moet er trouwens nog even iets op aanvullen. Dit doe ik nl niet omdat 'het kind zich aan ons moet aanpassen' zoals TS in haar openingspost stelt, maar wel omdat ik er in geloof dat je een kind al heel vroeg aan dingen kunt laten wennen.
Ik ken -uit eigen ervaring- ouders die gedrag wat ik onacceptabel vind, negeren of vergoelijken. Ik zie het in de supermarkt als ik boodschappen doe, ik zie het op verjaardagen, ik zie het op allerlei plekken en bij allerlei mensen...
Ik had het meer over andere ouders in de zin van: degenen die hier meeschrijven. Ik accepteer dat gedrag dus ook niet. En ik verbindt consequenties aan gedrag. Maar dat inhoudloze straffen van op de gang zetten doe ik niet. Als mijn zoontje met speelgoed gooit dan zeg ik hem duidelijk dat ik het niet wil hebben. Doet hij het nog eens dan leg ik uit dat ik het nu op de kast leg omdat dit niet de manier is waarop je ermee hoort te spelen. Wat heeft het voor zin om heel boos te worden of hem op de gang te zetten?
Ik kan mij zeker vinden in bepaalde onderdelen van het bewust ouderschap en pas die dan ook toe. Maar ik haal er de zaken uit die mij aanspreken en waarvan ik het belang in kan zien. Dus zaken als bv, dragen en niet laten huilen. Maar naar mijn mening schieten sommige ouders er in door of passen het op een totaal andere wijze toe (onder het mom van bewust ouderschap). Zo vind ik het belangrijk om er voor mijn kind te zijn. Maar daarnaast heb je toch ook nog een partner, grootouders en vriendinnen? Ik kan mij echt niet voorstellen dat je zo opgaat in je kind dat je niets meer voor jezelf kunt doen. En dat je kind geen moment zonder jou zou kunnen. Dat betekend niet dat ik een kind maar overal zou achterlaten. Maar waarom zou een kind niet een dag/avond etc naar de grootouders of je eigen broer/zus kunnen? Voor een kind is het ook belangrijk om met deze directe familieleden een band te vormen. En betekend er voor je kind zijn ook dat je al je vriendinnen en sociale contacten maar aan de kant moet gooien? Een vriendschap is ook investeren en daar hoef je na een lange tijd (als je kind bijvoorbeeld naar school gaat en jij meer tijd krijgt) echt niet meer aan te komen als je ze al die tijd hebt verwaarloosd. Ik vraag mij ook af waar je je partner in dit verhaal? Hij kan toch ook een dag met je dochter zijn terwijl jij iets voor jezelf doet of met vriendinnen afspreekt? Ook logeren is iets dat je vanaf een bepaalde leeftijd prima kunt aanleren. Het voorkomt dat jij in de toekomst helemaal nergens meer heen kunt omdat het onbekend is en je kind totaal in paniek raakt (en die voorbeelden ken ik ook). Mijn kind ziet een keer logeren (zeer af en toe) gewoon als een leuke tijd samen met opa en oma. Hij ziet ook dat zaken daar anders kunnen gaan. Dat is alleen meer leerzaam lijkt mij. Wat werkt bij bewust ouderschap is overigens heel verschillend. Hier werkt samen slapen totaal niet. Kind is wakker (wil spelen, aan haren trekken in ogen prikken etc). En ik ben wakker omdat ik te alert ben en ieder geluidje hoor. Ook kan hij hier makkelijk uit bed vallen. In een eigen kamer laten slapen betekend ook zeker niet laten huilen! Overigens zijn er intussen ook onderzoeken dat kinderen erg gelukkig zijn. Maar dat het aantal jongeren en jongvolwassenen met psychische problemen alleen toeneemt. Dat komt mede omdat ze niet hebben leren omgaan met stress en tegenslagen. Alleen maar zijn geprezen en dat ieder probleem voor ze is opgelost en weggenomen. Het leren omgaan met stress en tegenslagen hoort wat mij betreft ook bij het leven. Dan heb ik het natuurlijk niet over een baby! maar wel over de periode daarna.
maar het is niet zo dat je met bewust ouderschap/onvoorwaardelijk ouderschap/what's in a name alles voor ze oplost, alleen de manier waarop je je kind begeleidt naar die oplossing verschilt. Dus niet op de gang zetten, maar inderdaad het speelgoed wegzetten. Mijn zoon krijgt ook echt wel nee te horen als hij (weer) bij de koelkast zit. Maar ik erken wel zijn verdriet/boosheid die hij daarover heeft. Ga bij hem zitten en leg hem uit dat ik snap dat hij boos is,maar dat hij nu even geen .... meer krijgt.
Als je kijkt naar onvoorwaardelijk ouderschap (een vorm van bewust opvoeden naar mijn mening) dan is uitbundig prijzen juist helemaal geen onderdeel van de opvoeding. En ook het oplossen van problemen voor je kind is helemaal niet aan de orde. Het gaat er juist om te erkennen dat je kind ook boze buien kunnen hebben en dan hier in compassie mee omgaan. Beseffen dat je kind juist op die momenten hun ouders het hardst nodig hebben om daar mee om te leren gaan.
Iemand schreef dat hoe zwaar het is erg afhankelijk is van de combinatie kind-ouder. En in ons geval: de combinatie 3 kinderen en 2 ouders. Het valt me op dat veel mensen die zeggen dat het helemaal niet als investeren voelt maar 1 kind hebben. Toen ik er 1 had vond ik het ook niet voelen als investeren. Nu met een 6 jarige die een vrij moeilijk karakter heeft, een peuterpuber en een baby die zich alleen met de borst laat troosten 's nachts vind ik het wel als investeren voelen. Maar ik denk niet dat dat nou aan natuurlijk ouderschap ligt. Ik denk dat je kind steeds op de gang moeten zeggen als het iets fout doet, het werken met stickers en beloningssystemen, ook intensief kan zijn. Ik twijfel zoals de meeste ouders volgens mij ook regelmatig of ik het wel goed doe. En ik vind dat het natuurlijk ouderschap zwaarder maken, je doe het anders dan anderen en die anderen lijken het beter voor elkaar te hebben. Maar ja, het gras bij de buren lijkt maar groener....het is dat in veel gevallen waarschijnlijk helemaal niet...
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar hier ben ik het toch wel mee eens. Hier wordt ook.gedragen laten we de vooral kleinste niet huilen als het even kan en wordt er ingespeeld op de behoeften van het kind. Maar aan de andere kant vind ik ook dat je er als ouders voor moet zorgen dat ze sterke onafhankelijke personen worden. Vooral vanaf een bepaalde leeftijd, en dan heb ik het niet al over baby's. Die hun eigen boontjes kunnen doppen en ook kunnen omgaan met bepaalde regels en tegenslagen, het leven hangt immers in elkaar van dit soort dingen. Ik lees ook iets met kinderen die naar hun ouders spugen/slaan? Dit wordt hier dus absoluut niet geaccepteerd en daar volgt ook straf op, gelukkig hebben mn oudste 2 zoiets ook maar 1x geprobeerd daarna was het duidelijk voor ze. Beetje oftopic vind het eigenlijk ook een vreemde term bewustoudeschap. Is niet elke manier van opvoeden bewust aangezien de meeste ouders er bewust voor kiezen om iets op een bepaalde manier te doen?
geen ervaring met heimwee zeker, kinderen die letterlijk ziek worden als ze ergens anders moeten slapen zonder papa of mama. Niet zo snel oordelen als je er geen ervaring mee hebt! Je laatste alinea vind ik sowieso vreemd, ik denk dat niemand continue de problemen voor zn kind oplost, maar de ene ouder begeleid zn kind daar wat beter in dan de andere denk ik.
Een band opbouwen met familieleden: daarvoor hoef je er niet in je eentje heen. Ben niet tegen logeren ofzo, maar voor het opbouwen van een band is het niet nodig en je krijgt geen kinderen die overal in paniek raken van niet-laten-logeren. Zelfde met de toename van psychische problemen: fijn dat jij de oplossing kent. Daar zit het 'm vast in Je denkt vrij simpel en nogal zwart-wit. Het leven is alleen niet zwart-wit.
Ik reageer op de openingspost van TO. Waarin ze aangeeft volledig in het bewust ouderschap op te gaan en geen tijd meer te hebben voor andere dingen. Dat lijkt mij niet goed (hoewel ik achter bepaalde onderdelen van BO sta). Verder heb ik zeker ervaring met heimwee. Maar ook daarin vind ik dat er veel verschil kan zijn in de manier waarop je hier als ouders mee omgaat. Je kunt denken hij heeft heimwee dus kan nooit en nergens logeren. Maar kunt dit ook met je kind bespreken als iets waar hij mee kan leren omgaan en daar samen in oefenen. En dat het iets is waar je mee kunt (en soms moet) leren omgaan. Ook heb ik gemerkt dat het verschil kan maken om er op jonge leeftijd mee te beginnen (logeren bij opa en oma) of pas op veel latere leeftijd. Ik ken kinderen op de basisschool die nog nooit ergens hebben gelogeerd. En dan ontstaan er inderdaad problemen bij een uitnodiging voor een slaapfeestje of schoolkamp. Ik geef ook geen oplossing. Ik refereer aan een recent onderzoek... Zoals Lauren hier ook al zag zeggen. Je kunt kinderen ook aan dingen laten wennen. Of je kunt overal in meegaan. De benadering maakt veel verschil.
Ik heb er 3 en ik zal zeker niet zeggen dat het niet investeren is, wat mij betreft is het de investering echter wel helemaal waard. En dat gras bij de buren, tja, dat heeft mij nog nooit wat uitgemaakt, ik doe wat voor ons goed voelt. Mijn oudste zoon had gisteren een enorme driftbui, man ging ertegen in en dan gaat het helemaal los natuurlijk. Heb zoontje even bij mij geroepen, had al snel door dat hij honger had, broodje gegeven en niks meer aan de hand. Kijken naar de oorzaak werkt vaak sneller en beter dan klakkeloos straffen of er in meegaan.
hohohohooo ik was degene die het voorbeeld van het spugen gebruikte in mijn betoog, maar wil niet zeggen dat dat mijn eigen ervaring is. Gelukkig niet. Weet je, ook al sta ik persoonlijk niet achter de 'opvoeding' zoals die beschreven wordt in de openingspost, er zijn altijd aspecten die ik eigenlijk ook wel toepas. En bewust en bezield opvoeden, ja dat doe ik ook. Bezield, want mijn kinderen zijn mijn alles. Ook al ben ik nog maar 3 jaar moeder van de 34 jaar dat ik op deze wereld ben en zelfs nog maar 1 jaar van de jongste, ze zijn het belangrijkste en ik wil het allerbeste voor ze. Maar dat wil toch elke moeder? En als je in je hart én af en toe je hoofd het beste doet voor je kinderen, dan ben je toch een goede ouder? Regelmatig in de spiegel kijken, waar komt het gedrag vandaan, wat kan ik als ouder doen om dit gedrag te voorkomen en om te buigen? Dát is volgens mij bewust opvoeden. Heeft niks te maken met bv of fv, dragen of niet, laten huilen of niet, op de gang zetten of een andere consequentie bedenken. Het gaat erom dat je bewust dingen doet om bij te dragen aan de ontwikkeling van je kinderen. Dus met voorbedachte rade. Niet impulsief je kind bij de arm grijpen en op de gang slingeren, maar van te voren bedenken welke consequentie je wilt verbinden aan bepaald gedrag en welk doel dat heeft en welk effect het zal hebben op je kind. En natuurlijk kunnen we eindeloos discussieren over de wijze waarop je met je kinderen omgaat. Is er dan een goed of fout? Nee, een ander doet het anders. Iets wat bij jezelf past en ik hoop ook bij je kind. Ik mag ook graag discussieren hierover en waar ik niet achter sta kan ik fel tegenin gaan. Ik mag ook graag concreet weten wat een ander dan anders doet. En dat mis ik bij sommigen, die concrete uitleg. 'uit de situatie halen' 'naar een betere oplossing begeleiden'. Klinkt mooi, maar hoe ziet dat er uit? Ik heb er geen beeld bij dus ik kan niet bedenken of ik daar achter sta en wellicht ook zou willen toepassen. Ik doe niet altijd alles goed, ik maak fouten als opvoeder, maar ik probeer morgen de dingen beter te doen die ik vandaag niet goed deed. Of eigenlijk zometeen al. Mijn kinderen zijn gezond, blij, hebben zelfvertrouwen en ontwikkelen zich goed. I must have done something right....
Tja en je kunt vinden dat je kind maar van alles moet leren zodat je als ouders lekker de hort op kunt al gaat dat helemaal tegen het gevoel van je kind in....of je kunt respect hebben voor je kind en zijn karakter.
Tsja, ik sta daar toch anders in hoor, Tuc. Ik ben altijd heel erg gepamperd door mijn ouders en ik vind dat eerlijk gezegd nog wel eens jammer. Ik vind het nog steeds wel eens moeilijk om me te beseffen dat de wereld niet om mij draait Kan slecht tegen kritiek en heb vaak moeite met dingen waar anderen hun hand niet voor omdraaien. Je weet natuurlijk nooit 100% zeker of dat aan opvoeding ligt, maar ik vind dat het oo belangrijk is om je kinderen inderdaad aan dingen te wennen. Niet met harde hand natuurlijk, maar je hoeft ook niet bij elke kik alles wat ze moeilijk vinden uit handen te nemen. Daar krijg je alleen maar onzekere kindjes van.....