Als je echt kinderen wilt, waarom gaan jullie dan niet ook gewoon trouwen? Wanneer je getrouwd bent dan heb je nog meer stabiliteit en anderen vinden je ook opeens wijzer en verstandiger omdat je een getrouwde vrouw bent (en het klinkt ook een stuk beter)Jullie relatie is toch super goed! Ik vind eigenlijk dat dat er ook gewoon bij hoort, zodat jullie toekomstige kinderen opgroeien met die waarde van het huwelijk. Ik ben getrouwd op mijn 25ste, was na 3 maanden al zwanger, heb nooit aan anticonceptie gedaan, maar wil maar zeggen dat het ook sneller kan gaan dan verwacht.
Ik vind het zelf heerlijk een jonge moeder te hebben. Zij was 23. Zelf was ik 24, vinden sommigen ook jong maar volgens mij is het nooit gord. Of te jong of te oud maar ik ben super gelukkig met onze lieve schat! En vind het super een jonge moeder te zijn. Des te langer kan ik haar zien opgroeien en ouder worden.
Het belangrijkste vind ik altijd dat je een kind een stabiele omgeving kan bieden. Als ik het zo lees hebben jullie dat prima voor elkaar! Dan maakt het echt niet uit of je nou 19 bent of 39! Gewoon er voor gaan! Succes!
Ik was 19 toen ik beviel, werd een maand later 20. Ik heb nooit een stempel gekregen tijdens mijn zwangerschap of nu. Eerder jaloezie in de omgeving dat ik zo snel weer slank was, nog zo lekker jong ben volgens de kraamzorg hadden oudere moeders het juist vaak moeilijker met een baby Wij waren pas 1 maand samen, dat staat ook niet in de boekjes. Maar puur om de leeftijd zeg ik: gewoon doen.
Ik vind het te jong. Pak de kans om een studie te volgen, daarna kun je alsnog jong aan het moederschap beginnen. En er jong uitzien, je kunt ook heel goede genen hebben
Mijn eerste reactie op de leeftijd 19 is: Ja ik vind dat te vroeg. Maar het verschilt per persoon en in welke situatie je zit. Als ik naar mezelf kijk toen ik 19 was en het vergelijk met nu (24) zit daar een enorm verschil in en klopt het nu meer om een kindje te krijgen dan toen. Zelf was ik erg vroeg volwassen, ook vanwege ervaringen van vroeger. Maar achteraf gezien, was ik persoonlijk niet klaar voor een kindje op die leeftijd. Ik heb mijn leven nu veel meer op orde. En daarmee bedoel ik niet het huisje, boompje, beestje. Maar ik heb alles een plekje gegeven in mijn hoofd en alles is rustig. Maar nogmaals, het is voor iedereen anders!
Ik vind het erg jong, en in sommige gevallen ook te jong. Kan over jou niet oordelen want ik ken je niet Maar ik weet niet of ik op mijn 19e echt inzag wat het moederschap echt inhield, hoewel ik toen wel al ging samenwonen en stabiele relatie had. Ook financieel alles op orde en dergelijke. Wel zou ik de reden die je huisarts heeft voor wachten goed overdenken, zal hij misschien niet voor niets zeggen. Was zelf 24 toen ik moeder werd dus ook redelijk jong!
Volgens mij hebben jullie er heel goed over nagedacht en alles overwogen..Mijn moeder was net 20 toen ze mij kreeg en het gaat prima met mij haha. Ik ken mensen van rond de 30 die ik minder zou vertrouwen met kinderen (en die ook zwanger zijn). Een kindje wat zo welkom is zoals het bij jullie zal zijn, boft! Ik heb zelf een zoontje van 15 weken en ben net 30 geworden (ik vind mezelf dan weer "oud", wat ook nergens op slaat) Heel veel geluk jullie beiden en geniet! Bovendien kreeg ik zelfs op mijn 28 nog te horen: "Ga toch eerst reizen..!" Haha, ik wilde dat helemaal niet! Heb gestudeerd, een leuke tijd gehad en nu een hele lieve vriend.. Maar als ik hem jaren eerder tegen was gekomen was een zwangerschap misschien ook eerder ter sprake gekomen. Bovendien krijg ik nu nog te horen dat ik een jonge moeder ben en kijken sommigen alsof ik zelf net uit het ei gekropen ben
Mijn zusje was 20 toen de ze eerste kreeg, en is inmiddels bevallen van een 2e. Het is een echt moedertje, en ze doet het supergoed. Er staat geen leeftijd san vast wanneer je er klaar voor bent vind ik.
Ik was 20 met de eerste en 25 met de derde.. Inderdaad jong maar hebben het goed voor elkaar en je hebt natuurlijk ook situaties waarin je beter kan wachten. Hier trouwens niet in die situatie hoor het is echt bij iedereen anders zoals genoemd kan je ook een slechte ouder zijn als je 30 bent!! Het gaat er om of je alles voor elkaar hebt en er ook echt klaar voor bent. Ik persoonlijk vind beneden de 20 erg jong maar dat komt denk omdat ik t limiet stel op 20 omdat ik zelf 20 was maar beneden de 18 vind ik t al helemaal een raar idee al is dat een vooroordeel.. Wil natuurlijk niet iedereen over een kam scheren
stabieler niet hoor, juist dat 'verbonden' kan erg benauwend werken, zeker als je nog zo jong bent en trouwen kost veel geld, dat geef ik liever uit aan mijn kids nu 10,5 jaar bij elkaar en vind het prima zo. zolang gezag e.d. goed geregeld is en als er iets met de ander gebeurd.... dat is het belangrijkste toch?
Nu ik 29 ben denk ik wel ik had niet zwanger moeten worden op mijn 19e... want dan had ik vast achteraf een hoop anders willen doen... Puur gebaseerd op persoonlijkheid en levenservaring zeg maar. Maar dat is voor mij persoonlijk. Was 22e toen ik (per ongeluk) zwanger werd, mijn prachtige dochter uitgekomen. EN vrijwel direct erna de 2e. Daarna heb ik wel even het gevoel gehad dat ik iets miste van de wereld die ik anders gehad zou hebben. Maar dat was ook maar een fase.
Sorry, hier moet ik even op reageren. Verbonden benauwend? Ik kan er nog steeds niet over uit dan mensen niet willen trouwen omdat ze het benauwend vinden, een stukje vrijheid niet op willen geven, of nog meer van dat soort redenen, maar wel samen een kind willen.. Samen een kind krijgen bindt veel en veel meer dan het jawoord uitspreken en je handtekening zetten. Daarbij kan een kind krijgen zo'n enorme wissel op je relatie trekken. Je bent moe, kan niet meer je eigen gang gaan zoals daarvoor, irritaties worden doorgaans sneller ruzies, noem het maar op. @ts Ik vind je nog wat kinderlijk (maar dat is wellicht de manier van schrijven?) overkomen en ook wat onzeker. Waarom niet nog een jaartje of 2 wachten? Ga samen nog een mooie reis maken, geniet nog even van alleen elkaar. Bijna 2 jaar samen is ook weer niet zo lang. Spaar alvast zodat je straks een mooie babyuitzet kan kopen en een buffer hebt. Volg je een opleiding, ben je met iets bezig? Maak dat dan sowieso af. Dat je ouders een kleinkind leuk zouden vinden mag je niet mee laten wegen in je beslissing om een kind te krijgen. Jij moet ervoor zorgen, zij niet. Jij moet je zaakjes voor elkaar hebben, zij niet. Jij moet er 24/7 voor je kind zijn en elke nacht je bed uit, zij niet.
Eerlijk; Ik vond mezelf op mijn 19e ook heel erg volwassen doordat ik een slechte jeugd heb gehad. Achteraf gezien, was ik helemaal niet zo volwassen als ik me op dat moment voelde. Op mijn 19e was ik wel al 4 jaar bij mijn huidige man. Ik heb toen ook echt heel duidelijk een kinderwens gehad, maar door nadenken kwam ik er meer achter dat ik graag een BABY 'wilde' (ook nu besef ik me dat je het wel zo graag kan willen, maar je maar af moet wachten of de natuur het je gunt hihi). De commitment van een kind opvoeden, daar was ik nog niet aan toe. Dat was mijn conclusie, en toen heb ik het los kunnen laten. Ik ben getrouwd toen ik net 21 was. Ik heb toen mijn opleiding afgerond en 2 jaar na de bruiloft raakte ik gepland zwanger. Toen had ik wel dat gevoel dat ik klaar was voor een kindje, niet alleen 'zo'n super schattige baby'. Geen idee hoe jouw gevoel daarin is, maar dit is op mij van toepassing. Inmiddels zijn manlief en ik 10 jaar samen en is onze mooie zoon 19 maanden. Ik ben nu 25, en zijn 'bezig' voor een tweede kindje.
Het gevoel wat ik krijg bij het lezen van jouw post, is dat je er zelf nog niet aan toe bent, maar omdat verder het plaatje 'compleet' is, je een kindje gewoon de vervolgstap vind. Je bent heel erg bezig ons te overtuigen dat je er klaar voor bent. Als je er écht zo zeker van was, dan had dat hele verhaal niet gehoeven toch? Dan was het eerder geweest 'ik ben 19, en ik ben bezig met zwanger worden.'. Je hoeft ons niet te overtuigen he.. Het is jouw leven. En zeker weten dat je partner de ware is en de liefde voor altijd is, dat weet je echt nooit. Een kindje legt écht druk op je relatie, wat al eerder gezegd is. Je relatie wordt uitgedaagd, want je bent ineens niet alleen partners meer, maar ook ouder van een kindje, je moet op 1 lijn liggen wat opvoeding betreft. Misschien zou je nog even een half jaar kunnen wachten, en in dat half jaar goed nadenken 'is dit écht wat ik wil'.
Ja ik dacht ook meteen aan trouwen. Waarom niet als je toch weet dat het de ware is? En dat het veel geld zou kosten is onzin want je kan gewoon gratis trouwen. Ik ben iniedergeval nog steeds dolbij dat ik eerst getrouwd ben met de liefde van mijn leven en daarna zwanger ben geworden. Maar ja het is voor iedereen verschillend. Persoonlijk vind ik het jammer dat koppels tegenwoordig trouwen omdat er een baby op komst is. Ik ben op mijn 28ste moeder geworden en ik vind dat zelf vrij oud. 19 jaar vind ik een goede leeftijd. En wij hebben ook niet alles voor elkaar. Maar als we moesten wachten tot we alles voor elkaar hebben, ben ik bejaard. En ik wilde niet langer wachten want stel je voor dat het niet lukt en je moet de medische molen in dan duurt het nog langer. Kan je maar beter vroeg beginnen. Gelukkig was het bij ons erg snel raak.
Waarom trouwen? Alsof dat briefje wat uitmaakt.. en wat maakt het uit wat een ander er van vind.. je gaat toch zeker niet trouwen zodat je stabieler en volwassener lijkt voor de buiten wereld wat een onzin! Wij zijn pas getrouwd toen onze zoon 3.5 was. Nu 1 jaar getrouwd en we zijn beide 25. Inverwachting van ons 2e kindje.
Ik was ook op mijn 19e 2 jaar samen met de vadervan mijn kinderen. Nu zijn we 4 jaar ong uit elkaar en het werd een hel... En dan is een kind inderdaad veeeeeeel meer verbintenis dan trouwen. kon ik maar gewoon scheiden destijds had me een hoop ellene gescheeld! Garanties krijg je niet en kinderen ook niet zomaar, had ik toen mijn ogen meer open gehad ( of ervaring van nu) had ik hele andere keuzes gemaakt. Natuurlijk zijn mijn kinderen mn alles maar had ze ook liever een andere situatie gegund..je moetnje eigen keuzes maken, mijn advies is: geniet samen en zorg dat jij zelf er klaar voor bent! Los vn druk die je voelt van je vriend of ouders.