Afgelopen weekend waren we een weekend weg met schoonfamilie. Mijn jongste was de laatste ochtend heerlijk op ons bed aan het springen, terwijl ik op bed lag en mijn man zich aankleedde. Opeens hoor ik een klap en een schreeuw. Naast het bed gesprongen natuurlijk, dus mijn man staat rustig op om ons zoontje te troosten. Ik bedenk me, wat is hij stil en kijk eens goed. Hij hangt stijf in mijn mans armen met zijn ogen naar achter gerold. We leggen hem op bed en roepen zijn naam. Ik duw hem en merk dat er wel lucht uitgaat maar dat hij niet inademt. Hij ademt niet! Hij reageert niet! Ik schreeuw naar mijn man dat hij een dokter moet bellen, hij belt meteen 112. Mijn schoonzus gaat mijn schoonvader halen, die is arts. Godzijdank begint hij weer te ademen, mijn man moet elke uitademing aan de telefoniste tellen zodat ze weet hoe hij ademt, de aed is bij de receptie gehaald, en eindelijk hoor ik de sirenes. Rationeel weet ik dat ze er supersnel waren, het voelt als een eeuwigheid. Ons kind kreunt inmiddels en heeft zich in foetushouding gedraaid. Hij wordt nagekeken door de ambulancebroeder, zijn hartslag en ademhaling zijn weer normaal. Op dat moment wordt me duidelijk dat er ook een tweede ambulance is en dat ze besluiten dat de traumahelikopter weer mag terug vliegen. We worden naar het ziekenhuis gebracht ter controle, maar ons zoontje huilt inmiddels goed. Controles in het ziekenhuis zijn prima, we hoeven geen scan, hij wordt wel geobserveerd en voor kinderbeneeskunde een nacht opgenomen voor het wekken elke twee uur. 'S middags komt de neuroloog langs. Alles is gecheckt, het is een klassiek verhaal van een Breath Holding spell. Niet de boosheid/frustratie versie, maar de acute schrik versie. Achteraf was er dus niks aan de hand. Geheel onschuldig. En nu voel ik me vreselijk. Ik dacht echt dat hij doodging. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Maar achteraf hebben we voor niks een compleet circus laten starten. De kinderarts gaf aan dat ik het absoluut niet zo moet zien, volgens haar hebben we perfect gehandeld. En een deel van me gelooft dat ook. Telkens als ik mijn ogen dicht doe zie ik zijn lijfje op bed, beetje blauw en duidelijk niet ademend en telkens word ik weer doodsbang. En een ander deel loopt constant tegen mezelf te roepen, tjonge jonge al die paniek om niets. Als we niets hadden gedaan was de uitkomst precies hetzelfde geweest. Alleen had hij dan niet de kinderafdeling op stelten gezet en hadden we niet een paar duizend euro voor niets laten opstijgen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolblij dat mijn manneke zijn vrolijke zelf is, dat er niets is, dat hij geen schade heeft opgelopen of wat dan ook. Ik weet dat ik dat voor ogen moet houden, maar mijn complete angst overheerst en daar voel ik me ook gewoon weer schuldig over. Ik wil het liefst constant vertellen wat er is gebeurd, maar vind tegelijkertijd dat ik moet ophouden met me aanstellen. Mijn zoontje is er helemaal rustig mee. Hij weet dat hij is gevallen, dat hij hoofdpijn heeft gehad en dat hij een heel mooie speelkamer tot zijn beschikking had. Voor hem is het dus over, hoe zorg ik dat ik er weer normaal in functioneer?
Oh jeetje, ik verwachtte een "zwangerschapspaginapaniek" toen ik je topic opende, maar zeker niet dit! JEETJE wat een schrik hebben jullie gehad! Ik heb echt kippenvel tot op mn hoofdhuid na het lezen hiervan, wat verschrikkelijk! En echt echt echt, je hebt echt niet voor niets 112 gebeld! Echt niet! Daar is 112 voor... Jeetje, wat een schrik, gelukkig is alles goed afgelopen! Sterkte hoor met het verwerken van zo'n nachtmerrie....
Oh brrr echt afschuwelijk. Hoe jij nu reageert lijkt me heel normaal, je moet alles nog verwerken en dat heeft tijd nodig, zeker zoiets heftigs. Misschien kun je een keer met je huisarts (als je daar goed contact mee hebt) afspreken om alles nog een keer te vertellen, hij kan je mss nog tips geven waardoor je je meer gerustgesteld voelt. En over het bellen van 112, daar moet je je echt niet schuldig over voelen! Gelukkig was het allemaal voor niets! Volgens mij gebeurt het (gelukkig) heel vaak dat achteraf gezien een ambulance eigenlijk niet nodig was. Ik heb van de winter nog onnodig 112 moeten bellen voor mijn moeder. Zij dacht dat ze een hartaanval had en belde mij op (is alleen), nou dan aarzel je gewoon geen moment en bel je 112. Achteraf gezien bleek het godzijdank niets met haar hart te zijn, maar een paniekaanval. Niet te vergelijken met jouw situatie maar ik was ook totaal van de kaart omdat ik een aantal jaar geleden al mijn vader verloren ben en nu hetzelfde dacht te zien gebeuren met mijn moeder. Heeft ook even geduurd voor ik daar weer overheen was. En met je eigen kind is zoiets natuurlijk nog veel heftiger, maar met de tijd komt dat vertrouwen echt wel weer terug. Veel sterkte!!
Helemaal dit! (Zelfs het eerste stukje🙈 ) Ik herken het hoor. Ik voel me ook vaak bezwaard. Maar echt liever te veel als 1x te weinig. Nu blijkt er 'niets' aan de hand te zijn, maar wist je dat op het moment zelf? Toen je jouw hulpeloze ventje in je armen had? Nee! Dat wist je niet.
Ooh jeeee wat schrikken zeg!!! En wat heb je super goed gehandeld!! Meid, je bent dit aan het verwerken. Het verhaal tig keer nalopen is heel normaal. Dat je het beeld steeds voor je hebt ook. Op dat moment dacht je heel terecht dat je kindje dood zou gaan. Dat is heel traumatisch!! Onderschat dat niet hoor. Ik zou jezelf even de tijd geven. Maar als je over een poosje nog steeds slecht los kunt laten wat er gebeurd is, dan zou ik je aanraden eens een psychotherapeut te benaderen. Zodat je het gewoon goed kunt verwerken. Pff ik voel met je mee...! En alsjeblieft voel je niet schuldig! Zie het anders zo: al die jaren zorgverzekering heb je nu met een gerustart kunnen gebruiken.
Nou maak je aub niet druk dat je "het circus" hebt opgestart...dat zou toch iedereen gedaan hebben??? Wat betreft je angst...dat herken ik maar dan van de koortsstuipen. Op mijn werk (kdv) ben ik toendertijd naar dochters groep geroepen waar ze op dat moment helemaal slap en van de wereld in de armen van een collega lag...nou dat beeld...dat vergeet je nooit meer. Maar we zijn bijna 4 jaar verder en het is weg hoor...het slijt echt.
Je hebt echt het juiste gedaan hoor! Goed dat je gebeld hebt. Als je mijn kind bij je had gehad, was ik je ontzettend dankbaar geweest dat je zo snel gehandeld had! Kan me voorstellen dat je 'last' hebt van het beeld van je zoontje. Sterkte met het verwerken...
Net als de rest vind ik dat je het juiste hebt gedaan! Beter een keer teveel bellen dan een keer te weinig. En de professionals beslissen wat er komt en hoeveel ed. Kennelijk vonden zij de situatie ernstig genoeg om 'het hele circus' te sturen: dat is hun keuze, niet de jouwe. Sterkte!
Ik herken je verhaal helemaal. Koortsstuip van m'n dochter meegemaakt en dacht dat ze in m'n armen zou sterven. Ook 112 gebeld, omdat ik het zelf niet af kon. Vervoerd naar ziekenhuis ter observatie met 42!!!! Koorts. Nog steeds voel ik de paniek als ik een topic als dit lees. Gek genoeg ben ik beroepsmatig onderdeel van het door jou opgetrommelde "circus" en vinden we het helemaal niet erg om hier voor in actie te komen. Ook wij halen allemaal weer opgelucht adem als het goed af is gelopen. Beter een keer voor "niets" bellen, dan te laat bellen.
Dat klopt, dat weet ik eigenlijk ook wel. En ik ben ook wel heel blij en dankbaar dat ze dat gedaan hebben. Ik was zo blij toen ik de sirenes hoorde. Hij ademde toen wel alweer, maar god wat was ik dankbaar voor die ambulance. Ik ben ook wel erg onder de indruk van hoe goed alles geregeld was. Ook de medewerkers van het vakantiepark, de dame aan de telefoon, ik vind het zo knap dat iedereen zo adequaat heeft gereageerd. Dat was voor ons heel prettig. Erg veel respect voor.
Fijn dat je dat zegt. Dat doet me goed. Ik had gisteren ook niet het gevoel dat iemand ons vond overdrijven. Het is ook echt iets wat ik mezelf aanpraat. Ik vond iedereen zowel in de ambulance als in het ziekenhuis heel prettig.
Jeetje wat een enorme schrik! Natuurlijk heb je hiervoor 112 gebeld!!! Je kon toch niet van tevoren weten dat het iets onschuldigs was? Ik weet zeker dat de zorgverleners alleen maar zelf ook opgelucht zijn dat het zo goed af is gelopen! Het is niet alsof je voor een verkoudheid hebt gebeld, je zoontje ademde even niet na een harde val - natuurlijk bel je dan! Gelukkig is het goed afgelopen, ik denk dat je ook gewoon wat tijd nodig hebt om de schrik een plekje te geven. Goed erover praten met je omgeving, dat helpt om het een plek te kunnen geven.
Breath holding spell is echt heel akelig. De dochter van een vriendin van mij heeft het meerdere malen gehad maar na haar vierde verjaardag niet meer. Die schrokken zich ook rot maar zij herkende de symptomen omdat ze het een dag eerder op de Kinder ehbo had geleerd. Haar dochter kreeg het bij boosheid en frustratie. Herkende je schoonvader het niet als dusdanig of werd het in verband gebracht met de val en werd er gedacht aan hersenletsel? Een hele akelige ervaring en je hoeft je niet bezwaard te voelen want bij een ambulance melding mbt kinderen wordt alles uit de kast getrokken en doorgaans wordt er een trauma heli ingezet. Houdt er wel rekening mee dat die nogeens zo'n aanval kan krijgen. Sterkte!