Een lastig verhaal.... Even een kleine terug blik. Mijn ouders zijn gescheiden, veel problemen gehad in de puberteit met mijn moeder, bij wie ik bleef wonen. School, werk, thuis. Alles was ellende. Ik was niet makkelijk, maar mijn moeder ook niet. Ze heeft ook echt wel dingen gedaan die moeilijk te vergeten/vergeven waren en ze dronk erg veel. Nog steeds helaas.. Sinds ik het huis uit ben gegaan is onze band echt 1000 keer beter geworden. Ik ben hartstikke gek op m'n moeder en ik weet dat ze bepaalde dingen niet bewust doet of heeft gedaan, en dat ze het wel goed bedoelt... Nu het volgende.... Tussen mijn schoonouders en mij is ook echt wel het een en ander voorgevallen vorig jaar, en er is wel wat vertrouwen beschaamd. Maar de laatste tijd gaat het heel erg goed, en sinds de zwangerschap weet ik zeker dat ze me eindelijk geaccepteerd hebben... Daar twijfelde ik nogal eens aan, maar dat is meer mijn onzekerheid geweest en het gebroken vertrouwen denk ik... De band met vooral mijn schoonmoeder is momenteel echt heel erg goed. We proberen alle ouders, dus ook mijn vader en stiefmoeder zoveel mogelijk te betrekken in alles rondom de zwangerschap. Ze mochten allemaal mee naar de 3D echo, worden continu van alles op de hoogte gehouden enz. Nu de bevalling dichterbij komt speel ik steeds vaker met de volgende gedachte.. In principe willen mijn vriend en ik samen de bevalling doen (in het zhuis dus met het nodige medisch personeel erbij maar ik bedoel, wij tweeën samen.) maar het is voor ons beiden de eerste keer, dus het is natuurlijk onduidelijk hoe het precies zal lopen, en hoe we ons zullen voelen. Wil ik er miss toch iemand anders bij? Gaat m'n vriend alles wel trekken of gaat ie dadelijk van z'n stokje? In alle gevallen waarbij ik erop uitkom dat m'n vriend er niet bij zou kunnen zijn, of ik extra steun zou willen van iemand, kom ik uit bij mijn schoonmoeder.... En ik krijg dat zowat niet over m'n lippen omdat ik het gevoel heb dat ik mijn eigen moeder daarmee tekort doe. Ik wil haar niet kwetsen, maar op de een of andere manier zie ik mijn moeder me er niet door loodsen... Wat moet ik hier nu mee..? Zijn er meiden die dit probleem ook meegemaakt hebben? Of wat zou jij doen in dit geval?
Waarom denk je dat jij en je vriend dit niet samen kunnen? De meeste stellen beginnen samen aan kinderen, dus is voor beiden de vuurdoop. Heb je vertrouwen in je vk? Zij loodst je er doorheen. Ik denk ook dat mijn moeder zich erg gepasseerd zou voelen als ik mijn schoonmoeder zou vragen. Zelf kan ik me niet voorstellen dat ik iemand anders erbij zou willen hebben dan manlief... Probeer te vertrouwen op je lijf, jezelf en je vriend. En daarnaast op de deskundigheid van de begeleiders van je bevalling. En RELAX!!
Wat een lastige situatie! Geen tips of adviezen hier, maar denk wel dat je je eigen gevoel moet volgen. Het is joú bevalling...
Maar dat is toch voor iedereen anders? Dat jij er niemand anders bij wilt hebben als manlief wil niet zeggen dat het voor iedereen zo is? Er zijn toch zo veel meiden die hun moeder ofzo erbij hebben...? En daar gaat het ook niet helemaal om in mijn verhaal/vraag denk ik... De band met mijn eigen moeder is (mede door drankgebruik) niet helemaal zoals normaal, en mijn gevoel zegt me dat ik misschien de behoefte zal krijgen om hulp van mijn schoonmoeder te krijgen.... Overigens is de man van een vriendin van mij (en deze jongen was door zijn werk écht wel wat gewent en zeker geen watje) van z'n stokkie gegaan tijdens de bevalling. Die kon echt niet omgaan met het hele gebeuren en viel gewoon flauw.... @w03z3l: thnx...
Ik zou doen waar jij je het beste bij voelt. Je moeder zal zich waarschijnlijk wel gepasseerd voelen, maar het is JOUW bevalling. En het moet voor jou goed aanvoelen. Ik wil bijvoorbeeld geen familie en geen schoonfamilie bij de bevalling. En ik ga ze ook niet direct op de hoogte stellen als de bevalling begint. Mijn partner en mijn beste vriend en zijn vriendin, zijn de enige mensen die ik bij mijn bevalling wil en die ik op de hoogte stel. Dus ik zou echt doen waar jij je goed bij voelt!!
Lijkt me een erg lastige situatie! Zou je er niet eventueel een vriendin bij willen hebben? Dan hoef je ook niet die moeilijke keuze te maken. Persoonlijk zou ik er zelf voor kiezen om het gewoon met je man te doen, want het is zo iets intiems en je band wordt er nog veel sterker door. Ik heb mijn bevallingen dan ook echt als teamwork ervaren. Mocht je man het niet aankunnen dan kan hij toch altijd nog bij je hoofd gaan staan en kijkt hij niet naar de onderkant. Neem lekker wat druivensuiker en dropjes mee en dan komt het vast wel goed! Hoe denkt je man er zelf over trouwens? Twijfelt hij of hij het aankan? Mocht je toch voor je schoonmoeder kiezen dah zou ik wel op een hele rustige manier aan je moeder uitleggen waarom je daarvoor kiest. Dan kan je ook zeggen dat je wel ontzettend van haar houdt, maar dat je haar steun liever in de tijd erna hebt als je ukkie er is ofzo. Succes met je beslissing!
Ik bedoel het niet kwaad, het is gewoon mijn gevoel. Wat ik vooral wil zeggen dat je het best kunt proberen te vertrouwen op jezelf, je lijf en je vriend. Als jij denkt dat hij niet in staat is jou te steunen, is het slim om iemand erbij te zoeken. Als jouw schoonmoeder de aangewezen persoon is, kun je voor haar kiezen. Maar het risico is er zeker dat je moeder zich gepasseerd voelt. Mijn doel was je gerust te stellen, niet om te zeggen dat je iets fout doet. Want ik denk dat je moet doen wat goed voelt. Zo kun je best ontspannen en dus rustig je bevalling ingaan... Heb je niet een vriendin die je erbij zou willen vragen? Zo kun je je loyaliteitsdilemma misschien omzeilen?
Hahahaha nou mijn vriend moet het niet wagen flauw te vallen hoor! Ik mep hem zo hard dat hij de komende dagen niet meer zal slapen dan Hij hoort er voor mij te zijn en niet andersom. Maar dat is je vraag niet Lastig.... Toch zou ik vooral kiezen wat voor jou goed voelt. Is dat je schoonmoeder, dan is dat je schoonmoeder. Er moet zo min mogelijk spanning zijn voor jou en jij moet je op je gemak voelen.
Is het geen optie om nu voor je schoonmoeder te gaan, maar bij een eventuele tweede voor je moeder? En haar - als ze ernaar vraagt - dat ook duidelijk maken. Of je kan natuurlijk ook gewoon de twee moeders vragen. (Maar dan wordt het wel erg druk als je partner er ook nog bij is.)
Ik begrijp je dilemma. Daarnaast begrijp ik degenen die zeggen dat het jouw bevalling is ook. Als je je niet op je gemak voelt tijdens je bevalling, kan het zijn dat het niet vordert. Ik denk dat het mijn keuze zou zijn om met mijn moeder te praten en uit te leggen dat het niet is om haar te kwetsen, maar ik het gevoel heb sm nodig te hebben voor het geval ml het niet trekt. Dat ik hoop dat ze er begrip voor heeft. succes met kiezen en heb een fijne bevalling!
Ik snap je gevoel goed, en het dilemma daarmee ook. Maar ik vraag me af of het je zou helpen als je probeert het vertrouwen in jou en je vriend te vergroten, dat jullie dit zelf aankunnen. Ik weet niet hoe ver je bent, maar kunnen jullie samen nog een cursus doen? Iets van Hypnobirthing of Samen Bevallen bijvoorbeeld, waarin je echt met zijn tweeën wordt voorbereid op de bevalling. Mijn verhaal mag dan heel anders zijn dan jouw verhaal, maar ik dacht in mijn 1e zwangerschap dat ik graag mijn moeder erbij wilde, omdat ik er niet zeker van was dat mijn vriend me er doorheen kon loodsen. Samen Bevallen heeft ons toen heel erg geholpen, daarna wist ik dat we het samen aankonden. En voor deze zwangerschap verdiep ik me in Hypnobirthing, dat is ook erg gericht op hoe je dat samen doet. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik hoop het. En ik wens je een prachtige bevalling, als het eenmaal zo ver is.
Geen van beiden uitnodigen en het met je vriend en de vk doen. Dat doen de meesten en het is niet je vriend die je erdoor moet loodsen maar je vk. Je vriend zal er zijn om dingen aan te geven en je hand vast te houden. Meer kan hij niet doen. Het steunen en erdoor loodsen doet je vk wel.