Ik ben het type ouder/opvoeder dat ervan overtuigd is dat frustratie nódig is om verder te komen. Frustratie over dingen die niet lukken daagt je uit om verder te gaan, andere manieren te proberen. En ook ben ik ervan overtuigd dat kinderen moeten leren dat 'nee' een zeer acceptabel antwoord kan zijn. Wij begeleiden onze kinderen (ik reken mijn stiefkinderen ook mee). Zoveel als hun leeftijd/ontwikkeling toe laat betrekken we hen bij keuzes en geven we ze eigen verantwoordelijkheid. We leggen uit, motiveren, betrekken, luisteren, vragen, ondersteunen, observeren en schatten in. Maar dat betekent niet dat we 24/7 met ze bezig zijn. Jezelf vermaken is een zeer belangrijke kwaliteit.
Ja, je cijfert jezelf voor niets weg als je het doet op de manier die jij beschrijft. En sterker nog: je leert je kind dat de wereld enkel om haar draait en dat anderen zich volledig voor haar op horen te offeren. Ik vind de lessen die je haar op deze manier meegeeft, dus erg ongezonde lessen. Je kunt je kind leren dat jij van haar houdt en haar een stabiele blik op zichzelf meegeven, zonder dat je je zo vreselijk voor haar opoffert. Daarbij: het is gezond voor een kind om zich alleen te moeten vermaken, niet altijd ge-entertaind worden door de ouders. Daar leert een kind echt heel erg veel van. Dingen die je haar nu feitelijk onthoudt. Dat betekent niet dat je moet laten huilen, maar er is altijd een midden. Dat nu nog veranderen, als ze idd zo vaak wakker wordt, (zonder medische reden: is dat (goed) gecheckt?), wordt wel lastig, maar misschien heb je iets aan de boeken van Stephanie Lampe.
Je relativeert het mooi weg, maar je spreekt jezelf ongelovelijk tegen. Wat is wegcijferen voor jou dan, vraag ik me af, als het blijkbaar nog iets anders is dan dat er niets meer voor jouzelf overblijft? En je bent niet minder gelukkig, maar je baalt wel? Dan ben je dus minder gelukkig. En 3 uur bezig zijn om een kind in slaap te krijgen? Wow. Als er niets medisch speelt, wordt het dan toch wel tijd voor dat stuk aanpakken, want op deze manier bouwt je kind gewoon een slaaptekort op. Als ze dat al niet heeft, waardoor de cirkel in stand blijft, (te hoog gehalte adrenaline en/of cortisol, wat je o.a. op kunt bouwen door slaaptekort, waardoor in slaap vallen lastiger wordt ook weer).
Ik vind het knap dat jullie zo opvoeden. Maar voor mij zou dat niet werken. Begrijp me niet verkeerd maar ik denk dat het voor kinderen ook een beetje verstikkend kan zijn. Ik weet dat hier veel moeders tegen laten huilen zijn voor het slapen. Maar bij mijn kinderen werkt dat juist. Niet uren maar 10-15 minuutjes kan in mijn ogen geen kwaad. Ik denk namelijk dat het soms ook goed is als een kind even zich kan uitlaten, in mijn ogen is huilen niet altijd persee negatief of slecht. Ik laat ze heus niet overstuur huilen en als mijn zoon snachts wakker word en huilt ga ik ook meteen kijken. Maar mijn zoon is een hele goede slaper en vind het juist fijn om naar bed te gaan en huilt ook niet. Als ik hem in bed leg dan zwaait hij me uit haha. Mijn dochter begint te huilen als ze moe is. Dan baker ik haar in en leg haar op bed. Dan gaat ze vaak huilen dan kom ik om de paar minuten een speen geven en binnen 15 minuten is ze heerlijk in slaap. Ik zou niet weten waarom ik haar constant moet troosten, sussen en wiegen terwijl ze dan alleen maar onrustig word en alles veel langer duurt en ze uiteindelijk ook niet slaapt. Voor ik deze methode had toegepast huilde ze de hele dag door, en sinds ik dit zo doe heb ik een heel ander kind. Ook als ik met mijn zoon bezig ben moet ze soms even huilen want als ik mijn zoon in bad doe of als ik aan het koken ben kan ik niet altijd direct naar haar toe, dan moet ze toch even wachten. Dat vind ik niet leuk maar het is niet anders. Mijn kinderen zijn voor mij het belangrijkste en net als jou en elke andere ouder doe ik ook waarvan ik denk dat het beste is voor mijn kinderen. En niet alles kan altijd naar hun zin en om hun draaien, ik vind ook belangrijk dat ze dat leren want als ze naar school gaan of bij anderen zijn dan draait ook niet alles om hen. Ik doe mijn best en meer kan je niet doen.
Helemaal mee eens. Meegaan in de behoeften van je kind natuurlijk! Laten huilen als ze bang zijn, pijn hebben, verdrietig zijn, nee natuurlijk niet. Leren rekening houden met anderen, leren zich aan te passen, zich te voegen naar regels en grenzen stellen die in hun belang zijn, ja! En soms is het daarom belangrijk even niet hun behoeften centraal te stellen. Kinderen die alleen maar gewend zijn dat alles om hun draait en iedereen maar meegaat in hun wensen en behoeften, die krijgen het heel heel moeilijk later. Want zo werkt de maatschappij niet. Leren accepteren en incasseren hoort er ook bij. En dat is ook niet altijd makkelijk, want toegeven is soms veel makkelijker, maar ik vind het juist een investering dat ik mijn kinderen bij vaardigheden leer waarmee ze later beter de maatschappij aan kunnen.
Ik versta onder sensitief ouderschap blijkbaar iets heel anders dan anderen. Voor mijn gevoel is elk kindje een individu met individuele behoeftes en is het juist je taak als ouder om gevoelig te zijn voor wat die behoeftes zijn. En dat hoeft dus niet altijd hetzelfde te zijn bij ieder kindje. Niet ieder kindje gedijt het beste op samen slapen, direct aandacht bij het huilen etc. Ons zoontje had in het begin bijvoorbeeld altijd 5 minuutjes nodig om huilend in slaap te vallen... Als we hem gingen troosten ging hij alleen maar harder huilen. Dan is het sensitiever om hem die 5 minuutjes even te geven dan om maar te blijven pushen dat ie niet alleen mag huilen... Dat is in mijn ogen dan juist extreem on-sensitief. Ik vond het boek baby-managment wel interessant wat dat betreft: Dit gaat erover dat een baby niet het middelpunt hoeft te zijn, maar dat het wel degelijk een individu is om rekening mee te houden. Maar dat hij ook mag leren om onderdeel te zijn van het ritme dat in het gezin speelt. Zo hebben wij Tobias vanaf het begin ook behandeld. Altijd vertellen wat we gaan doen, waar we heen gaan en ook rekening houden met zijn ritme.... Maar tegelijk was hij ook direct een onderdeel van ons als gezin en ging dus ook mee in óns ritme. (Ik heb dit boek niet eens helemaal uitgelezen, na een paar hoofdstukken begreep ik waar ze heen wilde en heb de dingen toegepast waar ik het mee eens was) Daarnaast vinden we het belangrijk dat hij ervaringen opdoet. Niet alles bij hem uit de weg halen. Natuurlijk geen gevaarlijke situaties creëren, maar ook niet angstvallig alles wat ongenoegen kan oproepen bij hem uit de buurt houden. Voorbeeldje: als hij met een lepel wilde spelen dan mocht dat onder toezicht. Als hij hem dan zo ver in zijn mond stak dat ie ervan moet kokhalzen, dan leert hij vanzelf dat het niet handig is om het in zijn mond te steken. Of als hij zichzelf vastrolde tegen de muur aan, dan lieten we hem eerst even zelf klungelen om weer los te komen. Hier leert hij meer van dan wanneer we hem elke keer oppakken. Nou moet ik wel zeggen dat ik hier voor de bevalling helemaal niet achter had gestaan, maar dat was omdat ik toen het karakter van Tobias nog niet kende. Als ik een baby zou hebben die heel snel boos of bang is, dat zou ik het weer anders aanpakken... En guess what? Ons zoontje is ook een heel vrolijk, gezellig, lief enz. kindje die ontzettend goed ontwikkelt, slim is, sociaal is enz.
Hmm interessant! Ik probeer voor onszelf een balans te vinden tussen gezin, relatie en mezelf. En das best moeilijk soms. Wij, naja voornamelijk ik, vind onze dochter naar een oppas brengen als het niet nodig is best moeilijk. Het is nodig als we moeten werken en dan heb ik er ook totaal geen problemen mee, nooit gehad ook. We zijn sinds ze geboren is, 2x uiteten geweest zonder dochter. Het was leuk maar de stap vind ik nog steeds een beetje groot ofzo. Daarbij ben ik heel selectief met de mensen die op 'mogen' passen. Verder denk ik dat qua opvoeding we wel redelijk op een lijn zitten als bolkje. Laten huilen werkt soms maar das voor ieder kindje anders. In bed nemen ben ik geen fan van, wij slapen dan alledrie nauwelijks. Dochter slaapt over het algemeen het best alleen in dr eigen bedje in het donker. Als ze ziek is wil ze nog wel eens knuffelen. Het verschilt zo erg per gezin en kind wat werkt.
Ik zit denk ik een beetje in het midden. Toen beide meiden klein waren, heb ik zo nooit alleen laten huilen, maar na een jaar onderbroken nachten was het bij mij gewoon letterlijk op; ik was enorm afgevallen en gewoon permanent heel moe, dus ik cijferde mezelf toch te veel weg. Tot dat moment ervaarde ik dat overigens niet zo hoor! Maar zo rond de 1 jaar ben ik toch heel gecontroleerd bezig gegaan met ze te leren zelf in slaap te vallen en 's nachts door te slapen. Na een weekje heel rustige slaaptraining, sliepen ze allebei door en ging het met mij ook meteen een stuk beter. Verder wil ik mijn kinderen meegeven dat ik er altijd voor ze ben, máár dat ik ook een mens ben met behoeftes. Dus me 's nachts wakker maken voor iets kleins, dat waardeer ik niet Maar me 's nachts wakker maken omdat ze een nachtmerrie had, tuurlijk! Ik wil ze dus ook leren zelf problemen op te lossen ipv het bij mij neer te leggen.
Maar zou het uiteindelijk voor haar ook niet fijner zijn als ze zelf in slaap zou kunnen vallen en ook 's nachts jullie niet meer nodig heeft? Dat betekent niet dat je haar meteen uren alleen moet laten huilen.
Maar je kan toch ook 100% voor je kindje kiezen én tegelijkertijd ook wel eens wat voor jezelf doen?! Waarom zou dat niet te combineren zijn?? Ik kies ook 100% voor ons zoontje, maar dat betekent niet dat ik er altijd 100% lijfelijk voor hem moet zijn. Als ik ervoor kies dat hij een dagje bij mijn (schoon)ouders is dan is dat ook prima en kies ik ook gewoon voor zijn welzijn.... Want mijn (schoon)ouders houden ook van ons zoontje en willen ook graag een goede band met hem en dat is ook heel waardevol. Bovendien leert hij dan ook dat het niet altijd op dezelfde manier hoeft te gaan en ik denk dat dit juist waardevolle lessen zijn.
De balans vinden is idd erg belangrijk. De behoeftes van onze zoon zijn net zo belangrijk als onze behoeftes. Daarom gaan wij regelmatig een avondje samen weg, doen we veel met vrienden en vorige mand ben ik nog twee dagen alleen naar eeen kuuroord geweest. Gewoon om bij te tanken en jezelf niet alleen mama te voelen, maar ook partner, werknemer en gewoon jezelf.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Er is altijd een middenweg. Ik vind dat TS het heel zwart/wit verteld. Jullie zijn wit want jullie dragen je kind,geven heel lang bv,laat een kind nooit huilen,zijn 3 uur lang bezig met een avondritueel??? Je vriendinnen geven geen bv,dragen hun kind niet en laten hun kind huilen.Ze gaan een avond stappen en naar de sauna.Kortom zij stellen hun kind niet als eerste prioriteit. Nu zul je het vast niet op die manier bedoelen maar zo komt het wel zo'n beetje over maar je praat ook over wegcijferen en opofferen en je bent volgens mij niet gelukkig op de manier hoe jullie het nu doen. Misschien tijd om iets te veranderen?? Een kind mag huilen want kinderen hebben het soms ook even nodig om te huilen en dan praat ik niet over hysterische taferelen. Als je kind een gil geeft hoef je niet direct voor ze klaar te staan en op te springen. Een bedritueel van 3 uur vind ik echt bijzonder extreem en vraag me ook af wat er allemaal gebeurt en gedaan wordt. Als mijn kinderen naar bed gaan zijn ze moe en willen zo snel mogelijk slapen en dat is zoals het hoort. De jongste gaat om 19.15 naar boven en om 19.45 sta ik al beneden en ligt ze heerlijk tevreden te slapen en ja dan is er ook een boekje gelezen en geknuffeld. Wij leren onze kinderen juist ( 11j, 9j, 3j ) dat niet de hele wereld om hen draait en dat we als gezin in een huis wonen en leven en dat we rekening met elkaar moeten houden. Is er iemand verdrietig dan wordt er geluisterd en ga je er niet doorheen lopen gillen maar wacht je netjes op je beurt want niet de hele wereld draait om jou. De jongste laat ik ook weleens huilen als ze onmogelijk is en 9 van de 10x knapt ze er enorm van op en zegt uit zichzelf sorry.Ze moeten ook leren omgaan met sommige emoties en daar leren ze naar mijn mening veel meer van dan dat er steeds een ouder is om jou te betuttelen en het voor je op te lossen. Ik vind veel ouders tegenwoordig veel te soft.Ik zie het op school en ik zie het op de sport. Als ik tegen mijn kinderen zeg dat ze wel even met hun kop bij het spel moeten blijven dan zie ik sommige ouders verschrikt kijken want het gaat er om dat het leuk is en winnen is niet prioriteit nummer 1. Dat wil niet zeggen dat ik mijn kinderen langs de zijlijn sta uit te schelden maar ik stimuleer ze wel om het beste uit zichzelf te halen en te werken voor je team en niet te staan treuzelen omdat je te laat ben gaan slapen of een pijntje ergens heb. Doorzettingsvermogen en zelfredzaamheid is wat wij onze kinderen willen meegeven en wij zullen ze daarin vanaf de zijlijn ten allen tijden begeleiden maar uiteindelijk moeten ze het ook zelf gaan doen en dat is helemaal niet verkeerd. Het leven is namelijk niet altijd een speelparadijs en ik vind echt oprecht dat sommige ouders weleens teveel doorschieten naar de softe kant.Laat een kind eens lekker huilen en ook 's nachts als je er al 3/4x ben uitgegaan en zeker weet dat er niets ernstigs aan de hand is dan laat je zo'n kind even huilen en uiteindelijk gaan ze echt wel slapen maar als ze weten dat papa/mama toch weer iedere komen opdraven dan blijven ze het heel lang volhouden. Misschien toch tijd voor een verandering??
Ik hoor wat je bedoelt. Echter huilt onze dochter zelden om aandacht. Overdag bijv is ze heel erg tevreden, kan ook heel goed zelf spelen waardoor ik thuis wat dingen kan doen. Maar overdag wanneer ik niet werk wil ik ook leuke dingen met haar doen. Het slapen dat is iets dat nooit echt goed gegaan is. We zijn wel eens een nachtje weg geweest toen ze bijna 1,5 was en sliep ze bij mijn ouders, exact hetzelfde als thuis. Paniek/overstuur. We hebben er ook heel veel aan gedaan om dat weg te nemen (nachtlampje, kamer reinigen) en als ik werk is ze overdag of bij mijn moeder of bij mijn schoonmoeder. Dat gaat heel goed totdat ze naar bed gaat. Van alle dingen die wij geprobeerd hebben werkt het het snelste om bij haar te blijven en te troosten. Dus dat doen we om de beurt.
mijn vriendinnen zeggen Het zelf zo hoor 'ons kind past zich aan aan ons' en wij stellen om duidelijke grenzen, zeker. En het is ook niet zo dat ze bij het eerste kikje dat ze geeft de volle aandacht krijgt. Ik leer haar dat alle emoties er mogen zijn en dat ze ook boos mag zijn als ze iets niet mag. Maar straffen doen we niet. We praten overal over.
Ik erken ook dat er een slaapprobleem is. In de kraamw eek sliep ze overdag al nooit. Wat er ook deden. Vele ziekenhuisbezoeken volgde. Medisch nik ontdekt. Opname is het enige dat we geweigerd hebben. Er heeft een psycholoog mee gekeken en een orthopedagoog. Die kunnen de vinger er niet op leggen. We hebben 6 weken lang een slaap training gedaan waarbij we elke10 minzonder iets te zeggen naar haar kamer gingen zodat ze weet dat we er zijn. Daar zijn wij echt heel strikt in geweest, hebben haar er niet uit gehaald. Zij en wij hebben amper geslapen die 6 weken en er veranderde niks. Totdat ze een was sliep ze 7 uur per dag (24 uur). Het gaat nu beter, we zitten op 9/10 uur. We staan echt voor een raadsel. Mijn vriendin heeft exact hetzelfde. Zij laat haar kind wel huilen maar is nu een jaar en slaapt overdag ook niet, snachts ook nog altijd Veel wakker. Mijn vriendin reageert er niet op s e hoopt dat haar kindje zelf leert te slapen. Ook helemaal onderzocht.
Volg interresant topic wij doen met onze bijna 13maander ook de onvoorwaardelijke opvoeding Kennen jullie kiind op Facebook al En kroost? Hebben erg duidelijke artikels ☺️ En wat mevr pinguïn zegt zo doen wij het ook met ons zoontje noet straffen maar "begeleiden zo zie ik het"
Hier al wat oudere kindjes en ik wil even laten weten dat het hier inderdaad alle moeite waard is geweest! De oudste 2 slapen zonder problemen, weten dat ze met alles bij mij kunnen komen, bijna overal valt over te praten en dat wordt dan ook gedaan. Als ik eens nee echt gelijk nee zeg weten ze ook dat ik het meen en is het klaar. Aan de andere kant, mijn oudste is nu 8 en de jongste 3 en ik vind het ook heel lekker wat meer tijd voor mijzelf te hebben en dat het wat minder intensief is.