Ik zou haar even bij de arm of onder de kin pakken, door de knieën gaan, zodat je op ooghoogte zit en op een duidelijke en strenge toon zeggen dat het nu klaar is. En duidelijk zeggen dat ze even rustig moet gaan zitten en wanneer je klaar bent met praten met de dokter dat je dan weer naar haar luistert. De oudste zal de jongste wel aansteken met dit gedragen. Er is niets mis met streng zijn. Als je te lief bent nemen ze een loopje met je.
Rennen door de wachtkamer is heel vervelend inderdaad, kun je geen boekje of zo meenemen om ze af te leiden? Als ze iets wil vertellen terwijl wij bij de huisarts zitten dan zou ik haar even aandacht geven. Het is best moeilijk om "even" te wachten. (je weet immers niet hoe lang "even" is) Ik zou haar aanhoren er op reageren en dan zeggen dat ik even aan het praten ben en dat ik zo weer even naar haar luister. Ik ben niet van strafstoeltjes oid en al helemaal niet van het uitgestelde straffen. Ik ga er van uit dat een kind iets aangeeft met dit gedrag. Wat weet ik natuurlijk niet. Misschien vinden ze het wel heel spannend en komt dat er zo uit. Misschien op een ander moment als de situatie rustig is er eens naar vragen?
Maar ergens is het ook wel logisch toch, dat je dochter dit gedrag vertoond? Want blijkbaar werkt het bij jou en krijgt ze aandacht. Dat zou ik dus de kop in drukken. Heel duidelijk maken dat het zo niet werkt en je daar niet van gediend bent. Je dochter is 4, die snapt dat echt wel hoor. Mijn 1,5jarige snapt het al. Als ik aan het praten ben aan bijvoorbeeld de telefoon is zij stil, desnoods met 1 waarschuwing. Gewoon heel erg consequent zijn. En als ze niet luisterd haar alsnog negeren en in de hoek zetten of er een andere consequentie aan vast leggen. Anders leert ze het nooit en blijft ze dit gedrag vertonen, want dat ze naar school gaat veranderd niets aan de zaak.
Maar dit is toch de omgekeerde wereld? Een vierjarige bepaald dat toch niet? Soms moeten ze gewoon even stil zijn. Vind dat echt niet teveel gevraagd hoor. De rest van de dag mogen ze alles vragen.
Ik lees alleen over straf en consequenties.. Draai het eens om! Kleine positieve momenten belonen door complimenten.. Aangeven dat wanneer ze rustig gespeeld hebben (wekkertje aan met de tijd die jij wilt) ze de iPad even mogen.. Jij bent de regie kwijt en je kinderen bepalen de boel een beetje (krijg ik het gevoel).. Als ze meer positieve aandacht krijgen, zullen ze het ook minder nodig hebben om op een negatieve manier om aandacht te vragen..
Wat doe je zelf om dit gedrag te voorkomen?? Ik help ze altijd op weg met spelen/ meewerken; daar is de kinderhoek, wat ligt daar allemaal? Heb je een boekje gevonden? Wat zien we hier allemaal? Straks gaan we even naar de dokter (dan moet mamma even met de dokter praten) en wat gaan we daarna doen? Zou jij willen helpen met het winkelwagentje? We hebben ... Nodig weet jij waar het staat? Wat zou jij graag willen eten vanavond? Wat vind jij lekker voor op je boterham? Soms is kort oprechte aandacht heel effectief en zijn ze daarna ook rustiger omdat ze weten dat het goed is... Mamma is er voor ze. Ik zou het straffen beperken, omdat het niet lijkt te werken bij jouw kinderen/ in deze situaties... Ik zie dit gedrag als een schreeuw om oprechte aandacht, niet iets dat vraagt om straf
Ook als je al betaald hebt en ook als er een vriendin staat te wachten moet je -als dat nodig is- rechtsomkeert maken. Als ze zich te erg misdragen, dan 'beloon' je dat niet met een leuke activiteit. Je waarschuwt 'anders gaan we naar huis' en gaan ze door, dan gá je naar huis. Jammer van het geld/vriendin, maar dan merken ze wel dat het je menens is. Het spijt me meid, maar je klinkt echt te soft/inconsequent.
Nou, inderdaad. Ik heb een bloedhekel aan al die kleine Zonnekoninkjes die daarin gevoed worden door hun ouders.
Hoi, Dit was helaas herkenbaar bij onze 4.5 jarige en bijna 3 jarige. Consequent zijn helpt en zou direct straffen. Zou niet naar huis gaan. Hun gedrag wordt beloond in situaties die ze niet leuk vinden namelijk. En weet niet of je hiermee het probleem oplost. Het enige wat hier helpt is consequent zijn. Van te voren leg ik uit wat wij gaan doen en wat ik van ze verwacht. Vertel de consequentie als ze zich niet aan de regels houden. In de winkel mogen ze mee helpen met boodschappen in de kar doen. Gillen en rennen wordt niet geaccepteerd. Ik heb van te voren gewaarschuwd, ze hebben een dusdanige leeftijd dat ze dit snappen. Hier moeten ze dan ook gelijk als ze rennen en gillen in de winkel mijn hand vast houden of de kar. Mogen dan ook niks meer vragen tot wij buiten zijn. Klinkt heel streng, maar heeft wel effect. Hier bijna geen geren en gegil meer. Bij de huisarts in de wachtkamer zet ik ze bij rennen en gillen op een stoel. Ze mogen 2 boekjes kiezen die ze willen. Meer krijgen ze niet, want ook dat geeft een reden tot rennen en gillen bij mijn kinderen. Ze moeten op de stoel blijven zitten tot wij naar de dokter naar binnen mogen. Als ze van de stoel af komen, zet ik ze terug met de mededeling dat ik ze gewaarschuwd heb en dat ze nu straf hebben. Dat ze nu op de stoel mogen zitten lezen. Bij de huisarts zelf mogen ze eerst praten. Daarna zet ik de wekker en mogen ze mij niet storen. Als de wekker gaat, mogen ze weer alles vragen aan mij. Dit klinkt heel erg hard, mijn opvoeding. Ze mogen echt veel als ze zich gedragen, maar slecht gedrag wordt consequent gestraft. Natuurlijk zijn er wel grenzen aan en krijgen ze niet alleen maar zoetigheid omdat ze dat willen. Vooral mijn zoon heeft behoefte aan duidelijkheid en consequent zijn (mogelijk autisme). Succes. Het is gewoon uitvinden wat bij jouw kinderen werkt. Niet elke methode werkt bij ieder kind.
Het vetgedrukte denk ik dat dat dus niet werkt... Het hele straffen en belonen idee vind ik in die zin achterhaald. Het is ook veel te "groots" om ze daarmee te straffen, vind ik. Ze "leren" er ook niets van. Je zou wel kunnen zeggen; nu moeten jullie nog even rustig doen, straks binnen mogen jullie je lekker uitleven...? (In geval van de speeltuin dan)... Dat laatste denk ik dan ook wel weer....
Het is juist precies waar ze door leren. Oorzaak en gevolg. Vervelend = naar huis (of iets dergelijks). Wat absoluut geen zin heeft is wel naar de speeltuin gaan, maar dan achteraf thuis alsnog straf uitdelen voor het klieren. Dat heeft nul komma nul zin. Maar actie/reactie en oorzaak/gevolg is juist heel duidelijk voor kinderen. Passend bij hun begripsvermogen uiteraard.
Ik vind actie/reactie eigenlijk hetzelfde als straf terwijl kinderen ook moeten leren. Als je nu niet....dan gaan we niet.... Het is niet mijn manier van opvoeden iig. Ik leer hen liever te begrijpen waarom iets niet mag zodat ze hun gedrag aanpassen. Straffen past wat mij betreft niet zo in een leerproces.
Tja iedereen denkt anders over straffen. Iedere ouder doet het anders. En ieder kind is anders. Ik denk dat kinderen grenzen nodig hebben. Bij mijn dochter werkt dus de stoutplek heel goed. Daar leert ze ook wel degelijk wat van, ze krijgt een time out, daarna blikken we kort terug op waarom ze daar zat. Ze leert dus wel wat er niet hoort. Na de kus en knuffel zeg ik haar altijd dat ik van haar houd of lief vind. Dat zeg ik sowieso veel. Toch blijft hier de stoutplek een plek die ik niet snel gebruik. Positief benaderen, op ooghoogte communiceren, duidelijk zijn wat je gaat doen of verwacht en goed gedrag belonen (bijvoorbeeld met een stickerkaart) dat staat hier voorop. En ook consequent zijn daarin. Negatief gedrag negeren wil ook nog wel eens helpen. Ik zou op het moment van gillen dit eerder doen. Dan weet ze dat ze er niks mee bereikt. Als je dan de tablet geeft beloon je negatief gedrag juist. Met belonen werk je gedrag in de hand, dat kan dus ook negatief gedrag zijn. Nou ts, hopelijk heb je hier iets aan.
bedankt weer, lees veel mobiel maar kan nu reageren. Ik ben als ik zo lees te inconsequent idd, ik ben de balans kwijt tussen lief willen zijn en opvoeden en dus soms streng. ( heeft te maken met eigen verleden) heb hier al hulp voor gehad maar omdat ze vonden dat ik mijn kids op voed goed, is het afgewezen, ik moest zelf in therapy. Nu weer gesprek aan gevraagd met opvoedkundige en dat krijg ik even dingen op rijtje zetten klein licht voorbeeld: ik was vanavond in speeltuin, laat al, 1930, dus ik zeg "over 5 min gaan we naar huis, het is al laat"oke mama.....puntje bij paaltje wou ze niet, mama ben zo lief aan spelen nog, nee we gaan naar huis( uitleggen waarom)....mag ik please nog even verstoppertje spelen, ik jou zoeken en jij mij....please...please...........wat denk jij dat ik gedaan heb? ik vertel wel alles wat we doen vantevoren, en laat ook helpen waar het kan, en geeft ze dus wel alternatief, of begin een gesprek over iets wat ik dan zie...... qua straffen vind ik moeilijk, ik zie ( heel verkeerd) altijd het goede, dus geef ze vaak hun zin met slapen gaan ook. zeg ik duidelijk na een vast ritueel: nog 1 keer knuffel en kus en instoppen en dan slapen......gaat ze elke keer eruit....mama en gillen...knuffel ligt uit bed, been ligt buiten deken.....als ik zeg dat ze dat zelf kan heeft ze ineens pijn....en ik moet haar weer instoppen, en elke keer is het nog een keer....tot ik haar 5 keer weer ingestopt heb.....als ik zeg "nee nynke nu is het klaar je kan zelf je deken goed doen/ je vriendje pakken/ naar wc gaabn"gaat ze krijgen als een idioot positieve aandacht ach krijgen ze heel veel, ik prijs alle tekeningen, zeg 100 keer hoe goed ze kan fietsen of dat ze zo netjes haar bord leeg heeft, hoe mooi ze is, hoe goed ze kan zingen, ik prijs ze zoveel....en als ze wel keer netjes meeloopt zegt ze "mama ik ben al groot en ben heel lief geweest"dan gaan we samen high five doen =)
Ik snap best dat je het moeilijk vind om consequent te zijn maar het is echt belangrijk dat je dit gaat doorzetten. Dan maar even gehuil gestamp en geschreeuw; maar ze weten duidelijk dat ze hun zin krijgen en zullen ook doorgaan tot ze dit hebben bereikt. Mijn zwager (16) was ook zo; en krijgt nu deze dag nog steeds altijd zijn zin met álles. En ik denk niet dat je dag wilt. Zou de volgende keer met bijv het speeltuin incident zeggen; je mag nog 1x op de glijbaan en nog 1 x op de schommel en dan gaan we naar huis. Op het moment dat het zo ver is zeggen dat het tijd is en je een andere keer weer gaat. Zeggen ze mama pleaseee dan is het antwoord simpel; nee. Willen ze niet mee? Ik loop dan altijd weg en zeg dat ze dan maar alleen moet blijven, maar mama die gaat. Zodra ik "uit beeld" ben komt ze super snel achter me aangerend. Het is niet altijd makkelijk omdat je ze niet altijd alles wilt ontnemen voor je gevoel, maar ze moeten wel leren dat niet altijd alles maar mag en kan.
Nou dat is zeker zo. Vanavond kwam ze ook weer elke,keer, mama het onweert en bij onweer mocht ze bij ons even slapen want dat is echt eng, nu komt ze en zegt mama,ik ben bang hoor onweer.....en vind dan zool moeilijk om haar terug te sturen, denk elke keer dadelijk is ze wel echt bang.terwijl zw wrs hoopt op bij ons slapen en spelletje speelt. Ben te bang bij foute eind te hebben en dr te kwetsen. Ben zelf emotioneel,verwaarloosd miss komt dit hier door. Daarom wil ik gewoon een consequente duidelijke moeder zijn en niet alleen maar een,lieve mama van wie ze alles mogen. .als,papa boos is konen ze uithuilen bij mama.....oops
Vervelend is naar huis vind ik dus een te grote straf... Dat overzien kinderen (van deze leeftijd) niet... Je ontneemt beide dan ook het "uitje", terwijl de kleinste het helemaal niet kan overzien. Als ik ze niet voldoende heb voorbereid en ze gedragen zich vervelend (drammen en gillen), dan als ik geen uitweg meer weet/ het niet meer kan omdraaien totdat ze meewerken zet ik diegene die niet te corrigeren is even apart meteen op dat moment, met waarom ik dat doe enz. Dan gewoon verder gaan met kind 2. Daarna vragen of ze weer gewoon kan doen, dan mag zij ook weer meedoen. Die correctie vind ik meer in relatie staan tot wat er gebeurde en dat snappen ze ook beter en dus leren ze er meer van. Gevolg is dat ze vanuit de intrinsieke motivatie vlgd keer wel mee willen blijven doen. Als wij niet naar de speeltuin zouden gaan zou ze alleen maar erg boos worden en dat niet begrijpen, waardoor ze blokkeert en er niets van leert, behalve dat ze negatief extrinsieke motivatie opgelegd voelt. Intrinsieke motivatie is veel sterker en houdt veel langer aan in tegenstelling tot extrinsieke motivatie... Daarom heb ik liever dat ze zelf gaat bedenken wat het juiste is om te doen. Thuis achteraf heeft totaal geen zin inderdaad... Dat doe ik ook niet Maar ik ben erg van het voor zijn dat ze vervelend worden, anticiperen op wat er kan gaan komen, zorgen dat ze mee willen werken vanuit een intrinsieke motivatie, veel uitleggen wat er gaat gebeuren, hoe ze daarmee mee kunnen helpen etc.
Ik vind naar huis gaan geen te grote straf. Het is namelijk iets leuks, en als ze dat verpesten door te gaan klieren heb ik er (na één waarschuwing) geen zin meer in en gaan we dus niet. Ligt dus geheel in eigen handen. Snapt ze hier trouwens heel goed.
Misschien is het fijn voor je om te bedenken dat wanneer je kinderen schreeuwen/ gillen/ roepen en drammen ze juist erg op zoek zijn naar grenzen van jou. En dus willen dat je consequent bent? Dat ze dan eigenlijk helemaal niet die softe mamma willen? Een consequente mamma kan ook erg lief zijn (misschien juist wel liever), want dan weten ze waar ze aan toe zijn!
Juist! Ze willen weten waar de grenzen liggen. Die zoeken ze op. Je bent echt geen minder lieve of leuke moeder als je grenzen aangeeft. Ts, je komt op mij over als een beetje een te lieve moeder. Je doet keihard je best en dat je een topic opent voor tips vind ik knap. Je kent jouw zwaktes al, dus kun je er ook wat mee doen. En niemand doet het perfect he. Dus vertrouw op je eigen kunnen. 1 tip nog, observeren. Kijk goed wanneer welk gedrag voor komt en wat de reden zou kunnen zijn, zo kun je bepaald gedrag voorkomen en heb je ook minder strijd.