Een tijdje geleden dit topic geplaatst: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/579511-mijn-man-vindt-moeilijk-om-grenzen-geven-zijn-vader-2.html In t kort: mn schoonvader kwam hier te pas en te onpas binnenvallen en mijn man durfde er niets van te zeggen. Situatie nu: Nog steeds hetzelfde, eigenlijk alleen nog maar erger geworden. Mn man is begonnen om te zeggen dat zn vader niet meer elke keer hoeft te komen als hij hem niet nodig heeft. Mn schoonvader heeft daar niet naar geluisterd en kwam elke dag. En nu waren we t van de week zat, zelfs mn man. Hij is netjes naar zn ouders gegaan. Heeft gevraagd of zn vader wat meer afstand wil nemen. Dat hij het waardeert dat hij graag wil helpen, maar dat het gewoon niet altijd nodig is. En dat we langzamerhand ook weer toe zijn aan wat meer privacy (ons nieuwbouwhuis is bijna af) En nu is mn schoonvader dus beledigd. Werd ook boos op mn man, terwijl mn schoonmoeder zei dat wij gelijk hebben en ze dat ook al zo vaak gezegd heeft. Mn man loopt nu met zijn ziel onder zijn arm en vindt het rot dat hij (voor t eerst in zn leven) iets gezegd heeft tegen zijn vader. Wat een gedoe zeg.. Eerst lopen we er maanden tegen aan te hikken omdat we t niet 'durven' Eindelijk de knoop doorgehakt en het netjes gezegd en dan pakt het zo uit. Waar komt het vandaan dat ouders het niet accepteren als kinderen eerlijk en netjes tegen hen zeggen dat ze iets niet prettig vinden? Hebben jullie dit ook wel eens meegemaakt?
Heel vaak helaas.mijn vader kan heel beledigd zijn als ik het niet eens ben met hem en hem of dat ik iets niet wil. een keer stond hij bijvoorbeeld onverwacht voor de deur terwijl hij normaal altijd belde aangezien hij 30 km verderop woond en niet voor niets wil rijden. Want hij was in de buurt. Het kwam echt niet uit en dat gaf ik ook aan.meneer beledigd ,draaid om en rijd weg.2 weken!later kreeg ik een belletje van hem omdat zijn vrouw aan gaf dat hij dat maar eens moest doen. Hij is nu 5 jaar later nog beledigd erover maar hij beld nu wel eerst. Ik heb het idee dat het lastig is om je kind te zien als de volwassene ipv een 5jarig waar je alles nog voor moet beslissen of doen.en je dan moet accepteren dat je kind ook anders kan denken en grenzen aan geeft . Hopelijk kan ik dat later wel.
Misschien stom hoor maar kan je schoonmoeder niet wat meer samen met hem gaan doen? Of dat ie met een hobby bezig gaat oid? In je vorige topic had je het er al over dat hij de hele dag niks anders te doen heeft. Ik denk dat als dat veranderd dat ie dan ook niet meer de behoefte heeft om voortdurend bij jullie langs te komen. Toen ik werkloos was klampte ik me ook aan iedereen om me heen vast want anders verging ik van verveeldheid. Hij leeft waarschijnlijk een heel ander leven ten opzichte van dat van jullie en omdat je man en zijn vader elkaars situatie niet begrijpen ontstaat er dan deze wrijving. En persoonlijk zou ik het heel zonde vinden als die familieband straks wordt verpest.
@mamac: Dat is eigenlijk het hele probleem. Hij heeft geen hobby's en een niet al te gezellig huwelijk met zijn vrouw (soort kat en hond.) Hij werkt daarom nog een paar dagen per week terwijl hij al naar de 80 gaat Wij, en onze situatie nu, zijn dus een welkome afleiding.
Ik kan me voorstellen dat als ouder het pijnlijk is om te horen dat je eigen kind je niet zo vaak wil zien. Ondanks dat het logisch en terecht is. En dat weet hij ook wel denk ik, toch is het wel gewoon pijnlijk. Ik hoop dat hij een nieuwe hobby kan vinden
Dat is dus wat mn schoonvader ook denkt: dat wij hem niet meer zo vaak willen zien. Zo is het dus niet.. Wij willen dat hij wat afstand neemt van de situatie (mn man bouwt zelf ons nieuwbouwhuis we wonen op t kavel zelf en hij dringt zich dagelijks op om te komen helpen terwijl het niet nodig is) Hij kan gewoon komen kijken naar de vorderingen, ook al komt hij elke dag 5 minuten, maar hij hoeft niks te doen en zich er al helemaal niet druk om te maken. Dat kunnen wij zelf heel goed (mn man heeft een bouwbedrijf) Maar dat snapt hij dus niet. Even een voorbeeld: mijn man wilde vd week even naar de stort vd gemeente om wat vuil weg te brengen. Omdat op de bouwkavel nooit iets gestaan heeft is het nog geen officieel adres en dus nog niet zo'n pasje vd gemeente voor de vuilstort. Mn man belt zn vader: 'pa mag ik even uw pasje lenen. Ik kom het zo halen.' Mn man zat net in de bus om het pasje op te halen en wie komt er aangescheurd.. zn vader, met het pasje. Rukt de deur van de bus open. 'ik ga mee hoor, ik ga je helpen, fijn he dat ik thuis was' Mn man zegt een paar keer 'pa dat hoeft niet, het zijn maar een paar dingen' Maar hij luistert totaal niet en doet zn eigen zin en blijft gewoon zitten. En zo gaat het dus 5 dagen per week.. Hij loopt de werkmannen in de weg. Komt gewoon met volstrekt vreemden aan om ons huis te laten zien. Belt mn man op zn mobiel als wij weg zijn dat hij in ons huis wil met zn kennissen. Heeft dit ook gedaan toen wij met vakantie waren en er werkmannen bezig waren. En zo kan ik nog wel even door gaan....
haha, ik zie het al voor me. Met een grote grijns: "Ik kom mee, gezellig hè dat ik thuis was!" haha. Ik kan me voorstellen dat als dit 5x per week voor X aantal jaar al gebeurd het gewoon vervelend wordt. Misschien rustig een gesprek aangaan. "Pa je mag gewoon komen, maar je betrekt je teveel." Jullie huis is bijna klaar toch? Misschien zal hij van zichzelf iets meer afstand nemen?
Dat gesprek heeft dus plaats gevonden en is verkeerd gevallen bij hem. Over 2 mnd gaan we verhuizen, maar dan gaan we de tuin nog doen en een grote schuur bouwen. Voorlopig nog genoeg te doen.. (voor mn schoonvader, denkt hij zelf..) k Heb nu medelijden met mn man. Hij voelt zich rot terwijl hij het heel netjes heeft aan gepakt. Ik denk dat hij beter nog een keer kan gaan praten, omdat zn vader anders gewoon nooit meer komt.
herkenbaar. mijn moeder is ook zo. Heeft geresulteerd in meerdere keren heel lang geen contact. ging om de kleinste dingen zoals de kleur verf op de muren van mijn eerste woonhuis waar zij het niet mee eens was. vandaag de dag praten we weer maar ik doe wel mijn eigen ding. ik bespreek ook niet alles meer met haar. op deze manier kom ik ook los van de eeuwige behoefte aan bevestiging. tegenwoordig maak ik me ervan af met een neutraal antwoord en doe ondertussen precies wat ik wil. Zo mijd ik ook onnozele discussies. maar terug naar jouw situatie. Jouw man heeft het nu aangegeven, logisch dat zijn vader gaat bokken. Hij is tegengas nou eenmaal niet gewend. voet bij stuk houden. Het waait wel weer over.
Dan bel je hem op en zeg je(of je man): "Ik heb er een tijdje tegenaan zitten hikken omdat ik bang was hoe je zou reageren en ik durfde het niet te zeggen. Durf ik het eindelijk te zeggen en dat reageer je zo boos. Ik vind het echt vervelend en ik zit nu met een rotgevoel. Zullen we nog eens praten, want volgens mij zit jij ook met een rotgevoel." Wees gewoon eerlijk wat je voelt, en zeg het precies zoals je je voelt. Als het om emoties gaat moet je zo duidelijk mogelijk zijn. Succes, ik kan mij goed voorstellen hoe het voelt. Niet iedereen kan zulke gesprekken goed handelen. Je man heeft echt het juiste gedaan
Ik snap wel dat pa zo reageert, als je man hem jaren vrij spel heeft gegeven en zoals je zegt nooit heeft gecorrigeerd dan is het denk ik logisch dat hij zwaar beledigd is gezien zijn karakter. Subtiele hints komen kennelijk niet binnen. Ik zou lekker in zijn sop laten gaarkoken, dit absoluut niet persoonlijk pakken, hij moet nu maar leren dat jullie ook een eigen leven hebben. Belangrijk dat je man ook volhardt, anders ben je straks weer terug bij af.
Het is ontzettend moeilijk, eigenlijk valt het altijd verkeerd bij de andere partij. Mijn schoonouders voelen zich helaas ook nooit teveel. Nu komen ze weer logeren op mijn verjaardag als mijn vrienden er zijn. Ze wonen op 30 minuten afstand, zijn niet nacht blind en ook niet hulpbehoevend, zucht! Een van de legio voorbeelden hoe ze altijd proberen te bepalen en te claimen naar wat hen goed uitkomt, hulpgevend zijn ze nooit. Enige waar ik ruzie over kan maken met m'n vriend.
Zo zou ik het ook doen, dat is mij van thuis uit geleerd. Mn man dus niet.. Er wordt niet gepraat in dat gezin. Hooguit tussen de kinderen onderling over hun ouders. Maar iets tegen hen zeggen gebeurt dus nooit. Over gevoelens praten doen ze ook niet met elkaar. Wel jammer hoor.. Ik merk dit nu ook aan mn man in deze situatie. Hij weet er echt geen raad mee. Normaal gesproken had mn schoonvader vandaag even komen kijken, maar hij is nu de hele dag weg gebleven. Mn man is daar nu echt onzeker over en is langs het huis van zn ouders gereden. Waarom weet ik eigenlijk niet. Maar hij kan het iig niet los laten. k Ga zo maar eens een gesprekje met hem er over beginnen.
Misschien kunnen jullie je schoonvader een klusje geven die hij kan/moet doen. Waar hij zich helemaal op kan uitleven, al is het maar een kippenhok bouwen of aan hem vragen of hij naar de stort kan rijden (ipv vragen om het pasje). Sommige mensen kunnen niet goed communiceren en gaan zelf het verhaal invullen (ipv luisteren naar het daadwerkelijke verhaal) Hij wilt/moet iets te doen hebben en helaas vindt hij dat bij jullie. Maar misschien is er ook nog wel een basisschool, zorgboerderij wat dan ook die een handige vrijwilliger goed kan gebruiken. Misschien staat er een advertentie in de krant of kan je met wat van dat soort dingen contact opnemen en dan bij je schoonvader aangeven dat je via via hebt gehoord dat ze iemand zochten en dat je meteen aan hem moest denken (en dus niet zeggen dat je het voor hem geregeld hebt, want dat gaat hij weer negatief invullen). Misschien een andere aanpak dan met hem praten, maar aangezien dat niet werkte kunnen jullie zorgen dat hij bezig wordt gehouden en daardoor ook minder tijd heeft om jullie voor de voeten te lopen. En anders mag je hem hier naar toe sturen.... Heb nog wel wat ritjes naar de stort in mijn tuin liggen, wil een kippenhok, een gerepareerde garage enzovoorts enzovoorts
Waarom laten jullie je zecdan logrren? Je kan toch zeggen dat het niet uitkomt en niet nodig is. Je moet t ook niet toelaten dan hou je het zeker in stand
ene kant snap ik je heel goed, maar hee 80 wat fijn dat je je vader nog hebt. wellicht nog eens een gesprek aangaan, of hem iets te doen geven bij hem thuis waar die even lekker druk mee kan zijn. zodat ie toch het gevoel heeft dat ie helpt, maar dat jullie wat rust hebben.