Pff, ik begin langzaamaan echt gek te worden. Mijn oudste dochter huilt overal om! Als iets niet lukt, of zelfs al als het misschien niet gaat lukken. Als iets niet gaat zoals ze bedacht had, als haar zusje iets pakt waar ze zelf 3 uur geleden mee aan het spelen was, als ik kleding heb klaar gelegd die ze op dat moment niet leuk vindt etc. Ze zet het gewoon meteen op een brullen en ik kan er momenteel echt niet meer zo goed tegen Ik weet dat dit een lastige leeftijd is met dingen uit proberen en zo, maar ze huilt echt serieus meteen! En als ze dan begint met huilen stopt het ook niet meer, tot het irritante toe. Ze blijft echt om niets huilen. Ik probeer haar altijd uit te leggen dat ze niet hoeft te huilen, omdat ze heel goed kan praten. Ze kan ook tegen mij zeggen als ze boos is of als ze iets niet leuk vind o.i.d. maar dat werkt gewoon niet. Ze blijft overal om huilen. Ze krijgt echt haar zin niet met het huilen, dus het is niet zo dat ik ooit heb toegegeven en dat ze dat nu door heeft of zo. Als ze een huilbui heeft om niets dan zet ik haar in de gang op de trap om af te koelen. Ze zit dan een minuutje op de gang (heb een soort van wekkertje) en als ze dan gestopt is met huilen en rustig dan mag ze weer terug komen. Dit werkt altijd wel, maar op het moment dat ze dan binnen is en we zijn 5 minuten verder dan kan het goed weer beginnen! Ik vind het vooral lastig om dat ze natuurlijk wel mág huilen. Ik wil niet dat ze denkt dat ze niet mag huilen, maar ze hoeft niet overal om te huilen. Natuurlijk mag ze verdrietig zijn en daar om huilen of als ze pijn heeft of boos is o.i.d, maar nu huilt ze gewoon overal om en dat vind ik niet de bedoeling. Ze is ook best redelijk 'brutaal' de laatste tijd. Schreeuwen tegen mij, of spetteren met d'r tong (haha, dat is lastig uit leggen, tong uit steken en dan spetteren zeg maar ) en overal een weer woord op hebben. Ook niet erg prettig Hoe kan ik dit nu goed aan pakken? Ik merk dat ik nu echt te snel geïrriteerd raak en te snel uit m'n slof schiet. En dat wil ik dus ook weer niet! Wil het weer gezellig hebben hier in huis
Misschien optie niet in gang zetten: je straft zo haar emoties en laat haar alleen ermee te verwerken. Verwerken zijn in die leeftijd nog niet dan stopt het wel voor jou maar voor haar blijft het opstappelen. Lijkt mij het beste oorzaak te vinden, hoe komt dat, wat is de aanleiding. Ze kan onzeker zijn, geef haar dan optie om zichzelf te vinden met opdrachten of kleding zelf kiezen. Misschien komt het door iets anders, besprek met haar wat is de aanleidinh voor, wat mist ze, wat wil ze echt?. Misschien wil ze vaker je hulp ook al lijkt dat voor je dat ze zelf kan wil ze op die manier je aandacht? Er is ook gezinnig boek voor dag doornemen voor slapen gaan wellicht helpt dat?
Piccolina: Ja dat is dus waar ik bang voor ben, wil ook niet dat ze denkt dat ze niet mag huilen. Lastig dus! Maar wat betreft kleding, als ik haar zelf laat uitzoeken, dan huilt ze wel weer omdat haar legging bij wijze van spreken net iets te hoog zit, of haar rok niet goed genoeg rond draait. Snap je? Het is altijd iets!
Ik zou haar uit die bui halen dmv goed uitleggen en creatief zijn. Ze is nu op een leeftijd dat ze best al veel snapt. Mijn dochter heeft er ook een handje van om snel te gaan huilen ( een heel gevoelig meisje), als ik zo'n situatie aan zie komen dan zeg ik haar dat ze moet praten ipv huilen want huilen helpt niets, vervolgens zoek ik samen met haar naar een oplossing. Vaak is het frustratie en door hier een beetje creatief mee om te gaan en wat afleiding te bieden voorkom je huilbuien.
Ja lastig maar lijkt mij zoiezo straf niet toepasselijk bij huilen van ongemak. Mijn dochter kan ook gefrustreerd raken met huilen over 3/4 mouw of 3/4 leggings hihi. Ik probeer dan haar in specifieke gevaal uitleggen dat zo hoort het: is niet te kort of klein maar zo is het eenmaal. Misschien moet je gewoon meer geduld hebben en bespreken alles en omdat je weet dat ze van alles kan punt maken zou ik dus van te voren het "beperken". Dus stel kies ze kleding of jij, bereid haar van te voren op: als je deze kiest dan is jou keuze maar hou er rekening mee dat je wellicht mouw te kort zou vinden. Zullen we afspreken dat je eerst goed nadenkt, kijkt en bekijkt wat je kiest om frustratie voorkomen. Weet niet of dat helpt deze tactiek maar is proberen waard wellicht
Alles bespreekbaar maken is inderdaad de basis, maar het is ook de leeftijd. Tussen 3,5 en 4 jaar maken kinderen een enorme ontwikkelingssprong en zitten vaak een tijdje in de knoop met zichzelf. Ik vond die leeftijd het lastigste tot nu toe.
Ik zou haar ook zeker niet straffen om alleen maar huilen (zolang het geen schreeuwen is...). Mijn oudste van dezelfde leeftijd zit duidelijk ook in een pittige ontwikkelingsfase en soms gaat dit gepaard met veel emoties. Het uiten van emoties moet je alleen maar aanmoedigen, maar misschien kan ze ze op een andere manier uiten. Ik sluit me aan bij anderen dat stimuleren om erover te praten een stap in de goede richting is. Misschien helpt het als je haar bij jou op schoot zet en even lekker samen knuffelt? Bij mijn dochter komen er op dat soort momenten vaak (in mijn ogen soms onzinnige...) verdrietjes los.
In ieder geval niet op de gang zetten omdat ze huilt. Ik denk dat je hier echt het tegenovergestelde mee bereikt. Blijven uitleggen en vooral vragen hoe zij denkt iets op te kunnen lossen. Dus de oplossing bij haar neerleggen en haar het vertrouwen geven.
Piccolina: Dat vind ik wel een heel goede suggestie, van te voren echt met haar overleggen dat ze het zelf mag uit kiezen maar dat het kan zijn dat iets toch anders zit dan ze 'verwacht'. Thanks, hier ga ik mee aan de slag Oké niet de gang op dus. Ik vond dat zelf ook niet echt prettig maar ik weet op een gegeven moment ook niet goed meer wat te doen. Het is zo frustrerend als er altijd en alleen maar gehuild wordt (zo lijkt het dan). Ik kan haar in zulke momenten ook inderdaad best vaker eens gewoon knuffelen, wie weet komt er dan wat uit. Ik denk ook wel dat het een leeftijd ding is, dit is echt van de laatste tijd, daarvoor was het helemaal niet zo'n 'huiler'. Soms denk ik ook dat ze zich verveelt, dat ze aan school toe is. Zou dat ook mee kunnen spelen?
O, ik zet hier mn meisje wel op de gang. Gisteren toevallig een keer niet gedaan. Resultaat: letterlijk heel de middag huilen. Huilen huilen en dreinen. Huilen mag van mij. Zeker wel. En als ze een schouder nodig heeft om dingen te verwerken dan krijgt ze die. Maar dat is lang niet altijd het geval. Huilen mag, maar niet langer dan nodig. Pijn weg? Huilen ook klaar. Teleurstelling verwerkt, mooi, tranen drogen en op naar de volgende activiteit. Hier werkt overleggen gewoon niet altijd. Peuters zijn nu eenmaal niet de aller redelijkste. En erin blijven hangen is niemand bij gebaat.
Mijn zoon van 5.5 is ook een echte huiler. Maar dan ook wat hoog gevoelig en een flinke piekeraar. Net laat ik zijn nieuwe zwembroek zien en dan staan de waterlanders al in zijn ogen, want hij is vast te klein en passen ho maar. Mijn man kan er wel eens boos om worden, maar ik laat hem maar. Ik laat hem even uithuilen, probeer erachter te komen wat het probleem is en verzin dan samen een oplossing. Van tevoren dingen vertellen en uitleggen werkt ook goed. Bijvoorbeeld als de tv over 5 minuten uit gaat, dan leg ik hem uit waarom en zeg er wel gelijk bij dat ik dan geen tranen wil zien. Dan zet hij hem zelf na 4 minuten uit 😕 Straks gaat hij voor het eerst zwemmen. Heb hem een cadeautje beloofd als hij 3 zwemlessen goed zijn best doet. Hij mag het uiteraard wel spannend vinden maar hij moet wel meedoen. Kortom; geef haar ruimte voor haar emoties, niet boos worden maar ook niet in meegaan. Snel huilende kinderen schijnen later emotioneel evenwichtige mensen te worden
ooh vreselijk! Hier ook.. maar hier is ook ontzettend veel veranderd, een broertje erbij en verhuisd... Het grootste gedeelte zal daar wel door komen... maar als ik al verkeerd kijk barst hij weer in huilen uit, als iets niet lukt, you name it en het is huilen... Ik weet ook niet zo goed wat ik ermee moet... behalve dat ik het maar een beetje laat gaan, en hem probeer uit te leggen dat hij niet hoeft te huilen als iets niet lukt, hij vooral rustig moet blijven, het nog eens moet proberen en als het niet lukt hij gewoon normaal kan vragen of ik hem wil helpen... Tot nu toe is het resultaat 0...maar we blijven maar herhalen, herhalen en nog eens herhalen en heeeel vaak tot 10 tellen
Hier ook, de oudste, en die gaat echt wel op de gang. Dat gebler om niks. Ze mag eerst uitleggen wat er aan de hand is maar soms kalmeert ze echt pas als ze even alleen op de trap kan zitten. Denk dat het per kind verschilt, maar bij mijn oudste is zitten de tranen gewoon best hoog. Dat kan, maar ze moet zich soms ook leren beheersen of stoppen met huilen als er geen aanleiding toe is. Nu ze wat ouder wordt gaat het wel beter gelukkig maar nog steeds huilt de oudste hier vaker dan de jongste (die huilt dan weer echt bijna nooit).
Je beschrijft mijn dochter haha (zal het dan de leeftijd zijn ?) De kdv leidster zei dat het goed was. Mijn dochter had eerst een neutrale blik als ze boos/verdrietig/er niet mee eens was. En nu gaat ze dus om alles huilen. Soms zet ik haar op de kamer als ze probeert te drammen met dat gehuil. En als zs gewoon huilt zeg ik rustig dat het klaar is met huilen dat het niet nodig is en wrijf ik haar op dr rug.
Dit was waar ik meteen aan dacht gezien haar leeftijd.... Verder idd lekker knuffelen en aangeven dat je ziet dat ze verdrietig is "jee, ik zie dat je verdrietig bent..." ik moet zeggen dat dat begrip tonen niet altijd makkelijk is.... tenminste, makkelijk vol te houden... Ik heb mijn dochter wel uitgelegd dat huilen een soort alarm is waar moeders en vaders op reageren en dat als ze steeds om alles huilt vaders en moeders het niet meer zo serieus nemen, en dat als er dan echt pijn ,angst of verdriet is waarbij ze ons echt nodig heeft we niet meer zo snel komen omdat we dan denken "oooohhh het zal wel mee vallen want ze huilt ook om hele kleine dingetjes"
het is echt een fase. hoogtepunt van haar peuterpuberteit. ze weten echt niet wat ze met zichzelf moeten doen. ik zou dag structuur strak houden en huilbui negeren en niet daarop reageren. met negeren bedoel ik dat je haar niet in de gang zet en niks over huilbui zegt. maar roep haar terug naar het dagplan. als het fruit tijd is ga gewoon zeggen dat fruit er al ligt, of als het puzzeltijd is zeg je 'puzzel ligt al klaar, kom je mee?'. heel rustig blijven. accepteer gewoon dat zij daar weinig aan kan doen( ze merken niet eens hoe erg ze huilen) en jij kan er ook niet veel aan doen( je kunt haar een huilend kind laten zien, als je daar een kans van krijgt ergens, en zeggen dat zij soms ook zo hard huilt, want ze beseffen niet hoe het eruit ziet). hoe meer je het een probleem maakt hoe erger het wordt of duurt gewoon langer dan het hoeft. gewoon haar vragen of zij je wil helpen met de was of gezellig komt fruit eten etc. alsof er niets aan de hand is, ga gewoon door met de dag planning. vooral rustig blijven. ik stuurde mijn zoon soms naar zijn kamer als het heel erg was, in combi met brutaal gedrag, of boze woorden naar mij toe(gelijkvloers huis)want dat kan ik niet vergeven. zoon moet me echt met respect behandelen. en ik ging af en toe vragen of het al voorbij is. vaker ging ik zelf even weg. een sigaretje gerookt in de tuin. als ik merkte dat het me irriteerde. (mijn zoon had vorig jaar ook heel veel huilbuien-met 5 jaar dus- vanwege zijn school ervaringen en vermoeidheid. ik weet dus hoe erg het kan zijn) mensen zeggen dat je ook slaapproblemen, eet problemen en vermoeidheid ook aan moet pakken als je kindje die problemen heeft. het scheelt ook aan huiluren als het kind goed eet, slaapt en niet oververmoeid, over geprikkeld is. heel veel succes! en sterkte!
Ooohh ik ben zo 'blij' dit topic te lezen, dacht echt dat ik als enige een kind had die alleen maar huilt. Hier dus ook de oudste, 3,5 jaar en huilt om ALLES. Precies ook de voorbeelden die topicstarter ook noemt, hier ook allemaal redenen om te huilen. Ik zeg ook altijd dat ik haar niet versta als ze huilt en dat ze beter kan praten omdat ik haar dan misschien kan helpen maar ze is vaak zo in zich zelf aan het brullen dan dat het vaak gewoon niet overkomt. Laat haar al in veel dingen mee beslissen en probeer steeds van alles om haar af te leiden enz maar pfff vind het heel vermoeiend. Hoop dat het beter wordt ooit
Hoi, Heb niet alles gelezen hoor maar als je al aan de Rust, Reinheid, Regelmaat regel voldoet zou ik het boek 'How2Talk2Kids' eens lezen. Mijn man en ik hebben m allebei gelezen en proberen het op de moeilijke momenten toe te passen en ik moet zeggen dat dat een hoop confrontaties scheelt! Het scheelt zoveel hoe je iets brengt. Geen ja/nee strijd meer enz. Voor de duidelijkheid: het betekent niet dat je niet consequent bent en geen regels hebt. Je vraagt de dingen anders. Dus niet: 'Je moet nu eten' Maar: 'Wat wil je eerst eten, de doperwtjes of de aardappels?' Onze dochter houdt van allebei niet maar als we het zo stellen heeft ze het gevoel serieus genomen te worden en een keuze te hebben en eet ze vervolgens eerst haar doperwtjes en daarna haar aardappels op. Of we doen het 'om en om spelletje' Een hap doperwten, een hap aardappels enz. Datzelfde geldt voor haar aankleden, douchen, niet uit bed komen enz. Bijvoorbeeld niet: je gaat nu aankleden maar je gaat er sowieso vanuit dat ze zich gaat aankleden en vraagt: doe je eerst je legging of eerst je sokken aan? enz. Omdat ze hierover na moet denken vergeet ze zich te bedenken dat ze eigenlijk helemaal niet wilde aankleden. We doen dit sinds een week of zes en ze heeft nog maar 1x een echte driftbui of dwarse niet- luisterbui gehad. Het is even wennen en oefenen maar nu we eraan gewend zijn gaat het als vanzelf. Oja en als ze echt de grens overgaat moet ze hier ook even op de trap zitten hoor, regels zijn regels.
toevallig zag ik onderstaande afbeeldingen gister. Maar ik lees even mee, hier hetzelfde. Soms ook moeite met rustig blijven. 36 Reasons My Kid Is Crying... Temper Tantrums You Can't Help But Laugh At (GALLERY)