Ik ben 5 maanden geleden bevallen van een zoontje. De eerste 2-3 weken riep ik dat ik zeker wist dat dit ons enige kindje zou blijven. Maar toen hij 2 maanden was begon het toch opeens te kriebelen. En dat gevoel werd alleen maar sterker. Ik weet nu zeker dat ik nog een kindje wil... Maar ik twijfel. Ten eerste voelt het aan de ene kant nu nog te snel. Maar dat komt eigenlijk vooral doordat ik een erg zware zwangerschap heb gehad (vanaf week 8 bekkeninstabiliteit en vanaf week 30 daardoor in een rolstoel) Daarnaast las ik ergens dat het ook door de hormonen kan komen dat je zo snel naar een volgende verlangt.. En/of door het gevoel van loslaten van je steeds groter wordende baby. Wat ik wel heel duidelijk voel en waar ik niet over twijfel is dat ik sowieso 'op een gegeven moment' een tweede wil. Wanneer was dit moment bij jullie? Wat is jullie ervaring hier in?
Wanneer je echt klaar bent, zijn de meeste twijfels weg. Bij iedereen is dit anders, net als bij je eerste kindje. Wij wisten direct na de keizersnee al dat we een tweede wilden en moesten 6-12 maanden wachten. We hebben gevoelsmatig gekozen voor 9 maanden. Toch, toen ik zwanger was na 11 maanden was ik zo beroerd en had nog een baby in huis, dat ik weleens dacht waar zijn we aan begonnen. Maar nu nog vind ik het een ideaal leeftijds verschil, geen gedoe met halen en brengen van peuter/kleuter en een pasgeboren baby, een dreumes die nog heel makkelijk te vermaken was toen ik zwanger was en we zaten nog volop in de babytijd. Nu is de keuze voor een 3e kindje moeilijker, groter leeftijdsverschil, we hebben al 2 lieve en gezonde kindjes, we zijn gelukkig en stabiel, en toch, toch wil ik er nog eentje bij als het kan... En die keuze is veel moeilijker als voor de 2e!
Heel herkenbaar! Tot nu toe bevalt het goed, al is het wel druk en ben ik voor m'n gevoel de hele dag aan het plannen. Ik word wel helemaal gelukkig van die 2 kleine lieve snoetjes
Wij hebben er heftige gesprekken over hier. In mijn ogen zijn wij compleet met onze dochter. Manlief wil nog een kindje erbij... Mocht ik er nog anders over gaan denken dan zeker pas over een jaar of 5. Daar is hij het gelukkig wel mee eens! Maar ik vind het best zo, ik ben gelukkig, compleet en verlang helemaal niet nAar een tweede. Misschien veranderd het nog maar het gevoel wat ik had (de klapperende eierstokken) toen we besloten om aan kinderen te beginnen dat heb ik absoluut niet
Ik heb zelf lang getwijfeld, de doorslag ligt eigenlijk meer bij ons eerste manneke. We willen voor hem graag een broertje of zusje. Helemaal geen garantie dat ze goed met elkaar overweg kunnen ofzo maar dan hebben ze iig nog dichtbij staande familie mocht ons iets overkomen. Bovendien vind ik dat we een 2e ook nog veel te bieden hebben. Wel is de eerste al 3,5. Leek ons juist fijner, geen sjouwen en tillen terwijl je zwanger bent en kan hij zich al zelf wat meer vermaken.
Bij ons speelde alleen de vraag, willen we een tweede ja of nee. We zijn daar een aantal maanden onzeker over geweest aangezien de eerste drie maanden na de geboorte van onze zoon heel heftig en intens zijn geweest. Maar beide voelen we dat ons gezinnetje het meest compleet zal zijn als we met vier zijn, dus kogel door de kerk, we willen een brusje voor ons manneke. I.v.m. mijn leeftijd (36 sinds maart) willen we niet langer wachten dan nodig. We weten toch dat we een tweede willen dus dan het beste zo snel mogelijk.
Dit is bij mij ook zo Maar ondanks dat ik dacht klaar te zijn heb ik nu weer twijfels en angsten dus denk eigenlijk nooit dat je het echt zeker wist.. Maar wou idd dat de eerste ouder was en zichzelf meer kan redden kwa lopen etc...
Ik wilde heel snel weer een 2e. Echt net na de bevalling wilde ik weer. Dit heeftongeveer 9 mnd aangehouden. Manlief wilde namelijk nog even wachten ivm mijn studie. Toik mn scriptie afhad was mn dochter 1 en zijn we coor een 2e gegaan. Ik had op dat moment ook veel meer rust en de het echte willen was een beetje gezakt. Dit scheelde een hooop spanning en stress toen we er weer voor gingen.
ook hier al snel na de bevalling voor een tweede aan de gang. dochter is nu 5,5 maand en nu in ronde 1 voor een tweede. Bij ons was het zo dat we beiden wisten/weten dat we meer als één kindje willen, dus waarom wachten als we de middelen en dergelijke hebben.
Begrijp ik, maar alles heeft zijn voor en nadelen voor ieder misschien wel verschillend ook. Zwanger zijn is ook best pittig, dat kan ook voor twijfel zorgen. De hormonen en alle veranderingen in je lichaam, de zorgen on je andere kostbare kleine. Geniet ervan!
Herkenbaar.. Ik heb ook heel lang geroepen dat ik geen 2e wilde. Ben zelf enig kind en heb nooit het gevoel gehad iets te missen.. Daarbij wilde ik niet nog een keer bevallen .. Maar nu, bijna 3 jaar later, begon het ook bij mij weer te kriebelen. Veel vriendinnen zwanger, weer die kleine baby's om je heen.. En nu zitten we in ronde 4.. Maar we hebben absoluut geen haast.. Zou het lekker vinden dat ons zoontje al naar school gaat als de nieuwe baby er is.
Heel herkenbaar! Hier ook vrij vlot al weer kriebels voor een tweede en die zijn ook niet meer weg gegaan. Wij wachten nu weer op dat mijn menstruatie op gang komt en dan gaan we er weer voor meer onder het mom als het komt dan komt het maar merk al dat ik er toch wat meer mijn best voor ga doen rond de eisprong haha Ieder heeft daar toch zo zijn eigen tempo in. De een is daar sneller klaar voor dan de ander. Als het goed voelt voelt het goed en waarom niet? Alleen in jouw geval zou ik ivm je bekkeninstabilteit wel even wachten hoor. Mocht je dan weer te snel gaan krijg je er nog meer last van en heb je zelfs kan ook na je bevalling in een rolstoel te moeten. Dus daar zou ik eerst even over informeren. Want dan zou ik zeggen hoe groot de wens ook is eerst zelf herstellen.
o wat fijn dat hier een topic over geopend is.. Ook hier behoorlijk in dubio.. vanwege medische redenen mogen we pas proberen over 6 maanden. Man heeft medicatie gebruikt waarbij je niet zwanger mag raken, en daar minimaal 6 maanden mee gestopt moet zijn. Hij is hier nu al wel mee gestopt. Maar ik vind het toch nog best moeilijk. Wanneer ben je er idd klaar voor? Ik denk dat bij mij de twijfels hoe dan ook een beetje zullen blijven wanneer het juiste moment is. Ik lees graag mee
Toen onze dochter net 2 maand oud was, hebben we ondertekend voor een nieuwbouwhuis. 2 jaar later zijn we ingetrokken en begon het te kriebelen voor nr 2. Maar mijn verstand liet ons nog in de wachtstand staan. Ik en mijn man hadden net een jobwissel en we wouden nog een paar projecten aan het huis eerst afhebben. Een jaar nadien zouden we gaan proberen, maar we hebben eerst ons trouwen afgewacht. Toen waren we echt er klaar voor. Geen andere projecten meer in het zicht, goed ingeleefd op profesioneel vlak, enz... 3 maand later werd ik zwanger maar het mocht niet zijn. Een paar maand later hadden we wel geluk. Een tweede kindje was altijd gewenst, enkel de tijd was voor ons nog niet weggelegd.
Heb hier vorige week ook een topic over geopend. Hier ook heel erg in dubio. Moeten zo ie zo wel wachten tot dl een jaar is ivm met haar prematuriteit. (7 weken) . Advies van de gyn. Maar Oooh wat een kriebels, en ooooh wat een twijfels en angst voor herhaling van een vroeggeboorte....
Hier hebben mijn man en ik ook veel discussie gehad over het wel of geen tweede en wanneer dan wel of niet. Ik wist het nog niet zeker en als ik het al wilde pas als onze dochter naar school ging en mijn man wilde het liefst 2/2,5 jaar ertussen. en nu hebben we er besloten om er voor te gaan. je moet het op een gegeven moment maar gewoon doen als de wens er nog is, er is namelijk altijd wel een reden om het niet te doen of om er nog niet aan te beginnen.
Heel herkenbaar. Ik wilde voor de geboorte al heel graag een tweede en toen onze dochter er was, was dat gevoel alleen maar sterker. Mijn man zag dat wel even anders. Hij moest heel erg wennen aan het nieuwe leven en hij riep te pas en te onpas: er komt echt geen tweede! Ik werd hier heel verdrietig van en heb toen met hem afgesproken dat hij dat niet meer zou zeggen en dat we het er pas na negen maanden weer over gaan hebben omdat we er op dat moment nog eigenlijk niets van konden zeggen.... Qua of het zwaar was of niet. Ik moet sowieso 9 maanden wachten ivm met keizersnee. (Arts zegt jaar maar ik vind 9 maanden zat ). Maar als ik nu zo'n heel kleintje zie dan kriebelt het ontzettend. Ook omdat ik zo ontzettend van mijn zwangerschap genoten heb.... Van mij mag het morgen alweer
Oooh ik krijg al de zenuwen als ik alleen al weer denk aan zwanger te moeten zijn Nee voor mij is zwanger zijn echt alleen een manier om een kindje te krijgen maar ik heb er geen seconde van genoten! Ik ben ook altijd erg jaloers op vrouwen die er juist wel van kunnen genieten! Dan gaan die 9 maanden toch een stuk vlotter denk ik hahaha
herkenbaar, weinig genieten en meer een middel helaas. Hoop zo dat ik een volgende zwangerschap meer kan genieten want zie er ook nu al tegenop. Als ik foto's terugkijk van die periode voel ik me gewoon verdrietig. Maar goed, hopelijk valt het deze x mee.