Mn kids zijn dit weekend bij hun vader. Mn oudste dochter Emma wilde voor de tweede keer niet naar haar vader. Vorige keer hebben we het toch doorgezet. Maar ze heeft toen veel gehuild daar hoorde ik achteraf. Deze keer zat ze huilend in de auto. Dus ik heb haar bij me gehouden. Maar na het eten miste ze haar broer en zusje. Na even praten erover vertelde ze dat ze wil dat papa thuis woont en thuis slaapt. Ze wil niet kiezen. En nu wilde ze toch echt graag naar haar broer en zusje. Mn ex heeft haar net opgehaald. Pffff wat is dit moeilijk... Mn andere kids hebben het er ook nog heel moeilijk mee dat we uit elkaar zijn. Vaak huilen als ze naar bed gaan dat ze papa missen. Ze hebben het weleens over trouwen met vriendjes, zoals kinderen dat weleens spelen. En dan zeggen ze ook dat papa en mama moeten trouwen. En dat soort dingen zeggen ze. Hij woont sinds februari bij zijn ouders. Eerst kwam hij in zijn weekenden hier thuis. Maar sinds juni gingen de kids in zijn weekend naar hem. Daarna was het ook vakantie dus in totaal hebben ze daar nu 5 weekenden (en in de vakantie 2 weken) daar geslapen. Verder ben ik naar hun heel duidelijk dat papa niet meer hier komt wonen. Terwijl ik het van binnen ook heel moeilijk heb. Ik mis hem ook heel erg. Maar ik probeer daar niet over te praten met de kids. Wel af en toe als ik verdrietig ben of als zij het erover hebben dat ik het ook jammer vind en dat ik hem ook weleens mis. Maar damn wat is dit moeilijk weer.... Misschien een beetje een warrig verhaal zo maar ik zit hier in tranen ondertussen..
Ik wil je alleen een dikke virtuele knuffel geven en zeggen dat je dapper bent, heb vaker topics van je voorbij zien komen en ik bewonder je kracht!!
Ach gossie, Misschien opbouwen weer met haar eerst 1 nachtje dan 2 zodat ze iets rustiger kan wennen? Dikke knuffel meid!
Hoe reageert jouw ex op deze situatie? Kunnen jullie dit samen bespreken of lukt dat niet? Wonen jullie ver uit elkaar?
We kunnen er goed over praten. Maar we vinden het allebei lastig wat het verstandigste is om te doen. Alleen gisteren was ik een beetje pissig op hem. Hij stuurde op een geven moment dat hij onderweg was met haar naar mij. En ik had er dus niks meer tegen in te brengen. Ze mag natuurlijk altijd bij mij zijn maar we waren het nog niet eens over de aanpak. Het probleem werd bij mij gedropt om het zo te zeggen. Hij woont 15 minuten met de auto bij mij vandaan.
Dat is niet handig van hem inderdaad. Daar zou ik ook niet blij van worden. Wat een ongekend lastige situatie zeg. Want wat doe je? Geef je er aan toe? Zet je door? Hoe maak je het voor je kind(eren) zo prettig mogelijk, zonder daarbij over je eigen grenzen te gaan? Ik vind dat ook lastig. Hier het eerste weekend dat mijn dochter bij haar vader is. Hij woont vier minuten fietsen verderop. Dus in dezelfde wijk, zelfde omgeving. Qua spelen met vriendinnetjes maakt dat het wel makkelijk. Haar sociale omgeving is niet anders geworden. Vorige week is papa over verhuisd van zijn tijdelijke adres naar dit adres. Spannend voor ons allemaal. Het was volgens het ouderschapsplan zijn weekend, maar goed, we snappen allemaal dat het niet handig was. Dus eigenlijk zou ze volgende week pas weer daar zijn, maar omdat hij storingsdienst heeft op het werk, hebben we het omgedraaid, anders ziet hij haar bijna drie weken niet. (hij is dan niet in deze woonplaats van maandag t/m zondag). Het eerste weekend hebben we het losjes aangepakt. We zijn wezen kijken, later heeft hij haar opgehaald om daar te eten en zondag is ze ook nog een uurtje geweest. Nu dit weekend helemaal en ze was best wel sip vrijdag. Ze wilde papa graag zien, maar zou mij ook missen. Het enige wat ik volgens mij kon doen was aangeven dat we dicht bij elkaar zijn en dat het fijn is dat ze papa ziet en met haar vriendinnetjes kan blijven spelen. Niet gezegd dat als het niet gaat, ik wel stand by ben, maar dat hebben de vader en ik onderling wel zo afgesproken. Ik kan dan even naar haar toekomen. Of andersom; in de weekenden bij mij kan hij haar opzoeken. Ik denk dat het goed is om het kind niet op te halen of te brengen, maar er naartoe te gaan. Zo geef je gehoor aan "ik wil papa of mama zien", maar je geeft niet toe aan "ik haal je wel op". De grote vraag is gewoon; waar voel je je prettig bij. Het is natuurlijk goed voor een kind om duidelijke regels te hebben. Dat heen en weer gejojo zonder zekerheden is verwarrend. In dit geval vind ik het moeilijk om te zeggen wat goed is. Want het allerbest is natuurlijk één plek waar beiden ouders zijn. Zo is de wereld van een kind. Alles daarna is afwijkend en vreemd en heel moeilijk. En daarom vind ik ook echt dat, als het mogelijk is en je dus gewoon fatsoenlijk met je ex om kan gaan, je samen de invulling geeft waarbij je tegemoet komt aan je kinderen, maar ook aan jezelf. Ik ben er enorm mee bezig hoor. Het is hier nog zo pril. Allerlei gedachtes heb ik. Zo van; ja maar ze is bij papa en ik heb geen zin om in mijn vrije weekend maar continu op te moeten draven. Anders heb ik er ook niets aan. De andere kant zegt; hoe was dat anders geweest dan? Dan ben je er toch ook 24 uur? In die zin is het vrije weekend echt een bizarre luxe positie. Hard nodig, maar ook vreemd. Wie ben ik om te zeggen "het is papa weekend, dus mama is even buiten werking". Dat voelt zo cru. Want een kind moet tenslotte toch beroep kunnen doen op beide ouders, wanneer die behoefte er is? Nogmaals; heel lastig. En heel concreet gezien voor nu? Zou het jou/jullie kunnen helpen om, mocht het weer gebeuren, met elkaar af te spreken dat, als ze bij papa is en jou mist , dat jij haar even belt? Of dat je inderdaad even naar haar toe gaat? (en andersom, als ze bij jou is, dat papa dan belt of langskomt als het echt niet gaat). Ze is ook nog zo jong natuurlijk. Een lastige leeftijd voor dit soort dingen. Sterkte ermee!
Dank je wel voor je reactie. Voor jou inderdaad ook spannend allemaal. Het is hier wel 15 minuten met de auto. Maar die heb ik niet en met de bus is het een uur.. Hoewel ik het daar naar toe ga ook een optie vind. Hoewel ik niet echt met mn ex zn ouders overweg kan. Daar woont hij nu tijdelijk. Als ik daar ben word ik de deur uit gekeken en krijg niet eens koffie of iets aangeboden. En zeggen ze amper wat tegen me. Ik ben in hun ogen de boeman dat ik hun zoon pijn gedaan heb. Terwijl het andersom is. Maar goed dat is een ander verhaal. We moeten het nog goed erover hebben hoe we het in de toekomst aan gaan pakken. Mn dochter zegt wel steeds dat ze het moeilijk vind dat de moet kiezen tussen haar papa en mij. Dus ik verteld dat zij niet hoeft te kiezen. Dat papa en mama de dagen zo afgesproken hebben dat ze bij mij en bij papa zijn om de beurt. Dat papa en mama dit afgesproken hebben omdat dat het beste is voor haar en haar broer en zusje. Wat ik me wel voor kan stellen is dat ze het nu ook heel spannend vind dat haar zusje bijna geboren word. Ze voelt de hele zwangerschap al heel goed aan. Ze wist eerder dan ik dat ik zwanger was. Ze was ervan overtuigd dat ze een zusje krijgt. En zo meer dingen. En ja mn zwangerschap gaat niet echt goed. Onze relatietherapeut en gezinscoach zeiden allebei dat ze misschien wel aan zorgen is voor mij. Dat heb ik ook al tegen haar gezegd dat ze zich geen zorgen hoeft te maken om mij. Dat mama lekker kan slapen en uitrusten als ze bij papa is. Heel verhaal zo maar goed het is ook lastig allemaal. Ik hing vroeger ook huilend met mn moeder aan de telefoon als ik bij mn vader was. Of andersom.