Herkenbaar. Gelukkig al weer een tijd geleden, oudste is inmiddels bijna 5 dus die flikt me dat niet meer. En de jongste is nog niet sterk genoeg om het me echt moeilijk te maken hem op te pakken. Maar ik heb met de oudste inderdaad 1 keer echt minutenlang strijd gehad om hem in de kinderwagen te krijgen. Ik heb hem uiteindelijk zowat doormidden gebroken Kwam er ook nog een vreemde vragen of ie moest helpen... Uhm, nee.. Lief aangeboden maar als ik mijn kind mishandel doe ik dat liever zelf. De mensen die probeerden mijn zoontje af te leiden of aan het lachen te maken (!?!) terwijl hij echt middenin een driftbui met orkaankracht zat, waren nog erger. Als er iets is wat ervoor zorgt dat hij langer in zo'n driftbui bleef hangen, was het wel dat soort aandacht. Waarschijnlijk ook goed bedoeld, maar werkte echt averechts. Maar ik weet nog wel dat ik inderdaad knalrood en met het zweet op mijn rug de winkel verliet. Wat een drama! Onze zoon kon thuis wel vaker dat soort vreselijke driftbuien krijgen, waarbij hij zichzelf ook echt pijn deed. Ik dacht dat dat bij de leeftijd hoorde (tja, eerste...) maar weet inmiddels dat zulk gedrag vrij extreem is. Maar hij deed dat gelukkig zelden buiten huis. Ik vond het thuis al vreselijk, maar dan kon ik hem tenminste laten uitrazen. In het openbaar is het helemaal afschuwelijk.
@Zara75: Bij mijn oudste zoon hebben wij op een gegeven moment 'plankenbeschot ingevoerd. Als hij niet aan de hand mee wilde lopen wanneer dat van ons moest, dan droegen we hem als een plank onder onze arm. Is voor jezelf ook niet echt prettig dragen, geef ik eerlijk toe. Maar het was voor onze zoon wel duidelijk dat hij zo niet zijn zin kreeg. Want hij werd niet lekker op de heup (mama) of nek (papa) gedragen. En het lukte ook niet om de boel te dwarsbomen door te blijven liggen. Dat hebben we een aantal keer gedaan als hij probeerde 'los' te lopen waar wij dat onveilig vonden of als hij niet verder wilde lopen (terwijl de afstand niet onredelijk was). Na die paar keer gaven we hem de keuze: gewoon meelopen of 'planken'. Zal voor onschuldige voorbijgangers wel raar geklonken hebben, haha. Maar onze zoon liep dan in de regel weer keurig mee.
Helaas ook dat zou hem geen bal interesseren haha. Hij is mij weleens "kwijt" sta ik net even buiten zijn gezichtsveld achter een plant buiten maar dan kijkt hij rustig om zich heen en tja dan gaat hij lopen (en altijd de verkeerde kant op maar niets geen paniek hoor een blind vertrouwen heeft dat jochie in de mensen om hem heen...
Vanmorgen was het weer raak. Ze wilde niet lopen,maar gedragen worden. We waren bij mn schoonvader en gingen de hond uitlaten. En weer geen buggy mee, waren met de auto. Heb mn poot stijf gehouden en haar aan de hand meegetrokken. ( wel met beleid natuurlijk, wil geen polsjes bezeren ) Huilen natuurlijk. Uiteindelijk op een bankje getroost en na een poosje was er geen vuiltje meer aan de lucht. Had nog gezegd dat ik haar op de terugweg wel wilde dragen, maar dat het niet de hele route kon omdat ze simpelweg te zwaar wordt. Nou, ze heeft de hele terugweg vrolijk voor ons uit gehuppeld! Bizar toch, die stemmingswisselingen bij die kleintjes haha. Maar ik ben stiekem wel trots dat ik heb volgehouden; ze mankeert niks aan haar benen, heb gewoon een erg lui exemplaar.
Dan snaptie tenminste wel meteen dat ie beter gewoon met mama mee kan lopen Als je er naast blijft wachten tot ie eindelijk bedacht heeft dat ie verder wil heeft ie alleen geleerd dat ie dus lekker kan doen wat ie zelf wil, mama wacht wel. Meesleuren vind ik dan weer geen optie, ik zou doorlopen maar als het me te lang duurt zou ik gewoon met kind onder de arm verder winkelen. Soms moet je ook gewoon om een bepaalde tijd ergens zijn he.