Bijna alles is al genoemd denk ik. Wat mij erg geholpen heeft is via de huisarts met de praktijkondersteuner praten. Hij heeft me geholpen mijn dromen en wensen op een rijtje te zetten en binnen de mogelijkheden hier handen en voeten aan te geven. Voel me zo veel beter nu!
Herken het ook wel... Op mijn 30e daarom mijn relatie na 14,5 jaar verbroken was sinds mijn 16e samen,hadden al 10 jaar een koophuis..waren getrouwd...maar waren meer broer en zus geworden. Laatste jaar van die relatie daarom ook heel veel uitgegaan alsof ik een vrijgezelle puber was Was toch een hele moeilijke beslissing om uit elkaar te gaan,maar het dilemma was meteen over
Nee hoor! Herkenbaar.. ben 3 jaar geleden gescheiden toen ik 26 was.. en liep tegen hetzelfde aan. Gelukkig hadden we NHG waardoor ik vorig jaar te horen kreeg schulden vrij te gaan. Ook ik 'kon niet meer' ik was op, moe en zag het allemaal niet meer. Merk dat ik de moeilijke momenten nogsteeds heb hoor, denk ook niet dat het weggaat...als je trouwens hulp nodig hebt moet je maar pb-en....
Dertigers maken het zichzelf ook een stuk lastiger.. Je wilt/moet vanalles. Een goede baan. Een leuk, mooi huis. Die ook eens goed onderhouden en schoon moet zijn. Mooie auto, inrichting ed Veel sociale contacten. Je hebt je gezin/kinderen. Geweldige relatie Minstens een avond sporten enz. Maak voor jezelf de afweging wat je nu echt belangrijk vind. Die uitdagende baan, maar dat kost veel energie/tijd en je moet je vaste baan (inkomen) ervoor opgeven. Of je vastigheid. En is die uitdagende baan echt wel zo leuk? Misschien moet je nagaan wat er zo uitdagende eraan is, en is dit op een andere manier te realiseren.
Ik denk dat het bij ts ook komt door het feit dat ze net een scheiding achter de rug heeft, maar dat ze wel nog samen is met hem (lijkt me een hele ingewikkelde situatie, kan me voorstellen dat dat erg moeilijk is) en daarnaast heeft ze een huis waar ze niet weg kan. Ik denk dat het bij haar niet perse het dertigers-dilemma is, maar vooral de moeilijke situatie waar ze nu in zit.
Ja, hier ook last van gehad. De openingstune van Friends was praktisch mijn lijflied. Nu ben ik eind dertig en gelukkig is dat gevoel over gegaan.
Dat weet ik bijna wel zeker.. heb zelf in die situatie gezeten en dan weet je van voren niet meer dat je van achter leeft....
Je hebt ook al een heel leven geleefd met 4 kinderen en scheiding. Dat is heftig. Misschien eens een gesprek met iemand om je gedachten te ordenen?
Ik herken het vooral van het werk. Hier ook een baan onder mijn niveau. Ik weet dat ik meer kan, en haal niet veel voldoening uit mijn baan (secretaresse). Maar daar staat tegenover dat ik een heel goed salaris heb, fijne mensen om me heen en alle privé zaken kan ik ongestoord op mijn werk regelen . Op dit moment van mijn leven vind ik dat belangrijker dan mijn eigen voldoening, maar op een gegeven moment moet ik er iets mee. Of een hele leuke hobby vinden die me voldoening geeft. Heb ik nu gewoon de tijd (en de puf) niet voor. Ik merk dat er de laatste tijd ook steeds meer levensvragen door mijn hoofd spoken. Over zingeving, identiteit, wie ben ik....wat wil ik. Interessant om eens in te duiken denk ik.
Precies. En het klinkt nu allemaal makkelijker gezegd dan gedaan maar ik denk dat als men probeert van de negatieve dingen iets postiefs te maken dat er al heel wat last van schouders af kan vallen. Ik was ook niet gelukkig op mijn werk net zoals TS maar bedacht mij dan wat mij dan wel gelukkig zou maken, bij mij was dat de keuze om een bewuste TBM te worden, nu voel ik mij prima. Ik maakte mij ook altijd druk om het feit dat ik weinig vrienden had maar dan bedenk ik mij ineens, de vrienden die ik wel heb die zijn top en daar hebben we het gezellig mee, waarom zou ik dan meer vrienden willen als het zo ook goed en leuk gaat. Toch? Ik ben er achter gekomen dat ik nooit van mijn hele leven zal weten wat ik nou precies wil, ik ben een persoon die iedere week weer met iets anders gelukkig kan worden. Waarom zou ik mij dan continue af moeten vragen wat ik nou met mijn leven wil doen? Nee ik leef in het hier in en nu en daar geniet ik van. Ik zeg niet dat iedereen nu ineens TBM moet worden natuurlijk of ook zo moet gaan denken zoals ik maar ik denk wel dat je moet kijken naar wat jou dan wel gelukkig maakt en niet moet blijven hangen in wat jou niet gelukkig maakt, dan blijf je hangen in zo'n negatieve cirkel waar je alleen maar gekker van kan worden.
Midlife-crisis op je 31e? Da's nogal vroeg! Het zijn dilemma's. En je hebt veel meegemaakt en als je geen tijd hebt/maakt om eruit te komen wat je werkelijk wilt, dan blijf je erin hangen. Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk! En misschien heeft eea wel met de leeftijdscategorie te maken: Generatieverhoudingen • maatschappijleer.net
Hier ook herkenning. Ik ben 29 en heb nog altijd het gevoel dat ik niet weet 'wat ik later wil worden'. Aantal verschillende banen in verschillende sectoren gehad; allemaal leuk en leerzaam, maar niet DE baan. Nu sinds de geboorte van de jongste tijdelijk gestopt met werken en dat voelt wel goed. Qua gezin en privé ben ik blij, maar merk aan mezelf dat ik erg onrustig wordt van het niet weten wat ik voor de toekomst wil doen...
Herkenning voor mij een beetje, wat betreft mijn man ZEKER! Die is nu 32 en verkeerd echt in een dilemma de afgelopen maanden, of zelfs jaren. Vraagt zich af of hij eigenlijk wel kinderen had willen krijgen, of hij wel had willen trouwen... en of hij niet liever vrijgezel was gebleven. Twijfels over werk en volgens mij een algemeen gevoel van ontevredenheid, alsof het gras altijd groener is aan de overkant. Best lastig om mee om te gaan op dit moment. Er is zelfs al een sportauto (zijn droomauto) aangeschaft... Ik herken wel dingen van het dertigersdilemma maar denk wel dat heel veel dingen meer te maken hebben met de situatie waarin je dan op dat moment verkeerd. TS, jij hebt sowieso nogal een roerige tijd (achter de rug) dus ik denk eerder dat het een combi is. Ben het wel eens dat je aan veel dingen uiteindelijk ook een positieve draai moet geven. Probeer dingen wat meer los te laten en het leven maar laten gebeuren. Dat geeft echt meer rust. sterkte!
Midlife Crisis Bij Vrouwen >> Wat Speelt Er? Hierin staat dat het tegenwoordig bij vrouwen rond de 30 ook voorkomt
Ik ken het gedeelte wel qua werk. Ik kreeg bijna een paniek aanval toen ik opeens bedacht dat ik dit werk echt niet nog 40 jaar wil doen! Dus heb ik er lang over nagedacht en ben ik een studie gaan volgen. Dat geeft mij weer even een extra doel in mijn leven. Dat heb ik ook gewoon nodig. Behalve mijn man en kinderen enz. Iets voor mezelf doen, iets wat uitdaging geeft. Ik denk TS dat het inderdaad ook komt omdat je nog aan de ex man (vast) zit en omdat je nog in jullie huis woont. Wanneer dit niet meer speelt zal het misschien heel anders aanvoelen.
Ik reageer maar even algemeen ipv op iedereen apart. Over dingen zelf ondernemen om het beter te maken. Ik ben een persoon die graag hard werkt, veel aanpakt, plannen maakt etc. Ik geloof dat je je geluk zelf moet maken en ik geloof dus ook niet dat een ander je gelukkig kan maken. Ik zoek dat allemaal dan ook niet buiten mezelf. Ik geloof in doelen stellen en er dan voor gaan, ook al duurt dat soms meerdere jaren. Maar ik merk gewoon dat ik beperkt ben in mijn mogelijkheden. Ik wil bijv graag een bachelor + master gaan doen in een heel andere richting. Maar omdat ik al een bachelor diploma heb, heb ik geen recht op stufie (is ook logisch). Dus zou ik dat zelf moeten betalen. Ik dacht, nou dat spaar ik dan wel. Blijken de opleidingen die ik wil doen echt heel duur te zijn (10.000 euro per jaar). Ik zou ook graag willen verhuizen naar een grotere stad. Meer kansen, mogelijkheden etc. Maar ja, ik zit vast aan mijn huis. De hulp die ik van mijn ouders krijg met de kinderen is toch wel erg fijn, en mijn man/ex-man zal ook niet staan te springen. Wat ik al wel gedaan heb: extra aflossen. Heb 2000 afgelost, niet veel, maar goed, je moet ergens beginnen. Ben mijn financien aan het bekijken waar ik nog meer kan besparen en breek mijn hoofd over een extra baan om extra geld te verdienen. Thuiswerk, iets op internet, freelance schrijven, advertenties klikken, vertaalwerk doen, weet ik veel, iets. (Ik kan niet meer uren gaan werken omdat er geen contracten worden uitgebreid vanwege bezuinigingen). Verder op werk; heb me aangemeld voor een werkgroep en werd ook uitgekozen. Is heel leuk want sluit aan bij wat ik leuk vind en is organisatiebreed. Ik krijg heel goede feedback van de andere leden op mijn inbreng! Door de werkgroep kom ik nu regelmatig op het hoofdkantoor en daar netwerk ik een beetje. Is denk ik goed voor mn carriere. Verder heb ik recent een aantal taken waar ik nooit echt aan toe kwam afgestoten en er 1 taak bij genomen die ik wel leuk vind en die ik zelf veel kan invullen. Maar dat is het nu juist waar ik soms moedeloos van wordt. Ik probeer veel en heb ook echt wel wat bereikt. Maar toch loopt het nu niet en ik baal er gewoon van!!
Ow en wat ik trouwens ook gedaan heb, mn hele huis omgegooid. Kamerindeling boven is anders, woonkamer helemaal geschilderd, nieuwe vloer, andere bank etc. Ik heb alles eruit geflikkerd wat me niet aanstond, al zijn spullen zijn weg. Dus het is nu wel echt 'mijn' huis. Heb het precies zo gedaan als ik wil zonder met iemand dan ook rekening te houden.
Nou jou man kan dat boek over het dertigers dilemma ook wel gebruiken denk ik. Is inderdaad een heel stereotyp geval van. Wat betreft loslaten en positief zien. Daar ben ik altijd heel goed in geweest. Maar de laatste twee jaar omgeveer lukt me dat soms gewoon niet. Ik ben iemand die gelooft in dat dingen met een reden gebeuren, en in karma en zo. Maar soms.... Wordt ik dan gewoon ineens heel boos om wat er allemaal gebeurd is. En de keuzes die ik gemaakt heb. Ik realiseer me heel goed de laatste tijd, dat ik niks bereik met boos zijn. En dat wat je meemaakt je ook gevormd heeft, dat je voorruit moet kijken ipv blijven hangen in 'wat als'. Maar dat weet ik allemaal wel, het voelt alleen (nog) niet zo.
Boekenwormpje: Wat fijn dat je in ieder geval je huis al onder handen genomen hebt. Dat moet ook wel een goed gevoel geven! Het is inderdaad wel zo dat alles wat je gaat of wilt ondernemen geld kost... Dat is dan wel iets waar je tegenaan loopt. Kan je vanuit je werk niet een opleiding gaan doen? Dat je werk meebetaalt? Natuurlijk zitten daar ook consequenties aan maar je kan eens kijken? Misschien helpt het om kleine doelen te stellen voor een korte tijd? Dat je ook het gevoel krijgt dat je de doelen behaald en hier positiever van wordt?