Ik was vooral vreselijk opgelucht dat bevalling voorbij was ... Bij de eerste dacht ik ook: is deze van mij? hellup! Bij de tweede dacht ik: zo! jij lijkt op je broer! Behalve je neusje... Bij de derde dacht ik: oh, godzijdank is het nu voorbij (heb derde ook eigenlijk gewoon tegen me aangeklemd en lig op foto's ook met mijn ogen dicht. Bevalling viel tegen, heb echt even een half uurtje nodig gehad om tot mezelf te komen)
Ik zag hen pas 2 uur na de kz. Weet alleen dat ik dacht toen ik hem ff tijdens de kz zag... wat klein... (ik hsd een olifant verwacht) En de eerste nacht dacht ik.... kan ik hem nog weggeven? Geeeen idre wat ik nou met een baby moest....😂 maar daarna was kk echt wel verliefd hoor....
Bij de eerste was ik echt op een andere planeet haha Het eerste wat ik zei mag ik dan nu gaan slapen. Ik was er gewoon echt niet bij... Keek naar links stond mijn beste vriendin te huilen en aan de andere kant ml te huilen en dacht alleen maar wat zijn jullie nu aan het huilen? Voel me na vijf jaar nog steeds schuldig dat ik niet meteen het aah moment had. Dat kwam echt pas de volgende ochtend. Bij de tweede was ik meteen alert ze had blauwe handjes en voetjes werd meteen meegenomen, kreeg ze ook snel weer terug en kon ze alleen maar aanstaren en stevig vast houden. Bij de derde riep ik als eerste oooh wat ben jij klein, kom maar klein meisje en dat keer twintig hihi ze was 2690 47 cm
Bij de eerste was ik compleet verliefd. Bij de tweede zei ik: "ohja, zo klein..." De artsassistent en verpleegkundigen schoten in de lach, ze was bijna 9 pond
Mijn eerste gedachte was vast wat is het snel gegaan ,wat is hij mooi , Enz en daarna dacht ik steeds oooooo als ik hem maar niet laat vallen!
Ik wist niet wat ik 'ermee' aan moest, dus mijn eerste gedachte was; en nu?? Haha duurde ook echt een paar uur voordat niet meer verwachtte dat iemand haar op pakte en zei ' bedankt voor het oppassen!' Hahaha
Wat ben je glibberig en warm, wat ben je er snel! Jij bent gewoon echt van ons, ik ben je mama. Wat ben je eigenlijk! Jeeeej een meisje! We hebben gewoon een dochter!
Ik was high van de ruggenprik die te hoog was gezet tijdens de spoed keizersnede. Riep alleen maar, oooh wat ben je mooi!! En tegen mijn man, kijk dat is hem nou, wat is hij leuk hè!
Een concrete gedachte kan ik me niet meer herinneren. Wel het gevoel van totale verwondering... En ook meteen een soort beschermend, warm gevoel, een soort, je bent van ons...
Ik dacht: ja! Jij bent het! Omdat ik een heel sterk gevoel van herkenning had (hij leek sprekend op mijn eigen babyfoto's) en omdat hij klein was. In de laatste weken riep iedereen dat het een groot kind zou worden en dat klopte dus totaal niet. Ik kon me er ook niks bij voorstellen omdat man en ik zelf niet groot zijn en of waren als baby. Dus ik dacht: zie je!! Dit is mijn kind en zo klopt het helemaal!
Nu al,maar 10 minuten geperst terwijl ik me had voorbereid op minstens een uur. En wat klein(ze woog iets meer dan 2 1/2 kg),grote handen en wat is haar haar donker! (Nu is ze hartstikke blond) Ook heb ik gevraagd of ze me idd hadden geknipt,war ook zo was,gelukkig niks van gevoeld door de verdoving. Bij de 2e was het wederom snel, weer 10 minuten persen. En vond ik haar juist groot ,ze was ook een kilo zwaarder dan haar zus bij de geboorte.wat ook mooi was is dat ze direct haar ogen open deed zodra haar hoofdje geboren was.erg mooi om meteen haar ogen te kunnen zien.
Mijn eerste gedachte was: ben je echt een jongen? Dag voor de bevalling riep de echoscopiste nog dat ze schaam lippen had gezien terwijl we wisten dat het een jongen was en de gedachte erna: net 2 druppels water met papa
bij alledrie dacht ik eigenlijk alleen maar: het zit erop.. de derde heb ik wel bewust aangepakt en gekoesterd. maar omdat het met mij zo slecht ging kreeg ik daar niet echt de kans voor. toen ik haar de volgende dag op de ic weer "voor het eerst" zag dacht ik: ja hoor. jij bent het. en ik vond mijn man zo ervaren
Wat het eerste was toen ze op m'n buik lag weet ik niet meer, maar ik weet nog wel wat het eerste was wat ik dacht toen ik haar zag : "hè? Dat ben ik!"
De exacte gedachte weet ik niet meer... 't "gevoel" wel... Intense tevredenheid en liefde.... "daar ben je dan eindelijk, welkom in ons leven!"
Hier een (spoed)keizersnede: Toen ik haar hoorde huilen 'ze is er uit, en ze doet het!' En toen ze over het doek getild werd en ik haar kon zien 'ze heeft een heleboel haar! donker en krulletjes, ze lijkt op haar papa en niet op mij (uiteindelijk lijkt ze 90% op mij nu). waarom tillen ze haar over dat doek, als bewijs, denken ze dat ik mijn kind niet herken anders straks? Nou, naai me maar dicht, ik kijk zo wel verder/zie haar later wel.' Ik moest echt bijkomen dat de pijn voorbij was, en dat ze überhaupt ineens al geboren was. Soort van 'ff wachten hoor, ik heb nog even een momentje nodig'