Gewoon even van me af schrijven, misschien zijn er ook wel dames die het herkennen (dan voel ik me misschien niet zo "overdreven" meer). Na een lange weg ben ik inmiddels 31 weken zwanger en uiteraard onwijs blij hiermee. Door moeilijk zwanger worden zijn we toch al 3 jaar verder waarin de kinderwens eigenlijk dagelijks aanwezig is. de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap waren door hormonen en extreme misselijkheid best zwaar, vooral na de periode met injecties en de punctie waren die eerste maanden zwangerschap toch redelijk heftig vond ik, vooral het "verwerken" van de punctie en het feit dat de ziekenhuis bezoekjes niet meer nodig waren was het best even "aanpassen" . (de dag dat ik met hormonen begon zijn we ook verhuisd naar de andere kant van het land & toen ik 8 weken zwanger was ben ik begonnen met mijn nieuwe baan 4 dagen per week, dit speelde de eerste maanden ook mee dat het gewoon wat "zwaar" was). Vanaf de 3e maand ging het eigenlijk wel beter werken ging beter, hoefde geen extra hormonen meer te nemen, kreeg wel een blaasontsteking en vooral snachts was dat een uitdaging haha! Met 4 maanden kreeg ik toch ineens wat bloedverlies en flink wat krampen, na contact met de verloskundige besloten het echt rustiger aan te doen en dus heeft mijn partner vanaf dat moment alles in en om het huis op zich genomen zodat ik kon werken en rusten. Nu inmiddels zit ik dus op 31 weken en merk vooral de laatste 2 weken dat ik zo baal van het feit dat mijn zwangerschap bestaat uit werken en rusten. Ook word werken gewoon zwaarder de hele dag door is het feest en laat de kleine goed weten dat het er is & dat vind ik zo prachtig maar tegelijk is het zo onhandig op mijn werk en thuis ben ik zo moe dat ik wil slapen en ook dan is zon druk lief babytje van binnen niet handig! De vermoeidheid neemt nu ook zulke grote vormen aan dat ik afgelopen woensdag niet naar mijn werk "kon" vroeg me af of ik überhaupt wel veilig aan zou komen als ik zelf moest rijden en merkte ook aan mijzelf dat ik helemaal niet wilde gaan werken, ik wilde met mijn handen op mijn buik genieten van mijn kleine schat en niet me druk maken om of het handig is of niet dat ik geschopt word. Nou ben ik geen stil zitter echt alles behalve dat en daardoor weet ik ook nu al thuis gaan zitten dan word ik na 2 weken "gek" van de stilte, maar tegelijk zit ik zo in dubio ik wil nog een cursus doen ik wil de kaartjes afmaken ik wil de kleertjes wassen etc etc en zoals ik mij de afgelopen dagen voelde weet ik dat dat onmogelijk word om "naast" mijn werk nog te doen. Heb inmiddels wel na heel veel gepieker en echt mijn gevoel te volgen besloten om niet over 5 weken maar al over 3 weken met verlof te gaan & om ipv 4 dagen komende 3 weken nog maar 3 dagen te doen. Ik vind het een moeilijke keus, voel me soms echt een aansteller. Maar tegelijk hoe "stom" ik mezelf ook voel erover ik wil gewoon genieten van mijn zwangerschap van elke schop en elke slapeloze nacht die erbij hoort, de afgelopen 2 nachten ook heerlijk geslapen vriendlief die heerlijk mijn buik masseert voor het slapen gaan, we kletsen en praten tegen ons wondertje en vallen dan zo rustig samen in slaap omdat ik niet MOET slapen slaap ik beter en ben ik ook een stuk gezelliger voor mijn omgeving ! Lang verhaal kort, werk & zwanger.. dan kies ik toch voor zwanger ook al voelt dat soms stom
ik denk dat het idd een stuk zal opluchten als je een stap terug doet. ik denk dat veel vrouwen eigenlijk te lang door gaan omdat ze zich niet aan willen stellen.. je levert een top prestatie en dat vergt veel van je. ook denk ik dat je straks al ben je geen stil zitter je toch tot rust kan komen door minder of zelfs wat eerder helemaal te stoppen met werken. als iemand je een aansteller vind omdat je naar je lijf gaat luisteren is er wat mis met diegene.. je bent nu eenmaal al dag en nacht druk aan het werk!
Ik ben maandag 31 weken en heb een eigen bedrijf en daarnaast een parttime baan.. Ik tel al even af hoor.. Nog 3 weken mezelf er doorheen slepen. Ik ben moe, wil gewoon niet meer. Ik vond mijn baan het leukste dat er was, maar op dit moment doet het me niks en wil ik gewoon enveloppen gaan schrijven, kleertjes wassen etc. Dus heel herkenbaar hoor
Ik ben na lang hellen, eigenwijs zijn en gepush van collega's 4 weken eerder dan geplande verlof gestopt met werken. Ik heb me nog nooit ziekgemeld en geloof me.. het was een groot jank festijn want ik vond het vreselijk!! De eerste week thuis was ik mega lastig...janken want ik voelde me een zielig niet werkend persoon die alleen maar deed zeuren en juist trots moest zijn dat er na 2 miskramen een mooi wondertje in mijn buik zat. De 2e week ging al wat beter...was nu gewoon raar om "niks" te doen.. zo ging het steeds beter tot ik 10 augustus officieel met verlof ging. Voelt gewoon een stuk prettiger Al met al denk ik nu had ik maar niet zo stom en eigenwijs gedaan want mn bekken instabiliteit en last vd buik is er toen alleen maar erger van geworden. Maar goed, dat is een les voor een eventuele volgende keer. Ik wil je dus alleen maar meegeven dat je best aan jezelf mag denken. Doen wat goed voelt en vooral genieten!!! Hou je goed
Hier drie weken eerder gestopt met werken dan de bedoeling was. Na een werkdag kon ik de volgende dag nauwelijks meer vooruit komen zo'n last van mijn bekken. Een teken van je lijf dat je rustiger moet doen. Dan heb ik nog een dreumes die nog niet loopt dus veel tillen helaas. Die trouwens na 4 jaar wachten en vele behandelingen uit ivf is ontstaan. Je bent echt niet de enige maar misschien voel je ook wel een soort 'druk' om vooral te genieten want je hebt er zo'n moeite voor gedaan? Los hiervan is het misschien ook verstandig om even je hb gehalte te laten nakijken. Hoeft niet laag te zijn maar dan weet je dat, dat goed is. Of toch een mede oorzaak van je klachten.
Meid, je hebt GROOT gelijk. Ik ben nu ruim 30 weken. Nog 10 werkdagen te gaan tot m'n verlof (ik neem vooraf nog een paar vrije dagen op) en ik tel ze echt af. Dus ik snap je helemaal. Geniet van je zwangerschap. De rest komt daarna wel weer. (Hier trouwens ook eerste zwangerschap mbv IVF, tweede mbv ICSI.)
Ik denk dat het je heel veel rust zal geven als je eerder stopt of minder gaat werken. Doen! Ik heb zelf ook jaren in de MMM gezeten om zwanger te worden en ons werd verteld dat wij ws nooit een kindje van onszelf zouden kunnen krijgen. Een paar maand daarna was ik ineens spontaan zwanger van de eerste... Dat terwijl ik nog volop in het 'rouwproces' zat van de eerdere diagnose én bomvol zwangerschapshormonen, maakte dat ik niet goed met de zwangerschap kon omgaan. Volgens mijn gyn komt dit heel veel voor bij zwangeren die in de MMM hebben gezeten. Het is ook allemaal niet niks. Je leeft jaren naar deze droom toe en hebt al heel wat teleurstellingen moeten verwerken, en dan ineens ben je zwanger en zit je vol hormonen (naast de hormonen die je erbij moest nemen) en dan ook nog je lichaam die een topprestatie levert. Daarbij zit je nu in het derde trimester, wat ik als de meest pittige ervaar. Dus meid, doen wat je hart je ingeeft. Lekker thuis op de bank filmpjes en series kijken. Ondertussen alles lekker gereed maken voor de kleine en lekker met je handen op je buik genieten van dat getrappel..
Wat super fijn al jullie berichten ! Heb inderdaad ook onwijs gehuild woensdag ochtend omdat ik het heeel naar vond me ziek te melden, maar inmiddels is het zaterdag ben ik gisteren rond 22:00 gaan slapen & nu net pas wakker geworden (en dat is nu de 3e dag al) dus ben wel helema overtuigd dat het nodig was en heb er dus ook meer rust in gevonden gelukkig. Stiekem denk ik nu ik blijf lekker helemaal thuis tot ons wondertje eris haha!! Vandaag en morgen ga ik lekker genieten & ik zie maandag wel wat ik ga doen. Heb dan zowieso een afspraak bij de verloskundige dus kan het mooi bespreken met haar ook !! @MI87 : druk om te genieten had ik vooral in het begin schaamde mezelf dat het niet lukte om te genieten maar nu is het andersom ik geniet en wil niks anders meer haha!! HB word inderdaad al goed in de gaten gehouden laatste 2 x waren de waardes laag maar mijn reserves nog genoeg om niet aan de medicatie te hoeven. @ twirler: heel herkenbaar jou stukje heb echt precies dat gevoel het is zo ondergeschikt terwijl het daarvoor zo'n belangrijk onderdeel was. @ lentekriebel : wat fijn dat ondanks die mededing het toch gelukt is, bij ons was de kans wegens geen zaad bij mijn partner ook zeer klein en heb me alrijd voorbereid op de melding "het kan niet" gelukkig kwam die niet en raakte ik zwanger gelijk bij de eerste ICSI.
Je wilt allerlei dingen, een cursus, kaartjes, kleertjes. Je bent dus niet ziek. En dat betekent werken tot je met verlof gaat of vakantie opnemen. Niet gaan frauderen.
Waar slaat dit nou weer op? Ik ga over twee weken met verlof, maar werken word eigenlijk te zwaar. Ik doe een thuisstudie en als ik zou besluiten om een week ziektewet op te nemen voor mijn verlof zie ik geen probleem om verder te studeren of de kleertjes te wassen. Mijn beroep is lichamelijk heel zwaar met een zwangerschap en savonds zit ik op de bank met harde buiken (nu zit daar voor mij een vergroot risico aan). De eerstvolgende vrije dag ben ik letterlijk niet vooruit te branden. Maar kleertjes wassen, enveloppen schrijven zou ik prima kunnen hoor. Er zit nogal Eem verschil tussen werken en je eigen gang gaan.
Zeker. Maar er wordt erg makkelijk gepraat over ziek melden. Er bestaat ook nog zoiets als vakantie of onbetaald verlof. Niet ziek = niet ziek. En als je wel echt ziek bent, dan is het natuurlijk prima om je wel ziek te melden. Ik vind alleen dat men zich wel mag realiseren dat je loon door iemand betaald moet worden. Het komt niet van een geldboom, maar van je werkgever of van de overheid. En in dat laatste geval van de belastingbetaler dus. Ik snap de behoefte heel goed hoor, echt. Maar 'liever thuis willen zijn' én tegelijk ook je loon willen krijgen... Tsja... We leven nou eenmaal niet in luilekkerland. En ik heb een broertje dood aan fraudeurs (en ik lees me net iets te vaak op dit forum dat mensen het allemaal niet zo nauw nemen).
Maar als je je niet goed genoeg voelt om te werken door de zwangerschap, dan is het toch geen probleem om je ziek te melden? Als je nou geen ZIN hebt om te werken, dan ben ik het met je eens. Maar hier is de ziektewet toch ook voor? Of ik lees de beginpost verkeerd.
Altijd fijn dit soort berichten, thanks daarvoor ! Als je even goed gelezen had begreep je uit mijn stuk dat ik niet ziek thuis ben puur omdat ik dat "leuker" vind, als een autorit al niet gaat vanwege extreme vermoeidheid lijkt mij dat een reden om thuis te blijven & dat is dus ook de keus die ik gemaakt heb. Nergens lees je dat ik in de ziektewet ga tot aan mijn verlof of wel? Eerst alles zeker weten voor je je bek een douw geeft !! Hier laat ik het bij, jou mening jou mening maar roep niet als je niks weet
Ach, de ZP-politie roept weer wat, xprincess. Dat doet ze wel vaker, ze wordt ook in andere topics vaak aangesproken op haar betweterige toon. Dus trek je er vooral niet teveel van aan.
@ stiertje73 : trek me er ook zeker niks van aan, vind het vooral knap dat mensen zo snel conclusies trekken en dingen bij een verhaal bedenken die nergens gezecht zijn is toch best een talent !
Alleen maar goed dat je aan jezelf denkt. En dat je het zo oplost is voor zowel jezelf als voor je werkgever erg prettig. Ik ben trouwens ook geen stil zitten en zit nu inmiddels al 10 weken thuis. En ik kan je vertellen; Ik verveel me dood
LOL ongelofelijk hier ook al zo bemoeierig bezig...je komt op mij over als een heel frustrerend,bemoeierig en afgunstig persoon just saying @ TS in een ander topic ook al zo bezig..trek je er niets van aan..en ik zeg lekker genieten van jouw verdiende rust als je zoveel slaapt heb je het gewoon nodig..niks zo vermoeiend als het laatste trimester..ik werk zelf niet eens (gezegend met een man die goed verdiend) maar ben na de keuken of badkamer poetsen al helemaal moe...is gewoon de laatste zware loodjes nu..en dan ook nog je verleden om zo lastig zwanger te worden is niet niks gewoon aan overgeven