Ik vond ze heerlijk ruiken zodra ze op mijn borst lagen. De geur zelf is niet te omschrijven maar mijn dochters roken een beetje zoetig. Overigens kwamen ze er "redelijk schoon" eruit. Ik dacht ook altijd dat het vies zou ruiken, maar niets is minder waar
Mijn bevalling werd een spoed ks. Toen het gat gemaakt werd huilde hij al. 😂 Mijn reactie (ik zag dus nog niets), "Hij doet het, hij doet het!" Vervolgens kon mijn man over het doek kijken en hoorde ik allemaal reacties van het OK team in de trant van; "0h..., wat een mooi ventje", "Wat een knapperd", "Wat doet hij het goed", "Wat een hoop haartjes". En ik dacht alleen maar, waar dan? Waar is ie? Ik wil hem ook zien! Halloooo!! (Er zat misschien iets meer dan een minuut tussen eerste huil en het tonen boven het doek maar het voelde als een half uur.) Toen hij boven het doek gehouden werd dacht ik alleen maar: O, ben jij het. Het was een beetje teleurstelling, ik had iets anders verwacht. Nu was de hele bevalling al anders gelopen dus ik wist het allemaal niet zo goed. Na het 'loskoppelen' en eerste controle mocht hij wel huid op huid bij mij komen liggen terwijl de ks werd afgerond. Toen hij op mijn borst lag pakte hij met z'n kleine rimpelhandje mijn neus en dat voelde zoooo intens! "Hij pakt mijn neus, hij pakt mijn neus, HIJ PAKT MIJN NEUHEUSSS!!" En toen kwamen de tranen. Wat een rolercoaster zo'n bevalling. 😂😂😂
Ik weet niet meer precies in welke volgorde, maar eerst dacht ik: thank God, hij huilt!! En toen vrij snel daarna: is het echt een jongetje?! Toen hij op mijn borst werd gelegd was de eerste gedachte: wow, wat is hij warm en mooi en lief
Mijn eerste reactie; huh een baby?!? (Ja wat had ik anders verwacht?) Mijn man; huh nu al?!? (Na iets meer dan een uur persen) En mijn kind rook heerlijk! Stiekem maakte ik intern ook een dansje toen zijn temp nog niet hoog genoeg was voor het badje. Een dag extra lang snuffen!
Het allereerste wat ik zei was.... het is toch wel echt een meid hè? Ik kon haar niet zien want ik kreeg een keizersnee. Toen ze even later bij me gelegd werd zei ik tegen mijn man... Ze is echt heel mooi! We hoeven haar gelukkig niet te ruilen
Wat is ze klein! En toen; Hé, waar ga je met mijn kind naar toe??? (Controles) 'Half van de wereld in de operatiekamer'
Niks.. ik was half van de planeet in een soort roes. Hij lag op me en mijn hoofd was compleet blanco.. na een tijdje dacht ik; dit is m
Iets van WTF ik heb een baby. Huh wat is ie klein. Wat schattig, oh my god we hebben een baby. Gatver hij is wel wat viezig. Heeft ie korte beentjes?? Nee valt mee. (ik kreeg allemaal extra echo's omdat hij korte ledematen zou hebben) Maar eigenlijk ging er gewoon heel veel door me heen en was ik wat wazig ofzo. De tijd vloog ook voorbij want ik ben om 21.13 bevallen en toen ik mijn telefoon pakte om mijn ouders te bellen dacht ik dat het echt een kwartier later was maar we waren al 1,5 uur verder haha.
Ojee, het is een meisje. We wisten niet wat het ging worden maar iedereen dacht een jongetje, wij ook. Dus we waren aangenaam verrast
Bij de eerste erg weinig, na hele lange bevalling (en na ruim 2 uur persen) werd het een spoedkeizersnee. Ik was uitgeput moest mezelf dwingen om wakker te blijven voor het eerste huiltje en ben daarna in een soort van wakker zijn maar niet bewust zijn geraakt. De kleine ging meteen richting kinderarts voor de controles en bloedsuikerprikken, werd in een deken gewikkeld even voor mijn neus gehouden en ging toen in de couveuse en met papa naar de afdeling terwijl ik gehecht werd. Toen ik eindelijk op de afdeling was, was de kleine al gewassen en aangekleed. Bij de tweede werd het weer een keizersnee maar had ik de opdracht gegeven dat ze haar niet mochten wassen voordat ik erbij was. Wederom gewikkeld in een dekentje voor mijn neus gehouden en toen met papa naar de afdeling terwijl ik gehecht werd en naar de uitslaapkamer moest. Toen ik daar vandaan kwam was ze inderdaad nog niet gewassen en heb ik haar even om mijn borst gehad en kon alleen maar denken wat is ze klein (ze was 51 cm en 3840 gram, haar broer was destijds 55 cm en 5000 gram)
wat een mooie liefdevolle verhalen allemaal prachtig ik weet niet meer van alle bevallingen meer, maar van de oudste zei ik nou was dat het (vond zelf een erg makkelijke bevalling ) bij de 4e zei ik hey meissie jaa het is toch wel leuk nog een meisje (wilde dolgraag een zoon maar kreeg een meisje wist ik tijdens de zwangerschap al) bij mijn zoontje vroeg ik als eerste of het echt een jongen was en daarna de gedachte hey waar is nu dan dat joepieeee een zoon gevoel bij de jongste zei ik direct oeiii die is wel heel erg klein (ik heb altijd kleine kindjes gekregen maar zij spande de kroon idd erg klein 2100 gram en 42 cm )
Ik weet het niet eens meer, ik bleef maar OH OH OH zeggen. Was helemaal onder de indruk. Ik weet nog wel dat het, het allerfijnste gevoel op de hele wereld was! Zo'n warm, klein, glibberig lichaampje dicht tegen je aan.
"Hij is eruit! Thank God hij is eruit! Oh mannetje, je bent eruit! Oh gelukkig, het is klaar!" Mijn bevalling ging nogal snel, met hevige rugweeen. Op het einde dacht ik niet dat het me nog ging lukken. Ik was dus echt opgelucht toen hij er toch uitkwam, want ik was echt op.
bij de eerste iets in de strekking van "oh.. een echte baby... wat moet ik daarmee? straks laat ik hem vallen.." maar dat duurde hooguit tien seconden en daarna was het "daar ben je dan ventje, eindelijk!!" puur geluksmomentje. Bij de tweede was het heel anders, loeizware bevalling en uiteindelijk spoedkeizersnede. Toen ze hem even boven het doek hielden zodat ik hem kon zien, kon ik alleen maar janken. "thank god hij is eruit en hij leeft nog..." Ze controleerden hem vlak bij me zodat ik hem goed kon zien, heel fijn was dat, en ook tijdens het hechten zag ik hem de hele tijd, mijn man had hem toen vast en hij zat naast me.Ik heb toen ontzettend verliefd naar man en zoon aan het kijken, zo mooi! Ik was ontzettend aan het shaken (bijwerking van de ruggenprik) en durfde hem niet vast te houden. Dat deed ik pas na een minuut of twintig na het hechten, toen het ergste shaken voorbij was. Toen pas had ik het gevoel van "mijn zoon!!"
Ik weet echt niet meer wat ik zei, maar ik weet nog wel dat ik de oudste erg zwaar op mijn buik vond. Als je ruim 40 uur weeën hebt gehad is je buik al niet de lekkerste plek en daar werd toen een dame van 8,5 pond opgelegd, phoe dat vond ik zwaar. Verder ben ik alle keren opgelucht geweest dat het achter de rug was.
Bij de oudste weet ik het niet meer. Ze kwam met een spoedkeizersnede en het ging allemaal een beetje langs me heen denk ik. Was wel heel blij dat ze er was, maar heb haar maar even gezien en toen moest ik naar de uitslaapkamer en zij ging met manlief mee. Toen ik na een uur op de kamer kwam was het eerste wat ik tegen manlief zei dat hij haar aan mij moest geven. Daarna helemaal hyper en meteen familie gaan bellen. Van de 2e ben ik gewoon bevallen en toen ze eenmaal op mn buik gelegd werd riep ik steeds: 'Oh wat is ze klein!' Terwijl het een flinke dame van bijna 8 pond was En volgens mij heb ik ook nog gezegd dat zo'n pasgeboren baby nooit heel erg mooi is
Het enige wat ik de vk nu nog hoor zeggen is: "kijk dan, daar is ze!!" Helaas heb ik het moment dat ze eruit kwam niet gezien (had dat graag gewild) maar zoooo blij dat de helse pijn van de weeen en het persen voorbij waren! Ze huilde keihard en weet nog dat ik dacht:" ohoh als dat nog maar over gaat! " en verder...tsja, ik kon allee maar naar haar kijken en "hoi lieverd" zeggen... ik was helemaal...tsja.. haha smoorverliefd Het was maar goed dat mijn man erbij was want zelfs toen ze vroegen hoe ze ging heten wist ik geeneens dat ze het aan ons vroegen haha (" hoe gaat ze heten??" Uhm..geen idee )
Haha, niet veel romantisch bij mij vrees ik Bij de oudste: 'hehe, eindelijk!' Bij de jongste: 'wtf? nu al?!'