Khloe redt je het een beetje met alle moeilijke dagen? Eindelijk beginnen hier de ideeën over de eerste geboortedag van ons kleine meisje vormen aan te nemen. We wonen bij het strand in de buurt en ws zullen we de as uit gaan strooien op het strand. Uiteindelijk zou ik dat ook voor mijzelf willen. Ben er aardig wat mee bezig en hoop dat ik op deze manier een beetje rust vind in wat we met de as doen. Het staat nu heel oneerbiedig in de kast. Het blijft moeilijk. Helemaal omdat mijn grote meid het verschrikkelijk eng vindt. Hoop dat dit een mooie plek wordt waar ik af en toe mijn gedachten kan laten gaan en waar we op haar geboortedag naartoe kunnen.
Heel mooi meis! Ik denk dat een strand een hele fijne plek is om aan jullie kleinste meisje te denken... Wij gaan op Delilah's geboortedag ook naar het strand. We willen ballonnen oplaten (als zij niet bij ons kan zijn voor haar verjaardagsfeestje, sturen wij haar feestje wel naar haar) en gewoon lekker met Vienna op het strand uitwaaien die dag, regen of niet @khloe: gaat het met je lieverd?
Heey meiden. Voel me down. Mn man kwam met roze rozen aan. Heb kaarte gehad en veel whats appjes gehad. Kan de hele tijd wel janken. 1jaar verder, voelt als de dag van gisteren. Besef dat we dr verjaardag hadde moete vieren komt hard aan. K probeer me weer bij elkaar te rapen en niet verdrietig te zijn hele tijd. Ons mannetjeh mag nu wel komen... Tot gauw meiden. Xxx
Khloe wat heftig allemaal. Sterkte vandaag! Er wordt iig heel veel aan je gedacht. Ondanks je verdriet mag deze dag niet zomaar voorbij gaan!
Oepsssss!!! Vanmiddag gezellig gemaakt zonder bescherming. Want ik heb meestal m'n ei rond cd 18/19. Mijn man vroeg nog halverwege zullen we bescherming pakken en ik oh vandaag hoeft niet want m'n ei is er nog lang niet. Zojuist ovulatietest gedaan en nu is die positief!!!! En dat terwijl ik me echt wilde houden aan die 6 maanden. Zo wordt het wel spannend
Wat is h te moeilijk he Khloe. Probeer je maar niet sterk te houden hoor. Dat hoeft echt niet. Dat "begrijpt" je zoontje ook wel. Je houdt gewoon ontzettend veel van allebei je kinderen! Ik denk ook áltijd aan mijn beide kindjes. En bij eentje hoort ook verdriet .. Dikke knuffel Iez whoops waarom ook weer die 6 mnd? Ks gehad? Ik vandaag ook moeilijke dag. Weer de vraag waarom hebben ze haar niet beter in de gaten gehouden. Ze was gewoon dysmatuur, en dat is niet gezien. Ik lees over dysmature babietjes die het wel gewoon redden vanwege de zorg die ze krijgen. Waarom mijn kind niet? Voelt toch weer als nalatigheid van de gyn. Ik vraag me af of dit nou echt zo is of niet. Ze heeft het vast niet expres gedaan maar dit is wel helemaal fout afgelopen en ik moet dat zomaar accepteren. Dat maakt me heel boos en verdrietig. Ik ga maar weer alles opschrijven wat mijn vragen en twijfels zijn en dit meenemen. Misschien schrijf ik wel een klachtenbrief ook over de afhandeling v vorige gyn. Ik wil ook precies weten hoe en wat ze nu gaan controleren bij mijn zoontje en dit steeds vergelijken. Missch eens in de twee weken ipv eens in de drie. Het zit me toch hoog nog als ik het zo schrijf. Ben zo boos dat het gewoon niet gezien is, ze was echt te klein! Ze hadden me nooit moeten laten rondlopen zonder controles na de 36 w. Ik lees het hier op het forum ook, dat dat gevaarlijk is bij kleine babies. Bij mij is dit wel gebeurd en ik moet maar aannemen en accepteren dat het "dikke pech" is of "plotselinge dood", en het klopt met de statistieken "want een op de zoveel kindjes overlijdt". Ja, dus? Dan is de kous daarmee af? Dit had nooit mogen gebeuren. Ze hadden voorzichtiger moeten zijn. Het is wel mijn kind... Niet een nummer in een statistiek. Mijn schoonmoeder zei vandaag nog "God weet wat hij doet" nou ik dacht das makkelijk praten jij hebt je kind niet verloren! (Ze zei dit n.a.v. het verhaal v mijn vriendin die haar kindje verloren heeft door trisomie 13, maar ze zei in het algemeen "je kind verliezen is heel zwaar maar God weet wat hij doet.) Noa was gewoon helemaal gezond, niets mis mee. Met de zorg van tegenwoordig had dit gewoon niet hoeven gebeuren, denk ik nu. Ik voel me hier zo alleen in staan. Ik kan het nooit bewijzen, we zullen het nooit weten en de arsten zullen het nooit toegeven. En elke x dat ik er van slag van ben word ik keer gezien als de moeder die de dood van haar kind niet kan verwerken :x
Voelt zo enorm herkenbaar conejita Ik denk ook telkens terug aan het moment dat de gyn een besluit nam wat nu verder te doen. Ik gaf aan iets minder leven te voelen, maar de ctg's waren goed. De eerste harde buiken waren al op de laatste ctg te zien, dus het was een kwestie van dagen. Ze had tussen 20 en 34 weken een flinke groeiachterstand, maar die was inmiddels ingehaald. Maar toch....een gezond kindje wat een flinke groeiachterstand had, waar nooit de reden voor gevonden is, beweegt nu ineens minder. Waarom besloot de gyn toen dat ik maar thuis de bewegingen moest gaan turven? Waarom besloot ze niet de bevalling in te leiden waarbij ze continu Delilah's hartslag konden monitoren. Zodra die stomme knoop dan strakgetrokken was hadden ze meteen een spoedkeizersnede kunnen doen. Dan was ze er gewoon geweest.... Maar ik weet dat de gyn het gewoon heel moeilijk vond. Ze zat ook echt hardop na te denken waar ik bij zat. Ze zei ook dat ik METEEN moest komen als ze niet genoeg bewoog.... Dus het voelt zo dubbel. Maar idd....had ze toen maar een andere keuze genomen Dikke knuffel meis, het kan gewoon niet meer teruggedraaid worden, dus wat dat betreft 'moeten' we ons er bij neerleggen. Maar we zullen er alles aan proberen te doen om te zorgen dat dit niet nogmaals gebeurd. Al moeten we 1000 controles krijgen, 1000 vragen stellen aan de gyns, enz.
Och Khloe, wat erg. Ik huil alweermee. Wat heftig toch weer dat verdriet dan he! Gaat het verder en beetje met de kleine in de buik. Kan je er iets van troost uit halen? Wat fijn dat zoveel mensen aan je denken! Ik hoop echt dat ik dat volgende maand ook zo mag ervaren. Hele dikke knuffel en doe rustig aan!!!
conejita: de 6 maanden zijn omdat ik 2x al een vroeggeboorte heb gehad. Geen ks dus. Wat verdrietig is het om je geliefde en super gewenste kind zo te moeten missen en om al die onbeantwoorde vragen te moeten hebben. Heel herkenbaar. Je doet er zeker heel goed aan om al je vragen en twijfels op te schrijven en gewoon die voor te leggen aan de artsen die betrokken waren. En als je een klacht wilt indienen, gewoon doen dat kan je wat meer rust brengen anders blijft het misschien malen in je hoofd wat ik natuurlijk niet voor je hoop. Ook de vragen mbt je zoontje gewoon vragen, belangrijk is dat je zoveel mogelijk rust hebt in je hoofd en niet dat je je zorgen moet gaan maken. Al denk ik dat iedere moeder die zoiets vreselijks heeft meegemaakt nooit 100% rust kan hebben, de angst voor herhaling blijft toch een beetje aanwezig. Mbt de uitspraak van je schoonmoeder. Ik heb enorm geworsteld met de vraag van Gods rol bij dit alles. En het is een feit dat God het toegelaten heeft, maar persoonlijk geloof ik niet dat het Gods plan was dat mijn babies kwamen te overlijden. Ik heb ontzettend veel moeite dat God het toegelaten heeft en het antwoord op de vraag waarom Hij niet heeft ingegrepen zal ik waarschijnlijk nooit krijgen helaas. Mensen die zelf dit niet hebben meegemaakt kunnen soms dingen zeggen die kwetsend zijn. Probeer je er niets van aan te trekken van wat anderen zeggen over je, jij en God en je man weten hoe dit is en alleen jullie weten hoe ontzettend veel jullie van jullie schatje Noa houden. Het zal voor altijd onbegrijpelijk blijven waarom het juist jullie trof en ik hoop dat je een manier zult vinden om voort te leven met het gemis en een hoop onbeantwoorde vragen (al hoop dat dat je door wat vragen voor te leggen wel al een paar antwoorden zult vinden).
sorry dames ik lees hier vaak maar heb het best moeilijk met alles wat er hier geschreven wordt, nu ja het hoort bij ons leven ... ik zit nog steeds met dvd van Berre* zijn crematie die ik doodgraag wil bekijken maar ik kan/durf/wil? het nog niet ... ondertussen weer een positieve noot om aan vast te houden, we zijn terug pril zwanger... derde keer op rij, kan het bijna niet vatten ... ik hoop dat het deze keer gewoon goed kan gaan en dat we in mei ons 3e wondertje mogen vasthouden!!! ik ga doe mijn best hier wat meer te reageren in de toekomst
Heey meiden Hiero haat het, hoofdpijn, verkouden, m'n lichaam die niet mee werkt. Afentoe menstruatie achtste pijn wat komt en gaat. Of nou door toch stress komt geen idee. Voel me nou niet bepaald lekker en happy. Gelukkig voel ik de kleine afentoe bewegen, dat geeft weer beetje hoopen moed. @mamavanmenno, geef niet hoor, je moet doen waar jij je goed bij voelt Dvd kijke moet je echt achter staan, wij hebben het vanmorgen voor het eerst gezien, heel moeilijk. Het haalt emoties en gevoelens omhoog (Vandaag is de dag dat we afscheid moeste nemen en in m'n armen is overleden ) Gefeliciteerd met jullie nieuwe wonder, ik blijf duimen voor jullie. Iedereen bedankt voor jullie lieve woorden, wat blijft het moeilijk he. Ik hoop dat ik gauw mooi nieuws kan vertellen/brengen. Xxxx
Mamavanmenno en berre, ik heb precies t zelfde, continue zit k de foto's van onze kleine meid te kijken. Terwijl k t weekend ook een positieve test mocht krijgen. Ennnn, ik voel me geen eens blij. Ik wil t pas zijn als ze me kunnen bevestigen als t nu goed mag gaan. Ik hoop wel wat reacties van je te vinden hier, binnenkort.
@lallie mijn blijdschap en ongerustheid wisselen heel erg af, 'gelukkig' heb ik best wel wat kwaaltjes zodat ik me wel zwanger voel ik ben nog enorm aan het twijfelen wanneer ik eerste echo ga inplannen bij gyn, op 6 weken, 7 weken, 8 weken ? geen idee wat goed is wanneer is / was jouw nod Lallie? mijn nod is 1 september...