Lang getwijfeld of ik hier topic moet openen, maar wie weet vind ik gelijkgestemden... Na twee miskramen afgelopen jaar zijn man en ik nu 14,5 wk onderweg, maar ik kan er totaal niet van genieten. Mijn miskraam met 13 weken was een zeer traumatische ervaring (ik moest het uit me trekken en kindje brak daarbij in tweeën) en ik heb er zelfs EMDR voor gehad. Ik had gehoopt dat nu de spanning met 12-13 weken wel een beetje voorbij zou zijn, maar het lijkt met de dag erger te worden. In onze omgeving zijn het afgelopen jaar drie zwangerschappen voortijdig geëindigd (met 20, 22 en 32 weken), dus we worden ook niet omringd door hele positieve voorbeelden. Ik heb de hele tijd het idee dat als ik iets doe dat met de zwangerschap verband houdt, ik het noodlot trigger. Bij de eerste zwangerschap hadden we het net aan iedereen verteld toen het misging, mensen zeiden letterlijk tegen ons: 'ja, had je het maar niet al meteen met 12 weken moeten vertellen.' Inmiddels heb ik zo'n beetje elke dag een huilbui, ben heel bang dat het weer misgaat en wil ook totaal niet met zwangerschap bezig zijn of erover praten. Ik heb van mijn schoonmoeder al kleertjes gekregen, die liggen diep weggestopt onderin kast (ik was eigenlijk woest dat ze er al zo snel mee kwam). Mijn schoonzus wil me haar MaxiCosi en nog een hoop andere spullen geven, maar ik ben bang dat het misgaat zodra ik ze aanneem. Ik moet eigenlijk al wat positiekleding kopen want je gaat het nu zien, maar ik durf de winkel niet in. Ik krijg volgende week een vervroegde 20wkn-echo, de combinatietest was prima en de eerste echo's zagen er goed uit. Er is geen reden tot zorg. Ik ga nu via het ziekenhuis een soort cursus doen voor angstige zwangeren. Maar bovenal vraag ik me af: ben ik de enige die niet op een roze wolk zit?
Oh meid wat herkenbaar ik ben vanuit een miskraam zwanger geworden ik was gecurateerd bij 10 weken dit was de 4 de miskraam ik hoopte ook dat mijn angst na 12 weken minder zou worden maar het werd en word alleen maar erger inmiddels ben ik 16 weken zwanger en volg ik het kwetsbare zwangere project een project waarbij ik onder toezicht van een psychiater loop en elke week controles krijg ter gerust stelling bij de gyneacoloog ik raad je aan dit bij je verloskundige of gyneacoloog aan te geven want ik heb er onwijs veel aan! Mocht je willen praten je mag me altijd een berichtje sturen genieten van je zwangerschap ik onwijs belangrijk masr dat kan alleen als je je angst erkent en de behoefte daar op gaat aanpassen 😙
Wat vervelend zeg! Ik kan het heel goed begrijpen dat je zo angstig bent! Heb er zelf geen last van maar wil je wel een dikke knuf geven. Probeer te ontspannen, zeker na iedere controle en echo en samen met je partner naar de toekomst te kijken. Waarschijnlijk veel te makkelijk gezegd dan gedaan maar ik gun het je echt!
Je bent niet de enige. Ik begrijp heel goed dat je zo angstig bent en zou het ook zeker aankaarten bij je controles. Er zijn voldoende middelen om je wat zekerder te laten zijn. Sterkte ik hoop dat je snel wat meer kan gaan genieten.
Wat een vreselijk verhaal. Helaas herkenbaar... We hebben bij de zwangerschapsclubs een groepje voor zwanger na meerdere mk of overleden kindjes. Misschien fijn voor je om daar mee te kletsen?
Hier gelukkig maar 1x een ma gehad, maar dat was genieg om ontzettend onzeker en angstig te worden. Ik ben met 10 weken gecurateerd en vond dat ook al best traumatisch. Deze zwangerschap kon ik pas een beetje genieten toen de 20 weken echo goed was en ik hem elke dag kon voelen. Tot die 20 weken vond ik het hel. Ik durfde er net als jij ook niet echt mee bezig te zijn. Nu heb ik sinds een paar dagen ern prednison en antibiotica kuur omdat ik een longinfectie heb en zwaar longpatient ben. Ik weet dat het in deze zo minimaal mogelijke dosis weinig kwaad kan maar ook dan ben ik meteen van slag. Ik vind het hoe dan okk eng, ik ben blij est wel een beetje een control freak en over zon zwangerschap heb je maar weinig controle. Je kan letten op wat je eet en drinkt enz maar verder moet de kleine het doen, alleen dat vind ik al eng. wij kregen ook de optie om zon cursus te volgen voor angstige zwangeren masr gasn toch deze week beginnen met de cursus samen bevallen omdat ik eigenlijk voor mijn gevoel liever zo "gewoon mogelijk" wil doen. Als ik mij focus op die angst en me er teveel mee bezig hou word het alleen maar erger. Maar dat is persoonlijk natuurlijk! Je kan er weinig asn doen voor mijn gevoel behalve er over praten, afleiding zoeken en je toch zoveel mogelijk focussen op de leuke dingen van het zwange er zijn. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je toch ergens je draai kan vinden en een beetje kan gaan genieten.
Bah wat een verhaal zeg!! ik geloof na 31 weken ook nog steeds niet dat het goed gaat komen en er ECHT een baby komt.. Babykleertjes etc kopen,ik ben er nog niet aan begonnen! Toen ik de baby nog niet voelde ,ging in het ook steeds pretecho's laten maken ter bevestiging. Ik zit ook niet op een roze wolk en ben past gerust als ze gezond en wel eruit is.
Herkenbaar hoor. Hier ook met 14wk te horen gekregen datct kindje gestorven was en er zelf met 15wk thuis van bevallen. Het hing op de kop onder me met de navelstreng nog vast..die moest ik losrukken. Niet leuk..wel bijzonder.. Nu weer 20wk zwanger..iets geruster..maar genieten kan ik het niet noemen.. Je kunt hulp zoeken inderdaad. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat zwanger zijn nooit meer hetzelfde zal zijn..
Wat een verschrikkelijk verhaal Ik leef heel erg met je mee, ook al heb ik zelf geen dergelijke ervaringen. Goed dat je die cursus gaat doen iig, hopelijk helpt het je! Als je trouwens positiekleding echt nodig hebt, kun je het ook online bestellen he! Hoef je niet tussen al die 'blije zwangeren' te lopen Of je stuurt je man/moeder/vriendin op pad.
Pfff, geen wonder dat je je angstig voelt. Lijkt me een hele gezonde reactie op wat er gebeurd is. Sterk van je om die cursus te doen en ik hoop dat het je helpt om meer te genieten. Een hele dikke digi-knuffel!
ach wat sneu en heftig inderdaad.. het is niet gek dat je je zo angstig voelt! Helaas doe ik dit keer met je mee. Ik heb ook twee miskramen gehad waarbij de laatste eindigde in het zkh met de ambulance en eigenlijk was ik vrij snel daarna weer zwanger. De angst ligt gewoon onder de oppervlakte zeg maar. Nu moet ik van vk toch proberen er met de dokter over te praten en hulp te zoeken omdat het niet goed voor mij is. Ik verander zelf ook een beetje namelijk en dat raakt mijn man weer.. Dus ik zou ook graag een pbtje willen sturen als dat mag
Hou maar op over die roze wolk! Hier nog zo één Die roze wolk komt er bij mij niet meer in. Alleen ben je hier zéker niet in, al voelt t soms van wel. Sterk zijn en je bedenken dat je het toch niet in de hand hebt (wás dat maar zo..) Succes meid!
Jeetje, dank voor jullie openheid. Heb een hele lange werkdag gehad dus ik reageer morgen wat uitgebreider en persoonlijker. Maar ik ben blij dat ik niet de enige zwangere ben die het allemaal uiterst onprettig vind...
@MirjamRamon: bij jou dus ook al zo angstig allemaal. ik zal je nog even pb'en vanavond want ik ben wel benieuwd naar het traject waar je over schrijft. En wat heb jij ook al een hoop meegemaakt. Ik kan zelf eigenlijk ook nog niet echt geloven dat het nu allemaal gaat gebeuren @tikigo: een controle of echo lucht even op, maar helaas komt dan weer de gedachte me pesten: reken je niet rijk, vorige keer zag alles er ook goed uit en bleek het ineens foute boel. Daardoor vind ik het heel lastig om optimistisch te blijven @Nic: dank voor je aardige woorden @Madelein: ik zal eens kijken, dank voor de tip @angela: wat knap dat het lukt om zoveel mogelijk 'gewoon' mee te doen, daar kan ik nog wat van leren. Wij hebben iig snel gesprek met afdeling gynaecologie die bij ons bij eerste miskraam en curettage van restweefsel enorme steken heeft laten vallen. Ik hoop dat dat ook wat helend kan werken. Ik hoef geen geld, er hoeft niemand ontslagen te worden, maar ik wil wel gehoord worden. Ombudsman begreep dat gelukkig goed, dus ik hoop dat ik het daarna ook beetje kan afsluiten. Gelukkig lopen we nu bij ander ziekenhuis en heb ik weer wat meer vertrouwen in de personen die ons helpen @Nova: ik ben zelfs bang dat ik na de bevalling nóg erger ben dan nu, onder het mom van: ik heb zoveel angsten moeten doorstaan om dit kind te krijgen, nu laat ik het nooit meer los want wie weet wat er dan gebeurt. Ik ben gek genoeg helemaal geen controlefreak, maar nu wel... @Julia: wat een verhaal ook, ik kreeg tranen in m'n ogen toen ik het las. Ik zei van de week nog letterlijk tegen een vriendin: ik wil nooit meer in mijn leven in m'n eentje een dood kind uit me trekken. Dat is echt mijn grootste angst... @Edith: ik was juist met man op pad, maar die deed net iets tè overdreven positief. Dus ben nog wel van plan om te gaan, maar dan wel alleen - kan ik ook rustig m'n gang gaan. Gelukkig heb ik nog steeds jurkjes die passen (al knallen m'n borsten wel overal uit, heb inmiddels dubbelD ipv B) en twee iets te grote broeken die geen druk geven
(Deel 2, zit op m'n telefoon dus ik reageer even per pagina) @Joppie: digiknuffel terug @Eiffel: laten we idd pb'en, graag zelfs. gelukkig beïnvloedt het bij ons de relatie alleen wanneer we de volgende dag controle hebben. De man weet dan al dat hij een enorme jankbui kan verwachten of dat ik uit m'n vel spring om niks... Het is voor hem ook lastig want hij kan me niet helpen. Hij zou zo graag iets over willen nemen, maar alles gebeurt in mijn lijf en hij kan er niet zoveel aan veranderen. @pechvogel: ik moet er idd aan wennen dat ik er weinig aan kan doen. heb al wel eea bereikt in leven door hard te werken (baan, promotie, etc.), maar ik voel me nu zo kwetsbaar. Kan alleen maar afwachten en beetje boerenverstand gebruiken (niet te intensief sporten, rusten, goed eten, niet drinken, etc.). Na de eerste ervaring was ik heel kwaad. Iemand in mijn omgeving heeft ondanks morbide obesitas en kettingroken tijdens zwangerschap vier gezonde kinderen op wereld gezet. Dat voelde echt zó oneerlijk...