Stuitligging en keizersnee

Waarom word er meteen gezegd dat je een keizersnede gaat krijgen?
Een kind in stuitligging kan gewoon geboren worden hoor. En waarom wil je geen draaipoging eigenlijk?
Ik heb met 34 weken een draaipoging gehad die niet ging lukken omdat ik een groot kind op de wereld zal gaan zetten zeiden ze en ze lag ingedaald. Ik heb voor een normale bevalling gekozen en niemand deed hier moeilijk over. Gelukkig was op een hele duistere manier met 38weken mijn dochter uit het bekken geschoten en goed gedraaid. Zelfs toen ze wisten dat mijn dochter groot werd want was al over de 4kg en 52cm en niemand vond dit een probleem.
Als ik je een tip kan geven doe gewoon die draaipoging en mislukt het ga dan alsnog voor een normale bevalling. Een keizersnede kan uiteindelijk alsnog gedaan worden.
Weet niet of je in de buurt van Rotterdam woon, maar ik kan het ikazia aanbevelen. Daar word je heel goed begeleid in alles en daar worden de stuitbevallingen heel vaak gedaan

 

Zit nu pas alle reacties te lezen, maar waarom hebben jullie allemaal een keizersnede gehad? Ik zal me niet te druk maken hoor. Mijn dochter draaide trouwens met 9cm naar sterrekijkertje is echt nog erger dan een stuitbevalling kan ik je vertellen.
Maak je niet te druk hoor meid. Alles komt goed, en je moet maar zo denken er zijn heel veel vrouwen die je voor zijn gegaan en die het voor een 2e keer of meer zwanger worden. En als je je kleintje in je armen heb weet je eigenlijk al niet meer hoe heftig het is geweest.

 

Nou Corine, nooit van mijn leven zou ik een stuitbevalling doen, ivm de risico's voor het kindje. Ik ben ts niet maar heel veel vrouwen kiezen om deze reden voor een keizersnede. Draaien is ook iets dat ik nooit zou doen. Heb nooit voor die keuze gestaan maar dat lag bij mij sowieso al vast. Stuitligging zou keizersnede worden.

 

Ik kan de draaipoging niet aanraden. De hartslag van mijn dochter viel weg en het was paniek. Gelukkig herstelde ze zich. Ingeleid en uiteindelijk spoedkeizersnede. Deze keer krijg ik ook gewoon een keizersnee. Geen discussie mogelijk. Als jij voor keizersnee kiest gewoon doen. Draaipoging heeft gewoon hoop risicos...

 

Dat ging bij mij ook zo. In het ziekenhuis waar ik lag wilden ze je zo snel mogelijk weer mobiel hebben. En daarna na twee nachten weer naar huis. Dat vond ik eigenlijk wel prettig, lekker thuis met de kraamzorg.

Verder vond ik het plaatsen van het infuus erg meevallen, dat leek me nog het engste van de hele operatie. De ruggeprik ging bij mij ook zonder problemen. Catheter werd pas geplaatst na de ruggeprik, dus daar heb ik niets van gevoeld. De operatie ging erg vlot en er hing een gezellige sfeer op de OK.

Qua herstel raad ik je echt aan om die eerste zes weken rustig aan te doen, maar dat weet je al, zie ik .

Corine: ik heb overwogen een stuitbevalling te doen, maar ik vond de risico's voor de baby toch te groot. Daarnaast eindigt een stuitbevalling van een eerste kind toch vaak (in 50% van de gevallen, geloof ik) alsnog in een (spoed)keizersnede. En dat lijkt mij ook geen pretje, na een tijd toewerken naar een bevalling alsnog een keizersnede krijgen.

Ik heb trouwens wel een draaipoging laten doen, maar die is niet gelukt. Deed bij mij geen pijn, 't voelde hoogstens wat vervelend. De gynaecoloog die de versie deed, gaf het na een paar pogingen ook op, hij wilde niet te hard aan de baby sjorren. Moxatherapie heb ik niet geprobeerd, maar dat is ook nog een mogelijkheid.

 

Hier een 'spoed'keizersnede omdat ontsluiting niet vorderde (3 uur op 8cm). Was van tevoren ontzettend bang voor de ruggenprik en de hechtingen, maar het had niet beter kunnen lopen! Katheter ook niks van gevoeld! Litteken ziet er echt keurig uit, ongeveer 15 cm onder m'n bikini, vlak boven de haargrens.

Vraag wel om onderhuidsee hechtingen, dan hoeven ze er ook niet uit worden gehaald.

Ik ben zaterdagavond bevallen en mocht/moest op maandag uit bed. Wilde ook erg graag want wilde zoooo graag douchen heb echt gesmeekt of ik eruit mocht daarna ook zelfstandig naar toilet (manlief liep wel mee want was nog beetje wankel).

Thuis echt m'n rust genomen, kon ook niet zoveel maar dat was meer door de PE/HELLP wat ik gehad heb.

Enige waar ik écht problemen mee had was dat ik niet zoveel mocht trap lopen en dat ook niet durfde met dochterlief.

 

@Corine: het kan toch gewoon zo zijn dat ts op basis van verkregen informatie en op basis van haar eigen gevoel heeft besloten tot een ks? Dat is haar goed recht. Uiteraard mag jij daar anders over denken, maar volgens mij gaat dit topic ergens anders over.

Waarom ik een keizersnede had: mijn bevallig begon spontaan. Toen de vliezen braken, bleek dat meiske in het vruchtwater had gepoept. Dus meteen naar het ziekenhuis (ik wilde toch al poliklinisch bevallen, dus oké). Eenmaal aan de meters bleek bij ieder wee haar hartslag te dalen. Dat werd steeds ernstiger. Dus eerst besloten tot keizersnee, daarna opgeschaald tot spoedkeizersnee en op het laatst zelfs nog met spoed onder alg. narcose gebracht omdat de ruggenprik niet snel genoeg werkte. Ze was er toen binnen 2 minuten en deed het gelukkig meteen heel goed. Voor mijzelf was het wel even heftig: ik wist bij het wakker worden niet of mijn kind nog in leven was of niet. Dat moest ik wel even een plekje geven.

Nu ik opnieuw zwanger ben, heb ik wel een medische indicatie, maar hoef ik niet per se opnieuw een keizersnee.

 

Wat irritant dat mensen je van je keuze proberen af te praten.. deed men bij mij ook. Om boos van te worden. Mijn lijf, mijn baby mijn buik mijn keuze..

 

Denk het ook dat laatste, want ik ben na 5 dage bijv gewoon boodschappen wezen doen met mn kinderen.

 

Ik had ook weinig vruchtwater. Versie is niet gelukt en was ook erg pijnlijk.
Ik koos voor een stuitbevalling. Dat werd na 23 uur alsnog een keizersnee. Ik was zeer overtuigd van een stuitbevalling, wilde dat heel graag proberen. Maar was na 23 uur wel heel blij dat de ks toch kwam.
Alles viel me tegen: de ruggenprik, de ks, bloeddrukval, etc. Ook het herstel.

Bij de tweede was het weer lang onduidelijk. Weer een stuit, maar kleine zus draaide wél. Toch werd dat ook een keizersnee, deze keer gepland. (Ivm voorgaande ks en de complicaties daarbij).
Dit viel me 100% mee. De ruggenprik ging goed, de ks was een gentle sectio, wat een cadeautje. De eerste twee dagen erg veel pijn, maar verder herstel ging wel sneller.

 

Onderhuids hechten leek mij heel normaal, maar bij nagesprek met de verloskundige (die werkt meestal in een ander ziekenhuis) is het helemaal niet zo standaard!
Gelukkig was mijn man nog zo aanwezig dat hij dit nog gezegd heeft, ik was zelf door de ziekte aardig van de wereld gewoon dus even aangeven van tevoren een hey ook in de OK nog even (laten) benoemen

 

Ow echt? Ik spoedkz om 21uur savonds.. de volgende ochtend 8 uur stond ik naast me bed en ben smiddags gaab douchen dat mocht gewoon ... of was het omdat je niet kon opstaan??

 

Ik ben nu 32 weken zwanger en mijn kleintje ligt nog altijd stuit. De verloskundige heeft ook tegen mij nu gezegd dat ik er over na moet gaan denken wat ik wil.
Op de één of andere manier heb ik er ook geen goed gevoel bij, uitwendig draaien. Een keizersnede ben ik als de dood voor en een stuitbevalling is gewoon geen optie voor mij.

Zijn er ook vrouwen die hun kleintje hebben laten draaien? Ik ben zo benieuwd of alles goed is gegaan en of er geen complicaties alsnog waren bij de bevalling.

Dat mensen hun mening aandringen ken ik maar al te goed! Ik wil zelf het liefst thuis bevallen. Mijn omgeving is het daar niet mee eens en proberen mij van gedachten te veranderen.
Heel apart!

 

Het herstel viel mij erg mee. In het ziekenhuis kreeg ik meteen na de operatie een morfinespuit. Daar werd ik wel wat groggy van, maar flink pijn hebben is ook niet fijn. Daarna kreeg ik een combinatie van diclofenac en paracetamol. Thuis nog een aantal dagen paracetamol geslikt en toen afgebouwd. Ik kon snel staan en lopen. Alleen uit bed komen was niet zo prettig, ik miste thuis die 'papegaai' wel. O ja, en niezen voelde niet zo lekker. Maar verder gelukkig weinig pijn gehad. Van de kraamzorg mocht ik niet te veel traplopen, en dat advies heb ik ook opgevolgd.

Mijn man mocht er bij het zetten van de ruggeprik ook niet bij zijn (misschien zijn ze bang dat partner dan van z'n stokje gaat ), maar daarna was hij er wel meteen bij.

 

,

Ik zal jou wat moed geven. Ben nu 31 weken zwanger van de tweede...eerste was niet geplande keizersnee... Ik had ook enorm bang van de epidurale verdoving en alle verhalen die ik al gehoord heb! Maar ik kan je gerust stellen! Ik heb geen hoge pijngrens maar die epidurale verdoving is twee keer niets. Doet niet veel meer pijn dan een spuit krijgen in de bil of een infuus prikken... Dan het litteken daar zie je bij mij bijna niets meer van! Het eerste jaar is het roze nadien wordt het wit en het is heel dun. Dus ook daarover hoef je je geen zorgen te maken! Een tip die ik je meegeef. Vraag dat ze eerst je epidurale geven, alvorens de blaassonde te plaatsen dan hoef je dit niet te voelen want je bent al verdoofd...

 

Nog niet van gehoord van zo een gentle sectio. Ben nochtans verpleegster maar in België... Lijkt mij wel zalig. Eerste sectio bij mij, heb ik heel lang op recovery gelegen. Mijn dochter is geboren om 8.50u en ik was terug op mijn kamer om 14u in de namiddag,problemen met de bloeddruk, en ja ze hebben haar wel even laten zien maar dat was het dan.... Deze keer beval ik in een ander ziekenhuis en hoop dat het daar net iets beter is. Want ik mocht ook 2 dagen helemaal niets eten en vanaf dag 3 enkel yoghurt .. Was ik heel boos om en heb het nooit begrepen, pas vanaf dag 4 gewone voeding en dan vragen ze hun af waarom de borstvoeding niet goed op gang komt...

 

Mijn eerste lag in stuit...nooit anders gelegen. Gyn durfde daardoor stuitbevalling niet aan: bij een hoofdligging vormt het hoofdje naar het bekken, in mijn geval had het hoofdje dus alle ruimte en was groot en rond..en het risico dat dat problemen kon opleveren durfde de gyn dus niet aan.
Ik durfde zelf een versie niet aan...ten eerste omdat been nooit anders had gelegen (mocht het nou continue aan het koppeltje duikelen zijn en uiteindelijk verkeerd om eindigen, had ik het wellicht wel geprobeerd.maar de mijne heeft 9 maanden "rechtop" gezeten en amper bewogen.)
Ten tweede heb ik 2x om onverklaarbare reden een flinke hoeveelheid bloed verloren (laatste trimester) en die 2 punten samen weerhielden mij van een versie.

En de KS op zich is mij zodanig meegevallen, dat ik bij de 2e voor weer een KS heb gekozen..

 

En verder hoor ik allemaal angst~/horrorverhalen over de nietjes/krammetjes: Ik ben beide keren gehecht met krammen.
Beide littekens zijn netjes geheeld en van krammen niets meer te zien

De krammen worden trouwens bij je thuis door de VK verwijderd, dus je hoeft er niet voor terug naar het ziekenhuis ofzo.
En daar voel je echt niets van! Hebben ze een speciaal tangetje voor.


En wat betereft rust houden: er zit natuurlijk een verschil tussen 6 weken in bed blijven liggen of vanaf dag 1 je ramen gaan lappen, week-boodschappen doen en stofzuigen.
Ik heb na thuiskomst alleen s avonds mijn bed gezien, maar deed wel rustig aan. Pakte wel vanaf t begin zelf mijn drinken, fruit of ik smeerde even een broodje, maar heb bijvoorbeeld even gewacht met een half uur achter het fornuis staan. En mn vuile bord in de vaatwasser zetten lukte prima, maar de hele vaatwasser uitruimen, sloeg ik even over. Luister gewoon naar je lichaam, het is een zware operatie. En doe wat je kan, maar sloof je niet uit voor de buitenwereld.