En onze jongste slaapt nog altijd bij ons, wat is dat altijd makkelijk geweest, daardoor sliep hij veel makkelijker dan de andere 2. Ze zijn gewoon heel graag in je nabijheid die kleintjes.
Ik kan me nooit zoveel voorstellen bij dat niet straffen. Voor mijn kinderen in de peuterpubertijd komen geef ik ook geen straf. Maar een driftige peuter van 2 en een half, die 'stomme mamma!' schreeuwt en je een klap in je gezicht geeft. Wat doe je daar dan mee?
Wat bedoel je dan met uit de situatie halen? Ik breng hem bijv naar de gang, zeg tegen hem dat het niet mag, slaan. Maar dan blijft hij slaan en gillen. Als ik dan vervolgens weg loop om hem rust te geveb gaat hij achter me aan en gaat aan mn broek hangen.
Jij past je aan aan je kind, je vriendinnen verlangen dat hun kind zich aan hun aanpast... En wat als ouder en kind zich nu aan elkaar aanpassen? Dus beetje geven en nemen. Dat lijkt me qua basis het best; als volwassene draait ook niet alles om jou en hoef jij ook niet jezelf volledig weg te cijferen. Natuurlijk is het bij kinderen anders dan bij volwassenen, maar je kind leren dat het zelf problemen op kán lossen en dat jíj ook zelf problemen op lost, lijkt me heel waardevol. Teleurstelling, boos, verdriet; dat hoort bij groter worden. Ik ben van mening dat mijn kinderen die emoties ook moeten ervaren en dat ik dus niet direct naast ze sta om hun verdriet of frustratie weg te nemen. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze zelf moeten kunnen oplossen; ik kan geen eindexamens voor ze maken, en als ze het moeilijk vinden, steun ik ze. Maar ze moeten het zelf doen. Zo ook bij leren lopen. De frustraties van meer willen zeggen dan je kan. En ook slapen.
Dit, ik leg zoveel mogelijk iit wat niet kan of niet mag en waarom niet. Maar als ik dat heb uitgelegd (en zeker weet dat het echt wel duidelijk is) dan ga ik er niet meer over praten, dan is het klaar. Tv uit, speelgoed even op de kast, even op de gang, wat op dat moment maar passend is. Als je te hard rijdt krijg je ook een boete, dan gaat oom agent ook niet nog een keer uitleggen waarom dat niet mag. En als je veel te hard rijdt moet je je rijbewijs inleveren, en terecht. Bij regels overtreden hoort een consequentie. Ik weet dat sommigen hun kinderen opvoeden zonder regels, maar bij mij is opvoeden je kind voorbereiden op zelfstandig functioneren in de maatschappij en onze maatschappij werkt wel met regels. En met straf als je ze overtreedt.
Ik kies een passende, directe consequentie; dus idd speelgoed even weg, tv uit, zoiets. Bij gedrag dat uit de hand loopt, bv blijven slaan, hoort even afkoelen. Ik leg altijd uit waarom de consequentie is. Straf is hier maar heel weinig nodig, de oudste snapt nu zelf vaak wel waarom iets niet mag en als ze bv boos wordt omdat ze geen koekje mag, gaat ze zelf boven mokken tot het klaar is.
Ja zeker, maar dat doe ik dus niet vaak Als ik straf, dan dus op die manier. Maar meestal is 1x waarschuwen en zeggen waarom het niet mag al genoeg.
Ik ben niet wit en mijn vriendinnen niet zwart. Zeker niet. Ik respecteer ze juist enorm om de manier hoe zij opvoeden. Ik doe het alleen anders. Het waren ook de woorden van mijn vriendin 'ons kind past ons maar aan aan ons'
De mijne bijt/ beet me in geregelt. Ik pak haar dan wat steviger vast aan haar arm, vraag haar mij aan te kijken en ik zeg dan met een strenge blik 'dat mag niet, dat doet pijn. Als je boos bent mag je stampen, rennen of tegen een kussen slaan, maar bijten keur Ik niet goed' Tot nu toe werkt dit altijd.
Alleen het slaap probleem krijgen we maar niet opgelost. Net even uitgehuild bij manlief omdat het met combi zwangerschap heel zwaar is. Bv doet enorme pijn dus liever stop ik daarmee maar eerdere pogingen (zoals die slaaptraining waarbij ze ook 6 weken niks kreeg) liepen op een heel groot drama uit. Mijn man weet het ook niet meer. Zoveel gedaan. Regulier en alternatief alles doorlopen. Alle adviezen m.u.v. De hele nacht Laten huilen maar netjes opgevolgd, maar echt nog geen oplossing. Hier op zp ook al meerdere oproepen gedaan, dat is misschien ook wat mee zwaar valt aan het opvoeden. Hoewel het inslapen de laatste tijd wat sneller lijkt te gaan. Maar dan slaapt ze alsnog heel erg laat. Ze kletst Nog een paar uur. De moeders met hetzelfde 'probleem' zeggen maar een ding 'ooit wordt het echt beter! !!'
Ga ik nogmaals, opvoeden zonder straffen is niet gelijk aan opvoeden zonder regels. En om je eigen voorbeeld te gebruiken, ik wil graag dat mijn kinderen niet te hard rijden omdat het ze zelf snappen dat het gevaarlijk is, niet omdat ze anders een boete krijgen. Dus ik wil dat ze snappen dat ze niet mogen slaan, omdat dat vervelend is voor iemand anders, niet omdat ze anders op de gang moeten.
Ik vind dat ieder kind anders is. (Of mag ik hier over een feit spreken ) Niet voor elk kind is dragen, niet laten huilen, bv en noem maar op het beste. Ik zou mijn dochter best de hele dag willen dragen bijvoorbeeld, maar dat wil zij zelf niet. Als ik haar bij elk huiltje zou oppakken dan krijgt ze haar rust niet. En dus doe ik waarvan ik denk dat het beste voor haar is. Ik vind dat je een deel van je eigen leven moet opgeven voor dat van je kind maar zonder daaraan onderdoor te gaan. Voor zowel mama als kind is een mama die er doorheen zit namelijk helemaal niet goed. Dit voelt een kind feilloos aan. Edit: ik zie dat het ook over opvoeden zonder straffen gaat. ook dit verschilt per kind denk ik, wat het beste is. zo min mogelijk straffen sta ik helemaal achter maar ik vind dat t af en toe simpeler is voor een kind dan alleen maar overleggen en praten
Maar dan snap je de ontwikkelings fasen van het geweten niet. Een kind kan niet op die manier denken. Dat komt oas rond de puberteit dat je afwegeningen gaat maken wat je standpunten zijn en daar consequenties aan verbind waarbij je jezelf grenzen oplegt. Tot die tijd leggen ouders grenzen op. En dat je consequenties aan gedrag verbind, wil niet zeggen dat je niet ook een goed gesprek hebt over waarom het gedrag niet wenselijk is. Het enige wat niet werkt is een autoritaire opvoedstijl van je doet wag ik zeg, omdat ik het zeg. Daar krijg je stiekemerds van, blijkt uit onderzoek. Maar dat is niet wat ik bedoel met regels en consequenties.
Sja. Zachte heelmeesters.. ik denk dat je er met een aardige aanpak niet uit gaat komen. Je dochter heeft gewoon een flinke eigen wil e doorzettingsvermogen en zit zichzelf daarmee in de weg. Mijn schoonzus heeft met haar dochter hetzelfde gehad. Uiteindelijk was haar dochter 3 en een half en toen ging het gewoon niet meer. Hele gezin stond op zn kop want dochter hield ondertussen ook haar baby zusje wakker. Toen hebben ze eerst supernanny toegepast. Dus steeds terug leggen zonder met haar te praten. Maar dat hielp ook niet. Toen uiteindelijk de deurklink omhoog gezet zodat ze haar kamer niet meer uit kon en laten huilen. Na 3 nachten was het over. Mijn nichtje is nu bijna 5 en slaapt sindsdien goed. Af en toe een slechte nacht maar niet vaak. En nichtje is zo opgeknapt. Ontwikkeling gaat beter, geen kringen meer onder de ogen en futloos. Ze had gewoon echt slaaptekort opgebouwd.
Ja hard vast pakken vind ik dan weer niet zo. Ik waarschuw 1 keer en daarna time out. Maar time out pas vanaf een jaar of 3. Meestal rond 5/6 jaar hoef je dan eigenlijk nooit meer een kind in de time out te zetten en is waarschuwen genoeg. Is mijn ervaring.
Je kind geven waar het behoefte aan heeft, is wat anders dan je kind klein houden. En er zit een groot verschil tussen er onder door gaan als moeder omdat je altijd voor je kind kiest of bij alle keuzes denken, ach, als ik maar gelukkig ben dan is mijn kind dat ook. Keuzes die handiger zijn voor de ouders zijn heus niet altijd het beste voor het kind. En dan denk ik toch: ik heb er voor gekozen om een kind te baren, niet andersom. Ik word er als moeder gewoon niet gelukkig van als ik mijn kind laat huilen terwijl ik hoor dat ze me nodig heeft. Ik heb het dan vooral over de babytijd, want tegenwoordig zijn er heus wel momenten dat ze huilt uit frustratie of om haar zin te krijgen en dat ik haar dus even moet laten huilen omdat ze nou eenmaal niet kan leven op snoep en koek. Maar laten huilen om in slaap te vallen heeft hier nooit geholpen. Daar werd ze alleen maar meer en meer overstuur van, en ik trouwens ook. Ik ben het wel eens dat een slaapritueel van 3 uur niet de bedoeling kan zijn. Je schrijft dat ze nog een paar uur kletst, maar dan praat je niet terug neem ik aan? Hoe verloopt het slaapritueel verder?