Mijn middelste (3,5 jaar) heeft het heel vaak (meerdere keren per dag) over dood zijn/dood gaan. Het begon eigenlijk met haar spel met haar zus (jij bent dit, ik was dat, etc), waarin ze soms opeens aangaf: "Ja, en dan was ik dood!" Dat gaat nu verder met dingen als "Zullen we samen dood spelen?" en bijna dagelijks horen we verhalen over "Vroeger toen ik dood was" en "Ik was een keertje dood gegaan...". Ze is er zelf niet echt verdrietig over ofzo, of dat ze erg depressief overkomt, maar echt leuk vind ik het ook niet. Haar zus is hooggevoelig/hoogbegaafd (niet getest, maar heeft wel een grote voorsprong en veel kenmerken), en dit zie ik daar wel als kenmerk bij staan. Ik heb dit bij de oudste nooit zo gemerkt, maar nu dus wel bij de middelste. Die loopt verder helemaal niet zo voor, geen interesse in schoolse dingen, wel een grote fantasie. Ook is ze een heel intens kind, beleeft dingen heel heftig en ik denk ook dat ze dit "dood" gedoe ergens een keer op heeft gepikt en er mee aan de haal is gegaan. Alleen, ik heb geen idee wanneer, er is niet echt heel dichtbij iemand overleden ofzo. De zus van een vriendinnetje, maar die kende zij niet persoonlijk. Is dit een herkenbare fase, of moet ik hier iets mee? Ik vind het ook lastig om er op te reageren, wat moet ik nou zeggen als zij een verhaal ophangt over "vroeger toen ze een keertje dood was"?
Dat heeft onze oudste ook al een hele tijd. Ik ga erop in: wat gebeurde er toen, waar was je toen? Ze zit nu op een christelijke school en koppelt het intussen aan God.
Hier ook 2 kinderen die het regelmatig over de dood hebben. Wat het is, hoe het voelt, doet het pijn, kan oma ons zien/horen en inderdaad: kun je dan God zien? Waarschijnlijk beiden hoogsensitief.. ze zijn 4 en 6.
Shakes, ja in haar spel ligt ze gewoon stil, en ze heeft ook eens iets verteld over dat je dan een beetje in de wereld bent en een beetje bij God. Ze denkt ook daar wel over na. Nikton, kan me daar iets bij voorstellen, als ze dat ook meemaken. Ik heb nog opa's en oma's, die gaan allemaal in de komende jaren een keer dood. Ik ben heel benieuwd hoe zij dit zal oppikken.
Mijn oudste is net zo oud als jouw middelste en heeft het al 2x van dichtbij meegemaakt aangezien mijn beide ouders zijn overleden. Ze speelt nu ook vaak dood en heeft het er regelmatig over. In haar geval natuurlijk logisch. Ik loop met haar ook bij een kinderpsycholoog zodat ze haar rouwverwerking in de gaten kunnen houden. Daar hebben ze me aangeraden om er in haar spel wel op in te gaan. Maar het er op ingaan heeft hier natuurlijk wel een duidelijk doel ivm de rouwverwerking
Mijn jongste dochter (3,3jaar) heeft het ook veel over dood. Hun rat is zes weken geleden gestorven en daar was ze erg verdrietig over. Die hebben we samen begraven. Een tijdje later stond ze lachend kevertjes dood te trappen en ik zei haar dat ze dat niet moest doen, vroeg haar dat toch zielig als je ze dood maakt? Toen keek ze met een blik waarin je zag dat er van alles in dat koppie omging, 'net als 'rat'?' vroeg ze. Sindsdien is ze er veel mee bezig. Overal ziet ze dode insecten of dode vogels en blijft dan onder de indruk staan en zegt dat het zo zielig is dat ze dood zijn en daar vast om moeten huilen. In haar spel gaat soms een my little pony dood. 'Boehoehoe, ik ben dood, ah, zo zielig toch! hoor je dan. Omstreeks dezelfde tijd heeft ze iets engs gezien op televisie. Sindsdien is ze extreem bang voor monsters en denkt dat die haar dood willen maken. Ze durft niet meer zonder mijn of haar zus directe nabijheid te zijn. Durft dus niet alleen naar de wc, loopt mij na van de huiskamer naar de keuken, durft niet meer alleen te slapen. Als ze toch even iemand niet ziet gilt ze het uit van angst. Gelukkig gaan nu na 6 weken de scherpe randjes er wat af. Wat betreft de voorsprong/ hoogbegaafdheid, mijn oudste is ook hoogbegaafd en bij mijn jongste zie ik ook niet echt een voorsprong. Alleen motorisch is ze wat sneller en haar ruimtelijk inzicht loopt misschien wat voor. Met net 2 maakte ze puzzels van 60 stukjes, maar puzzelt intussen niet veel meer. Ze is wel goed in smartgames en kon al vroeg herkenbaar tekenen (met 2 en half) maar is helemaal niet geinteresserd in letters of cijfers. Ze kan wel tellen tot 30 ofzo en heeft goed getalbegrip, maar de symbolen heeft ze dus geen interess in. Net als letters heeft ze geen interess in maar van de losse letters kan ze op gehoor wel woorden maken. Zo heeft ze wel wat vlugge dingetjes maar niet echt een significante voorsprong.
Mijn zoon heeft het er ook vaak over. Nu is zijn iq getest en dat is keurig gemiddeld dus het hoeft niet te betekenen dat je kind hoogbejaard is. Mijn zoon is wel heel gevoelig maar dat is gekoppeld aan zijn autisme.
Terwijl ik dit lees, zit mijn dochter met little people 'dood' te spelen... Ze is er bij vlagen ook erg mee bezig. Ook geïnspireerd door sprookjes (sneeuwwitje die voor dood in een glazen kist ligt) en door een schaap dat bij oma doodging een tijd geleden. Ze lijkt het ook goed te begrijpen. Mijn dochter is denk ik vrij slim, vooral communicatief erg vaardig. Misschien ook dat ze daarom het concept wat eerder begrijpen dan andere kindjes? Maar het komt denk ik ook door toevalligheden zoals die ik net beschreef.
Mijn dochter begint er ook vaker over. Zeker als ze dode insecten ziet buiten. Ik vertel dat dood is dat iets of iemand heel lang slaapt en blijft slapen. Dat was voor nu genoeg uitleg want ze vraagt niet verder.
Slaapt ze makkelijk in? Dl was een tijdje geobsedeerd door een dikkie dik verhaaltje over een poes die dood ging. Het 'slapen' lag op mijn tong maar heb ik niet durven zeggen, omdat ik bang was dat ze dan niet meer lekker zou slapen
Men adviseert daarom ook om dood niet uit te leggen als slapen. Hier zou het gevolg zijn dat ze niet meer durven te gaan slapen! Ik zeg eerlijk dat als je dood bent, je hart het niet meer doet en dat je dan echt niets meer kan. Ook vertel ik soms over je lichaam en je ziel. Mijn dochter was bang dat het kippenpootje op haar bord nog pijn zou voelen. Haha.
Tsja, alles is moeilijk te bevatten of kan een eigen leven leiden. Dat je hart stuk gaat, kan ook bij een kind of moeder gebeuren. Ik denk dat het heel erg verschilt per kind. Belangrijk dat zij vragen en je goed kijkt hoe een kind reageert en dat ze niet met vragen blijven zitten.
Ja is ws een fase. Ik herken het ook namelijk! Laatst in een film oid zijn zoon van nu 4,5 nog weer (heel luchtig): nu is die dood he? Het zegt ze nog heel weinig volgens mij. Als er wat uitgelegd moet worden vind ik het wel prettig om te vertellen dat het hart dan niet meer doet en klopt, dat je dan niet meer kan lopen, bewegen en spelen. En terug vragen aan je kind: wat denk je zelf?
Dat ze erbij stilstaan dat paps en mams kunnen doodgaan klopt. Dat beseffen ze ook. Als ik het hier zou uitleggen als 'lang slapen', willen ze nooooit meer slapen. En slapen betekent in hun ogen (in die van mijn kinderen) dat je weer een keer wakker wordt. Ik heb ze uitgelegd dat wij er alles aan doen om niet dood te gaan en gezond proberen te blijven. En inderdaad als er vragen komen zo eerlijk mogelijk uitleggen.