Hoi meiden, afgelopen week ontdekt dat we terug een kindje zullen gaan krijgen. Hartstikke blij om al blijft het spannend gezien onze geschiedenis. Helemaal genieten kan ik pas wanneer ik een aantal goede echo's heb gehad en geruststelling heb gekregen van de gyn (jaja, die heb je nooit tot het kindje geboren is en dan nog... maar toch). Na de geboorte van ons meisje hebben we een huis gekocht en helemaal gerenoveerd. Ons huurcontract hebben we opgezegd volgens de regels en al snel werden er nieuwe huurders gevonden. Op enkele kleine dingen na vond de huurbaas alles ok maar nu eist ze bijna 4.000,00 schadevergoeding van ons. Geld dat we zomaar niet kunnen missen en ook niet zomaar willen afstaan; vooral omdat wat zij vermeld nooit een issue was en nu opeens groot wordt uitgesmeerd. Dat wordt dus onderhandelen met advocaten enz. Een hoop stress dus. Ook hebben we beslist, hoewel het mijn hart breekt, dat we 2 van onze drie hondjes zullen afstaan en op zoek te gaan naar een lief gezinnetje. Niet omdat ik de hondjes niet doodgraag zie, maar omdat het gewoon teveel is. De zorg voor een kindje, plus een tweede kindje op komst. Een nieuw groot huis. Beiden fulltime werken. Ja en dan kunnen je zeggen eigen schuld dikke bult, maar ik dacht het gewoon allemaal aan te kunnen en nu bots ik op een grote muur die ik niet meer kan overzien. Ik zie die hondjes zo graag maar het gaat gewoon niet meer . Maar ondertussen voel ik me een slecht mens... Ondertussen is het nieuwe huis niet helemaal af. Er moeten nog enkele dingen gebeuren maar daardoor blijven zaken in dozen staan en kan ik niet doen wat ik wil doen qua poetsen en in orde maken (ben heel georganiseerd en als dat dan misloopt, krijg ik het moeilijk). Een hoop gedoe dus en het resultaat is dat ik compleet op ben van zorgen en verdriet. Voel me ontzettend gefaald, terwijl er zoveel is waarmee ik gelukkig zou moeten zijn. Heb echt het gevoel dat alles weer misloopt en niet goed gaat komen. Op zich een heel lieve man en familie, maar die kunnen mijn zorgen niet wegnemen. Ik ben zooo blij met dit nieuwe kindje op komst en alles wat ik heb, maar doe niet anders dan huilen en piekeren.... Ik weet het gewoon niet meer. Zit zelfs te huilen terwijl ik dit typ. Sorry meiden, dit hoort een happy forum te zijn maar soms is het gewoon beter om het af te schrijven en te hopen op een lieve reactie van mensen die niet te nauw zijn betrokken.
Het is allemaal niet een makkelijke situatie en snap best dat je je zo voelt. Zeker in combinatie met de hormonen. Hebben vorig jaar ook ons hondje weggedaan. Het beestje vond het te druk bij ons thuis en heeft nu een heel erg goed leven bij iemand anders die dichtbij ons woont. Dikke knuffel en ik hoop dat jullie over 8 maanden een gezond kindje in jullie armen mogen sluiten!
Soms kan inderdaad alles even tegen zitten voor je gevoel. Nu razen er ook nog eens hormonen door je lijf die het er niet makkelijker op maken. Wat betreft de hondjes vind ik echte liefde ook loslaten. Je ziet dat je ze niet de zorg en aandacht kan geven die ze verdieneb, dus een ander huisje zoeken voor ze vind ik dan een liefdevolle daad die het tegenovergestelde van egoïstisch is! Dat van die huur baas is natuurlijk gewoon ... je weet wel.. een van die dingen waar je gefrustreerd van raakt. Helaas komen dit soort dingen nou eenmaal vaker voor in het leven, en je zal zien dat ook dit wel weer opgelost word. Verhuizen is gewoon altijd stress vind ik, hou het beeld van dat fijne gezins huisje voor ogen hoe moeilijk het ook is. Straks is het klaar en kan je heerlijk met je gezin genieten! Onthoud, na regen komt ook weer zonneschijn. Focus op de goede dingen die er zijn, hoe moeilojk dat ook is! En een potje huilen af en toe is gezond, dat reinigt de ziel. Knuffel en sterkte!
Alleen maar goed dat je dit van je af schrijft! Het is niet zomaar iets wat je te verduren krijgt. Een periode die je wil afsluiten maar er komt iemand zeiken, dus toch nog heisa er van. Een nieuwe periode komt er aan, maar je kunt nog niet door. Pfffff. En hoe fijn dozen soms ook zijn als spullen nog niet opgeruimd kunnen worden, ze betekenen veel meer dan een opslagplekkie. Ze staan voor een overgang en zolang de dozen er nog zijn, is die overgang ook nog niet afgerond. Eventjes op de tandjes bijten en doorzetten! Strakkies is het voorbij en kun je van je gezinnetje genieten. Straks heb je weer tijd en rust om te zorgen voor je kindjes, je mannetje en misschien wel weer 3 hondjes.
Bedankt voor jullie lieve woorden meiden! Jullie hebben vast gelijk; ook dit komen we wel door. Maar de emoties van verdriet en onmacht overspoelen me momenteel. Vanochtend heb ik afscheid genomen van de hondjes en vanmiddag komen ze hen al ophalen. Erg snel, maar anders zou ik waarschijnlijk toch beginnen twijfelen. Ik heb er bewust voor gekozen om er niet bij te zijn als ze daadwerkelijk vertrekken want dat trek ik echt niet. Goh het ergste dat kan gebeuren: - miskraam door spanning en emotie - hondjes die geen goede thuis hebben - alsnog 4000 euro moeten betalen na heel wat juridisch getrouwtrek - enz Maar daar wil ik op zich gewoon echt echt echt niet vanuit gaan. Probeer me nu maar erg hard te focussen op onze kleine meid, de inrichting en afwerking van het huis, ons hondje, mijn werk en dromen van onze kleintje dat op komst is...
Wat een rot situatie. Ik hoop dat jullie eruit komen en niet alsnog die 4.000 hoeven te betalen (zou er wel sterk rekening mee houden dat dit wel moet, dan kan het uiteindelijk alleen nog maar meevallen) en ik hoop dat jullie een fijn huis voor de honden vinden, als ik het goed begrijp houden jullie er 1?
Ik probeer er inderdaad ook zeker rekening mee te houden. Gelukkig had de advocaat er wel een goed oog in omdat sommige dingen echt niet legaal zijn verlopen waardoor het totaalbedrag hopelijk flink naar beneden zou gaan. Dat zou natuurlijk al reuze fijn zijn. We willen alvast niet zomaar toegeven aan Mevrouw's grillen en gekke eisen. Ja, we gaan er eentje houden. Ben blij dat ik haar dan toch nog kan houden...