Kan ik me voorstellen, dat het je aangrijpt. Wat een verhaal ook in je handtekening. Ik hoop zo dat je eindelijk eens een beetje geluk mag hebben. De verloskundige zei dat ze dacht dat het eigenlijk maar 6 weken had mogen worden maar dat mijn gezondheid (hoe raar, mooi en hard tegelijk) ervoor gezorgd heeft dat het lang heeft volgehouden. Maar wat weet je nu echt over de oorzaak van zoiets? Zij denkt iets te zien maar dat garandeert het vervolg niet natuurlijk... Blijft denk ik altijd een lastig verhaal. Ik las en hoor juist dat de kans op een miskraam tussen de 8 en 12 weken het meest aanwezig is. Maar zoveel onderzoeken, zoveel larie. Het is helaas geen wiskunde. Het zou zo fijn zijn als er harde feiten zijn en betrouwbare data. Dat je weet wat je moet doen om zoiets nooit, nooit meer mee te maken. Sterkte meid.
Oh ja, op je vraag: ik weet het echt nog niet. Word heel erg heen en weer gegooid. Ik wilde het natuurlijk laten verlopen maar ik wil het ook zo snel mogelijk afsluiten. Omdat dit voelt als een verlenging... Ik ben bang voor de pijn die ik ga voelen en het bloeden wat erbij hoort...maar ik ben ook bang voor een curettage. Voornamelijk vanwege de risico's maar ook de narcose. Ik weet dat ik het uiteindelijk voor mezelf moet bepalen, maar mag ik vragen wat jouw ervaring is hiermee? Morgenmiddag belt de verloskundige mij om het hier verder over te hebben. Lastig hoor! Bah.
Ik heb 1 keer mogen meemaken dat de miskraam zelf op gang kwam. Dat is mijn "beste" ervaring geweest. Heb de vergiet op de wc gezet en binnen een paar uur waarin ik steeds naar de wc heen en weer ging, kwam alles los. Als laatste in 1x het vruchtje en toen was het klaar. Ik vond het heel fijn om dit zelf te kunnen doen. Dat mijn lijf dit dan gelukkig nog wel kon. Ik heb er wel 2 weken op moeten wachten. Ik vond dat niet erg, mijn kindje bleef nog even bij me voor we elkaar echt moesten los laten. Het was goed zo. Ik heb deze keuze nu niet meer, ik moet altijd curettage laten doen. Dat is dan ook zeker mijn tweede keuze. Je gaat slapen en als je wakker bent is het voorbij. De pijn is ook heel goed te doen. De cytotec heb ik nooit gedurfd. Bang voor pijn en zware bloedingen. Zeker als je al zo ver bent. In mijn zkh moet je verplicht opgenomen worden als je ze neemt vanwege risico op bloeding. Dat zag ik totaal niet zitten.
Ben wel heel benieuwd waar je dat hebt gelezen. Hoe vroeger in de zwangerschap hoe hoger de kans, en een sterk kloppend hartje maakt de kans op mk veel kleiner.
Bedankt voor het delen van je ervaring en voor je reactie nog zo laat. Ik ga zo proberen te slapen... Op de website van verschillende verloskundige praktijken kun je dit lezen (bijvoorbeeld hier: Miskraam | Verloskundepraktijk de Tantes direct in de eerste alinea) Maar ik lees veel in die tekst waar ik mijn vraagtekens bij zet...1 op de 5? Volgens mij is het 1 op de 10 en pas vanaf een bepaalde leeftijd meer. Ik zal dit ook nog eens vragen bij mijn eigen verloskundige. Want internet.... Bovendien moet ik ook eerlijk zeggen dat ik ook weer andere dingen lees. Wij hebben nooit een kloppend hartje gezien. Bij onze eerste echo was het meteen slecht nieuws. Bizar hoe je binnen 1 sec verliefd wordt op het prachtige beeld wat je ziet maar ook meteen ziet dat er geen beweging in beeld is. Geen kloppend hartje. De verloskundige bleef stil dus ik vroeg het zelf maar. Ik zei nog: vorige week al he? Dat moest ze helaas bevestigen. Ze heeft het gemeten en daaruit bleek 8.4 of 8.5
Heel veel sterkte. Ik vond dat moment altijd hartverscheurend. Alsof de zwaartekracht ineens verdubbeld. Als ik nog iets voor je kan betekenen kun je me altijd een berichtje sturen meis! Knuffel!
Beste Ludde, Heel veel sterkte ik voel met je mee.... Hier ongeveer hetzelfde.... 6 aug had ik mijn eerste echo eerst werd alles gevuld met blijdschap want het zou een tweeling zijn maar al snel bleek maar 1 hartje te kloppen en dit vruchtje was slechts 6.2wkn terwijl ik volgens berekening 7.5wkn zou moeten zijn ik vond dit verschil erg groot. Gister nog een echo gehad en nu was het kloppend hartje heel traag maar het klopte nog echter was het vruchtje nog steeds maar 6.2 wkn dus niet gegroeid, nu heb ik aankomende dinsdag weer een echo ik ga ervan uit dat het hartje dan gestopt is.... Ook ik maak me (nu al) zorgen over en dan... Ben panisch voor ziekenhuizen naalden en narcose en ook ben ik bang dat ik net die ene ben waarbij curettage mis zou gaan, pillen lijkt me beter omdat dat voor me gevoel minder "schadelijk" is. Het liefst heb ik dat de natuur het oplost maar of dat gaat gebeuren???? Veel sterkte!
Veel sterkte!! Ik zit ook weer in hetzelfde schuitje. Nee klopt, veel mensen begrijpen het niet. Voor hen is het zo kort terwijl je het zelf al een tijdje weet en er al een heel beeld van hebt, dat maakt het zo zwaar. Ik heb zelf wel ervaring met die pillen. Ik zag er ook tegenop maar was ook wel heel blij dat het werkte. Het is wel een heftige ervaring maar ook wel fijn om het thuis te doen. Ik vond de nadelen van curettage ook niet fijn klinken. Heel veel sterkte meid! Als je nog meer wilt weten over cytotec ervaringen, dan laat maar weten!!
Jeetje, heftig! Ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik heb het steeds met een nuchtere blik bekeken en daardoor met verdriet weg beredeneerd. Daar heb ik nu, 4 maanden later, last van. Het is heel verdrietig wat je nu moet doorstaan en jouw verdriet mag er zijn! jouw verdriet is jouw verdriet! Heel veel sterke!
Wat een ontzettende lieve reacties, heel erg bedankt allemaal!! @Loes221983 ik wens ook jou ontzettend veel sterkte toe. Wat een vreselijk verdrietig verhaal. Ik hoop natuurlijk dat je een enorme dosis geluk mag ontvangen maar ik begrijp dat je het ergste verwacht, dit zou ik zelf waarschijnlijk ook doen. Een digitale knuffel jouw kant op. @San99 Wat naar dat je dit weer moet meemaken. Gisteren heeft mijn verloskundige gebeld en dat heeft mij veel geholpen. Ze vertelde mij ook dat ze hier niet zomaar voor curettage gaan. Ik zal dan in een traject komen waarbij ik eerste medicatie moet gebruiken. Bedankt dus voor je aanbod tot informatie, misschien heb ik het nog nodig. In ieder geval ga ik het eerste twee weken afwachten en hoop ik echt heel hard dat mijn lichaam dit zelf in deze periode wil oplossen. Desalniettemin ben ik (natuurlijk) wel bang voor wat gaat komen. Het is helaas niet alsof je kan zeggen: "Doei lichaam, ik ga even met vakantie en als het opgelost is kom ik terug" @Staypositive: Wat naar dat ook jij dit moest meemaken. Het verbaast me hoeveel mensen je treft die in hetzelfde schuitje zitten of erger. Er wordt naast het internet niet zoveel over gesproken. Ergens begrijp ik dat wel, want het is niet een gespreksonderwerp wat je zomaar op tafel gooit. Ben blij dat er plekken zijn zoals deze waar je er (enigszins anoniem) over kunt praten. Ik begrijp heel goed dat je het zo hebt aangepakt maar vind het wel erg vervelend voor je dat het dan nu toch weer omhoog komt. Ik ben zelf ook iemand die door wil en het wil 'relativeren' maar ik geloof inmiddels wel dat je gevoel (en hier specifiek verdriet) nu eenmaal niet weg kunt drukken. Het komt altijd weer naar boven. Het moet eruit. Lieve woorden, bedankt daarvoor en heel veel sterkte Xx
Hoi meid, hier exact hetzelfde verhaal. Bij de gyn gehoord dat het hartje is gestopt met 8+5 en ik had 8+6 moeten zijn. Ik begrijp dat jij nog een keuze moet maken in de vervolgstap die je nu moet maken. Dit is heel persoonlijk uiteraard, maar ik kan je mijn verhaal vertellen. Ik vond het geen fijn gevoel om een overleden vruchtje/kindje in mijn lichaam te hebben. Ik heb de keuze gemaakt voor Cytotec. Afgelopen dinsdag ingebracht en afgewacht. Na een aantal uur ging het werken, ik kreeg wat buikkramp. De pijn nam enorm toe. Het is dat ik wat gegoogled had, want anders wist ik niet wat me overkwam. Ik heb hevige pijn gehad, een soort weeenstorm volgens vriendinnen die al eens bevallen zijn. Die dag kwam er nog maar weinig uit. Ik moest de behandeling woensdag nogmaals herhalen, hier zag ik enorm tegenop. Echter was de pijn dit keer veel minder. Ik dacht dan ook dat het medicijn geen effect had. Toen ik 's avonds voor het slapengaan naar de wc ging, kwam er iets heel groots uit. We hebben het bekeken en het bleek het vruchtje/kindje in het vruchtzakje te zijn. Mijn vriend heeft het zakje opgeknips en het kindje in een bakje water gedaan. Het was helemaal gaaf met alles erop en eraan. We konden de vingertjes en teentjes tellen. Eigenlijk een heel mooi moment. Hierdoor hebben we het goed af kunnen sluiten en het kunnen begraven. Achteraf gezien ben ik heel bij dat ik niet voor een curretage heb gekozen. Ik wens je succes met de keuze die je moet maken en sterkte de komende tijd!
Jemig meiden wat een verhalen. Het is ook niet niks. Ik hoop dat jullie steun hebben van je omgeving. Ik zal nooit vergeten wat iemand tegen mij heeft gezegd, helaas.. Iemand zei tegen mij; Zodra je een kindje in je armen mag sluiten vergeet je de pijn van je miskraam wel. Nou.. nee.. ik eer beide kleintjes elke dag en zal ze altijd in mijn hart meedragen. De pijn is zo naar en het zal denk ik nooit helemaal verdwijnen, maar we worden sterker en kunnen alleen maar proberen het een plekje te geven. (wat onwijs moeilijk is, want het is zo verdrietig en zo oneerlijk)
Wow @Angros, daar word ik stil van. En emotioneel. Want wat een heftig, intens maar ook mooi verhaal van afsluiten. Persoonlijk wil ik het denk ik niet zien. Maar ik begrijp wel heel goed waarom daar wel voor gekozen wordt. Ook begrijp ik heel goed dat je het geen fijn gevoel vond om iets in je te dragen wat niet meer is.. dat heb ik ook. Ik probeer dat een plekje te geven zolang het er nog is en moet wel eerlijk zeggen dat ik elke dag tegen mezelf zeg: laat maar los (ik wil het nu wel echt kwijt) Toch heb ik ervoor gekozen mijn lichaam eerst een kans te geven het zelf te doen. Daarbij moet ik zelf aangeven hoelang ik wacht (en aankomende vrijdag belt mijn verloskundige weer, waarmee ik zal overleggen wat wijsheid is in de lengte van wachten) Komt het niet vanzelf, dan moet ik ook medicatie gebruiken. De optie curettage is hier helaas altijd met eerst een traject van de pillen. Op zich vind ik dat niet erg maar toch vreemd dat het overal zo verschilt. @YasmijnN dat geloof ik helemaal. Ik denk dat zoiets altijd gedragen moet worden. Het wordt nooit helemaal vergeten maar je wordt sterker. Dat moet ook, wanneer je verder wil. Mooi gezegd.
Je moet inderdaad de keuze maken waar jij jezelf het beste bij voelt. Alvast veel succes met je keuze vrijdag (mocht het eerder nog niet op gang gekomen zijn).Toen ik de keuze maakte voor cytotec kon ik alleen maar hopen dat het zou gaan op de manier waarop het uiteindelijk ook gegaan is. Ik verbaas mij inderdaad ook over het feit dat ieder ziekenhuis zo'n ander beleid heeft op dit gebied. Ik kreeg de cytotec mee naar huis en moest 4 pillen inbrengen. Ik lees ook verhalen van mensen die voor deze behandeling bij soortgelijke zwangerschapsduur opgenomen worden voor een dag en weer anderen die een andere dosering krijgen. Ook op het gebied van curretage verschilt het heel erg.
Ludde, is het gelukt of afgelopen vrijdag een keuze te maken? Of is het wellicht al vanzelf op gang gekomen? Veel sterkte!
he Angros, Bedankt dat je ernaar vraagt. Ik heb ervoor gekozen nog even te wachten maar helaas is het nog steeds niet op gang gekomen. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe lang ik nog moet wachten, hoelang zoiets kan duren uiteindelijk. De medicijnen optie vind ik eigenlijk best eng...maar erg lang wachten wil ik ook niet meer.
Hey Ludde Vorige week dinsdag zou ik 9.3wkn zijn er is toen bij de echo geconstateerd dat het hartje niet meer klopte. Dit klopte op 6 en 13 augustus wel maar het vruchtje liep 10dgn achter en later 17dgn. Toen geconstateerd werd dat het hartje niet meer klopte is het vruchtje gemeten op ongeveer 6wkn. Ik heb er ook voor gekozen af te wachten en wacht nu dus een week vanaf het moment dat geconstateerd is dat het hartje niet meer klopt. Ik ben naar mijn huisarts geweest om er over te praten en te vragen hoe groot de kans is dat het vanzelf afkomt en wanneer dit dan gebeurd. Mijn huisarts vertelde mij dat dit waarschijnlijk gebeurd als ik volgens de berekening 12wkn zou zijn bij mij is dat nu over 11dgn dus volgende week zaterdag tot die tijd wil ik sowieso afwachten. Natuurlijk afkomen voelt voor mij het beste zowel lichamelijk als psychisch. Mocht er ingegrepen moeten worden ga ik voor medicatie. Ik ben namelijk doodsbang voor naalden en narcose plus dat ik het idee van curretage erg vrouw onterend vind, moet het dan miet het maar als het anders kan echt niet. Ik hoop voor je dat het snel af komt. Groetjes Loes
Wat vervelend dat het nog steeds niet op gang is gekomen. Heb je met je verloskundige/gyn overlegd hoe lang het verwantwoord is om te wachten? Ik kreeg een brief mee waarin stond dat het in 50% van de gevallen binnen 2 weken op gang komt. Bij de andere 50% duurt het dan denk ik langer dan 2 weken of komt het helemaal niet vanzelf. Ik begrijp goed dat je medicatie erg eng vind. Zeker als je alle verhalen op internet leest. Ik was ook best bang wat er ging gebeuren. Achteraf vond ik het bloeden erg meevallen, maar de pijn vond ik wel heftig. Ik begrijp ook goed dat je niet meer erg lang wilt wachten, want je kunt het op deze manier wellicht ook nog niet afsluiten. Hoe sta je tegenover curretage? Dat leek mij weer heel eng vanwege de narcose (heb dat nog nooit gehad) en het (kleine) risico op verklevingen. Nogmaals succes met het maken van je keuze!