Groot verdriet heb ik (nog) niet gehad en kijk er heel nuchter op terug. Misschien ook wel omdat er veel jongere vechtertjes op de afdeling lagen en ouders waren die al veel meer weken op en neer gingen. Verpleegkundige en kraamhulp zijn wel verbaasd hoe praktisch en gemakkelijk mijn partner en ik er mee omgingen /gaan maar waarschuwde wel dat er met paar maand nog opeens een klap kan komen. Mensen daar ervaring mee? Hier kwam de klap pas na maanden en het heeft veel moeite gekost om het een plekje te geven. Oké, op de Nicu lagen alleen maar kleinere kindjes dan de mijne maar op een gegeven moment voel je de pijn van simpele dingen die je graag had willen meemaken ipv alleen maar gelukkig en dankbaar te zijn hoe goed het gaat. Ik heb me daar niet voor geschaamd, dat ik iets wilde wat zo'n beetje iedereen meemaakt (een normale geboorte). Ik ben in de gelukkige omstandigheden dat zoon nr 2 wel op tijd is geboren en in de herkansing mocht. Maar dat neemt niet weg dat ik bij vlagen nog steeds aan die heftige emoties terugdenk die kwamen kijken bij zo'n belangrijk moment in je leven.
Ik ben met 35 weken bevallen, wat niet te vergelijken is met een extreem prematuur kindje. Ik heb buiten het 1e uur na de bevalling geen moment de angst gehad dat Max het niet zou halen. Waar ik wel veel moeite mee heb is dat ik m na de geboorte niet heb kunnen vasthouden, dat hij gelijk meegenomen werd, ik niet zelf de 1e voeding heb gegeven, de 1e luier verschoond, de 1e kleertjes heb aangetrokken. Dat ik alleen in de verloskamer bleef zonder een idee te hebben hoe t met m ging. Ik eigenlijk niet wist hoe hij eruitzag tot ik een foto via mn zusje kreeg die mn vriend had gemaakt. Ik voelde me de dagen dat Max in t ziekenhuis lag nog helemaal geen mama. Ik heb Max 12 uur na de bevalling voor t eerst vastgehouden. Ik heb gewoon een normale kraamtijd gemist en de eerste zo belangrijke momenten met ons kindje. Ik wil zelf juist het liefst alles weer overdoen om het nu wel allemaal goed mee te maken. Wij hebben dan verder na het 1e uur niet hoeven vrezen voor het leven van ons kindje godzijdank, maar hebben ook onze persoonlijke teleurstellingen te verwerken. De teleurstelling in mijn eigen lichaam dat zo slecht reageerde op de zwangerschap en in mezelf dat ik niet gelijk moedergevoelens had.
Mijn dochter is geboren met 35.6 ook niet extreem prematuur. Maar ik liep al vanaf 30 weken ziekenhuis in ziekenhuis uit. Volgens mij vanaf die 30 weken heb ik in totaal 4 weken in het ziekenhuis gelegen. Daarnaast toen het echt begonnen was en ik weeën had werd me ook nog eens medegedeeld dat de neonatologie van mijn ziekenhuis vol was. Hals over kop moest ik dus naar een ander ziekenhuis! Gelukkig is dat allemaal meegevallen en deed mijn dochter het vanaf het begin goed. Maar die week op neonatologie vond ik toch zwaar. Het is inderdaad niet die start waar je je op verheugd. Ik baalde als ik kersverse ouders met hun kindje naar huis mochten! Ik wilde ook! Achteraf toen we naar huis mochten vond ik dat het toch wel allemaal meegevallen was.
Dit lijkt op mijn verhaal. Vooropgesteld, met 34 weken heb ik natuurlijk geluk gehad, het is niet vergelijkbaar met een extreme prematuur. Ik kreeg ook spontane weeën en halsoverkop 2 uur later was ze ineens met een spoedkeizersnee geboren. Na 3,5 week mochten we naar huis. Ik vind het nu nog vooral lastig met vriendinnen die wel een normale kraamtijd hebben, of (nieuwe) collega's die het hele verhaal niet weten. Dat als ik dan zeg dat ik geen idee heb hoe het is om een grote buik te hebben (de taxichauffeur naar het ziekenhuis voor bevalling zag niet eens dat ik zwanger was, geen foto gemaakt ook), geen idee hoe het is op je kindje te wachten, geen idee om zwangerschapsverlof te hebben, geen idee hoe een natuurlijke bevalling is, geen idee hoe het is je kindje direct bij je te hebben (zag haar volgende ochtend pas echt), geen idee hoe het is zonder zorgen om de gezondheid, geen idee hoe het is om een kraamverzorgster in je huis te hebben, geen idee hoe het is om borstvoeding te geven, geen idee hoe het tweelingzusje/broertje van mijn dochter die het niet gehaald heeft eruit gezien zou hebben enz enz. Vind dat vooral lastig als je nieuwe mensen ontmoet, die weten dan dat ik een dochter van 2 jaar heb en denken dat ik dat ik al die dingen als vanzelfsprekend wel heb meegemaakt en ervaring mee heb. Maar dochter zal hoogstwaarschijnlijk de enige blijven, dus van veel dingen zal ik altijd 'geen idee' blijven hebben, en dat vind ik als ik er mee geconfronteerd wordt weleens lastig. Dat je het nooit over kan doen. Gelukkig doet dochter het hartstikke goed nu!
Ik vind dit wel herkenbaar. Dl is geboren met 36 weken, totaal onverwachts door PE. Ik was nog helemaal niet klaar voor een bevalling. Vervolgens zorgen om haar gezondheid (hersenvliesontsteking+bloedvergiftiging door gbs-bacterie). 3.5 week ziekenhuis en toen mocht ze mee. Wat ik echt verschrikkelijk vond, is dat gevoel dat ik een week na haar geboorte thuis kwam, lege buik, lege wieg. Kon alleen maar huilen. Mijn kleine meisje, alleen in die couveuse. Met zusters die haar meer zagen dan ik, die haar meer flesjes gaven dan ik deed, die haar voor het eerst in bad hebben gedaan, haar voor het eerst een flesje gaven. Ik voel soms gewoon weer die jaloezie. En dan die kraamtijd, die bestaat dan gewoon niet. Je komt alleen thuis uit het ziekenhuis, kon flink aan de slag want al die tijd was alles opgestapeld, geen kraamverzorgster die je vertroeteld, wordt niet voor je gekookt. Ik heb dat gemist en vind dat nog lastig, omdat er weinig begrip voor is door mensen die dit niet hebben meegemaakt. Dan krijg ik opmerkingen als: Je kon 's nachts wel lekker doorslapen. Alsof dat mijn eerste prioriteit was... Ik begrijp overigens heel goed dat het nog erger kan, als je kindje na 25 weken geboren wordt, zou je tekenen voor 36 weken en na 3.5 week thuis komen. Maar ik herken zeker het gemis van een onbezorgde kraamtijd en dat het nog pijn kan doen. Ik wens je sterkte toe met verwerken.
Ik heb die klap echt niet gehad. Wij zijn nu een jaar verder en het gaat prima met mij. Dankbaar dat ik er nog ben (de spoedkeizersnee gaf bij mij ivm placenta wel een groot risico) en dat ons mannetje er is.
Inmiddels is het alweer bijna 3 maanden geleden dat ik dit topic startte. Ik ben blij met al jullie reacties, het is fijn te lezen hoe anderen het ervaren hebben. Ik heb sinds mijn vorige bericht nog een paar keer met maatschappelijk werk afgesproken. En ik heb heel veel geschreven. Merkte dat ik dit echt nodig had om alles een plek te geven. Nu zijn de meisjes 9 maanden oud en kan ik zeggen dat ik het meeste en grootste verdriet achter me heb gelaten. Het zal altijd een moeilijke periode blijven in m'n leven maar heb er vrede mee dat alles gaat zoals het gaat. De blijdschap dat ze het hebben overleefd en nu vrolijke baby's zijn voert de boventoon .
Fijn om te lezen En er zullen heus momenten zijn dat het weer even moeilijk is omdat er dingen boven komen. Dat mag. Fijn dat je nu meer ruimte hebt voor de mooie dingen: twee prachtige lieve dochters!
Erg herkenbaar voor mij. Ik ben ook met 35 weken bevallen en heb me vrijwel geen zorgen hoeven maken over of ons kindje het zou halen. Dus het is absoluut niet te vergelijken met ouders van extreem premature kindjes. Maar ik herken zeker wel de teleurstelling van de gemiste eerste periode. Bij mij heeft dit ook geresulteerd in dat ik onze dochter het eerste jaar maar zeer moeizaam kon delen met andere mensen (zoals bijv opa en oma). Dit riep bij mij echt gevoelens van jaloezie op.
Ik heb ook met een aantal dingen wat moeite, merk ik. Mijn zoontje kwam pas met 36+2, dus wel prematuur maar hoefde niet op een warmtebedje/couveuse o.i.d.. Hij dronk echter slecht en we moesten blijven tot hij zelfstandig alles kon drinken. Dat was een week later. Superziekenhuis hebben we hier, bij ons mogen alle kinderen op de kamer van de moeder blijven, ook al liggen ze in de couveuse. Na een week ging het mis, mijn zoontje stopt 3 keer met ademen en werd helemaal blauw. Hij had RS. We moesten nog 2 weken blijven. Ik heb iedere dag zitten janken, vooral als hij nog meer ademondersteuning nodig had. Wat ik vooral jammer vind is dat ik het gevoel niet weet van de 40 weken halen, of kraamzorg hebben, lekker zelf aanrommelen zonder slangetjes en verpleegsters om je heen, dat soort dingen. Als anderen praten over hun kraamzorg, kan ik daar niet over meepraten en weet ik dat we een heel ander begin hebben gehad. Daarnaast zie ik mijn zoontje af en toe blauw voor mijn ogen, soms komt er zo'n flashback. Maar dat wordt al wel minder gelukkig.
Mijn zoontje is inmiddels 3 jaar en ik dacht inmiddels alles wel een plekje te hebben gegeven. Maar ik merk dat nu mijn zwangerschap vordert ik steeds met dingen opnieuw beleef. Nog 8 dagen en dan zit ik op zijn bevallingstermijn. Maar doe de groei echo's weet ik iig dat deze op gewicht is. Ik had ook moeite met de hechting en dat deed nog het zeerste.