Al twee jaar geleden...

Goeiemorgen dames.

Ik heb heel even getwijfeld of ik het hier zou neerzetten, en ik ben niet het type persoon dat snel in de slachtofferrol kruipt. Maar toch zou ik dit graag met jullie delen. Misschien herkennen sommigen zich erin, en zo niet, des te beter . Dames die even liever geen negativiteit wensen op deze eerste september, hoeven onderstaande uiteraard niet te lezen. Sommige zaken kunnen schokkend overkomen.

Twee jaar geleden is mijn schoonvader met zijn fiets vertrokken, om nooit meer terug te keren. De eerste nacht dat hij vermist was kon ik er nog mee lachen: zijn vrouw had hem waarschijnlijk weer eens te ver gedreven. Mensen die mijn reacties in andere topics al gelezen hebben, zullen wel weten dat mijn schoonmoeder niet de makkelijkste is (en dan druk ik me nog zacht uit). De tweede nacht was ik ervan overtuigd dat hij haar eens wou laten voelen dat hij het meende, en dat hij bij vrienden was gaan "schuilen". Je moet weten, mijn schoonvader is (was) de meest positieve mens die ik ooit in mijn leven heb mogen ontmoeten, dus ik dacht aan geen andere mogelijkheid. De derde nacht kregen we telefoon van mijn schoonbroer: de politie had hem gevonden. Opgehangen aan een "soortvanboom" in een brede afhellende berm. Zijn fiets volledig omhoog geheuld en verstopt. Een simkaart van zijn telefoon op de een of andere manier met zijn handen/tanden in twee gekregen. Ervoor gezorgd dat niemand hem zou vinden, en al zeker zijn vrouw niet: die gsm had hij meegenomen met de woorden: "en DEZE is van mij!". Mijn schoonmoeder zegt dat hij zonder ruzie vertrokken is en nog "tot straks" gezegd heeft, maar als ik dat vorige hoor, denk ik iets anders. Hun relatie was niet altijd rooskleurig en ze kon het bloed van onder zijn nagels halen. Maar goed, zeker zullen we het nooit weten. Officieel is hij overleden op 4 september, maar wij zijn ervan overtuigd dat hij meteen een einde aan zijn leven gemaakt heeft, meteen toen hij vertrok. Hij heeft een sigaret gerookt (hij rookte er enkele per jaar, nog geen pakje), en dan gewoon een keuze gemaakt. Voor één keer in zijn hele leven heeft hij aan zichzelf gedacht, en daar respecteer ik hem enorm voor, ook al is het heel erg jammer. Geen brief, geen aanwijzing, ... Ik heb heel zijn computer binnenstebuiten gekeerd om iets te vinden. Ik zocht "begonnen" Word documenten die niet afgewerkt waren, verscholen en verwijderde zoekgeschiedenis, alles probeerde ik. Nergens konden we een antwoord vinden op de "waarom". Een tiental mensen durfden hun vermoedens bij mij (en enkel bij mij) uiten, maar wat kan ik zeggen? Als hààr familie tegen mij komt zeggen dat ik moet zorgen voor de twee jongens, want dat ze moeten oppassen voor hun moeder... Dan sta je daar wel mooi, als 22-jarige die nog amper zo dicht afscheid heeft moeten nemen. Dan sta je héél erg machteloos, omdat de twee zoons uiteraard heel veel verdriet hebben. Erger nog: die hun eigen verdriet minderwaardig vonden aan dat van haar.

Ook ik mis hem. Ik heb geen contact meer met mijn vader en mijn schoonvader was voor mij een vaderfiguur. Altijd oprecht begaan met wat er zich in ons leven afspeelde. Altijd positief. Ik herinner me nog als gisteren de manier waarop hij vroeg "of ik nu echt niet nog iets moest drinken??". Ach, hij was echt schattig op zijn eigen manier, kerstmanbaard en al. Hij kon genieten van eten alsof hij altijd iets nieuws aan het ontdekken was, ook al was het maar alledaags. Alles wat ik haatte aan mijn schoonmoeder, kon hij doen verbleken als sneeuw voor de zon. Bezoekjes aan mijn vriend zijn ouderlijke thuis werden leuk omdat hij er was.

De dagen na zijn dood waren een hel. Logisch, natuurlijk. Mijn vriend en zijn broer functioneerden amper en mijn schoonmoeder, ach... Ik ben niet gek op haar, maar dit wenste ik haar natuurlijk ook niet toe. Ik heb mijn vakantiejob opgezegd en heb me fulltime ingezet voor het gezin. Ik schreef de doodsbrieven en verstuurde ze, ik ontving het bezoek, ik ging naar de winkel en kookte zodat ze toch iets zouden eten. Ik hielp bij het regelen van zijn uitvaart. Automatische piloot. Bij het groeten ben ik ter plaatse in elkaar gezakt en begon ik te hyperventileren. Tot op vandaag besef ik nog steeds niet dat hij er niet meer is.

De maanden na zijn dood waren verschrikkelijk. Terwijl mijn vriend een pure realist is, en alles op zijn eigen manier eigenlijk goed kon plaatsen (ook al had hij het moeilijk), is mijn schoonmoeder alleen maar erger geworden. En in het begin verdraag je dat, want ach, ze heeft het moeilijk. Waar mijn schoonvader vroeger de bezoekjes opleukte, werden deze nu regelrechte strafdagen voor mij. Een zekere periode ben ik ook amper langsgeweest omdat ik dit emotioneel niet meer kon dragen. Het huis hing vol met foto's van hem, terwijl zij zich wentelde in verdriet om zo de aandacht te behouden.

Vandaag denk ik extra aan hem, en dat maakt me zo kwaad. Mijn schoonmoeder, die in maart (!) nog begon te huilen omdat ze het moeilijk had omdat september eraan kwam, heeft plots in mei een nieuw lief. Mark. Mocht iemand hem per toeval kennen, gelieve dit dan uiteraard voor je te houden. You never know. Sindsdien zijn de ogen van mijn vriend aan het opengaan: mijn schoonmoeder is en blijft een narcistische persoon die heel veel aandacht nodig heeft. Voelt ze dat de aandacht verzwakt, dan haalt ze de "weduwekaart" boven. Een heel erg duidelijk patroon. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er zeker van dat ze hem soms mist, wij allemaal. Maar ze gebruikt het op een héél verkeerde manier en enkel uit eigenbelang. Terwijl ze in juli alweer zei hoe moeilijk ze het had met de naderende septemberdagen, ging ze eind augustus met Mark naar Breda, de plaats waar ze met haar man altijd heen ging. Ach, zo kan ik nog -tig voorbeelden geven, maar het maakt me o zo kwaad. Ik ben blij dat ze zich herpakt en verder gaat met haar leven, maar gebruik dan die slachtofferrol niet te pas en te onpas. Als je zoons vragen om niet over Mark te spreken, voeg je zoon dan niet toe op Facebook om vervolgens je profiel vol te gooien met foto's van jullie uitjes samen. Enzovoort.

Wow, dit is nog een erg lang verhaal geworden. We hebben allemaal zoveel om gelukkig over te zijn. Vandaag is voor ons een mindere dag. Ons kindje zal geen opa hebben. We zullen hem/haar vertellen over opa, zeggen hoe gek hij op hem/haar is. Een echte kindervriend. Opa, die normaal dooppeter had geweest. Altijd vrolijke, lieve, contente opa.

Ik wou het gewoon even kwijt, geloof ik...

 

Dankjewel iedereen.. Echt, dit apprecieer ik heel hard!

Wow, wat moet dat heftig zijn. Je eigen moeder...