Hoe ga jij om met de driftbuien van een peuter?

Ik bedoel ik negeer dat en vraag kort erna dat opruimen. Niet dat ik ook gooi haha. Is niet helemaal duidelijk wellicht

 

Ik oordeel niet hoor ik zeg enkel mijn mening over. Iedereen mag zelf uiteraad weten hoe hij opvoed en reageert en je hoef zich niet te verdedigen ik denk dat het voor idereen duidelijk is...

 

Als mijn kind gaat gooien met iets wat kapot kan ga ik dat niet negeren.
Ook niet alle kinderen gaan het even later braaf opruimen als je dat vraagt.
Je kunt toch niet altijd maar alle confrontaties uit de weg gaan? Kinderen moeten zich ook leren voegen en dat zint ze niet altijd nee.
Een driftbui is misschien vervelend maar wel belangrijk voor de ontwikkeling dus altijd driftbuien voorkomen is niet wenselijk.

 

Waarom is een driftbui belangrijk voor de ontwikkeling?

 

Het hoort bij de ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid. Eigen wil ontdekken en tegelijk ontdekken dat die niet altijd gelijk is aan die van de omgeving of de mogelijkheden. Gaat gepaard met onbegrip, daardoor frustratie en boosheid. Ene kind heeft het meer dan het andere. Maar confrontaties mijden en altijd compromissen maken zoals piccolino meestal beschrijft lijkt mij (maar ja wie ben ik) niet wenselijk. Het leeft een stuk makkelijker als je gewend bent je soms te voegen naar een situatie en je aan te passen. Als peuter is dat nog erg lastig, dat is niet erg, komt wel goed.
Ik bedoel niet dat een driftbui an sich bijdraagt aan de ontwikkeling, maar het hoort er gewoon bij. En mijn visie is dat je ze niet uit de weg hoeft te gaan. Soms leren kinderen er juist van. De vraag hier is hoe er mee om te gaan. Mijns inziens niet door ze altijd te voorkomen.
Als mijn dochter boos wordt of verdrietig omdat ze iets niet mag of omdat ze moet stoppen met iets omdat we gaan eten oid, dan leggen we uit waarom en helpt dat niet dan mag ze ergens anders boos gaan zijn. Wij proberen ook alles vooraf aan te kondigen, dingen uit te leggen etc maar soms is dat niet genoeg. Dan zijn er wel grenzen nodig, kinderen hebben die nodig. (Mijn visie).
Ik vind wel dat er een verschil is tussen een kind van net 2 wat een driftbui heeft en een kind van 3,5 bijvoorbeeld. Verschil zit hem in begrip van het hoe en waarom van situaties en in de mogelijkheden zich verbaal te uiten. Aanpak is dan ook verschillend. Kind van net 2 zou ik niet op de gang zetten omdat het boos wordt. Kind van ruim 3 wat met mij in discussie gaat over wel of niet nog een filmpje kijken benader ik anders. Maar bij beide ga ik niet de confrontatie uit de weg. Natuurlijk ken ik het begrip pick your battles en ook dat doe ik bewust maar er blijven altijd battles over waarover je drama kunt krijgen (brood opeten, tanden poetsen, jas aan etc)

 

Heel flauw. De oplossing

Is je kind vervelend? Dat klopt, jij staat namelijk ook in de kamer - Famme - Famme.nl

 

Het hangt ook een beetje van je kind af lijkt me. Ik zie graag dat dl voor zichzelf opkomt.
Maar vind het ook erg belangrijk dat dl leert met haar emoties om te gaan/drift onder controle te houden (zit in de familie )

Dus ik geef altijd heel duidelijk aan wat & waarom. Is ze het er niet mee eens, mag ze een tegenvoorstel doen. Binnen de aangegeven grenzen uiteraard.

Maar wat hier vooralsnog uitstekend werkt, is dat we gewoon nog eens vertellen wat de bedoeling is, en vervolgens doen we de magische tel-truuk.
Tellen tot 10 en dan....dan doet ze het gewoon...

 

Ik deed het tot voor kort grotendeels zoals Piccolina. Maar helaas is de puberteit dat niveau sinds kort ontstegen (of juist... onder nul gedaald). Met name het bedtijdgebeuren en soms ook het ochtendritueel gaan nu met strijd gepaard. En als ze 's nachts wakker wordt wil ze bij ons in bed en gilt ze de hele boel bij elkaar als dat niet mag. Dat vraagt veel geduld, creativiteit en overtuigingskracht van me, want ze deelt haar slaapkamer met haar broertje die erg licht slaapt.

Soms word ik boos, terwijl ik weet dat een grapje met haar vaak beter werkt.

Ik ben nu van plan een dagritmebord te maken met een vaste routine voor die momenten, ze houdt er wel van om taakjes te doen en weet dan ook wanneer ze wel weer mag spelen bijvoorbeeld. Geen idee of het werkt, ik hoop het.

 

Olifantastisch heeft handige planner!
Zoiezo 1 kind is anders dan 2 dus daar weet ik niets van en ga straks even onder de loep nemen)
Hier mag ze bij ons komen snachts (mede door medische oorzaak gunnen we dat haar), gelukkig ze is ook rustug slapt als een plank
Ze gaat gelukkig hier ook 1x p dag naar kdv en straks 2x nog eens psz want ze heeft dat echt nodig.
Savonds wil ze ook soms niet slapen (heeft nog middagslaapje) maar merk wel dat het echt aan middagslaapje ligt ze is nog niet erg moe blijkbaar.. Tot nu toe kunnen we dat gewoon opzich wel combineren en gaat prima, met baby bij ik denk ik ook anders doen hoe en wat moet ik nog ondervinden en wellicht valt het mee..

Ik heb ook beetje geluk met haar dat ze echt alles snapt ook ingewikkelde dingen en als je uitlegt zegt ze "okey" en herinnert dat voor altijd. Ook beetje geluk met dat ze echt pitje precies is dus alles hoort zoals het hoort zeg maar dat maakt het iets makkelijker.. Ze is ook makkelijker om iets interessant te maken voral dingen die lastig zijn of goede geheugen vragen vind ze leuk dus nooit drama in winkel want ze is zoet met: "zoek pastinaak"

 

Aha. Oké. Dochter had toevallig gister een bordje stuk gegooid. Toen las ik jouw stukje, ik dacht daar gaat mijn servies.

Een driftbui mag. Ik probeer het altijd in goede banen te leiden en te blijven uitleggen. Ik probeer ook haar gevoelens te benoemen, haar te troosten en tegelijkertijd wel de grenzen te bewaken. Het is een behoorlijke klus. In de kaders waarbinnen zij beslissingen kan maken, geef ik haar een keuze. (Broek of rok, eigen onderbroek en sokken kiezen, appel of banaan, broodje of cracker) Zodat ze het gevoel heeft dat haar inspraak ook serieus wordt genomen.

 

Hier reageert zoon nergens op als hij driftig is, uitleggen niet, hem straf geven niet tot 3 tellen niet. Na weken strijd met alles, slaan, gillen, met speelgoed gooien heb ik nu 1 regel. Als hij bovenstaande doet of weigert te luisteren pak ik 1 speelgoedje iedere keer af en gooi het weg (haal het savonds wel uit de emmer hoor ) wauw en dat heeft effect!!! Zoon kwam vandaag naar mij toe met de woorden "mama niet doen is niet leuk!!' waarop ik antwoorden " nee G dit is niet leuk maar mama slaan is ook niet leuk" Hij is vandaag 4 speelgoedjes kwijtgeraakt. En toen had hij het door!

 

Herkenbaar hoor en zeker als je een kindje hebt wat een enorm sterke eigen wil heeft. Hier is nu het enige wat helpt als hij fysiek word een speelgoedje afpakken en die dan de volgende dag pas terug geven.
En wees eerlijk peuters kunnen best ver gaan

 

Zit momenteel in dezelfde fase met mijn zoontje en ben wel blij met dit topic. Hier werkt momenteel ook echt niets meer. Rustig blijven, boos worden, het maakt niets uit. Als het eenmaal mis is (meestal doordat hij zijn zin niet krijg) is het krijsen en nog eens krijsen. Ik moet toegeven dat ik echt niet altijd rustig kan blijven, zo hard als hij gilt, we wonen ook best gehorig. Dus soms zal ik zijn gedrag ongetwijfeld verergeren, maar als rustig zijn ook niet helpt ben ik er soms ook gewoon hartstikke zat van.

Ben "blij" te lezen dat er meer kindjes zijn die niet volgens het boekje rustig te krijgen zijn. Ik ga toch wel eens aan mezelf twijfelen als hij er zo in blijft hangen...

 

Als mijn dochter handen niet wil wassen dan heeft het totaal geen zin dwingen ze gaat dan tegenstribbelen en krijsen en handen wegtrekken en zich overgooien etc.
Ik zoek de oorzaak- waarom niet? Uitleggen hoeft niet eens genoeg even kijken wat ze doet/even in haar zich verplaatsen en zeggen van: zullen we handjes wassen net als mama en dan ga je verder spelen (in minn ogen is korte planning maken vragen haar aandacht voor iets waardoor ze toch verder mag doorgaan met wat ze was bezig).
Als ze dat niet "hoort" dan ga ik even haar aandacht bijbetrekken om even naast staan/ zitten.
Tja en mijn dochter is echt eentje met zeer sterke wil en eigen beslissingen juist met dat soort temperamentvolle kindere moet je ander omgaan.

In mijn ogen alle kinderen kunnen communiceren (minst geeb medisch) je moet alleen als ouder open voorstaan, luisteren, geduld hebben en proberen te begrijpen hoe klein of onzin probleem dat ook is.
Mijn dochter kan totaal van slag gaan als ze heeft stenen gevonden en ik niet die wil in mijn tas stoppen of als ik die weggooi dag erna zit ze die niet meer in tas is dan al totale drama en als ik niet oplet of niet datherinner dan lijktdat alsof ze drifbui krijgt om niets en niets helptom haar geruststellen tot ik dat door heb en zeg: ah jou steentjes, nou dan gaan we andere zoeken nog mooiere okey? Dan is gelijk goed.


En keuze geven gaan niet om wat wil je op brood welk schoenen etc dat vraag ik niet eens ze mag zelf aandoen pakken kiezen etc, gaan om andere "level" keuzes en vrijgeid


Ts maar als je blijftbij je eigen idee dan is je vraag toch zinloos? Wat je denkt werkt moet je vooral gewoon doen. Wat niet werkt blijkbaar andere benadering nodig heeft maar als je daar niet open voor staat dan moet je maar blijven wat jij doet en wachten tot het verbetert of verslechterd.

 

Ik denk niet dat hier een pasklare tip voor is. Zo van: geef haar elke dag 3 rauwe eieren en dan doet ze het niet meer, ofzo.

Ben bang dat je je toch meer moet verdiepen in de achterliggende reden, zoals diverse mensen hier je al hebben geadviseerd.

 

Goede advies van Uuz!
Succes TS.

 

Blijven slaan en bijten e.d. is altijd lastig. Zeker niet goedkeuren, maar als een consequentie geven niet werkt of heeft gewerkt, dan is verder kijken naar een achterliggende oorzaak niet verkeerd. Of situaties waarin het standaard gebeurd.

Maar ik vind het gek om te zeggen dat een kdv niet weet wat goed is als ze 'straffen': er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Velen hebben dus een andere visie van wat goed is.

Niet elk kind is hetzelfde, ook niet elke situatie. Maar ook echt niet elke ouder. Een aanpak moet net zo goed bij een ouder als bij een kind passen. Dus als de enige aanpak die in dit topic gegeven wordt echt niet bij ts past, wil niet zeggen dat ze niks wil.

Ik vind ook dat straffen/consequenties geven niet het enige moet zijn. Maar er zijn grenzen. Ook al is er een achterliggend probleem, het gedrag kan niet goed gekeurd worden. Ook niet ten opzichte van andere kinderen (slachtoffertjes..).

Maar veel aandacht leggen op het positieve, bepaalde dingen negeren 'en pick your battle' zijn wel erg belangrijk volgens mij.
Heb je al eens gelet op waar/wanneer het het meest gebeurd? Heb je je kindje al eens bij zichzelf laten doen en laten ervaren wat dat met je doet? Al is hij/zij nog wel jong natuurlijk...

Succes, zijn lastige dingen!