Ik pleit voor een uitgebreide Gordon training voor alle ouders, leerkrachten, pedagogisch medewerkers op kinderopvang en CB. Dat is in mijn ogen dé manier om respectvol met je kinderen en jezelf om te gaan zonder dat je aan jezelf voorbij gaat of je kinderen alleen in bed laat huilen. Écht luisteren en kijken naar kinderen en tegelijkertijd je eigen grenzen bewaken. Relaties zijn gelijkwaardig. TS: ik krijg het gevoel dat je je hele leven in teken stelt van je kind en daarbij vaak voorbij gaat aan je eigen gevoel. In relaties moeten beide grenzen bewaakt worden en is er zeker ook voor opvoeders tijd nodig om iets anders te doen als je zou willen. Ik denk dat jezelf wegcijferen niet gelijk staat aan een liefdevolle opvoeding want je eigen gemis speelt ook een rol in die opvoeding. Zorgen dat je kinderen zich altijd veilig voelen, ook bij een ander, is wel liefdevol en dan besta je zelf ook nog. Zelf iets gaan doen terwijl je kind liefdevol wordt opgevangen door bijvoorbeeld familie en natuurlijk ook de vader is toch prima? Mijn eigen principe is altijd dat mijn kinderen zich altijd veilig en goed voelen bij degene die ze opvangt. Dat is in ons geval bij mijn moeder, schoonouders en mijn zus. Ik probeer dat aantal uit te breiden maar dat is niet altijd makkelijk. Ze zijn daar zo vertrouwd en geliefd en de familie behandelt de kinderen zoals wij zelf ook doen. Ik laat ze daar heel makkelijk achter om zelf of met mijn partner wat anders te doen, heerlijk. Ik vind namelijk dat je geen goede ouderschap constructie hebt als je zelf niet belangrijk bent. Dat is het niet gelijkwaardig en klopt het niet. Een kind gaat dat aanvoelen en zal als jou als voorbeeld zien, een moeder die zichzelf compleet wegcijfert. Ik vind dat een kind de gelegenheid moet krijgen om frustratie te voelen, dat altijd voorkomen is in mijn ogen verwennen en dat is eigenlijk verwaarlozing. Een kind blijft dan afhankelijk terwijl ze eigenlijk zo graag zelfstandig zijn. Met frustratie bedoel ik dan alleen leren spelen, soms je zin niet krijgen e.d. Ik bedoel niet laten huilen in bed en alles wat te maken heeft met veiligheid en geborgenheid. Dat bied ik altijd. Ik vraag me wel af hoe het slaappatroon is en hoe je dat aanpakt? Ik vind het niet 'normaal' klinken en misschien heeft iemand hier tips voor je. Elke avon d3 uur bezig zijn met een slaapritueel en elke nacht 5x eruit vind ik echt zorgelijk klinken. Dat is niet iets wat 'hoort' bij dit soort ouderschap, dan spelen er andere dingen.
veters strikken, een lepel gebruiken en klimmen op een klimrek zijn motorische vaardigheden die vanaf een bepaalde leeftijd aangeleerd kunnen worden (mits er geen redenen voor een achterstand zijn of course). Zelf in slaap vallen is een emotioneel proces, wat bij bv onze oudste vanaf dag 1 vanzelf ging. En bij de jongste dus niet. En daarbij zie ik dus nog niet waarom mijn 2,5 jarige dat zou MOETEN kunnen. Hij kan prima zonder mij zijn, gaat met heel veel plezier 3 dagdelen naar de psz, speelt zonder mij bij opa en oma..en slaapt verder prima, het enige is dat hij het nodig heeft dat wij 5 minuutjes bij hem blijven tot hij slaapt....en ja dat kan ook een kwartiertje zijn.
maar denk jij dat andere ouders spugen en slaan wel acceptabel vinden?? En dat die geen consequenties aan gedrag verbinden?
Ik denk vooral weer dat iedereen hier hetzelfde aan het zeggen is, maar dat de discussie op een of andere manier weer verzand is in focussen op punten en komma's. Ik denk oprecht dat er minder verschil zit in de manier van opvoeden van de meeste mama's hier, dan dat we soms denken. Consequent zijn, liefdevol reageren, je kind een kind laten zijn... Dat doen we toch allemaal? Alleen uit dat zich soms ietwat anders, afhankelijk van kind en ouders.
nee ikkie geeft duidelijk aan dat zij het op vriendelijke toon en op ooghoogte aanspreken een goed beginpunt vindt, maar dat ze soms kiest voor een andere aanpak, zodat duidelijk wordt waar de grenzen liggen tov het emoties uiten.... dat impliceert toch dat andere ouders die het vriendelijk houden geen grenzen aangeven?
Ik lees vanavond even uitgebreid in, Onze oudste is 4,5 en de jongste is 3. Wij hebben ook altijd bewust opgevoed, samen slapen, dragen. Ik zie er zelf wel degelijk resultaat van - wat absoluut niet wilt zeggen dat ik bij kennissen zie dat hun bv wel hebben laten huilen ofzo. Onze kids zijn heel goed gehecht, hebben vertrouwen, voelen zich veilig. Wel is het soms even slikken dat ik nu een drukke aanwezige peuter thuis heb omdat hij niet naar de speelzaal wou. We gaan nu wel bewust oefenen naar de speelzaal te gaan omdat anders de stap naar de basisschool wel heel groot is.
Ik snap dat het lijkt alsof ik dat impliceer. En ook lees ik inderdaad al een paar keer dat er gezegd wordt dat wanneer je vriendelijk blijft toespreken niet betekent dat je geen grenzen aangeeft. En dat niet straffen (consequenties verbinden vind ik hetzelfde als straffen, geef het beestje een naam, zelfde discussie als over het woord manipuleren) ook niet betekent dat je geen regels hebt. Ik mis alleen dan wel een duidelijke uitleg hoe die ouders het wél aanpakken. Zoals het voorbeeld over het spugen, ik lees dan alleen 'uit de situatie halen en uitleggen waarom het niet kan'. Hoe ziet dat er uit? Kind spuugt naar mij, uhm dat wordt al lastig want ik ben de situatie, dus uit de situatie betekent in een andere ruimte en dat wordt ook weer afgekeurd... oke, twee meter opzij, is dat uit de situatie? En dan uitleggen waarom het niet mag? Bij een dreumes, ja oke. Bij een peuter van net 2? Ja wil ik ook nog uitleggen. Bij een peuter van 3,5? Nee hoor, die weet dat donders goed. Nu de andere kant; Er zijn hier mensen die impliceren dat wanneer je eens voor een resolutere aanpak kiest, dat je voorbij gaat aan de behoeftes van je kind. Daar ben ik het niet mee eens. Soms is de behoefte van een kind juist om eens wat een duidelijkere grens gesteld te krijgen. Daarbij denk ik wel na over de actie van mijn kind en waar die vandaan komt zodat ik het de volgende keer kan voorkomen. Als mijn dochter iets doet waarvan ik vind dat het niet door de beugel kan dan bedenk ik wel waarom ze dat doet. Ik verbind wel een consequentie aan het gedrag, maar ik zal ook proberen om het de volgende keer voor te zijn. Waar ga ik dan voorbij aan haar behoeftes? En ben ik dan niet eigenlijk ook heel 'bewust' aan het opvoeden?
En ik zie niet staan waar ik heb geschreven dat ik wel vind dat een kind van 2,5 dat MOET kunnen. Ik heb iets geschreven over de wijze waarop je ze dat leert. Want uiteindelijk moeten ze het wel kunnen. Ergens voordat ze het huis uit gaan. Ik vind 5 minuutjes tot een kwartiertje blijven tot hij slaapt heel wat anders dan een bedritueel van 3 uren. Als erbij blijven de manier voor jouw kind is dan moet je dat zeker doen. Als dat 3 uren gaat duren denk ik persoonlijk niet dat het een goede aanpak is omdat je dan voorbij gaat aan het uiteindelijke belang, namelijk dat je kind voldoende slaap krijgt.
Maar wanneer kom je dan in de situatie dat een peuter naar je spuugt? Dan gaat er denk ik vooraf iets goed mis. In mijn ogen is een kind dat spuugt goed gefrustreerd. Ik zelf zoek in mijn opvoeding dan eerst naar verbinding en ik kom later pas terug op het uiten van die frustratie, in dit geval dan spugen. Ik hang dus niet meteen een consequentie aan dit gedrag, ik zorg eerst dat mijn kind uit de frustratie en woede komt en voelt dat ik er ben. Meteen straf of consequenties zijn voor mij echt zonder effect. In frustratie leer je niks. Ik geloof dat een kind dat spuugt naar zijn moeder, echt begrip zoekt, hij voelt zich niet gehoord en dat moet eerst opgelost worden.
Dl (superbraaf) doet ook wel eens vervelend. Het is hier eigenlijk altijd een vorm van aandacht vragen. Is niet in me opgekomen om straf te gaan geven voor de manieren waarop ze dat doet. Ze leert sneller hoe het wel moet als ik gewoon zelf het goede voorbeeld geef.
ik vraag mij ook wel af wat eraan voor af gaat als een peuter naar je spuugt?? En waar haalt die peuter dat spugen vandaan? Ik vind het geen normaal gedrag iig.
TS: ik heb niet alle pagina;'s hiervoor gelezen, maar wij zijn ook zulke ouders. Alleen valt het ons erg licht. Ik zou eens op onderzoek gaan waarom je kindje zo moeilijk slaapt. Ook hier mensen die denken dat ik het reuze zwaar heb met al dat gezorg. Maar in de praktijk bleek al snel dat zij het zwaarder hebben (kindjes toevallig (?!) allemaal 'lastiger' en vaker ziek dus die hebben nog minder tijd voor zichzelf. Je mag best aan jezelf denken hoor. Ik doe vooral dingen met dl zie ik zelf ook graag doe. Voor haar is alles toch nieuw en leuk De keren dat wij 's nachts wakker waren zijn op 1 hand te tellen, en dan liep ik niet heen en weer maar keek ondertussen een filmpje zonder geluid ofzo.
Dl sproeide een tijdje met eten. Dat kwam nadat ze had geleerd in een rietje te blazen. Was gewoon even uitproberen. En toen zag ze een ouder vriendinnetje op een spiegel spugen in een pannenkoekenrestaurant en lekker uitsmeren, dus toen werd dat een nieuw hobby Spugen op zich leren ze dus vrij makkelijk of kijken het af van anderen. Als dl naar mij gaat spugen heeft ze wel een probleem, maar dat voelt ze prima aan en gebeurt dus niet.
Weet je wat het is, je kunt NOOIT zeker weten of dit de beste/enige manier is die goed werkt. Uiteindelijk worden ze allemaal groot en kun je zeggen of je het goed gedaan hebt. Maar niet of dat de beste manier is geweest, je kunt het tenslotte maar 1x doen. Dus doe gewoon wat goed voelt voor jezelf en voor je kind. Als iets niet goed voelt (zoals uit de OP blijkt bij TS) dan lijkt het me voor de hand liggen dat er misschien iets niet helemaal werkt zoals het nu gaat. Dan kun je heel erg vast blijven houden aan een bepaalde stijl/methode maar zowel jij (het gevoel of je jezelf wegcijfert/opoffert) als je kind (pas na 3 uur in slaap vallen) reageren er niet helemaal goed op dat betekent niet dat je methode niet goed is, maar dat je het misschien wat dat stukje betreff net even anders kunt proberen. Voor jezelf (af en toe even weggaan wat leuks voor jezelf doen, een hobby oid ) als je kind (Wel laten huilen bij het naar bed gaan zonder erbij te blijven staan, ik noem maar even een zijstraat) Wellicht dat dat beter werkt?
Helemaal mee eens. Zo sloeg mijn zoontje mij laatst in mijn gezicht. In zijn hele leven heeft hij mij nog nooit geslagen, ik was echt even in shock. Maar ik ben direct gaan nadenken over wat eraan vooraf ging. Ik was echt over zijn grens gegaan door iets van hem te verwachten waar hij zich echt niet prettig bij voelde. Hij had het een paar keer proberen te vertellen, maar ik luisterde niet. Dit was kennelijk de enige manier die hij nog zag om zich duidelijk te maken. Ik heb sorry gezegd dat ik niet goed naar hem luisterde en hij heeft sorry gezegd omdat hij had geslagen.
Hier verschilt het per situatie/gedrag hoe ik in grijp. Soms kan ik niet anders dan er meteen een consequentie aan verbinden omdat het bv gewoon echt gevaarlijk is (consequentie is dan meteen uit de situatie halen of iets afpakkem bv). Maar inderdaad; ik ga altijd op zoek naar de verklaring voor het gedrag en dan samen dat onderliggende probleem oplossen en werken aan het uiten van die emoties. Hier heeft ze bv driftbuien als ze ziek wordt, als ik dus merk dat ze een kort lontje heeft en uit het niets ontploft, wordt het tijd de thermometer er bij te pakken. Al zo vaak gehad dat ze dan een paar uur later ineens fikse koorts had. Dus dat gedrag straf ik ook zeker niet af, maar als ze in haar drift iets kapot wil maken, stop ik haar wel. Dus hier zeker wel consequenties, maar ik doe er alles te begrijpen waaf haar emoties vandaan komen.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij je happy voelt bij je manier van opvoeden en zorgen voor je kind. Als jij gelukkig bent dan voelt je kind zich denk ik ook gelukkig. Het enige waarvan ik denk dat het niet goed is zijn ouders die 5 dagen in de week werken. Dat begrijp ik ook niet helemaal.. dan heb je een kind voor het weekend ofzo...?
Heb niet alle reacties gelezen. Ik geloof dat er niet een bepaalde opvoedtechniek is die persé beter is dan de ander, whatever die onderzoeken dan ook zeggen. Ik hou zielsveel van ons zoontje, maar hij heeft geen borstvoeding gehad, niet bij ons in bed of zelfs maar op de kamer geslapen en ik laat hem rustig even huilen. Omdat ik mijn kind ken, omdat ik zijn huiltjes ken en weet wanneer hij best even kan huilen en wanneer hij echt verdrietig is en mama en papa nodig heeft. Ik geloof niet dat hij daardoor kleinere hersentjes krijgt dan kinderen die bv krijgen, in papa en mama's bed slapen en nooit even huilen. Het is een ontzettend vrolijk, lief en ondernemend mannetje. En ik een blije moeder