Iedere moeder faalt en niet 1 keer. Denk wel dagelijks met iets kleins. We zijn mensen en we blijven leren. maar als onze kindjes gelukkig zijn doen we het goed! En we hebben denk ik allemaal gelukkige kindjes!
Daar heb je helemaal gelijk in. Wat zou het ook fijn zijn als we allemaal altijd konden denken: 'ach, het ging even hartstikke mis. Niet erg, dat gebeurt nu eenmaal.' Soms voel je je nou eenmaal even heel incompetent en ongeschikt als moeder... Ik wel in elk geval! Ik wens alle mama's hier toe dat ze niet te streng zijn voor zichzelf en ook niet voor elkaar. Ik moet denken aan het verhaal van de moeder die met haar kinderen naar Ballorig was en die naast een tafeltje zat waar een andere (onbekende) moeder vast lag te slapen. In plaats van te oordelen of er iets van te zeggen, besloot ze om haar te laten slapen en om haar kinderen op te vangen als ze iets nodig hadden. Ze is net zo lang blijven zitten tot de vrouw wakker werd, want (zo dacht ze): als ze hier in slaap valt, zal ze het wel écht nodig hebben. Of het waargebeurd is weet ik niet, maar ik vind het prachtig. Het herinnert mij er aan dat ik niet zomaar kan en mag oordelen over andere moeders en dat het veel krachtiger is om uit te gaan van de wens van elke moeder om haar kinderen het beste te geven. Ook al lukt dat niet altijd.
Faalmoeder: spoedkeizersnede, bv die niet lukte, huilbaby nr1 waar ik mij echt geen raad mee wist, pnd, geduld die ik wel eens verlies, als de oudste brutaal is. Succesmoeder; het geduld en doorzettingsvermogen bij huilbaby nr 2, het doorzetten en eisen van medische hulp wat ook echt noodzakelijk bleek te zijn. En uiteraard bij de knuffels en kusjes die ik krijg
Faalmoeder: ersntige pnd en borstvoeding die door alle stress niet op gang is gekomen, daarbij een huilbaby waardoor ik heel wat heb gehuild/ geschreeuwd tegen mijn zoontje.... Dat de PSZ niet is gelukt omdat hij zo angstig was en ik ben bang dat ik daar de oorzaak van ben. Succesmoeder: dat ondanks alles onze band heel hecht is en hij mij dagelijks plat knuffelt en kust. En verstandelijk weet ik dat ik de juiste keuzes voor hem heb gemaakt terwijl iedereen wat anders riep.
Faalmoeder: Weglopen van de bank toen mijn oudste van toen 6 maanden er op zat. Wilde de afstandsbediening pakken en die lag 3 meter verderop... Hij rolde zo van de bank af. Succesmoeder: Als ik hoor dat mijn kinderen uit zichzelf beleefd zijn (netjes vragen, alsjeblieft en dankjewel zeggen, etc.) Oh en toen ik een burnout had, voelde ik alsof ik overal in faalde. In het huishouden, op mijn werk, in partner zijn, moeder zijn, maar het enige wat ik wél volhield, ook al zeiden meerdere mensen tegen me, dat ik maar eens moest stoppen: De borstvoeding. En nu wil ik borstvoeden of langvoeden niet ophemelen, maar ik ben blij dat ik door ben gegaan, want ik kreeg daardoor wél het gevoel ten minste iets goed te doen/kunnen. Had ik niet zo'n houvast gehad, dan was het waarschijnlijk heel anders gelopen...
Ik denk eigenlijk dat de meeste mensen op het forum helemaal niet de bedoeling hebben om te kwetsen. Maar soms komen dingen heel kwetsend over. En als ik naar mezelf kijk, dat ligt zowel aan de ander als aan mezelf. Sommige dingen liggen gewoon heel gevoelig. En daarom word je makkelijk een discussie ingetrokken, het heeft logischerwijs je interesse. Daarnaast voel je je er mogelijk onzeker in. En als dan in een topic reacties komen die net op jouw gevoelige plek komen, dan doet het pijn. Ik heb weleens een keer een stuk teruggelezen na maanden. En met een frissere blik snapte ik niet meer waarom ik toen zo fel was en andermans reacties zo'n pijn deden. In heel veel topics worden heel veel lieve, bemoedigende en openhartige opmerkingen gemaakt. Ik denk dat het ook mooi is om daar je ogen voor open te houden. Sommige mensen gewoon negeren (want ik ben heus niet zo blind dat ik niet zie dat sommige mensen wel bewust kwetsen) en anderen accepteren als anders. Dat doet vaak niets af aan jou, dat is soms het moeilijke om te zien.
Het is mij ook opgevallen ja. Ik denk ook niet dat je dat helemaal kunt voorkomen, helaas. Iedereen heeft andere pijnpunten en triggers, en niet iedereen heeft even respectvolle communicatietechnieken. Tel daarbij de sociale "ongelukjes" en misverstanden op, en je hebt gewoon regelmatig onenigheid. Behalve het feit dat we allemaal kinderen hebben of willen, hebben we geen gemeenschappelijke factor. De factor die ons bindt, is echter wel een grote! Faalmoeder: Toen het huwelijk van mijn man en mij in zwaar weer verkeerde na Raketjes geboorte wegens bevallingstrauma en nasleep. Succesmoeder: Iedere keer als ik zie hoeveel ze al kan, en vooral hoe respectvol ze met andere mensen omgaat
Faalmoeder: Tegen Emma schreeuwen als ze ontroostbaar aan het huilen was. Momenteel kan ik gelukkig rustiger blijven, maar destijds zag ik op tegen de middagen omdat dan de 'ellende' begon. Ik zat echt met mijn handen in het haar af en toe en huilde zelf mee. Succesmoeder: Dat Emma elke morgen meteen begint te lachen als ik boven haar bedje sta om haar eruit te halen. En dat haar eerste woordje 'mama' is (soort van dan)
Faalmoeder: als ik moe ben en mijn zoontje jengelig en ik echt alleen maar denk is het al 20 uur ik wil je naar bed hebben. Of iets in de trant van kan ik al naar mijn werk/sport etc. Dan voel ik me zo lullig dat ik dat denk. Succesmoeder: als mijn zoontje aan het schaterlachen is als we spelen
Dit bedenk ik me ook zó vaak! Zie mijn faalmoeder-momentjes Prachtig initiatief trouwens! Ik probeer nooit mee te doen in discussies als borstvoeding/kunstvoeding, thuisblijfmoeder/werkende moeder, etc. Maar lees de reacties wel. Vraag me af of dit ook allemaal in real life gezegd zou worden tegen elkaar... Faalmoeder: dat ik zo snel mijn geduld verlies en dan tegen mijn dochter schreeuw Heb ik dan later zooooo'n spijt van! Succesmoeder: ze is iedere ochtend weer zo blij en dankbaar als ik haar uit bedje ga halen. 'Hoi mama! Alles goew?' En als papa haar een keer gaat halen, vraagt ze gelijk naar me.
Goed initiatief bolkje, mooie dingen om te lezen Faalmoeder: dat ik snachts zo diep slaap dat ik mijn zoon niet hoor en niet in staat ben gelijk te reageren op zijn gehuil. En dat ik er tegen op zie als mijn man weg moet voor werk en ik dan alles alleen moet doen. Terwijl mijn ventje superlief is en het eigenlijk gewoon altijd super goed gaat. Dan vind ik mezelf achteraf altijd weer zo egoïstisch en ondankbaar.. Succesmoeder: dat ik een jaar borstvoeding heb gegeven aan mijn zoon, ben ik echt wel heel trots op.
Faalmoeder: als ik het niet kan opbrengen om leuk en vrolijk tegen de jongens te doen, gewoon omdat ik zo moe ben dan. Ik kat ze soms af dan en daar heb ik later zo'n spijt van! Ze willen alleen maar bij me zitten of me 10000 vragen stellen, maar ik wil dan alleen maar even rust. Oh wat voel ik me dan een slechte moeder achteraf. Succesmoeder: als we met zijn allen een leuke dag hebben gehad en iedereen is vrolijk en goed gehumeurd. Dan kan ik zo genieten van mijn gezinnetje, dat maakt alles dan weer goed.
Als ik de meeste reacties zo lees is het vooral zo dat wij vaak vergeten dat wij ook maar een mens zijn en dat het oke is om niet altijd even vrolijk, perfect, uitgerust pf pedagogisch verantwoord bezig te zijn. Voor jezelf zorgen kan al pittig zijn laat staan voor meerdere personen of persoontjes! Eigenlijk zijn we allemaal tof dat we in elk geval ons best doen!
Faalmoeder: dat ik bijna de hele tijd 'nee, niet doen etc.' Tegen oudste dochter zeg 😯het geduld is momenteel vet te zoeken met haar. Succesmoeder: ik ben eigenlijk best wel trots dat ik de zwangerschap zo heb doorstaan, dat A. het na al die perikelen het super goed doet en zie je er niks van dat ze zo ziek was.
Faalmoeder: gisteren knapte er iets na de zoveelste ruzie tussen de jongens (wat ze alleen doen als we thuis zijn, anders zijn ze de dikste vriendjes) en na vaak waarschuwen. Ik voelde me al hondsberoerd, zit er al helemaal doorheen en dit was nét teveel erbij. Heb geschreeuwd en met deuren geslagen en vervolgens keihard op bed liggen huilen. Lief heeft met de kinderen gepraat en daarna kwamen ze heel lief bij me liggen. Maar wat schaamde ik me! Ik heb vast nog meer faalmomenten maar dit was de ergste! Succesmoeder: ook gisteren; jongste ging voor het eerst naar de peuterklas en hij zat te stralen op zijn stoeltje toen ik hem kwam halen. Ik was helemaal verliefd en zó trots dat hij het zo goed had gedaan; alles meegedaan, perfect geluisterd en superlief geweest. Buiten zagen we oudste met zijn klas gymmen en ook hij straalde. Hij zag ons niet dus heb even stiekem kunnen kijken naar hoe goed hij het deed; enthousiast, vol vertrouwen en plezier. Zó trots op mijn jongens!!! Ondanks alle grote veranderingen blijven ze lief en leuk en gezellig (meestal dan) en blijven ze dagelijks zeggen hoe fijn ze de dag vonden
Faalmoeder: Toen ik per ongeluk op het handje van mn jongste ben gaan staan, toen ze net begonnen was met kruipen. Ik stond met mn man te praten, deed een stap naar achter en stond ineens op iets zachts . Gelukkig droeg ik gympen en heeft ze er uiteindelijk niets aan over gehouden. Maar het gevoel, dat uitgerekend ík, degene die haar ten alle tijden zouden moeten beschermen, op haar lieve kleine handje ging staan en dat dit haar zo aan het huilen maakte, dat zal ik nooit meer vergeten ben ik bang. Succesmoeder: Als mn meiden s'ochtends aan de ontbijttafel allebei om het hardst de clown uit hangen om de ander te laten lachen en dan samen schaterend aan tafel zitten. Wat wordt ik gelukkig van dat heerlijke geluid
Faalmoeder: dat mijn zoontje op dit moment in een wegloopfase zit. En ik echt geen idee heb waarom opeens? Ik moet me maar 1sec omdraaien en hij rend ervan door. Iemand tips? Boos worden heeft geen zin want hij lacht me uit omdat ik achter hem aanren. In januari wordt hij 4. Succesmoeder Als mijn kinderen helemaal vrolijk zijn en als ik zie hoe ze genieten van een leuke dag.
Een faalmoeder voelde ik me ruim een jaar geleden toen ik met een loeiheet ovenrooster tegen de wang van mijn oudste dochter aanstootte. Ze wilde naar de pizza's komen kijken en liep er zo tegenaan. Ik ben er echt ziek van geweest. 2 de graads brandwond. Je ziet nu ruim 1 jaar later nog steeds het litteken maar het valt niet overdreven veel op omdat het op de kaaklijn zit en zal mettertijd meer vervagen maar toen voelde ik me echt een hele erge faal faal faalmoeder. Een succesmoeder voel ik me wanneer ik zie dat mijn kinderen goed in hun vel zitten en zich ontwikkelen tot mooie en oprechte mensen.
Faalmoeder: mijn dochter heeft nooit doorgeslapen en 9/10 keer is mijn vriend eruit gegaan. Hij heeft weinig slaap nodig ik wat meer, vooral als ik moet werken. Ook faalmoeder toen ik na een aantal maanden fulltime kolven na vroeggeboorte en 4 borstontstekingen en KMA zooooo moe was dat ik borstvoeding gedag heb gezegd. Ik vind nog steeds borstvoeding de voorkeur en vond het ook oneerlijk dat ondanks al mijn inspanningen het niet is gelukt. Ze is in het ziekenhuis even aan de borst geweest en wat was dat fantastisch! Succesmoeder: ik ben minder gaan werken en ga elke week met haar zwemmen en gymmen daar geniet ze zooooooo van. Ze is zo gelukkig als ze me ziet en krijg kusjes en knuffels!