Ik zit met het volgende: Ik heb een zusje die samenwoont met haar vriend en zij hebben een een hond. Mijn zusje zou graag willen dat mijn dochtertje van 14 maanden een keer komt logeren. Nu is het zo dat ik en mijn vriend niks moeten hebben van die hond. Het is in onze ogen een erg druk beest en springt overal tegenop. Wij komen niet heel vaak bij mijn zusje over de vloer, misschien maar 2 keer per jaar. Dus echt een band hebben we nu ook weer niet opgebouwd met die hond. Vorige week waren wij daar op visite en dat beest was weer erg druk. Mijn dochter vond dat ook alles behalve leuk. Zodra hij in de buurt kwam was het huilen.. Nu kwam vanavond ter sprake dat mijn zusje het leuk zou vinden als mijn dochtertje komt logeren. Ik heb te kennen gegeven dat ik dat totaal niet zie zitten omdat ik die hond niet vertrouw. Zij ziet dat als een persoonlijke aanval maar dat is het niet. Als die hond er niet was geweest waren er vast logeerpartijtjes genoeg geweest. Ik zou graag willen weten hoe jullie hier over denken. Ik gun mijn zusje echt wel een band met mijn dochter. Zelf hebben zij en haar vriend geen kinderen dus ook geen ervaring met hele kleintjes.
Ik denk dat je haar pijn gedaan hebt Door dat te zeggen. Haar hond is wrs haar 'kindje'. De hond klinkt overenthousiast. En als je niks met honden hebt dan is dat eng. Je spreekt ook over 'dat beest'.. Klinkt ook best lullig. Dat je dochter er bang voor is verbaasd me niet. Ze voelt jullie angst. Desalniettemin zou ik mijn kind nooit ergens brengen waar ik het niet vertrouw. Ik zou het alleen anders gebracht hebben. Ik zou zeggen dat ik het zelf best heel eng vind met de hond, dan kwets je niemand maar vertel je wat over je eigen angst.
Wij hebben ook een drukke hond. Ze is heel betrouwbaar maar gewoon enthousiast en ook niet elke familie die bij ons komt is hiervan gecharmeerd. Twee van mijn neefjes en nichtjes (2 en 1 jaar) zijn niet met huisdieren opgegroeid en gillen/huilen ook bij de hond. Andere neefje en nichtje (3 en 5 jaar) deden dit ook maar die heb ik geleerd hoe ze ermee om kunnen gaan als ze druk is. Ik vind persoonlijk dat kleine kinderen aan dieren moeten wennen. Ik heb haar dus ook eigenlijk nooit weggehaald oid. Ze mag absoluut niet springen, in gezicht likken, noem maar op, daar ben ik duidelijk in. Maarja hondjes bestaan nou eenmaal en daar hoef je niet om te gaan gillen ofzo.. Edit: misschien kun je eerst wat vaker langsgaan en laten wennen aan elkaar? Logeren waar je 2x per jaar komt lijkt me ook best onvertrouwd en dan snap ik dat je je zorgen maakt
Ik zou mijn dochter sowieso niet laten logeren op een plek die zeer nauwelijks kent. Je komt er bijna nooit, dus erg goed kennen ze je kindje dan toch niet?
Ik weet precies wat je voelt. Een goede vriensin van mij heeft ook 2 hondjes die overal tegen op springen en overal hun tong langs halen. Dit is voor mij een reden om niet bij haar langs te gaan met mn kinderen. Vind het gewoon vies. (Sorry hondenliefhebbers!) Zouden ze niet overal aan likken dan zou ik er nog over nadenken. Idd zoals hier boven wordt gezegd misschien eerst wat vaker overdag met elkaar afspeken.
Jammer dat je zo'n slechte band hebt met je zusje, tenminste dat je er zo weinig komt. Op zich vind ik dat kinderen ook aan huisdieren gewend moeten raken. Is jouw zusje de enige die je kent met een hond? Maar ik zou eerst even wat vaker bezoek afspreken voordat er van logeren sprake is. Verder zou ik het heel erg bij jezelf houden wanneer je het logeren weigert, jij hebt angst voor honden en moet dus eerst zien dat het goed gaat voordat je het kunt vertrouwen. Is hun hond wel gewend aan kleine kinderen? Persoonlijk zou ik mijn dochter ook niet toevertrouwen aan mensen met een hond die niet aan kinderen gewend is. Mijn schoonouders hadden een hond die heel slecht was gesocialiseerd. No way dat ik mijn dochter daar achter had gelaten, want je moest er altijd bovenop zitten. Gelukkig is mijn dochter totaal niet bang voor honden omdat wij zelf ook een hond hebben, anders was het nog erger geweest.
Bedankt voor de reacties! Mijn zusje en ik hadden voordat wij allebei, 2,5 jaar geleden, een relatie kregen een hele goede band. We zagen elkaar meerdere keren per week met samen sporten en in het weekend vrijwel altijd. Haar vriend komt uit de andere kant van het land en zij waren heel vaak daar. En in het begin van een relatie ben je toch het liefst zoveel mogelijk bij elkaar. De vriend van mijn zusje is na een half jaar bij haar ingetrokken en toen hebben zij heel snel een puppy in huis gehaald. Een heel schattig beestje, maar dat zijn ze allemaal als ze klein zijn. Het gekke is, is dat mijn zusje voorheen helemaal niks van honden moest hebben, nog minder dan ik. Hij is wel opgegroeid met een hond en wilde er zelf ook graag een. Uiteindelijk heeft hij mijn zusje dus kunnen overtuigen en nu is zij daar dus heel gek mee. Leuk voor haar natuurlijk. Rond die periode dat zij die pup in huis kregen raakte ik dus zwanger van mijn dochter, heel snel..ik weet maar was gewoon heel snel raak😊 Ik heb zelf dus ook amper de tijd gehad om een band met dat hondje op te bouwen. Had andere dingen aan mijn hoofd. Dus Vanwege onze drukke levens en de grote veranderingen in onze levens zijn wij dus een beetje uit elkaar gegroeid. Nu krijgen wij er binnen 5 weken weer een kleintje bij, dus echt tijd en gelegenheid om hierin te investeren is er niet echt. Ik voel me dus vooral een beetje schuldig naar mijn zusje toe omdat ik het haar wel gun. Ik ben me er ook wel van bewust dat ik misschien mijn eigen angst overdraag aan mijn dochter. Maar aan de andere kant, het blijft een dier..en mocht mijn dochter geen angst meer hebben, dan verandert daar ook niks aan. Over een jaar of 4 kijk ik er waarschijnlijk heel anders tegenaan, dan kunnen mijn kinderen zelf aangeven dat ze graag bij hun tante willen logeren en zijn ze groter en weerbaarder en waarschijnlijk niet bang. Heb hier vannacht bijna niet van geslapen en zie eerlijk gezegd nu al op tegen kerst, als we daar weer naartoe gaan.. Met nog een baby van een week of 7.
Ik begrijp dat de hond dus ook heel jong is, logisch dat hij druk is en dat verandert ook echt nog wel. Ik heb zelf een zoontje van 14 mndn en een jonge hond en het is een pittige combi. Goed opletten en allebei aandacht geven. Ik snap dat je het lastig vind om je dochter te laten logeren. Ik vertrouw andere honden ook niet zo maar . Mss kun je vaker langsgaan, zodat jij en je dochter meer wennen aan de situatie? Als de hond ouder is (3+)komt hij wslk zijn mand niet meer uit voor jullie ( bij wijze van...)
Vaker langs gaan bij je zus idd. Het is zo mooi om te zien hoe kinderen en honden/dieren elkaar kunnen accepteren. Onze kleine meid is helemaal verliefd op een berner sennenhond. Zodra ze elkaar zien kwispelt hij met zijn staart en bij haar komt een mega lach. waar zij is is de hond ook, komt er iemand naar haar toe dan eerst de hond gedag zeggen haha. Heb je nog iemand om je heen met een hond die rustig is? Misschien kunnen jullie daar dan eerst naar toe om te 'wennen' aan een hond en dan naar je zus waar de drukke pup is die waarschcijnlijk suuuupeeeerr enthousiast is omdat er zo'n kleintje is (speelmaatje!)
Ik zou in elk geval vaker langs gaan zodat je dochtertje wat kan wennen. En ik zou dat ook zo uitleggen Maar ik zie ook reacties als: ik zou mn hond nooit weghalen en kinderen moeten maar wennen aan een hond/huisdieren...dat werkt dus niet altijd zo. Een angst kan vanuit niks ontstaan en als je roept dat een kind maar moet wennen heb je denk ik geen idee waar je over praat.
Inderdaad. Mijn zoon is ook bang voor honden. Het wordt nu minder gelukkig. Waarschijnlijk omdat hij zelf groter wordt en honden geen enorme monsters meer zijn voor hem. Dat heeft hij echt niet van ons, wij zijn beiden totaal niet bang en ik ga altijd relaxed om met honden van vrienden/familie. Een vriendin van mij heeft haar hond echt wel eens naar buiten gedaan voor ons. Gelukkig maar. Anders was een bezoekje zo klaar. Verder zou ik ook mijn kind nooit laten logeren in een huis waar hij 2x per jaar komt. Dat alleen al is voor je kind echt niet fijn.
Kinderen moeten maar wennen... Op zich ben ik he daar wel mee eens. Maar dan wel gewoon tijdens losse bezoekjes. Als het op een gegeven moment wat beter klikt kun je het een keer over logeren hebben. Want laten we eerlijk zijn, zolang je dochter bang is voor de hond, voor wie is dan dat logeerpartij'tje?. Een logeerpartij'tje hoort in eerste instantie leuk te zijn voor het kind. Zo lang zij de hond niet fijn vindt vind ik logeren een erg egoïstische zet. (Vanuit de volwassene bedoel ik dan. In dit geval je zus).
Wij hebben twee overenthousiaste likverslaafde franse bulldogs ...begrijp dat niet iedereen hier van gediend is en met een verjaardag zetten we ze ook apart, zit ik zelf ook lekkerder want ze hebben ook wel een gebruiksaanwijzing. Komt er op andere dagen visite dan ligt het eraan of we ze apart zetten ja of nee. Zou het om een logeerpartijtje gaan ga ik ze niet twee dagen apart zetten maar ik ben er dan wel ten alle tijde bij en zullen ze, als de kinderen spelen, op hun plaats moeten blijven....waar de kinderen ze met rust moeten laten en dat is iets wat je ze wel moet leren vind ik, de honden moeten de kinderen met rust laten maar andersom ook natuurlijk. Zou het hier gewoon rustig met je zus over hebben en misschien wat vaker langs gaan voor een eventueel logeerpartijtje.
Waar je naar mijn mening wel voor moet waken is dat je jouw "angst" en frustratie voor/over die hond niet overbrengt op je kind. Ik heb een vriend die bang is voor grote honden en zijn moeder is dat ook. Als we in een park zijn en er komt een hond op ons afhollen, dan zie ik hem bij wijze van spreken al verstijven. Ik heb hem gezegd dat hij zich er overheen moet zetten (tis een volwassen vent ), omdat ik niet wil dat ons zoontje zijn angst gaat overnemen. Ik ben zelf opgegroeid met twee honden, totaal geen angst. Tuurlijk moet je niet gaan dwingen, maar rustig aan elkaar wennen lijkt mij het beste. Dus zelf contact zoeken met de hond en aan je kind laten zien dat er niks gebeurt. Ohja, dat logeren... Ik zou het zelf nog niet gedaan hebben. Vind het nog een beetje jong in een omgeving die niet vertrouwd is, maar dat staat los van de hond dus.
Los van de hond, ik zou mijn kind nooit laten logeren bij mensen die ze 2x per jaar ziet, dus eigenlijk helemaal niet kent. Voor wie is dat leuk? Voor je kind echt niet hoor met 14 maanden. Voor je zusje misschien, maar als die zo graag een band met je dochter op wil bouwen dan komt ze maar wat vaker langs toch? Of ze neemt haar eens een dagje mee naar de kinderboerderij ofzo. Maar logeren? Nee. Lijkt me niet nodig. Wat betreft de hond, ik ben ook een dierenkiefhebber, ben opgegroeid met een hond in huis en een hond die als volwaardig gezinslid gezien werd. Toch ben ik altijd voorzichtig met mijn kinderen en honden. Een hond die geen kinderen gewend is vind ik tricky, vooral met een dreumes. Die zijn onvoorspelbaar en laag bij de grond, dat kan erg spannend en bedreigend zijn voor een hond die dat niet gewend is. Kind is geen hond gewend en wil 'spelen'?... Moet ik verder uitleggen?
Ik zou zelf wachten met logeren tot je kind ouder is. Of tot het echt een keer nodig is. Ze is gewoon te jong om - als je zus effe 2 seconden niet kijkt - zich te verweren tegen zo'n vrolijke springerige hond. Kent ze je zus eigenlijk voor de rest wel een beetje? Zien jullie elkaar wel es bij jullie thuis of bij je ouders of op andere feestjes? Of blijft het echt beperkt tot die 2 keer per jaar? Want bij iemand die ze twee keer per jaar ziet, zou ik mijn dochter sowieso niet laten logeren vooraleer ze minstens 5 à 6 is. Bij iemand die ze vaker ziet (maar daarom niet altijd daar thuis), zou ik dan weer tegen dat ze 3 is wel iets hebben van "als tante en nichtje het leuk hebben ... waarom niet".
Het is niet zo dat mijn zusje en mijn dochter elkaar maar 2x per jaar zien. Wij komen daar ongeveer maar 2x per jaar over de vloer. Het is dus niet zo dat ze elkaar niet kennen. De hond is daar dus ook lang niet altijd bij.. Maargoed.. de lucht is inmiddels geklaard. Ik heb het er met mijn zusje over gehad. En wat blijkt: zij voelde zich een soort van achtergesteld. Ze zou bijvoorbeeld heel graag op Lise willen passen en naar haar idee mag iedereen dat behalve zij. Die gedachte heb ik toch gauw de wereld uitgeholpen. Tot nu toe zijn het alleen de opa's en oma's geweest die hebben opgepast en waar zij een enkele keer heeft gelogeerd. Ik heb aangegeven dat mijn zusje de eerste is die op mag passen. Nu hebben mijn vriend en ik zelfs nog een avondje voor ons 2 weten te plannen voordat ons 2e kindje komt. En wie mag er oppassen.. Mijn zusje :-D Wat betreft logeren: Ik heb aangegeven dat ik Lise veel te klein vind daarvoor en dat dat voorlopig ook echt niet gaat gebeuren. Over een paar jaar, als ze een jaar of 5 is, mag zij van mij echt wel bij mijn zusje logeren, als zij dat zelf wil dan he. Die hond is dan alweer een stuk ouder en hopelijk een stuk rustiger. Het is niet zo dat Lise bang is voor honden in het algemeen, alleen is hun hond toevallig heel erg druk, waarschijnlijk dus gewoon enthousiast. Voor andere, rustige honden, is zij helemaal niet bang en stapt daar gewoon op af. Om een lang verhaal kort te maken: Het is uitgepraat en wederzijds begrip. Opgelost door mijn zusje binnenkort op te laten passen.
Fijn dat het zo goed opgelost is! De meeste honden zijn een stuk rustiger als ze wat ouder worden (en genoeg beweging krijgen)