Beste iedereen, Ik ben 18 weken zwanger van ons eerste kindje en tot nu toe gaat alles goed. Helaas hebben mijn moeder en haar zus allebei in hun eerste zwangerschap een kindje verloren met 22 weken. Ontzettend triest natuurlijk, en zij denken zelf dat dit geen toeval is geweest. Mijn moeder is nu dus ook erg voorzichtig, en al zegt ze het niet met zoveel woorden, ze lijkt bang te zijn dat dit iets erfelijks is en dat het bij mij ook nog fout zal gaan.. Ik ben nu dus ook erg zenuwachtig voor de 20 weken echo.. Dit was eind jaren 80 en er zijn toen allerlei testen gedaan, maar een echte verklaring is er nooit gevonden. Wel dat er waarschijnlijk iets mis is gegaan bij de aanleg van de placenta en de doorbloeding van de baarmoeder of dat het lichaam er nog "niet klaar" voor was. Een bloedstollingsafwijking is er echter niet gevonden en ze hebben allebei, zonder problemen, na deze vroeggeboorte 2 en 3 gezonde kinderen op de wereld gezet. Volgens de arts die ik gesproken heb kan dit niet erfelijk zijn en moet ik me geen zorgen maken... maar dat doe ik natuurlijk wel. Mijn moeder heeft later ook kinderaspirine geslikt en ik ben bang dat ik dat ook had moeten doen voor de zekerheid Ik weet ook niet zo goed wat ik met dit verhaal wil zeggen, maar misschien zijn er mensen iets soortgelijks hebben meegemaakt? Of mensen die te maken hebben gehad met een erfelijke stollingsafwijking..? Tips om om te gaan met angst zijn ook welkom natuurlijk Bedankt en veel liefs, Daria
Ooh ik kan me zo goed voorstellen dat je angstig bent! Ik heb geen ervaring met eventuele erfelijke afwijkingen gelukkig, maar wel met angst! Zelf heb ik met 10 weken een ma gehad en ben ik gecurateerd. Gelukkig daarna snel weer zwanger maar ook tot de 20 weken echo angstig geweest helaas. Toen die helemaal perfect was kon ik voor mijn gevoel pas echt genieten, ook omdat ik hem sinds dien elke dag voel, dat stelt gerust. De enige tips die ik heb zijn, praat er veel over met je partner/ouders/familie/vrienden, praten lucht op! Probeer verder zoveel mogelijk positieve afleiding te zoeken. Probeer je ook te richten op de leuke dingen van het zwanger zijn (ik weet het deze is super moeilijk) ga b.v. ideeën opdoen voor de babykamer. Ik hoop dat je er wat aan hebt! Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel geruststelling vind en een mooi kindje vast kan houden over 22 weken!
Herkenbaar.. Mijn moeder is haar kindje met 24 weken verloren, waarschijnlijk door dezelfde stollingsafwijking die ik ook heb. Was bij beide kinderen erg blij dat ik die 24 weken voorbij was. Kan je helaas niet geruststellen, maar wil je wel een dikke knuffel geven.
Kan me je angst goed voorstellen! Nu is het wel zo dat de onderzoeken en echo's tegenwoordig veel beter zijn dan toen, dus ze kunnen je veel beter monitoren. Als er toen niks erfelijks uit is gekomen hoef je je denk ik weinig zorgen te maken. Maar het zal spannend blijven voor je. Ik zou me trouwrns niet verder verdiepen in erfelijke stollingsafwijkingen als die niet gevonden zijn. Daar krijg je alleen maar stress van... Ik ben zelf met 18.4 weken een kindje verloren en nu weer zwanger en het blijft iedere dag nog eng. Maar probeer het vertrouwen erin te houden, en trek aan de bel zodra je twijfelt. Sterkte!
Bedankt voor jullie reacties! Het is toch niet iets wat ik met vriendinnen bespreekt en ik vind het ook erg moeilijk om het er met mijn man over te hebben.. dus jullie woorden en adviezen doen me goed! Ik realiseer me ook dat ik nog helemaal niks heb meegemaakt.. veel respect voor jullie dus!! Angela, ik kan me voorstellen dat het na een MA helemaal moeilijk is om niet aan angst toe te geven.. ben erg blij voor jullie dat jullie weer zo snel zwanger zijn geworden en dat jullie binnenkort een lief jongetje mogen verwelkomen! Wat fijn ook dat je nu van je zwangerschap kan genieten Ik probeer er soms met familie over te praten, maar meestal is de reactie "Maak je niet zo druk, er is niets aan de hand en alles komt goed" en dan voel ik me gelijk zo labiel en aanstellerig. Dankjewel voor de virtuele knuffel Moontje, en fijn om te horen dat jij twee gezonde kinderen hebt gekregen Hoe zijn ze bij jou er achter gekomen dat je een stollingsafwijking hebt? @ Madelein: Bedankt voor je lieve woorden..en wat hebben jullie veel meegemaakt. Na de vroeggeboorte kan ik me voorstellen dat deze zwangerschap heel spannend is. Maar wat fijn, 22 weken en een meisje.. ik hoop dat het nu wat minder eng voor je wordt en dat het helpt wanneer je haar (binnenkort) kan voelen.
Misschien juist wel iets om je angst bespreekbaar te maken? Mijn ervaring is dat meer mensen dan je denkt ea meegemaakt hebben en het juist fijn is om daarover te praten. Maar daar moet je je wel fijn bij voelen. Ik voel ons meisje al weken volop hoor . Ben erg slank dus voelde haar met 17 wk al. Maar dat is niet de reden van de angst, de vorige keer is het mis gegaan doordat er een bacterie in de placenta is gekomen ( ondanks intacte vliezen). Het kindje was gewoon levend, die heeft nog 1.5 na de geboorte geleefd. Super sterk mannetje dus. Dus het vertrouwen in dit meisje is er 100%, maar in mijn lijf niet zo. De tijd zal het uitwijzen.
Ja je hebt gelijk, bespreekbaar maken is beter dan die angst in je hoofd opsluiten. Enne fijn dat je haar al voelt en wat een vechtertje jullie mannetje. Oneerlijk zo'n bacterie, maar misschien wel fijn om te weten dat dat niet iets erfelijks of genetisch is (toch?)? Tot nu toe doet je lichaam het helemaal goed en ik hoop dat je met iedere week die voorbij gaat wat meer vertrouwen krijgt
Ja precies, werkt voor mij in ieder geval wel zo . Niks erfelijks nee, maar ben wel drager van die bacterie dus die komt wel terug. Is ook al terug geweest 2-3 weken terug, dus moest gelijk aan de antibiotica. Dat maakt het heel spannend. En idd, dat mannetje was echt een vechter!
Misschien moet je dan ook eerlijk vertellen dat je jezelf aanstellerig voelt als ze zoiets zeggen hoe lief het ook bedoeld is. Ik denk namelijk dat de meeste dat zeggen om te proberen het luchtig te maken en proberen jou zo wat minder angstig te maken. Geef goed aan waar jij behoefte aan hebt in zo'n gesprek. Het is zo verschillend per persoon dat het vaak lastig in te schatten is voor de ander. Heel veel sterkte en zet hem op he!
Beste Daria, Ik ben op dit moment in behandeling voor een stollingsfactor in het bloed, en dat komt er inderdaad op neer dat ik "kinderaspirine" slik, en na de bevalling 6 weken moet spuiten. In onze familie komt het voor, dus ben ik hier op getest. Naast 2 nichten ben ik de enige die hier mee te maken heeft, maar de kans is groot dat ook mijn tantes en moeder een stollingsafwijking hebben. Zij hebben allemaal gewoon kinderen kunnen krijgen zonder behandelingen. Wel hebben mijn moeder en ik leen vroege miskraam gehad, maar dat wil ik daar zeker niet op gooien. Mijn nichten zijn bijna 20 jaar ouder, en zijn heel jong getest, met deze uitkomst, dus zelf zou ik gewoon opgelucht ademhalen dat er niks gevonden is toen. Ik weet het vanaf mijn 14e, maar heb net als 1 van de 2 nichtjes maar een zwak positieve uitslag. Bespreek inderdaad je angsten gewoon met je arts, maar probeer ook van de toen genomen test bij je moeder uit te gaan. Mocht de arts (of een second opinion) zeggen dat je je niet druk hoeft te maken, probeer je daar dan ook bij neer te leggen. Het is niet makkelijk, maar ik heb er voor gekozen om mijn vertrouwen aan de artsen te geven op dat punt. Natuurlijk knijp ik hem ook wel soms een beetje qua familiegeschiedenis, maar een hele zwangerschap in angst blijven leven... Dat wil ik gewoon niet
Heb je voorgesteld om zelf alsnog aspirine te gaan slikken? Het kan geen kwaad en kan jou wellicht wat meer rust geven.
klavertje, wel fijn dat je weet dat er wat aan de hand is en dat ze het dus goed in de gaten kunnen houden tijdens de zwangerschap.. en ik lees overal dat stollingsafwijkingen echt heel goed behandelbaar zijn met bloedverdunners. Ben je nu zwanger ? @ Nuage: ja dat heb ik wel gesuggereerd.. reageerde mijn arts best wel heftig op, niet bewezen dat aspirine helpt en je mag dat nooit op eigen houtje nemen want dat kan gevaarlijk zijn. En zij zou het eventueel pas kunnen voorschrijven als ik 3x een miskraam of 1x een late miskraam heb meegemaakt. Heb er wel over nagedacht.. maar toch maar niet gaan slikken. Denk ook dat het nu te laat is, heb gelezen dat het vooral belangrijk is tijden een cruciale periode (ongeveer 11 tot 22 weken) waarin de placenta zich verder ontwikkeld. (Ps: ik heb jou verhaal hier gelezen en vind het zo fijn dat alles goed gaat en dat die dokters er gewoon dik naast zaten! Hoop dat je nu kan genieten van je zwangerschap ) Oef, het is gewoon zo lastig... tuurlijk wil ik de artsen vertrouwen maar ik ben jaren niet behandeld voor mijn schildklier omdat ik geen symptomen had (wel een hoog tsh) en dun ben (ja serieus). Ik was toen jong en maakte me niet druk, maar toen we probeerden zwanger te worden heb ik om een test moeten smeken en vervolgens werd er ook nog krampachtig gedaan over behandelen (terwijl dat super belangrijk is voor het kindje en ik toch echt een autoimmuun ziekte heb). Ook heb ik een laag normaal B12, 180 (zo'n beetje de grens) maar volgens alle artsen/vk is dat normaal. Toen ik 17 was is er een mega cyste verwijdered met eierstok, en dat heeft ook altijd tot veel onekerheid gezorgd. Al weet ik zelf ook wel dat het grootste probleem niet bij de artsen ligt, maar bij mezelf. Ik heb gewoon weinig vertrouwen in mijn lichaam en deze familiegeschiedenis is een enorme trigger Natuurlijk mag ik mezelf gelukkig prijzen, ik ben immers gezond en zwanger... alles gaat goed.. ik heb nooit in een lang traject gezeten zoals sommigen hier en ik heb ook nog nooit een kindje verloren.. dit is ook echt niet vergelijkbaar natuurlijk, maar ik vind het wel heel moeilijk om een beetje in mijn lichaam te vertrouwen
Beste daria, Ja ik ben nu 25 weken zwanger, en me ook nooit echt zorgen gemaakt over onze kleine madam. Mijn tante is overleden in het kraambed, dus ze waren er ook erg resoluut in qua onderzoeken. Hoe erg dit ook is, en ik echt wel de naweeën ervan ervaar qua emoties bij mijn moeder, probeer ik me er tijdens de zwangerschap geen zorgen over te maken. Natuurlijk knaagt het soms op de achtergrond, maar dan houd ik mezelf voor dat ik een gezonde vrouw ben, met normaal een enorm goede conditie. Heel veel sterkte, maar probeer idd gewoon vertrouwen te hebben!
Er stond echt vrij recentelijk nog een artikel in de krant dat aspirine vroeggeboorte voorkomt. Misschien moet jouw arts eens een krant lezen.