Ongeveer 2,5 maanden terug hoorden wij met de 20 weken echo dat ons kindje te klein was. Oke ik ben zelf vrij klein en we hebben nog een kindje en die is heel druk dus misschien dat het daar mee te maken had. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis om daar nog een echo te maken. We konden de volgende dag al terecht, en al snel bleek dat het niet goed was met ons kindje. Hij was ind veels te klein, armen en benen waren nog weer kleiner en ze zagen een afwijkende schedelvorm. Ze zeiden eigenlijk gelijk tegen ons dat hij weinig kans had om te volgroeien. Dus ze namen bloed af en vruchtwater om te kijken of ze daar iets in konden vinden. Daar werd niks in gevonden en anderhalve week later hebben ze nog een echo gemaakt en daar bleek dat hij eigenlijk amper was gegroeit. Naast de skeletafwijking waren er nog meer dingen mis en werkte mijn placenta ook niet optimaal, en toen hebben we met pijn in ons hart besloten om de zwangerschap af te breken. Het is de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten maken. En 2 weken na de eerste slechte echo ben ik bevallen van ons zoontje Daan, na een zwangerschap van 23 weken en 2 dagen. We hebben ervoor gekozen om onderzoeken te laten doen om te kijken wat het precies de afwijking is geweest. Daar hebben we nog geen uitslag van. Ik heb momenten dat het eigenlijk wel goed gaat met mij. En dan kan ik gewoon lol maken en lachen. Maar ook dat het minder gaat. En dan wil ik gewoon dat hij lichamelijk bij me is. Dat ik hem kan knuffelen en aanraken. En dat ik dan heel erg het gevoel heb dat ik niet door mag en kan gaan met me leven omdat ik dat niet eerlijk vind tegenover Daan. Dat ik hem dan achterlaat alsof hij niks voor me betekent. En ik vraag me af of je hier ooit overheen komt.
Als eerste gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje Daan en tevens ook gecondoleerd. Helaas weet ik wat het is. Onze dochter is begin juni geboren en tevens overleden. Ook was het bij ons mis bij de 20 weken echo. We zijn nu een paar weken verder. Het gaat met ups en downs. We zijn heel blij met de geboorte van onze dochter, maar hebben ook veel moeite met het afscheid.... Soms worden we overmand door het verdriet... Hoop dat de scherpe kantjes eraf gaan... Voel me nu soms zelfs schuldig tegenover onze dochter dat ik lach of even niet aan haar denk.
Wat een verdrietig verhaal. Gefeliciteerd met jullie tweede zoon en tevens gecondoleerd. Uit ervaring kan ik zeggen dat de scherpe kantjes er zeker af gaan, maar af en toe wordt ik nog overmand door verdriet nu ander half jaar later. Waarom mocht hij niet bij ons blijven etc. Ik jank dan een flink potje en de volgende dag zie ik alles weer veel zonniger. Het heeft tijd nodig en verwacht niet van jezelf dat alles maar weer gewoon moet zijn en dat je doormoet. Laat je emoties toe. Heel veel sterkte! Dikke knuffel
Heel veel sterkte met dit grote verlies. Het is zo onwerkelijk en zo herkenbaar. Het lol hebben en je dan schuldig voelen. Maar je kan niet alleen maar verdrietig zijn. Je zal er ws regelmatig door overvallen worden. Maar de scherpe kanten zullen eraf gaan. Sterkte, geef het tijd, praat erover zoveel als je wilt.
Wat heftig meid, gefeliciteerd met jullie zoon, maar wat erg dat hij niet kon blijven. Wbt lachen en doorgaan met je leven. Ik kon dat ook niet. Tot iemand me vroeg wat mijn dochter, als ze ons kon zien, liever had? Een moeder die niet verder wilde, of een moeder die haar dochter mee kon laten leven met haar? Ik zie het nu anders, alsof zij door mijn ogen de wereld kan zien. Bij alles wat ik doe, is ze bij me. Het heeft lang geduurd voordat ik me dat realiseerde, maar het heeft de scherpe kantjes eraf gehaald. Heel veel sterkte!
Ik wil je veel sterkte wensen, wat verdrietig dat jullie Daan niet bij jullie kon blijven. Ook wil ik zeggen dat ik vaak hetzelfde heb gedacht nadat wij ons dochtertje hebben verloren in November 2014. Je emoties gaan zo op en neer, van het ene moment dat je kunt lachen en een volgend moment alles zo zwaar voelt. Al ben ik er ook nog dagelijks mee bezig, voelt het nu anders. Net als hierboven al wordt gezegd, de scherpe randjes gaan er wat af. En ik voel ook hoe het verlies me sterker heeft gemaakt en waarschijnlijk ook een beter persoon. Je beseft je heel goed wat belangrijk is in het leven en zo voelt het toch een beetje dat ons kleintje altijd bij me is, als een klein beschermengeltje in mijn hart. Ik wens je veel sterkte en hoop dat er naast jullie Daan nog een lief kindje in jullie leven mag komen.
Bedankt iedereen voor de lieve reacties. Het is fijn om te weten dat er mensen zijn die begrijpen hoe je je voelt. En je sterkte wensen terwijl ze je helemaal niet kennen, dat vind ik mooi! En ook fijn te horen dat die gevoelens herkenbaar zijn. En dat het helemaal niet raar is dat het zo voelt.
Heel veel sterkte! Het is allemaal nog zo vers en zulke gevoelens zijn normaal. De eerste tijd heb ik me ook regelmatig schuldig gevoeld als ik een keer een leuke dag had gehad, of even niet de hele dag aan mijn dochtertje had gedacht... Maar als slijt naar verloop van tijd en je vindt vanzelf een manier om Daan met je mee te dragen. Er zal altijd een moment op de dag zijn dat je aan hem zal denken. Wij hebben 2.5 jaar geleden afscheid genomen van onze dochter na 23 weken zwangerschap en nog iedere dag denk ik wel een keer aan haar, maar het is niet meer op de voorgrond. Ik kan nu op een mooie manier aan haar denken en niet meer met super veel verdriet, snap je? Dus geef het tijd.
Heel veel sterkte toegewenst! Sta jezelf toe om te rouwen en accepteer ook dat je je minder MAG voelen. Het is ook gewoon heel erg verdrietig en heftig wat je hebt meegemaakt, kost echt tijd om te verwerken. *knuffel*