/huishouden en je werk en contacten op en top draaiende houd. Want je bent maar zwanger...

Nou ik heb tot 16 weken als een dood vogeltje op de bank gelegen de eerste keer maar kreeg niks geen medicijnen. -9 kg...

Deze keer wel... waarom nu wel? Geen idee? Maar het heeft mij zeker geholpen uit dat cirkeltje te komen van niet eten/drinken, slapper worden en misselijk zijn.
Met 9 weken was het over en ik ben niet afgetakeld.

Maar we mogen toch wel hopen dat TS hier in het tweede trimester geen last meer van heeft. Bij de meesten is dit wel zo. Helaas niet iedereen.

 

O wat balen TS! Je hebt je een beeld gevormd van zwanger zijn, kijkt ernaar uit. En dan is het eindelijk zover...en dan voel je je hondsberoerd! De eerste 26 weken van mijn zwangerschap waren ook zo en ik kan me dus heel goed voorstellen dat je niet kunt genieten.
Ik heb het bij de Vk aangegeven en die schreef me Emasafene voor. Dat hielp om niet meer over te geven, maar de misselijkheid bleef helaas nog heel lang. Gelukkig is dat meer uitzondering dan regel en is er een goede kans dat het over een aantal weken beter met je gaat. Maar ik zou het zeker aangeven bij je Vk.
Ik heb ook tijdens mijn zwangerschap een soort van rouwprocesje doorgemaakt, omdat ik mijn beeld van zwanger zijn zo erg moest bij stellen. Het was na 26 weken dan ook een heerlijke verrassing om eindelijk op die rose wolk te komen. Hopelijk is het bij jou ook snel over en kun je lekker genieten! Goed voor jezelf zorgen hoor! Ook als je omgeving je niet begrijpt...(wat echt heel vervelend is!! )

 

Voor sommige vrouwen komt die roze wolk nooit.. bij mij ook niet hoor. Ik ben tot 16 weken de hele tijd aan het overgeven geweest, en dat daarna ingeruild voor bekkeninstabiliteit. Ik had me zwanger zijn ook niet zo voorgesteld, en ik denk dat ik er gewoon niet voor gemaakt ben. Geeft niets, niet iedereen is stralend zwanger.
Het wordt wel écht leuker hoor, zeker als je de baby gaat voelen.. maar ik kan niet wachten tot hij er gewoon is en het niet meer allemaal zo abstract is. Ik heb ook erg veel last van mijn hormonen, dat helpt ook niet mee.. ik zit soms overdag in mijn lunchpauze huilend in de auto omdat ik me zo rot voel. Gelukkig worden die dagen steeds schaarser, maar hormonen zijn gewoon hele vervelende dingen.
Neem jezelf niets kwalijk, niet iedere vrouw hoeft 9 maanden lang te zweven... dat wordt je wel een beetje aangepraat door de media en soms door je omgeving, maar voel je er niet schuldig over.. jouw gevoelens zijn heel normaal. Bespreek het even met je VK zodat ze er in elk geval vanaf weet, en ze een beetje vinger aan de pols kan houden ook.

 

Ik voel me ook al de hele zwangerschap tot aan nu toe rot en angstig. Niks geen roze wolk. Ik ben alleen maar heel erg angstig steeds dat er wat mis is of zal gaan...bah, komt ook echt door de hormonen. Daarnaast ben ik ook chagerijnig en prikkelbaar.ik ben pas 17 weken, dus moet nog wel een tijdje.

 

Ik herken het, je bent zeker niet alleen.
Al jaren vertel ik mensen dat zwanger zijn mij zo speciaal lijkt en dat ik dat voor geen goud zou willen missen.
Ik was ook 1 van die vervelende mensen die het maar raar vond als een zwangere vrouw lang thuis zat of vaak hulp nodig had.
Je bent zwanger, niet gehandicapt dacht ik.

Man man man, wat heb ik een spijt van mijn uitlatingen.
Dit is gewoon hel, al 16 weken ben ik ziek, zwak en misselijk.
Heb na de eerste paar weken van alleen misselijkheid ook nog 10 weken boven de wc gehangen, verschrikkelijke hoofdpijn gehad en buikpijn.
Ben een aantal kilo kwijt en krijg vaak te horen of alles wel goed met mij gaat.
Nu val ik geregeld flauw door een lage bloeddruk en ben ik dood en doodmoe.

Ik voel me helemaal uitgeput en barst soms in huilen uit bij de gedachte dat ik pas op de helft ben.

Mijn kindje is het allemaal absoluut waard maar tot ze er is,is het gewoon zwaar!
En als iemand nog een keer zegt, ach het hoort erbij, je kiest er zelf voor of je krijgt er zoveel voor terug dan doe ik ze wat.
Kan het niet meer horen!

 

Hier ben ik het inderdaad mee eens. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik er niet veel aan gedaan omdat iedereen maar bleef zeggen 'hoort erbij'. Ik was toen best erg uitgedroogd door de misselijkheid. Zelfs de verloskundige zei nog 'het hoort erbij, je ziet er nog goed uit. Het zal wel meevallen.' terwijl ik op dat moment al zo'n 2 weken niks meer gegeten had en leefde op 2/3 slokjes cola op een dag. Op dat moment kon ik ook niet normaal meer nadenken. Mentaal heb ik hier erg last van gehad tijdens en zeker nog een jaar naar de zwangerschap. Ik zou dit dus zeker bespreken met de vk/gyn of huisarts.

 

Ik heb vandeweek voor het eerst hardop durven toegeven dat ik zwanger zijn helemáál niet leuk vind!
En dat was moeilijk hoor, zeker omdat ons derde kindje is.
De eerste zwangerschap ging nog wel, was fysiek aardig te doen maar waren de omstandigheden gewoon heel rot.
Tweede zwangerschap met HG in het ziekenhuis gelegen; tien dagen infuus, 8 dagen sonde en daarna ook nog de hele zwangerschap aan de primperan.
Daarnaast de laatste weken aan de anti-depressiva omdat hormonen en ik totaal geen vriendjes van elkaar zijn en ik ben er zó bang voor dat ze me dat nu weer willen gaan aanraden.
Ben nu 27 weken, in het laatste trimster begonnen maar er zijn misschien maar 3 dagen bij geweest waarop ik me oke voelde.
Eerste maanden kinkhoest en zware oorontsteking, daarna veel last van maag en darmen, doodop en oververmoeid en nu begin ik weer somber te worden.
Ik voel me gewoon hartstikke klote en vind er niks aan maar ik heb het er allemaal voor over want dit kindje wilden (en willen) we héél graag!
Bijna niemand weet hoe ik me echt voel want ik hou me groot en doe buitenshuis altijd vrolijk en gezellig maar thuis loop ik de halve tijd te janken of lig ik voor me uit te staren op de bank.
Om over het schuldgevoel maar te zwijgen maar dat mag ik van mijn Lief niet voelen omdat ik er nou eenmaal ook niks aan kan doen.
Gelukkig is hij thuis en neemt hij erg veel over en zijn de jongens allebei gewoon gelukkig en blij maar toch...
Ik zou wel eens willen weten hoe het is om fijn zwanger te zijn en ervan te genieten.
Dat zal er alleen waarschijnlijk nooit van komen want ik geloof niet dat ik dit hierna nóg een keer wil.

 

Ook als je alleen misselijk bent kun je bij de huisarts emesafene vragen. Dat is een heel mild middel wat al tientallen jaren voor zwangerschapsmisselijkheid gegeven wordt.

Het lijkt nu heel erg alsof ik mega voor medicatie ben, dat is niet perse zo hoor. Maar als ik jouw verhaal lees, dan wil ik gewoon dat je weet dat het beter kan en dat er wat te doen is aan dat misselijke gevoel.

 

Misschien heb je nog iets aan deze tips: Voeding - Zwanger en misselijk die zijn allemaal op het gebied van voeding. Op deze site staan ook andere tips (dan medicatie) om om te gaan met de misselijkheid.

 

Schuldig voelen? Het is verschrikkelijk hoe je jezelf nu voelt... Ik denk dat je hele dag nu draait om eten binnen te houden en te eten, want je kleintje moet toch groeien. Op dit moment lever je een groot gevecht, je bent aan het top sporten. Je bent voor 2 mensen aan het vechten dag in dag uit, week in week uit... Dusss in feite ben je net als al die andere vrouwen een held. En als je werkelijk niets om je kindje zou geven zou je het ook weg kunnen laten halen, gelijk opgelost. Ik bedoel het niet luguber, hopelijk wordt dit gesnapt. Maar als je kanker hebt en ziek bent van de chemo's kun je niets doen om weer helemaal beter te zijn. Zwangerschap kan wel, maar we hebben het kindje intens lief, en daarom knokken we!! Sterkte meid... Nu lijkt er geen eind aan te komen, over een jaar ben jij degenen die anderen een hart onder de riem steekt...