Hoi hoi, ik ben 36 weken zwanger van mijn eerste kindje en ik ben doodsbang voor de aankomende bevalling. Vooral voor dat hoofdje dat er beneden uit moet komen. Ik ben anderszijds wel heel benieuwd naar onze kleine meid. Zijn er nog meer mensen die bang zijn hier? Of mensen die ervaringen kwijt willen?
Ik denk dat iedereen dat wel is hoor Zeker bij een eerste, je weet namelijk niet wat je moet verwachten. Ik ben als de dood dat ik de vk te laat belt, dat mijn vriend de verloskamer niet kan vinden, en voor een knip. Al heeft mijn vk me verzekerd dat ze dat laatste bijna nooit doet, alleen als het echt niet anders kan.
Ik was niet angstig, maar kan je wel mijn ervaring vertellen, misschien dat het gerust stelt! Ik kan je namelijk vertellen dat het meest pijnlijke van de bevalling het infuus was Verder waren de weeen natuurlijk ook wel pittig hoor, heb ook een weeenstorm gehad, maar die bleek uiteindelijk niet voor niets te zijn. Ging namelijk in drie kwartier van 4 naar 10 cm en toen ik mocht persen voelde ik alleen maar opluchting! Hele erge pijn heb ik hierbij niet gehad en ook daarna niet. Het heeft bij mij maar een kwartier geduurd en toen was ze er! Had ook maar een piepklein scheurtje down under wat voor de netheid gehecht is. Echt het viel mij in ieder geval reuze mee, hopelijk verloopt het bij jou ook zo goed!
wAt lijkt jou precies eng ? Dat het er van onder uit moet of als het hoofdje staat dat dat zeer doet ? Ik ben nu zelf zwanger van de vierde, en ik vind een bevalling juist geweldig, met een ruggenprik zijn de weeën goed te doen, het persen heeft bij mij 12 8 en 8 minuten geduurd, het meeste werk is het hoofdje en de schouders, meestal is het zo dat wanneer het hoofdje staat dit inderdaad even pijn doet, het voelt alsof je vagina van onder in brand staat, meestal krijg je al vrij snel daarna een nieuwe pers wee en bij mij was het geval dat daarbij de schouders geboren werden en toen gleed het hele kindje er meteen achteraan, bij mij viel het dus allemaal best mee, Misschien kun je proberen je gedachten om te draaien, niet denken aan het hoofdje dat daar uit moet maar denken dat zodra dat lichaampje geboren is jij het meest mooie perfecte natte naakte warme lijfje op jou blote borst krijgt, een perfect klein lijfje dat maanden in jou buik heeft gezeten nu ligt te huilen op jou buik en niets liever wil dat bij zijn mama zijn Mijn persoonlijke ervaring is dat een bevalling zo ontzettend magische en gaaf is, ik kijk er helemaal naar uit, Ik hoop voor jou dat je je angst de baas bent tijdens de bevalling, ik denk wel dat je er goed aan zou doen het wel aan te geven aan je gyn of verloskundige zodat ze hier rekening mee kunnen houden,en jou eventueel qua puffen wat meer kunnen begeleiden zodat je niet in paniek gaat raken tijdens de bevalling.
Ik mag straks voor de derde keer en heb ook een beetje dubbel gevoel: zeker weer spannend, maar kijk ook enorm uit naar de eerste ontmoeting. Over je grootste angst, het past en je kunt het Ik vond het zelf verbazingwekkend pijnloos (terwijl ik dat juist ook het engste vond). Bij mijn eerste heb ik uit voorzorg een verdoving in het perineum gekregen. Van die prik voelde ik niks en van het staan van het hoofdje al helemaal niks. Misschien is dat een idee voor je bevalplan?
Ik ben vooral bang voor het moment dat het hoofdje staat en ik wil liever geen ruggenprik tenzij ik het echt niet kan houden. Ik heb het er met de verloskundige wel over gehad en ze zei wel dat ze inderdaad het perineum wel konden verdoven voor mij. Verder ben ik bang voor het slachtveld daar beneden, ik rij ook paard dus heb hele sterke bekkenbodemspieren en die helpen denk ik ook niet mee al heb ik zo wat de hele zwangerschap niet meer gereden. Ik heb ook al aan tens zitten denken maar vraag me af of dit echt helpt.
Ik ben ook bang voor de bevalling, bang voor de pijn maar ook of ik het wel allemaal aan kan. Tijdens mijn menstruatie lag ik vaak al 1 dag plat met pijnlijke krampen. En om me dan voor te stellen dat weeën veel heftiger zijn, maakt het allemaal niet makkelijk. Dinsdag word ik ingeleid, woensdag is het de bedoeling dat ik beval. Aan de ene kant prettig om een exacte dag te weten , maar aan de andere kant maakt mij dat nerveuzer want ik tel de dagen echt af. Een ruggenprik wou ik in eerste instantie ook niet, maar hoe dichterbij het komt hoe meer ik erover begin te twijfelen en wil ik toch voor een ruggenprik gaan .
Waarom moet je worden ingeleid als ik vragen mag? Ik heb dat dus ook, pijn is al snel teveel maar volgens mn zus is het zo dat je een oerkracht krijgt om t op te vangen. Ik heb nu al 2 dagen regelmatig last van voorweeen en die werden me samen met de spanning voor de bevalling net al even teveel. Terwijl het niet echt pijn deed maar meer alsof ik ongesteld ging worden. Ben nu ook bezorgd dat ze te vroeg komt met zoveel voorweeen. Het lijkt me idd niet fijn te weten wanneer het komt want dat is nog spannender.
Ik word ingeleid omdat er een groeiachterstand is en vermindering van het vruchtwater. Voorweeën heb ik ook, idd het gevoel alsof je ongesteld ga worden. Ik heb ook soms felle korte steken in mijn vagina, dit kon door het indalen komen zei de gynaecoloog. Ik probeer maar zo te denken, er zijn zoveel vrouwen voor mij gegaan ik kan dit! En we hebben ook geen andere keuze, de baby zal er hoe dan ook uit moeten.
Oh wat vervelend, nu denk ik dan zit ik al gezond te zeuren over de bevalling. Ja indalingsweeen heb ik ook gehad met 33 weken. Ze ligt al vast in mn bekken nu. En er zijn ons idd een hoop vrouwen voorgegaan dus het zal op welke manier dan ook wel goedkomen ook. Proberen positief te blijven en het eindresultaat voor ogen te houden, dat helpt mij soms want wil mn kleine meid wel in mn armen sluiten.
Ik vond het heel fijn dat toen de pijn voor mij te erg werd ik kon vragen om een ruggenprik. Heb toen ook zelfs nog heerlijk een paar uurtjes geslapen om even bij te komen. Hierdoor heb ik een relaxte bevalling gehad en ben ik nu (38 weken zwanger) ook niet bang voor de 2de bevalling, omdat ik weet dat wanneer ik wil ik altijd om een ruggenprik kan vragen
Het is ook heel spannend. Een goede voorbereiding is daarom ook van belang. Vertrouwen kweken in je lichaam helpt. Wat mij heel erg geholpen heeft tijdens de bevallling is me helemaal overgeven aan wat er met je lichaam gebeurd. Dat versterkt ook de aanmaak voor endorfines. Ik heb ook nauwelijks gecommuniceerd met mijn omgeving, dat leidde alleen maar af. Dat waar ik nu , bij de derde het meeste tegen op zie is het hele gebeuren na de bevalling. Ik vond bijvoorbeeld de geboort van de placenta echt veel erger dan die van de baby. En het vloeien en het spoelen down under in de week na de bevalling, de stuwing etc. echt 10 keer liever een bevalling, maar goed, het hoort erbij en het gaat ook weer over
Heb je een bevallingscursus gevolgd? Ik deed dat meer voor de lol eigenlijk, maar ik heb er wel ontzettend veel vertrouwen van gekregen. Ik wist in grote lijnen wat ik kon verwachten, wat wel en niet mijn eigen keuze was en hoe andere zwangeren ernaar keken. Iedereen is anders, elke bevalling is anders, maar iedere vrouw in Nederland kan bevallen al dan niet met hulp. Jij kan het ook! Natuurlijk is het super spannend, maar als je weet wat je kan verwachten en waar je om mag vragen geeft dat echt rust! Dus daar lag ik een paar maanden geleden in het ziekenhuis met weeën. Helemaal voorbereid en vol vertrouwen... Had mijn kindje geen zin en werd het een keizersnede. Helaas pindakaas, maar het was toch een mooie ervaring.
Wat je ook nog kan overwegen om te doen is vooraf (mag vanaf 36 weken) je perineum iedere dag masseren met perineumolie. Het wordt hierdoor wat soepeler en als je de massage goed uitvoert of laat doen door je man, kan je het een beetje oprekken. Om de juiste techniek hiervoor te leren kun je het beste even op YouTube kijken. (Laten ze zien op een nagemaakte vagina hoor haha ) Ik heb het zelf ook gedaan en misschien ging het daardoor wel zo soepeltjes
Lieve meid..ik begrijp je angsten..maar heb ook vertrouwen in je eigen lijf! Ik ben ook een fanatieke amazone en heb daar bij mijn bevallingen geen 'last' van gehad😉. Rijd nu nog steeds en we gaan voor een derde wondertje! Ik vond de laatste weeën het zwaarste, het persen vond ik juist een opluchting omdat ik eindelijk wat kon doen. Veel succes, je kunt het!
Hier ook de angst... Het is onze eerste dus geen idee wat me te wachten staat... Angst voor de pijn, angst voor bloedverlies, angst dat er wat misgaat... Maar hoe dichterbij het komt, hoe meer ik uitkijk naar het ontmoeten van ons kindje, en af zijn van de buik... Ik had het nooit verwacht want ik ben een bangerd eerste klas en een ontzettende pieperd (zo eentje die al begint te schreeuwen als ik dénk dat het pijn gaat doen ) maar dat neemt zeker een deel van de angst weg. Ik ben nog steeds bang, maar nu neemt de angst misschien nog maar 20% van de gedachten in beslag, en ernaar uit zien 80%... Geen idee hoe dat kan, het gaat gewoon vanzelf... Ik wil gewoon ons knulletje zien, voelen, ruiken, vasthouden....
Fijn om te horen dat een collega amazone er geen last van heeft gehad, dan zal ik daar denk ik geen last van krijgen ook . Ik kijk ook erg uit naar ons kindje maar de ene dag is het 80 tegen 20% en de andere dag weer helemaal omgedraaid . Ik probeer denk ik maar gewoon de gedachten aan de bevalling te negeren en een beetje mijn kop in het zand te steken en laat dan als het zover is alles maar over me heen komen. Malen over de bevalling en de angst heeft ook weinig zin denk ik dan want komen gaat ze toch. En ik wil ook nog genieten van de laatste weekjes en het feit dat ik nu geen pijn heb.