Zwanger worden na een eetstoornis

Ik kan er niet over meepraten.. Maar wil je sterkte wensen.
Hopelijk is het snel raak en als je zwanger ben dat je het dan los kan laten.. Misschien in de tijd dat je zwanger ben ook wekelijks of maandelijks gaan praten met psycholoog.

 

hallo !
mijn zusje heeft ook annorexia gehad . ze werd niet meer ongesteld. sinds ze aankomt nu en er helemaal overheen is begint het allemaal op gang te komen. maar of zij ooit kinderen kan krijgen is nog steeds onzeker . als ik jou was zou ik je vraag neerleggen bij een arts. die kan je doorverwijzen naar verdere onderzoeken.

 

Ik heb vroeger problemen gehad met eten. Niet zo 'erg' als jij, maar was wel extreem veel met mijn uiterlijk en gewicht bezig. Slikte allerlei pillen om af te vallen, waaronder ontzettend veel laxeerpillen.
Vond het toen ik erachter kwam dat ik zwanger was ook heel erg eng. Ben nog altijd heel erg onzeker over mijzelf en vind mijzelf eerder heel erg lelijk dan mooi. En ik wist dat ik door de zwangerschap weer aan zou komen en was bang dat ik daardoor misschien weer terug zou vallen. Echter gebeurde het tegenovergestelde. Ik was zo ontzettend trots op mijn lijf! Er groeide gewoon een kindje in mijn buik en elke kilo vond ik helemaal prima.

Zou inderdaad contact opnemen met je (oud) behandelend arts en daar je vragen voorleggen..

 

Hier ook een verleden met anorexia, inmiddels 7 jaar geleden. Het denken aan zwanger worden maakte mij ook heel bang. Jaren geleden maar toch speelt het nog mee. Ik was ook bang voor het dik worden, het wegen. Maar uiteindelijk heb ik mij heel de zwangerschap super trots gevoeld en had ik spijt van alle zorgen vooraf. Het idee dat ik jaren geleden helemaal verzwakt was, niet goed voor mezelf zorgde en nu droeg ik een kindje, kon voor mezelf én een kindje kon zorgen. Een super fijn gevoel!

Je mag altijd een pb sturen voor vragen enz.
En inderdaad: praat erover

 

Hoi Iertje, ik was in ons nod-clubje helemaal vergeten om op jouw verhaal te reageren. Sorry daarvoor.
Ik vind het heel knap dat het nu zo goed met je gaat. Over je vruchtbaarheid durf ik niks te zeggen. Daarvoor zou ik een afspraak bij een gyn. maken.

Voor wat betreft aankomen in een zwangerschap. Ik zou willen zeggen dat je je er niet te druk om moet maken, maar ik weet dat dat niet zo werkt.
Ik heb een verleden van binge eating. Tijdens mijn eerste zwangerschap ging dit ook regelmatig niet goed en kwam ik heel veel aan. Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik aan de verloskundige gevraagd of het wegen verplicht is. Dat is het niet, en er zijn veel vrouwen die er voor kiezen niet op de weegschaal te gaan staan.
Dit heeft mij destijds zoveel rust gegeven. Ik werd echt depri van die weegschaal en ging daarna juist meer en meer eten.

Ik zou dit met de vk of gyn bespreken als je, hopelijk snel, een eerste afspraak hebt. Ze zal vast het liefst hebben dat je gezond voor je beeb zorgt zonder die extra stress van de weegschaal.

Succes!

 

Vriendin van mij.. was net 12 toen ze ziek werd, heeft heel wat jaartjes geduurd voor het stabiel was ( jaar of 6/7) En ook daarna nog eens wat terugvalletjes gehad, maar niet gigantisch..
Zij heeft nooit gemenstueerd.. En zal nu ook nooit natuurlijk kindjes krijgen. Daar moet hulp bij aan te pas... Ik gun jou wat anders en beters! succes.
Ik zou idd met een arts gaan praten / gyn

 

Ik heb in mijn jeugdjaren op het randje van anorexia/boulimie gezeten... Nam ook ongelofelijk veel laxeerpillen, maar ben altijd wel blijven menstrueren ook met een laag gewicht...
Of het al dan niet schade heeft gehad...geen idee bij mezelf. Ik zou eerder denken dat mijn darmen vooral hebben afgezien (daar heb ik nadien trouwens heel veel last van gekregen, maar er is nooit een duidelijke oorzaak gevonden).
Voorlopig is er niks aan de hand wat mijn vruchtbaarheid betreft, bij de onderzoeken bij de gyn ziet alles er normaal uit en ik heb nu ook een regelmatige cyclus... Ondertussen wel al 8 maanden bezig, dus het duurt lang. Ergens heb ik wel een beetje schrik dat het lang zal duren of dat er misschien toch iets mis is met mezelf.

Ik ben ook nog steeds heel onzeker over mijn lichaam, maar ergens heb ik het idee dat ik het wel zal aankunnen, gewoon omdat het om een zwangerschap gaat en om een ongelofelijk mooi wezen dat je terugkrijgt... Ik zeg nu ook al regelmatig tegen mijn vriend dat hij van me moet genieten zoals ik er nu uitzie, omdat ik er na een zwangerschap misschien wel heel anders kan uitzien...

Maar uiteindelijk; mensen zien je graag om wie je bent en niet om hoe je eruit ziet! Daar durf ik ondertussen ook wel op te vertrouwen.

Ik ben ook wel een beetje angstig om wat het met mijn lichaam gaat doen... Maar ik denk dat elke moeder na haar zwangerschap/bevalling wel iets heeft van; 'dit is mijn lichaam niet meer'. Maar hetgeen je met je lichaam gemaakt en gebaard hebt, dat ongelofelijk mooie leventje, dat maakt je lichaam net mooi, je bent een mama en hebt daar een weg voor afgelegd. Je mag trots zijn op jezelf als mama!

 

hoi Iertje,

ik heb zelf ook anorexia gehad, wat later overging in NAO. In totaal ben ik meer dan 10 jaar ziek geweest.
Er is mij verteld (toen ik 18 was) dat ik nooit meer vruchtbaar zou zijn door mijn anorexia. Dit blijkt GELUKKIG niet waar te zijn..

Op dit moment ben ik zwanger, en hoe graag ik dit ook wil, ik merk inderdaad dat ik doodsbang ben voor het aankomen, het meer eten op een dag en het niet meer passen van mijn kleren. En ook het niet weten hoeveel ik aan ga komen, vind ik doodeng.. Bang dat het teveel is, dat ik daarna ook voor altijd zwaar(der) zal blijven.

Voordat ik zwanger was, at ik wel al beter, maar ik had/heb absoluut geen "normaal" eetschema.
Ik probeer nu echter wel om 3 x per dag te eten, en af en toe wat tussendoor, maar het is lastig.
Ik ben nu nog maar net zwanger (ongeveer 6 weken) en ik merk nu al dat mijn broeken strakker zitten, ook ben ik al wat aangekomen (misschien omdat ik zwanger ben, misschien omdat ik was meer eet om zo een gezond baby'tje ter wereld te zetten). Ik vind dit vreselijk en raak totaal in paniek, totdat ik tegen mezelf zeg, hee je bent zwanger, je hoort aan te komen, je hoort beter te eten en je kleren horen strakker te gaan zitten. Ik ben zwanger, ik wil een gezond kind. Wat ik na mijn zwangerschap doe, dat zie ik dan wel weer.

Ik wens jou heel veel succes met je zwangerschap, en als je ooit wat kwijt wilt of gewoon je frustraties of angsten wil uitten, mag je altijd een pb sturen

groetjes

 

Hey iertje!

Hier zelf gelukkig geen ervaring mee!
Wel een zus die behoorlijk wat jaren ziek is geweest, incl opnames enzo.. Zij is momenteel zwanger van haar eerste kindje en dit is geheel natuurlijk gegaan. Ze is op een gegeven moment niet meer ongi geweest maar dit is dus geen probleem geworden voor haar vruchtbaarheid.
Echter heeft zij wel hetzelfde lastige als waar bloempje nu mee kampt. Het aankomen blijft lastig! Vooral de periode waarin ze net een buikje begon te krijgen viel haar erg zwaar! Ze dacht echt dat mensen zouden denken dat ze "dik" was terwijl je juist door haar slanke figuur meteen heel goed kon zien dat t een zwanger buikje was.
Ze gaat wel op de weegschaal bij de gyn. Omdat ze wil weten of ze nog goed bezig is voor t kindje maar dit blijft een lastig moment voor dr.

Qua bespreken met de ha zou ik vooral doen waar jij je goed bij voelt! Met stress zwanger worden werkt naar mijn idee niet dus als mij meer rust krijgt door het met de ha of een vk te bespreken zeg ik lekker doen. Of wie weet een hulpverlener die je tijdens je moeilijkste jaren goed heeft kunnen helpen? Weet niet of dit een mogelijkheid is natuurlijk maar je kan t altijd vragen!

Onthou in ieder geval alsjeblieft dat je t voor je kindje doet zodra je zwanger bent zoals bloempje ook zegt! En een gezonde moeder kan veel beter voor een pasgeboren ukje zorgen dan een moeder die geen energie heeft omdat ze niet eet toch!?

Succes met zwanger worden! Hopelijk mag je snel een mooie test vasthouden!!

 

Ondanks mijn eetstoornis heb ik 2 prachtige kinderen gekregen en mocht ook snel zwanger zijn toen! Bij de vk heb ik bij de tweede aangegeven dat ik problemen had met eten en vooral het wegen daar. We hebben toen afgesproken dat ze mijn gewist niet hardop zei, maar het alleen noteerde...

 

Hoi Iertje!

Ow wat herkenbaar!!
Ik heb ook anorexia gehad en herken veel in je angst dat je misschien iets beschadigd hebt. Ik zit nu in ronde 10 en het is nog niet gelukt... word er steeds angstiger van!

Ik probeer het maar een beetje los te laten. Wel heb ik het met mijn huisarts over gehad en die zei dat als je tijdens je ES wel ongesteld bent geweest, er waarschijnlijk niet veel aan de hand.
Ik ben zelf maar 1 maand niet ongesteld geweest en hou me dan ook maar vast aan wat de huisarts heeft gezegd.

Mijn angst om aan te komen is op dit moment minder, omdat ik zo graag zwanger zou willen worden en er op dit moment alles voor over heb Ik ben banger voor '"het daarna". Maar goed, dat zie ik dan wel weer.

Ik hoop van harte dat je snel zwanger mag worden en dat je dan vooral heel trots bent op het gene wat je lichaam doet en kan. En minder of niet met het eventuele aangekomen gewicht!
Ik geloof dat dat wel goed gaat komen

 

'Fijn' topic!

Hier dezelfde grote angst, ik heb mijn menstruatie door ondergewicht niet heel lang gemist (maand of 3/4) en ben nu alweer jaren regelmatig ongesteld... Maar ik weet niet of dit alsnog invloed op je vruchtbaarheid kan hebben... De reacties van andere mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of iemand kennen die dit heeft meegemaakt en dat deze vrouwen nu toch zwanger kunnen worden, stemmen me wel positief!

De angst voor aankomen is begrijpelijk, maar ik vergelijk dit zelf met stoppen met roken: voor jezelf lukt dit niet, maar voor je eigen kindje lukt dit wel. Misschien een stomme vergelijking maar ik denk dat iets 'voor je kind' je wel net over die drempel kan helpen om sterk te blijven